Iedereen moet zich op elk moment vrij kunnen voelen om te stoppen met duiken, zoals ons panel van experts het erover eens is
John Kendall van GUE: “Er wordt vaak gezegd dat ‘elke duiker op elk moment en om welke reden dan ook een duik kan annuleren’, maar de menselijke natuur betekent dat het behoorlijk moeilijk kan zijn om dit te doen.
“We weten allemaal dat er beperkte mogelijkheden en tijd zijn om te gaan duiken, en tegen de tijd dat je naar de kust bent gereden, hebt betaald voor een hotel, een boot, een tankbeurt en je weet dat je buddy hetzelfde heeft gedaan, dan is er een grote interne drang om geen duik te noemen, en om het gewoon te verdragen.
“Mijn filosofie hierover is ontwikkeld tijdens duizenden duiken, en het is vrij simpel: ik zou veel liever op de boot zitten en wensen dat ik aan het duiken was, dan onder water te wensen dat ik weer op de boot was.
“Er zijn een aantal voor de hand liggende redenen om vroegtijdig een duik te annuleren, bijvoorbeeld elke vorm van niet-repareerbare apparatuurstoring. Ik heb ook een persoonlijke regel van niet meer dan drie oplosbare problemen. Hiermee bedoel ik dat als ik vóór een duik drie dingen heb moeten repareren, ik stop, de duik verlaat en alles goed ga repareren.
“Maar wat veel moeilijker is om te beslissen, is om de duik te annuleren als het gewoon niet goed voelt. Ik merk vaak dat duikers gewoon met de stroom meegaan en de duik toch maken, omdat ze denken dat het zwak is om niet te duiken, of om vroeg te duiken.
“Ik ben precies het tegenovergestelde. Als ik me niet 100% op mijn gemak voel bij een duik of een duikplan, dan roep ik gewoon de duik af. Ik heb duiken gebeld omdat ik niet goed communiceer met mijn duikteam, omdat ik kon zien dat zowel zij als ik gefrustreerd raakten, en dus was het beter om de duik te stoppen, op te stijgen en dan debriefing te geven om de problemen op te lossen vóór de duik volgende duik.
“Als ik naar incidentrapporten kijk, en vooral naar de dodelijke slachtoffers, kijk ik vaak naar wat er is gebeurd (de weinige keren dat het bekend is) en meestal begonnen de problemen die tot het incident leidden meestal vóór de duik.
“Het lijkt mij dat als de duikers eerlijk tegen zichzelf en hun team waren geweest over hun eigen capaciteiten of comfort, veel van die incidenten vermeden hadden kunnen worden. Helaas lijkt het ego ons echter niet toe te staan onze eigen zorgen en tekortkomingen toe te geven.”
BSAC Nationale Duikofficier Dai Atkins: “Er wordt zoveel moeite gestoken in het voorbereiden van een duik, dat het soms voelt alsof er geen reden op aarde is waarom je er niet mee door zou gaan.
“Het vooraf aanschaffen en voorbereiden van je spullen en het controleren ervan, het plannen van de logistiek om naar de locatie te komen, het regelen van vrienden (evenals babysitters, huisdieroppassers en iemand anders de logeerkamer laten inrichten!), het ondernemen van rigoureuze opleiding tegen hoge kosten – maar het hoogtepunt van deze nauwkeurig geplande organisatie kan niet meer dan een half uur in uw logboek zijn, dus u wilt er zeker van zijn dat dit koste wat het kost gebeurt – toch?
“Nou, niet altijd – er zijn dagen waarop het het beste is om je verliezen te beperken en plannen te maken voor de volgende.
“Apparatuurstoringen gebeuren. Op dezelfde manier wordt het risico op wind vergroot voor consumenten van gashoudende dranken. Voor gewone duikers is het uiteindelijk onvermijdelijk dat een of ander onderdeel kapot gaat, en dit gebeurt meestal wanneer je dat het minst wilt. Maar naast het plannen van deze eventualiteiten, moet u uw beslisboom volgen en vasthouden aan uw geplande acties om uw veiligheidsrecord (en dat van anderen om u heen) op peil te houden.
Op het gebied van redundantie geldt: Twee is Eén en Eén is Niets: als je twee van iets hebt, heb je veerkracht als er één faalt. Als je er één van iets hebt en het mislukt, blijf je zitten met een slappe kraak. Er is dus een geldige reden dat je een back-up hebt, en als je merkt dat je deze gebruikt, is het tijd om uit het water te komen voordat Diddly je te pakken krijgt.
“Vaak is het vanaf het begin duidelijk dat een duik niet goed zal eindigen, dus de beslissing om er überhaupt niet aan te beginnen is een goede beslissing.
“Weersystemen kunnen veranderen, en terwijl van een boot springen in een grote plons net zo eenvoudig is als 3.14159265259, vergeet niet de nodige aandacht te besteden aan het weer aan boord komen in dikke golven met onhandige, verpletterende hefmechanismen die langs je pinken knarsen en naar je toe vegen je hoofd, en de spinny-garde dingen die glinsteren in je vlezige delen terwijl je met grote ogen naar je vertrouwde vriend kijkt die zojuist zijn kwalificatie heeft ontvangen om de RIB te besturen...
