Diepzeeduiken: Wrak van de Oorlogsridder

De hobbelige oppervlaktecondities en koffieachtig zicht bij het Isle of Wight kunnen STUART PHILPOTT er niet van weerhouden dit oorlogsslachtoffer te onderzoeken, dat zonk nadat veel bemanningsleden bij een vurige botsing verloren waren gegaan. Hij heeft de foto's gemaakt

De kustlijn van Isle of Wight ligt bezaaid met scheepswrakken uit de Eerste Wereldoorlog. Het stoomschip Oorlogsridder is waarschijnlijk de bekendste van allemaal. Haar overlijden is een verhaal doordrenkt van tragedie en lijden, maar ook van extreme moed. 

Duikbootschipper Dave Wendes heeft onderzoek gedaan naar de geschiedenis van het vrachtschip en is op dit gebied een autoriteit geworden. Ik regelde een dagje uit met Dave op zijn boot Wight Geest. Het idee was om het wrak te verkennen en wat achtergrondinformatie te verzamelen voor dit artikel, hoewel de zaken niet helemaal verliepen zoals gepland.

Het was mij gelukt om duikvriendin Linda Faux over te halen om met mij mee te gaan. Linda is een van de beste techneuten duikers Ik weet het, en ze is ook een behoorlijk goed onderwatermodel. Ik had haar spiegelkalme zeeën en kristalhelder zicht beloofd, maar ze wist er weinig van! 

Dave is geboren op het Isle of Wight en begon met duiken in 1969. Hij opereert al lange tijd vanuit Lymington, met zijn enige duikboot die tussen daar en Poole vaart. Wight Geest is het hele jaar door beschikbaar voor duikcharters, zelfs in januari en maart (in februari wordt de boot schoongemaakt en gereviseerd). 

Dave zegt dat hij de cijfers heeft van meer dan 200 scheepswrakken, waaronder enkele nieuwe die nog moeten worden geïdentificeerd. In 2006 publiceerde hij Scheepswrakken aan de zuidkust voor de kust van Oost-Dorset en Wight 1870-1979, die alle bekende lokale duikplekken omvatte, gevolgd door een supplement met 24 extra wrakken.

Aankomst op de locatie

De nautische stad Lymington in Hampshire is vrij gemakkelijk te vinden. Het is goed aangegeven vanaf de M3 of M27, afhankelijk van de rijrichting. Ik gaf er de voorkeur aan om de schilderachtige route te nemen, door het New Forest en Brockenhurst en ontwijkend wilde paarden en ezels die door de straten huppelen.

Lymington biedt een enorme keuze aan pubs en restaurants. Hetzelfde kan gezegd worden over accommodatie. Ik heb gekozen voor de Macdonald Elmers Court Hotel & Resort, maar er zijn talloze B&B's en boetiekhotels voor alle smaken en budgetten.

Duiken van Wight Geest was voor mij een nieuwe ervaring. Ik sprak met oude rot Chris Ringrose, die de routine kende. Uitladen van de duikuitrusting naast de scheepshelling (let vooral op dat u de havenmeester niet van streek maakt) en ga dan verder naar het ponton, kreeg ik te horen. Dave meert doorgaans ruim 30 minuten voor vertrek aan, waardoor iedereen voldoende tijd heeft om af te zetten en te parkeren.

De Bath Road Car Park ligt naast de trailerhelling en kost ongeveer £ 1 per uur. Als het vertrek vroeg in de ochtend is, kunnen duikers meestal een gratis parkeerplaats vinden op een van de zijwegen. Er is ook een hippe art deco-uitziend toiletgebouw voor eventuele last-minute pitstops (Wight Geest heeft ook een toilet).

Après-duik, de Mayflower pub ligt direct tegenover de parkeerplaats. Dit is een enorme familiecafé met tuin. Tijdens de zomermaanden steken ze zelfs de barbecue aan. Dave's persoonlijke keuze, de Fisherman's Rest, ligt op slechts een paar minuten rijden. Dit leek meer een lokale pub, met een kleine tuin en gratis parkeergelegenheid.   

Wight Geest is een Evolution-romp van 11 meter, aangedreven door een enkele motor van 500 pk. Extra's zijn onder meer een elektrische lift, cabineruimte en een schaduwrijk gedeelte. Dave zorgt voor voldoende thee en koffie, met als bonus de vers gemaakte chocoladetaart van zijn vrouw.

We hadden een goede mix van singles, twinsets en rebreathers die stevig op de roestvrijstalen balustrades en er was nog steeds voldoende vrije dekruimte. De boot heeft een vergunning voor maximaal 12 personen duikers. De kosten voor twee duiken bedragen £ 45, en de reistijd van het ponton naar Freshwater Bay, Isle of Wight, bedraagt ​​ongeveer 50 minuten. 

