De 18-jarige Canadese SAMARA IRONSIDE had op exotische locaties gedoken, maar was nog nooit verleid door koud water. Met een aantal van de beste duiken in gematigd water ter wereld binnen handbereik, waagde ze uiteindelijk de sprong in een droogpak
Sinds mijn eerste duik erin open water, Ik wist dat duiken een levenslange passie zou zijn. Ik voelde dat mijn leven openging voor een hele nieuwe wereld, maar wat ik me niet had gerealiseerd, was dat ik nog steeds blind was voor meer dan de helft van die wereld.
Veel mensen hebben de indruk dat al het mooie duiken in warm water plaatsvindt, maar dat is niet het geval. Toen ik me begon te verdiepen in wat er in de wateren rond mijn toekomstige universiteitsstad Victoria, op Vancouver Island, lag, wist ik dat ik deze onzichtbare wonderen niet aan mij voorbij kon laten gaan. Het was tijd om harder te worden en een droogpak aan te trekken!
Hoe het begon
Ik was mijn duikavonturen begonnen tijdens een familiereis van zes maanden naar beneden. Op 13-jarige leeftijd werd ik onder de vleugels van het duiken genomen instructeur Michael Haselbacher bij ProDive Coogee in Sydney, Australië.
Michael speelde een cruciale rol bij het in gang zetten van mijn duikcarrière. Binnen twee maanden na mijn eerste duik was ik, onder fantastische begeleiding, doorgegroeid naar Junior Geavanceerd open water Duiker met ruim 30 duiken op mijn naam, en een steeds groter wordende liefde voor de sport.
Ik ging verder naar duikgebieden zoals het Great Barrier Reef, de Bahama's, Costa Rica, Galapagos en Panama. Toen ik op de door land omgeven prairies van West-Canada woonde, had ik het gevoel dat mijn duikmogelijkheden beperkt waren tot vakanties en andere reizen – totdat ik kennis maakte met de uitgestrekte wereld van het koudwaterduiken.
Voordat ik echter in dat koude water stapte, had ik veel moeite met duiken in een droogpak. Toen ik dacht aan A droogpak duiker, het beeld in mijn hoofd was van potige, oude, doorgewinterde duikers, zonder haar en overlopend van pretenties van superioriteit.
Ik zag het als een lastige kunst voor de “hardcore”. Dit wil niet zeggen dat droogpak- en koudwaterduiken niet hardcore zijn – ik geloof van wel – maar voor de gepassioneerde en capabele duiker zou dit eerder bemoedigend dan ontmoedigend moeten zijn.
Als jonge vrouw Reddingsduiker en scuba instructeur met relatief weinig ervaring en zelfvertrouwen verwachtte ik dat duiken in koud water niet geschikt voor mij zou zijn. Dat veranderde echter allemaal toen ik drie weken in Groot-Brittannië doorbracht om werkervaring op te doen Duiker tijdschrift. Ik maakte kennis met hoofdredacteur Mark Evans (onderdeel van onze Canadese clan, door huwelijk met mijn neef Penney), en mijn perspectief begon te veranderen.
Zijn vertrouwen in mij vormde het mijne, en ik besefte al snel dat mijn aannames onjuist waren, en dat duiken in koud water aantrekkelijk kan zijn voor zowel doorgewinterde duikers als nieuwe duikers. Nadat ik een kijkje in deze wereld had genomen, heb ik een sterk verlangen ontwikkeld om jonge, ongeruste duikers, zoals ik was, te laten zien dat ook zij erbij betrokken kunnen raken – en niet zonder geldige reden mogen worden overrompeld.
Droog duiken
Een van mijn grootste zorgen bij het duiken met een droogpak was dat het zwaar zou zijn, moeilijk om in te bewegen en behoorlijk flodderig, waardoor ik bang werd dat er lucht naar binnen zou migreren terwijl ik dook en me met de voeten eerst naar de oppervlakte zou katapulteren!
Mark had echter besloten mij als testduiker te gebruiken en had daarom een selectie vrouwspecifieke duikkits besteld, waaronder een Santi e-Motion+ droogpak en Flex360 onderpak.