“Ondanks dat ik me onder water kalm en zen voel, duiken is nog steeds een inspannende sport – en je lichaam verbrandt calorieën alsof ze uit de mode raken, gewoon door de fysieke druk van de omgeving tegen te gaan om je cellen te blijven voorzien van energie en zuurstof om te kunnen functioneren.
“Dit niveau van inspanning kan worden beïnvloed door vele andere factoren – ziekte, medicatie, vermoeidheid, blessures, algemeen slecht weer (of die altijd zo kleine ochtend na de avond ervoor) – en dit zijn allemaal geldige redenen om sla de volgende duik over en ga in de stuurhut of het café aan de haven zitten, thee drinken en naar de pinguïnshow kijken.
“Tenslotte, als verantwoordelijke buddy en mogelijk zelfs de meest verantwoordelijke van allemaal, de duikmanager, zou het aan jou kunnen zijn om je mededuikers in de gaten te houden om te controleren of zij zich ook op hun gemak voelen om hun duik uit te voeren, of een probleem hebt dat moet worden opgelost.
“Als het besluit is om de duik te vernietigen, dan zij dat zo. Je kunt het nog steeds doen met diplomatie, empathie en overtuigingskracht. En het is veel gemakkelijker om de volgende duik te plannen als je de vorige hebt weten te overleven door middel van verstandige besluitvorming!”
Emily Petley-Jones, PADI-cursusexaminator en regionaal Trainingen Consultant: “Voordat ik van huis ga, controleer ik snel of ik mijn sleutels, portemonnee en telefoon heb. Het is redelijk om aan te nemen dat de meeste mensen hetzelfde zullen doen. Als een van deze drie dingen ontbreekt, verlaat ik het huis niet voordat ik het gevonden heb. Ik hanteer een soortgelijke controle als ik ga duiken, en als er één aspect niet op zijn plaats is, zal ik de duik afbreken.
“Het is belangrijk om te controleren of de persoonlijke uitrusting aanwezig is, evenals die van de andere duikers – dat alles in goede staat verkeert en actueel is onderhouden, dat er reserveonderdelen zijn, dat er voldoende lucht in de cilinders zit en dat alle noodpakketten functioneren. .
“Het is belangrijk om rekening te houden met de duiklocatie, de omstandigheden, het binnenkomen en verlaten, de communicatie, de conditie en certificering van je buddy, en een risicobeoordeling uit te voeren. Je moet niet alleen rekening houden met je eigen vermogen om je buddy te redden, maar ook met hun vermogen om jou te redden. Als er enige twijfel bestaat over de uitrusting, het duikvermogen en de omstandigheden, is het tijd om af te breken.”
Vikki Batten, PADI-certificeringsexaminator, cursusdirecteur en TecRec IT: “Je moet altijd een duik bellen vaardigheden je bereikt een breekpunt. Als u te laat komt, kan dit betekenen dat uw hoofd niet langer bij de duik betrokken is en dat uw reactie wanneer zich een probleem voordoet niet langer optimaal en mogelijk zelfs slecht is.
“De truc is om te herkennen wanneer je je niet langer comfortabel genoeg voelt om je normale niveau van bewustzijn en vaardigheden toe te passen. Voor mij betekent dat de vraag: 'Wil ik hier zijn?' Als het antwoord 'nee' is, is het tijd om de duik af te breken en naar huis te gaan. Mijn regel is om ervoor te zorgen dat als ik tijdens die duik zou overlijden, mijn laatste gedachte niet zou zijn: 'Ik wist dat ik dat niet had moeten doen!'
Gary Dallas, Trainingen Directeur voor RAID UK & Malta: “Vanuit subjectief oogpunt genieten maar weinig mensen meer van duiken dan ik. In de twintig jaar duiken en duizenden duiken heb ik slechts twee keer een duik genoemd. Maar achteraf gezien, en in alle eerlijkheid, had ik honderden duiken moeten maken.
“Dus waarom heb ik die duiken niet genoemd? Nou ja, om tal van redenen, waar sommige van uw lezers zich mee kunnen identificeren. Hoewel onervarenheid soms het beoordelingsvermogen kan vertroebelen, kan het bij nader inzien een slechte beslissing zijn om te doelgericht te zijn terwijl je probeert het team niet in de steek te laten.
“Voor de hand liggende redenen hebben een rol gespeeld, zoals het gevoel uitgedroogd of moe te zijn vóór een duik; spiervermoeidheid of een blessure hebben; de duikleider of organisator zijn; niets willen missen; een waarborgsom inleveren; kleine problemen met apparatuur; groepsdruk van anderen in de groep; valse mentaliteit – dit zijn allemaal redenen waarom ik misschien een duik had moeten noemen.