Duikbriefing

Dave laat meestal een schotlijn vallen op de ketels van de Oorlogsridder. Er is geen permanente markeringsboei en het wrak is niet toegankelijk vanaf de kust. Er passeert weinig of geen bootverkeer zo dicht bij de kliffen, dus SMB's zijn niet nodig tijdens de duik. 

Dave zei dat het zicht varieerde van meer dan 6 meter tot minder dan 50 cm, waarbij de getijdenstroming de belangrijkste invloed had. Ik zou aanraden om een ​​buddy-line te gebruiken als je onervaren begeleidt duikers of stagiaires in omstandigheden met slecht zicht. Iedereen zou een vertraagde SMB bij zich moeten hebben, voor het geval ze het contact verliezen of van de wraklocatie afdwalen. 

Linda had haar AP Valves Inspiration rebreather meegenomen en ik gebruikte een tweeling met een nitroxvulling tijdens onze eerste duik, ss Mendi, en dan een enkele 12-liter gevuld met lucht voor Oorlogsridder, omdat het zonde leek om nitrox zo oppervlakkig te gebruiken. Achteraf gezien had ik waarschijnlijk met een 10-liter kunnen wegkomen en toch een duik van een uur kunnen maken.  

Geschiedenis van het wrak

In de vroege ochtenduren van 24 maart 1918 voer een konvooi van 18 koopvaardijschepen en zes torpedobootjagers langs het Isle of Wight op weg naar Londen. Daartoe behoorde de bewapende vrachtstoomboot van 125 meter en 8,000 ton Oorlogsridder, compleet met een bemanning van 47. Ze was in 1917 gebouwd door Union Ironworks uit San Francisco en was eigendom van de scheepscontroleur (een overheidsorgaan dat was opgericht om de scheepvaart in oorlogstijd te beheren). 

Alle vrachtschepen hadden voorraden aan boord die nodig waren voor de oorlogsinspanning. OorlogsridderDe ruimen zaten boordevol olie en levensmiddelen, waaronder spek, reuzel en meel.

Tankschip OB Jennings, gebouwd in 1917 door Newport News Shipbuilding & Dry Dock in de VS en met een bemanning van 72 personen, maakte ook deel uit van het konvooi. Met 151 meter en 10,289 ton was ze waarschijnlijk een van de grootste tankers ter wereld. Haar ruimen waren gevuld met de licht ontvlambare vloeibare nafta.

Het konvooi ging op U-boot-alarm nadat er lichtflitsen waren gezien en explosies in de verte waren gehoord. Het standaardprotocol in deze situaties was om alle lichten te doven en een zigzagkoers te beginnen om schepen minder een doelwit voor vijandelijke torpedo's te maken. Er werden orders gegeven vanaf het leidende schip HMS spuit om op verschillende tijdsintervallen van koers te veranderen. 

Met een konvooi van deze omvang is het moeilijk om een ​​snelle, gesynchroniseerde reactie van alle schepen te krijgen en onbedoeld splitste het konvooi zich in twee groepen. Terwijl ze probeerden de groepen te herenigen, Oorlogsridder en OB Jennings kwamen in botsing, waardoor nafta over de dekken en op het zeeoppervlak stroomde. 

Beide schepen werden onmiddellijk overspoeld door een vuurbal. Benedendeks aan OorlogsridderHet snelle denkvermogen van hoofdingenieur David Falconer heeft een aantal bemanningsleden gered van de woedende brand. Met wat hulp van de derde officier, George Brown, ontsnapten ze op wonderbaarlijke wijze via een dakraam in de eetzaal. 

Ondertussen slaagde leerling Reginald Clayton erin een klep te openen waardoor de watertank onder water kwam te staan magazine, waardoor een nieuwe enorme explosie werd voorkomen die ongetwijfeld nog veel meer bemanningsleden zou hebben gedood – van wie er 34 levend verbrand waren. Elf overleefden het, maar twee anderen stierven later aan hun verwondingen. 

Nog steeds in vuur en vlam, Oorlogsridder werd naar ondieper water gesleept, maar raakte een mijn, wat leidde tot verdere explosies en brand. De brandende romp vestigde zich uiteindelijk in Freshwater Bay.

De bemanning van OB Jennings werden gered, met slechts één dodelijk slachtoffer. Het schip werd vervolgens opzettelijk tot zinken gebracht om de vlammen te doven, en enkele maanden later weer vlot getrokken en gerepareerd. 