Ik kon het niet geloven toen ik het paste – het zat als gegoten, en ik begreep nu waarom Santi zo nadrukkelijk was dat er een breed scala aan lichaamsafmetingen voor nodig was. Mijn angsten werden onmiddellijk weggenomen – het was niet beperkend of moeilijk om in te bewegen en, gecombineerd met de ultrawarme onderpak, het paste precies.
Mark gaf me een grondige briefing voordat we gingen voor onze eerste droogpakduik, waarbij hij uitleg gaf over inflatorventielen en dumpventielen, genoeg gas erin deed om druk te voorkomen enzovoort, maar ik was nog steeds niet voorbereid op het bizarre gevoel als ik in het water liep en niet nat worden!
Het enige dat ik kan beschrijven is wanneer je je hand in het water in een plastic zak steekt – je voelt de druk van het water, maar blijft enigszins verwijderd door de zak. In een droogpak was het precies hetzelfde – behalve dat bijna mijn hele lichaam werd verwijderd!
Mijn eerste ervaring met droogpakduiken was in de ondiepe wateren bij Ravenspoint in Trearddur Bay, Anglesey in Noord-Wales. Het zicht van 5-6 meter en de temperaturen in de lage tienerjaren waren blijkbaar goed voor het gebied, maar voor mij was het een van de laagste die ik ooit had meegemaakt.
De dramatische rotsachtige topografie boven water ging echter gepaard met een onderwatervergezicht dat ik nog nooit eerder had gezien.
Ik werd betoverd door de vreemde kleuren en patronen op de grote rotsen om ons heen. Ze veranderden vrijwel onmiddellijk van een diepe zwarttint met gouden stipjes naar schitterend paars, bijna fluorescerend.
Hoewel mijn masker zijn maximale condensatiepotentieel naderde – vanwege mijn onwil om het schoon te maken omdat ik een capuchon droeg en, met dit en mijn lange haar, dacht ik dat dit het hersluitingsproces zeker zou bemoeilijken! – Ik kon nog steeds kleine schaaldieren spotten, waaronder kreeft, eetbare en fluwelen zwemkrabben en garnalen, maar ook grondels en blennies.
Omdat dit mijn eerste ervaring in een droogpak was, hield Mark ons in het ondiepe water – we gingen niet dieper dan 6 meter – dus ik had wat moeite met mijn drijfvermogen. Ik was me ervan bewust dat ik niet te veel lucht in mijn pak stopte om eventuele druk te bestrijden, uit angst om naar boven te zweven.
Het toevoegen van nog een factor tijdens het duiken vergt enige mentale aanpassing, maar ik leerde al snel dat voorzichtig zijn en bang zijn twee verschillende gevoelens zijn.
Minder een klusje
Mijn tweede droogpakduik vond plaats bij Newry Beach in Holyhead, dit keer samen met Martin Sampson van Mark en Anglesey Divers, die de duik gebruikte als zijn eerste uitstapje in het water na een pauze van een paar maanden.
Terwijl ik me klaarmaakte om het water in te gaan, merkte ik dat het gemakkelijker werd. Dit was de vierde keer dat ik mijn droogpak aantrok, en het inknijpen van alle afdichtingen en het dicht krijgen van alle grote ritsen leek nu minder een hele klus.
Toen ik het water inging, vond ik hetzelfde; in zekere zin had ik het gevoel dat ik helemaal opnieuw leerde duiken. In theorie lijkt het allemaal overweldigend, maar als het op de toepassing aankomt, wordt het voor je het weet een tweede natuur.
Door ervoor te zorgen dat ik mijn droogpak alleen oppompte om te voorkomen dat het pak bekneld raakte, en mijn trimjacket te gebruiken om zoals gewoonlijk het drijfvermogen onder controle te houden, merkte ik dat ik me veel comfortabeler voelde en weinig problemen ondervond.
Martin gaf ons een rondleiding en opnieuw stond ik versteld van de rijke variatie aan kleuren in het zeewier dat de rotsachtige zeebodem sierde. Op 8-9 meter hoogte maakte dit plaats voor een somber modderachtig terrein, en het testte mijn vinnenvaardigheden om te voorkomen dat de bodem in beweging kwam.
