Zou jij naar het noorden gaan, tot op enkele kilometers van de poolcirkel, alleen maar om in een duik te duiken? wetsuit?
Onze freediving-correspondent MARCUS GREATWOOD denkt dat je na het lezen hiervan ja zult antwoorden. We weten het niet zeker...
IN 2011, NA HET LEZEN Na een kort artikel over duiken in IJsland besloot ik de allereerste freedive-expeditie naar het eiland te organiseren.
Acht van ons reisden 66° noorderbreedte en verkenden wat destijds een bestemming was die buiten de toeristische radar viel. Naast wandelingen naar warmwaterbronnen en avonturen in lavabuizen, hebben we gedoken in de Silfra-kloof – de scheur tussen tektonische platen, vol gletsjersmeltwater dat zo helder is dat je meer dan 100 meter kunt kijken, en zo puur dat je ervan kunt drinken. Het.
Dit moet toch zeker een plek zijn die op de bucketlist van elke duiker staat?
Draai naar 2016 en 23 NoTanx Freedive Club-leden, geïnspireerd door onze YouTube video- van vijf jaar geleden benadrukken dat er een gat zit in ons programma voor een terugreis.
De oorspronkelijke acht plaatsen zijn binnen een uur uitverkocht, dus twee weken later regelen we een nieuwe reis.
Sinds onze oorspronkelijke reis waren zowel het toerisme in IJsland als het freediven exponentieel gegroeid. Birgir Skulason startte in 2012 een freedive-school in Reykjavik en onthulde verschillende opwindende nieuwe duikplekken waar de toeristenindustrie ons graag toegang toe wilde helpen.
Op onze rit van het vliegveld naar Little Silfra, plaatselijk bekend als Bjarnagjá, of Bear Crack, bekijken we de spectaculaire ijsversieringen in de lavabuis van Raufarholshellir.
Ons freedive-team op extreme locaties heeft een paar jaar hard gewerkt aan hun speleologievaardigheden, dus deze zijn gemakkelijk toegankelijk en zeker een bezoek waard.
ZO AFSTANDIG ALS OVERAL in het zuiden van IJsland is de korte offroad-rit naar Mini Silfra genadig droog en leidt ons naar enkele kleine, post-apocalyptische industriële eenheden, verborgen aan de vulkanische kust.
Het rotsachtige maanlandschap lijkt niet de meest waarschijnlijke locatie voor een ongelooflijke duikplek, maar als je de laatste haarspeldbocht draait, zie je een scherpe, diepe snee in de grond gevuld met rustig water.
Het is slechts 20 meter lang en 2 meter breed, doet zijn bijnaam “de kleinste duikstek ter wereld” eer aan en ziet er uitnodigend uit. Opgewonden kleden we ons aan, beschut door een verlaten gebouw op slechts 45 minuten rijden van de internationale luchthaven, en delen we de hete scoosh die eerder die dag vanuit de koffieshop op de luchthaven werd geplaagd.
Alle twijfels verdwijnen als we in het duizelingwekkende water vallen. De kristalheldere helderheid absorbeert onze zintuigen. Niemand duikt een paar minuten terwijl we genieten van de schoonheid van de locatie.
Een hydrocline die zich had gevormd tussen het zoute zeewater en het smeltwater van de gletsjers verbergt eeuwenoude walvisbeenderen, die de afgelopen decennia door de visserij zijn weggegooid en door garnalen zijn schoongeplukt. We willen graag verkennen.
Een strakke horizontale schacht daalt iets meer dan 15 meter en maakt plaats voor een ontzagwekkende centrale put en de ingang van een zwemdoorgang. De verticale uitgang is het hoogtepunt van de duik. Terwijl de zon rechtstreeks in de 15 meter diepe schacht schijnt, zorgt de helderheid van het water ervoor dat het voelt alsof u vliegt, terwijl het positieve drijfvermogen ons zachtjes naar de oppervlakte leidt.
We besteden meer dan een uur aan het verkennen van de nauwe kloof, waarbij we een aantal van de megalithische botten onthullen waar de plek beroemd om is, evenals vier of vijf fantastische doorzwemmogelijkheden.
Een goede vlucht en twee avonturen zijn voldoende voor de eerste dag, en we trekken naar het noorden om een avond door te brengen in een bubbelbad, sterrenkijken en kijken naar het noorderlicht. Helaas krijgt de natuur de overhand, en de bewolkte avond ontzegt ons de aanblik van beide.
De volgende is een perfecte dag om te duiken in IJsland, fris en koud maar met felle zon, en we gaan op pad om klassiek warm en koud water te ervaren.
Onze eerste duik is in het centrum van het Thingvellir National Park, een indrukwekkende locatie waar in 930 het oorspronkelijke parlement van IJsland stond.
Silfra is veruit de meest bekende en populaire duiklocatie van het land, een scheur in de grond langs de breuklijn tussen de Amerikaanse en Europese tektonische platen. Het smeltwater van de gletsjers komt naar boven na een ondergrondse reis van 30 kilometer, die naar verluidt 100 jaar duurt.
De beste manier om deze duik uit te leggen is door Birgir Skulason te citeren: “Silfra is mooier dan koud”. Een van ons, Adam, voegt het voorbehoud toe “maar niet zozeer”.
Oké, SILFRA IS KOUD – 2°C boven het vriespunt betekent zwaar duiken. Gelukkig zijn we voorbereid met fatsoenlijke Elios freediving-wetsuits en nieuwe sokken en handschoenen, en hopen we 40 minuten in het water te kunnen blijven.
We komen vroeg aan om de drukte van snorkelaars te vermijden, maar er is daar al een groep duikduikers – ik weet niet zeker of dat zo’n goed idee voor hen is!
Thingvellir National Park heeft een strak schip als het op duiken aankomt. De gebieden rond de kloof zijn afgezet en de ingang heeft stevige stalen trappen – zulke luxe zijn we niet gewend.
Tijdens de laatste duik kunnen we het Kleifarvatn-meer in het zuiden onderzoeken; het is 95 meter diep en bevat naar verluidt een gigantische mensenetende worm. Maar we zijn er niet voor diepte of mythologie, want we zijn op zoek naar vulkanische hete bronnen, een uniek geologisch wonder.
Gelegen op de actieve mid-Atlantische rug verandert het merengebied telkens wanneer er vulkanische activiteit plaatsvindt. Al het water komt binnen en gaat weg via ondergrondse tunnels, die ook redelijk regelmatig veranderen.
Deze duik stinkt – de zwavelhoudende uitstortingen raken de achterkant van je keel zodra je de minibus verlaat. Dit tempert ons enthousiasme niet en de duik gaat verder het meer in, waarbij we de veelbetekenende onderwatergeluiden van borrelen en sissen volgen.
In eerste instantie is er niets anders dan witte strepen op de bodem van het meer, maar dit gaat gepaard met belletjes en een melkwitte textuur in het water.
Uiteindelijk vinden we de ventilatieopeningen, gaten in de bodem van het meer waaruit superheet water stroomt. Wanneer het omringende water 1°C boven het vriespunt is, koelt het afgevoerde water uiteraard vrij snel af.
De nevel van het temperatuurverschil is fascinerend. De kou en de geur (die zelfs lijkt door te dringen maskeren rubber) zuigt snel onze energie op, en naarmate onze duiktijden afnemen, besluiten we er een einde aan te maken. Wat een reis!
Verscheen in DIVER februari 2017