“Minder voor de hand liggende redenen tijdens een duik kunnen het aanvankelijke gevoel zijn de controle te verliezen of angst te ontwikkelen; dramatische veranderingen in het milieu; of taakbelasting boven de grenzen van de geest, uitrusting of opleiding.
“Mijn ervaring is dat de meer avontuurlijke persoon minder snel een duik zal noemen. Overvloedige hoeveelheden testosteron die door de aderen stromen, kunnen vaak het ‘domino-effect van een ramp’ overschaduwen. Het is tijd om een stapje terug te doen en de besluitvorming te herzien.
“Menselijke factoren en de normalisering van afwijkingen kunnen ook een rol spelen in de manier waarop we competent en herhaaldelijk onze dagelijkse duiken uitvoeren. De reden dat ik mijn duiken zo afwissel, is dat het mij aanzet tot nadenken en heroverwegen over de procedure en het beoordelen van mijn eigen bewustzijn voor, tijdens en na de duiken.
“Denk eraan: wees niet bang om een duik te bellen elke reden bij elke tijd."
Tim Clements van IANTD: “IANTD heeft altijd de nadruk gelegd op het individuele recht van duikers om een duik te maken, vanaf het begin van haar technische duikprogramma's, meer dan 30 jaar geleden. De uitdrukking 'het is beter om op de boot te zijn en te wensen dat je op 50 meter afstand zat, dan op 50 meter afstand te wensen dat je op de boot zat' is daar een belangrijk onderdeel van geweest. opleiding.
“Hoe identificeren we situaties waarin dat nodig kan zijn, of waarin duikers zich onzeker voelen over de duik? De eerste groep situaties omvat scenario's waarin goede duikpraktijken niet vanaf het begin zijn geïmplementeerd.
“Geen gasplan? Draai de duik aan de oppervlakte. Slechte teammatching, slecht personeel, egoproblemen, gebrek aan voorbereiding, onzinuitrusting, gebrek aan instructies voor route en navigatie, of gebrek aan duidelijke procedures voor redding – dit alles zou een duik aan de oppervlakte moeten maken totdat het is opgelost.
“‘Wat is het ergste dat kan gebeuren?’ is tegenwoordig een veel voorkomende, schertsende uitdrukking voor situaties vlak voor de duik als er iets niet in orde is, meestal om de duik toch door te laten gaan. Deze houding zal iemand pijn doen en zou een onmiddellijk teken moeten zijn dat de voorbereidingen niet voldoende zijn.
“Het kan zijn dat alle voorbereidingen zijn uitgevoerd voor wateromstandigheden die niet overeenkomen met het duikplan. Het zicht kan slechter zijn, de stroming sterker, het schot niet zoals bedoeld, apparatuur lekt – dit zijn allemaal alarmbellen die erop wijzen dat plan A niet langer geldig is.
“Als we een goed plan B hebben en iedereen begrijpt dat dit nu het plan is, kan de duik misschien doorgaan, maar dit is het punt waarop individuen hierover verschillende gevoelens zullen hebben.
“Niemand hoeft zich echter verplicht te voelen om door te gaan met duiken als hij/zij niet tevreden is. Als deze update in het water onderaan de opname wordt uitgevoerd, is een veilige duikbeurt op dit punt mogelijk. Als teamleden in marginale of ongeplande omstandigheden van de opstijglijn moeten wegzwemmen, riskeert men geestelijk ongemak en paniek.
“Er kunnen veel redenen zijn waarom we denken dat een duik niet geschikt is voor ons. Het kan aan de omgeving liggen, het kan aan de fysieke conditie liggen, het kan het begin zijn van een tekort aan gas of faalangst. De lijst is lang. Je hersenen herkennen mogelijk ook meer van een situatie die je verwerkt. Het zachte stemmetje van de intuïtie in je hoofd dat maar niet wil stoppen, ook al kun je het exacte probleem niet identificeren, heeft waarschijnlijk gelijk.
“De kernboodschap is dat als je je zorgen maakt over een duik, je voor geruststelling met je vrienden moet communiceren. Controleer uzelf, controleer uw team en controleer het plan. Als dit niet werkt, geef dan aan dat je de duik wilt omdraaien – een afgeleide en bezorgde duiker is geen sterk teamlid. Als je vrienden dit niet respecteren, zoek dan nieuwe vrienden.
“Om je bij dit alles te helpen, moet je ervoor zorgen dat je vertrouwen hebt in je eigen vaardigheden op het gebied van gasbeheer en opstijging. Als je niet afhankelijk bent van iemand anders, zul je een sterkere en zelfverzekerdere buddy zijn en minder duiken maken.
“Vraag je club, instructeur of vaste vrienden voor een aantal vaardigheidssessies om te bespreken welke onderdelen voor jou niet werken, en je zult een veiligere en gelukkiger duiker zijn.”
Foto's door Mark Evans
Ook op Divernet: Verbinding maken tijdens de duik, Omgaan met pieken en zwellingen, Hoe u in vorm kunt blijven, RIB-duiken, Communiceren onder water