Het was echter de moeite waard om deze maanachtige uitgestrektheid in te gaan, aangezien Martin wees op delicate zeehokken, die leken op veren die verticaal uit de zeebodem staken, en toen we op de terugweg over het zeewier ook twee hondshaaien tegenkwamen. zoals verschillende krabben en garnalen.
Mijn derde en vierde droogpakduiken vonden plaats in Vivian Quarry, in Llanberis. Met een verwachte bodemtemperatuur van 8°C dacht ik wanhopig aan warme gedachten voor en tijdens de duik, maar mijn lekker warme Flex360 onderpak hielp het grootste deel van de kou te voorkomen, en pas tegen het einde van beide duiken eiste de kou zijn tol van mijn vingers door mijn ultracomfortabele 4/6 mm Aqua Lung-handschoenen.
Terwijl ik tijdens mijn eerste Vivian-duik op een lijn recht naar 18 meter afdaalde, kon ik het droogpak echt in actie voelen, veel meer dan toen we in het ondiepe water aan het rondslenteren waren. Toen ik noteerde hoeveel lucht ik in het pak moest stoppen om de druk weg te nemen, besefte ik hoe belangrijk het was om het stabjack te gebruiken voor drijfvermogen.
Vroeger had ik me, net als vele anderen, afgevraagd of het gebruik van slechts één apparaat het niet gemakkelijker zou maken, maar in feite is het niet zo ingewikkeld om te onthouden dat er twee dingen zijn om te legen en te vullen.
Dit waren mijn allereerste steengroeveduiken, en ik vond ze niet echt leuk, maar ik was verrast hoeveel ik van de duiken genoot.
Het water was gevuld met dingen om te zien: gezonken auto's, boten, oude gebouwen uit de tijd dat de steengroeve in gebruik was, en een paar interessant geklede mannequins die het water bewaakten. Maar zelfs zonder deze door de mens veroorzaakte afleiding zou de duik geweldig zijn geweest.
Boven het oppervlak is de steengroeve omgeven door enorme, steile kliffen, wat aantrekkelijk is voor veel klimmers. Maar wat de meeste bezoekers niet weten is dat de klif ook onder water een attractie blijft.
Hoewel de meeste mensen denken dat de belangrijkste attractie voor duikers het oceaanwater is, is dit voor mij het bewijs dat je pas weet wat je leuk vindt als je het probeert.
Conclusie
De verschillen tussen wetsuit- en droogpakduiken liggen niet alleen in de temperatuur van het water en het onderwaterleven. Ik geloof dat een groot deel van wat duiken zo wonderbaarlijk maakt, en ik denk dat anderen het daarmee eens zullen zijn, het gevoel is dat het creëert en de mogelijkheden die het biedt.
Het draait allemaal om de mogelijkheid om ons gewichtloos te voelen en een wereld te verkennen die volkomen vreemd is aan de onze – om onze gehechtheden los te laten en onze dagelijkse beslommeringen te vergeten.
Hoewel de duikstijl compleet anders is, waren alle dingen die mij in de eerste plaats tot duiken aantrokken nog steeds prominent aanwezig, en ik ontdekte nieuwe aspecten die mij zullen motiveren om door te gaan met duiken in koud water.
Ik vond de algehele focus en het gevoel van de duiken heel anders dan duiken in warm water. In plaats van voldoende mobiliteit en vrijheid te hebben, voelt u zich wat beperkter, wat goed harmonieert met het slechte zicht dat gewoonlijk wordt geassocieerd met koud water.
In plaats van voortdurend in de verte te kijken op zoek naar meer, leer je minder te bewegen, je te concentreren op wat zich recht voor je bevindt en voldoening te vinden in de kleine wonderen.
Toen ik deze andere duikstijl eenmaal losliet en accepteerde, kon ik een geheel nieuwe waardering en passie vinden voor de sport en het verkennen van de wateren van onze wereld. Ik kan niet wachten om nu mijn thuiswateren rond Vancouver Island te verkennen!
Foto's door Mark Evans
Ook op Divernet: Duik als een professional: droogpakduiken, Duikers complete gids voor de selectie van droogpakken, Duik als een professional: ga niet ballistisch!
