De ketting breken
Er is vertrouwen voor nodig om een duik te noemen, maar misschien moeten we allemaal meer aandacht besteden aan de veiligheidsbenadering van grotduiken, suggereert SIMON PRIDMORE
Duikers dalen in de late namiddag af in de tropen. Een uur later zullen ze moeilijk te vinden zijn.
Elk duikincident heeft een keten van gebeurtenissen die eraan voorafgaan, maar vaak is de keten pas daarna zichtbaar. Je ziet een ketting niet altijd voordat er een ongeluk plaatsvindt, maar als je er wel een ziet of als je alleen maar denkt dat je er een ziet, moet je de moed hebben om die te breken – zelfs als dit ertoe leidt dat je door anderen wordt bekritiseerd. jouw duikteam.
Grotduikers hebben een regel die tot doel heeft de angst voor verwijten weg te nemen en levens te redden.
Deze regel houdt in dat elke duiker op elk moment en om welke reden dan ook een duik kan afbreken zonder dat hij dit aan iemand hoeft uit te leggen.
Wanneer een van uw teamleden het signaal omhoog geeft (of richtingaanwijzer geeft in het geval van grotduiken), erkent de rest van het team dit onmiddellijk en voldoet hieraan, zonder dat er op dat moment of daarna vragen worden gesteld.
Het maakt niet uit of de bedreiging voor de veiligheid reëel is of niet. Een duiker kan bijvoorbeeld een duik afbreken omdat hij de inhoudsmeter verkeerd heeft gelezen.
Het belangrijkste is dat als één lid van het team gelooft dat er een dreiging is, dat geloof op zichzelf voldoende is om het team in gevaar te brengen als het doorgaat.
Dit is een principe dat alle duikteams zouden kunnen overwegen toe te passen op hun duiken, of ze nu boven het hoofd duiken of niet.
Hier is een voorbeeld van een voorbeeld waarbij ik besloot de ketting te breken nog voordat de duikers in het water waren.
Verscheen in DIVER juni 2019
EEN DUIK UITGESTELD
Een paar jaar geleden was ik met twee studenten in mijn duikcentrum in Guam. We waren ons aan het voorbereiden op de laatste duik van hun trimixcursus toen een van mijn divemasters arriveerde met het nieuws dat een duiker die we kenden van een ander centrum was overleden in de recompressiekamer na een incident dat de dag ervoor had plaatsgevonden.
De studenten waren in de buurt en hoorden het gesprek, maar zeiden niets. Op de boot waren ze stiller dan normaal en ik concentreerde me erop alles normaal te houden, volgens het patroon van hun eerdere ervaringen opleiding duiken.
Maar het nieuws over de dood van de duiker spookte door mijn hoofd. Hij was een vriend en we hadden vaak samen gedoken.
Bij aankomst op de duikstek zag ik dat er een sterke stroming stond en dat deze de boei, die ons opstijgplatform moest worden, onder water had gedragen. Ik zag dat de studenten een bezorgde blik wisselden.
Ik wist dat het feit dat ze een grote duik gingen ondernemen al een zekere mate van angst zou veroorzaken, en dat een sterke stroming zou kunnen leiden tot extra taakbelasting.
Ik vermoedde ook dat het nieuws over de dood van de duiker een afleidende factor voor hen zou kunnen zijn, vooral als ze tijdens de duik gestrest raakten. Ik maakte me ook zorgen over de impact die het nieuws zou kunnen hebben op mijn eigen concentratievermogen.
Ik ging naar de plek waar ze zich aan het voorbereiden waren en legde uit dat ik de duik afzegde, waarbij ik alle redenen noemde, inclusief de twijfels die ik had over mijn eigen gemoedstoestand.
Ik verwachtte dat ze van streek zouden zijn en bezwaar zouden maken tegen deze wijziging in het plan, omdat ze de volgende nacht zouden vliegen en deze annulering zou betekenen dat ze de cursus niet op tijd zouden kunnen voltooien.
Maar in plaats daarvan reageerden ze met een glimlach van absolute opluchting en bedankten ze mij. Ze slaagden erin hun vluchten te wijzigen en een paar dagen later deden we de laatste cursusduik. Alles verliep perfect.