Falconer en Clayton behoorden tot de doden en ontvingen postuum de Albert Medal voor moed. Vanwege administratieve rompslomp OorlogsridderHet verlies van de bemanning en de offers die de bemanning had gebracht, werden nooit formeel erkend door het Ministerie van Oorlog. Met een aangrijpend gebaar heeft Dave enkele nakomelingen van de bemanning meegenomen naar de wraklocatie, zodat ze hun respect konden betuigen. 

De duik

Hoewel het lange tijd rustig weer was geweest, begon er op de dag dat ik aankwam een ​​oostenwind te waaien. Dave had me al gewaarschuwd dat de oostenwind een korte, steile zee creëerde die op zijn beurt een hobbelige boottocht zou veroorzaken. Maar de zon scheen en ik droeg zelfs een korte broek, dus hoe erg kon het worden? 

Nou, ik had naar de wijze Dave moeten luisteren. Gouden Regel nummer één – de schipper heeft altijd gelijk!

De omstandigheden waren redelijk totdat we de landtong passeerden, en toen begon het erg schokkerig te worden. Zelfs de aanblik van de chocoladetaart van Dave's vrouw deed mijn maag omdraaien! Arme Linda had het meest te lijden, maar om eerlijk te zijn begonnen we allemaal een iriserende tint groen te krijgen. 

We voltooiden onze eerste duik en snelden vervolgens naar Freshwater Bay bij het Isle of Wight. Dit bood in ieder geval enige bescherming tegen de heersende wind, maar inmiddels wilde iedereen gewoon het water in, de duik voltooien en naar huis gaan. 

Een onheilspellend uitziende bruine vlek verspreidde zich over de duikstek. Dave had gezegd dat de eb het zicht zou verminderen, maar de zee leek op mijn mok koffie. Toen ik op de zeebodem aankwam, besefte ik dat er een grote kans was om fatsoenlijke foto's te maken. Het zicht moet minder dan 50 cm zijn geweest, met een zware golfslag. 

Dit was absoluut Engels duiken op zijn best! Linda, professioneel als altijd, rende op de automatische piloot en slikte snel in een poging regurgitatie te voorkomen. We hebben ruim 10 minuten rondgekeken in de boeg en het lukte me zelfs Linda in de kettingkast te krijgen. Dit bleek mijn enige redelijke opname van de duik te zijn. 

We zweefden langzaam langs het wrak en om de paar seconden stopte ik en draaide me om om te controleren of Linda nog steeds volgde. Overal in het zand en de grind lagen bolders, lieren en gedraaide metalen platen. Alles was bedekt met een dikke laag onkruid, waardoor het moeilijk was om het rif van het wrak te onderscheiden. 

De ketels vielen het meest op, maar ik kon gewoon geen goede groothoekopnamen maken. We bereikten de overblijfselen van de unieke stoomturbinemotor, draaiden vervolgens om en volgden onze route. Wonder boven wonder slaagden we erin de schietlijn te vinden. 

Het vonnis

Dit was de eerste keer dat ik Lymington verliet en ik zal zeker nog een keer teruggaan, als het niet om duiken gaat, dan gewoon om de stad te verkennen en enkele van de lokale pubs en restaurants te proeven. Dave Wendes is een zeer bekwame schipper en het was een bonus dat hij de geschiedenis van de wrakken door en door kende. Wight Geest heeft ons veilig en zo comfortabel mogelijk van en naar de duikplekken vervoerd. 

Dave heeft me van tevoren gewaarschuwd voor het weer en achteraf gezien had ik de reis waarschijnlijk moeten uitstellen. Op 50 cm was het zicht waarschijnlijk het ergste dat het had kunnen zijn, dus mijn excuses voor de slechte kwaliteit van de beelden, hoewel bonuspunten voor Linda, die tot het bittere einde een soldaat was! 

Voor zover ik kon zien, lag het grootste deel van het wrak laag, met een of twee zeer krappe gedeelten boven het hoofd, maar op 125 meter hoogte was er genoeg om naar te kijken. Ik begrijp nu waarom deze site populair is bij duikclubs opleiding, of als eerste wrakduik. 

Het verhaal van OorlogsridderDe ondergang van David is in mijn gedachten blijven hangen, vooral de moed van David Falconer en Reginald Clayton. Dave heeft geprobeerd de plaatselijke parochieraad ervan te overtuigen een gedenkteken te bouwen op de kliffen met uitzicht op de wraklocatie, maar na hun eerste erkenning zegt hij dat ze niet de moeite hebben genomen om opnieuw contact met hem op te nemen.

Ook op Divernet: Wraktour 138: De U480, Wraktour 151: De Clarinda, Wraktour 157: The Londonier, Wraktour 171: Het Zuidwesten