Wie weet? Plan A had uiteindelijk misschien goed uitgepakt, maar het afbreken van de duik voordat iemand van ons zelfs maar het water in was gegaan, zorgde ervoor dat wat er destijds uitzag als een opeenstapeling van problemen, niet in een ramp eindigde.
TOM’S ZORGEN
Het is niet altijd zo dat jij als duiker de controle hebt over je groep. Niettemin, als u een opeenvolging van gebeurtenissen waarneemt die tot een ongeluk zou kunnen leiden, kunt u nog steeds actie ondernemen.
Een paar jaar geleden rolde onderwaterfotograaf Tom met zijn duikpartner achteruit het water in. Ze maakten deel uit van een grotere groep duikers die een vierde duik van de dag maakten in wat leek op een ondiepe, beschutte baai.
Er waren vertragingen op het liveaboard-duikdek, wat betekende dat ze later op de dag gingen duiken dan normaal.
Omdat de duikers snel het water in moesten, terwijl er nog voldoende daglicht over was, lieten de gidsen hun gebruikelijke stromingscontrole vóór de duik achterwege.
Zodra Tom binnenkwam, ontdekten hij en de anderen al snel dat dit een vergissing was geweest. Onder water was de baai verre van beschut. Zodra ze afdaalden, werden de duikers meegesleurd door een sterke stroming die met een snelheid van knopen stroomde. Ze vlogen over de zeebodem alsof ze hun eigen land waren vinnen waren straalaangedreven.
Tom beoordeelde de situatie snel. Onder deze omstandigheden zou hij zeker geen foto's maken.
Bovendien schatte hij in dat de duikers waarschijnlijk over een behoorlijke afstand zouden worden meegesleurd door de snelle stroming en dat het binnen een uur aan het einde van de duik, bij afnemend daglicht, heel moeilijk zou kunnen zijn voor de bemanning van de tenderboten om ze te zien. allemaal aan de oppervlakte in open zee.
Hij schopte naar de duikgids en gebaarde hem dat het misschien een goed idee was om de duik af te breken.
De gids schudde zijn hoofd en gaf aan dat hij het wel oké vond om door te gaan. Het was waar, de andere duikers in de groep leken te genieten van de wilde rit.
Tom wees naar zichzelf en zijn maatje, die naast hem voortreden en vroeg of het goed was als ze met z'n tweeën naar boven gingen.
De gids had hier geen probleem mee, dus verlieten Tom en zijn partner de groep, legden een veiligheidsworst op, gingen op weg en werden door een van de tenderboten teruggebracht naar de liveaboard, terwijl de ander de wacht hield. plaats.
Merk op dat Tom niet zomaar een eenzijdige beslissing nam om de duik af te breken. Hij bracht de gids hiervan op de hoogte en kreeg eerst zijn goedkeuring. Daarmee zorgde hij ervoor dat a) de gids wist wat er aan de hand was en b) dat de gids geen bezwaar had op praktische of logistieke gronden.
Tom en zijn buddy keken later toe hoe de tenderboten rondscharrelden om leden van de duikgroep op te pikken die, zoals vaak gebeurt bij snelle stromingsduiken, uiteindelijk aan de oppervlakte waren gekomen, verspreid over de hele oceaan. Het was bijna donker toen de laatsten werden opgehaald en teruggebracht naar het moederschip.
Niemand was verdwaald. Niemand raakte gewond, maar een of twee hadden een paar minuten van bezorgdheid doorstaan nadat ze in een wilde oceaan waren opgedoken zonder dat er een boot in zicht was en de zon achter hen onderging.
Niemand had echter de hele duik iets gezien, behalve het rif dat onder hen voorbij raasde.
Eén zei dat ze het gevoel had gehad dat “Indiana Jones zich aan de onderkant van die vrachtwagen vasthield”. Toen de gids hem passeerde op weg naar het duikdek, glimlachte hij treurig naar Tom: 'Je had gelijk,' zei hij.
Lees meer van Simon Pridmore in:
Duik vertrouwelijk – Een insidergids om een betere duiker te worden
Duikprofessional – Inzichten in Sport Diver Trainingen & Activiteiten
Duiken is fundamenteel – Begin op de juiste manier met duiken
Fysiologisch duiken – Denk je dat je alles weet over duikgeneeskunde? Denk nog eens na!
Duiken uitzonderlijk – Word de beste duiker die je kunt zijn
