Terug in het zadel

KLAAR MAKEN

Jim haalde zijn spullen uit de kast. Het zag er allemaal in goede staat uit, maar hij dacht dat hij het beter naar een plaatselijk duikcentrum kon brengen en er deskundigen naar kon laten kijken.

Terwijl hij daar was, vroeg hij of hij een duikopfriscursus mocht doen, om hem aan de basisvaardigheden te herinneren. Het ging goed. Zijn apparatuur werd getest en goedgekeurd nadat een paar O-ringen waren vervangen.

Het enige slachtoffer was zijn masker. Het rubber was in de loop der jaren verslechterd en het lekte zodra hij zijn gezicht in het water stak. Hij had een nieuwe nodig.

Zijn computer zag er niet ouderwets uit, vergeleken met de nieuwe modellen die in de winkel tentoongesteld werden, wat hem verraste. Maar hij vergeleek zijn zielig uitziende oude wetsuit met die op het rek en besloot dat een nieuw pak misschien een slimme investering zou zijn.

DE REIS

Na vier vluchten en 24 uur in de lucht of op luchthavens ontmoette Jim zijn oude vriend en hun mededuikers in Sorong, de toegangspoort tot het duikende Disneyland Raja Ampat. De duikinstructeur zag hoe ze allemaal hun spullen uitpakten en formulieren uitdeelden.

Dit was het punt waarop Jim zijn gebrek aan recente ervaring zou moeten onthullen. Hij vroeg zich af of hij op de een of andere manier speciale wacht zou krijgen of van de groep zou worden gescheiden, tenminste in het begin.

De duikinstructeur leek het echter niet ongebruikelijk te vinden. Hij merkte alleen op dat er een “klein gat” was ontstaan ​​sinds Jim's laatste duik, maar leek erg blij te horen dat Jim onlangs een opfriscursus had gedaan.

Ze bespraken de weging en de duikinstructeur raadde Jim aan iets meer te dragen dan hij al die jaren geleden tijdens zijn laatste duik had gedragen, ter compensatie van het nieuwe pak, een begrijpelijke angst en eventueel extra ‘biopreen’ dat hij in de loop der jaren misschien had aangenomen.

Jim voelde zich onmiddellijk geaccepteerd en op zijn gemak. Hij werd niet behandeld als een freak of een buitenstaander.

Hij luisterde naar de ‘interviews’ van andere duikers en er werden zeer vergelijkbare vragen aan hen gesteld. Zelfs duikers met veel recentere ervaring hadden problemen met het gewicht en het drijfvermogen.

DAG EEN

Op dag één, duik één, rolde Jim naar achteren, liet zijn trimjacket leeglopen, ademde uit en merkte dat hij aan de oppervlakte strandde. Alle anderen waren weg en vielen op de zeebodem.

Verdomme! Zijn angst dat hij dit toch niet zou kunnen doen, stortte als een lawine op hem in.

Hij was echter niet helemaal alleen. De bemanningslid op de tenderboot hield twee duikgewichten omhoog en overhandigde ze aan hem: 'Eén in elke zak. Het komt wel goed met je.”

Jim deed wat hem was opgedragen en deed vervolgens nog een poging om af te dalen. Vinnen naar beneden gericht, linkerarm in de lucht, duim op de ontluchtingsknop. Hij haalde diep adem uit de zijne regelaaren ademde vervolgens volledig uit. En naar beneden ging hij. Succes!

Eigenlijk een beetje te veel succes. Hij viel als een baksteen. Hij voelde druk in zijn oren en de oude instincten kwamen gewoon naar boven. Hij maakte gelijk en voegde een beetje lucht toe aan zijn trimjacket om zijn daalsnelheid te verminderen.

Toen keek hij naar beneden, vond zijn groep vlak onder hem, wisselde een OK-signaal uit met de gids en volgde gewoon.

Na de duik was er het gebruikelijke geklets: “Goede duik?” “Geweldige duik!” “Zoveel vissen!” Niemand had het over de valse start van Jim. Hij kreeg inderdaad de indruk dat de gids de enige was die het had opgemerkt. De anderen waren alleen maar op zichzelf gefocust. Het enige dat Jim kon denken was: “Waar maakte ik me zorgen over?” en: “Waarom heb ik zo lang gewacht?”

Hij had geen lucht meer voordat het geplande uur om was, maar dat gold ook voor een andere duiker, dus ze waren samen opgestegen. Zelfs met een bijna lege cilinder had hij bij de veiligheidsstop nog voldoende lucht in zijn trimvest, wat volgens hem een ​​teken was dat hij te zwaar was.

Maar tegen het einde van de dag, tijdens duik vier, had hij een van zijn extra gewichten er weer afgehaald en daalde hij zonder problemen af.

Jim gebruikte nog steeds sneller lucht dan de anderen, maar probeerde dit te compenseren en zijn duiktijd te verlengen door wat ondieper te blijven toen ze zich op een rifmuur bevonden.

De volgende dag bladerde hij door een magazine op de boot en vond een artikel genaamd The Art of Conservation.

Hij las het en volgde het advies op. Al snel behoorden zijn problemen met het luchtverbruik tot het verleden en kwam hij aan het einde van een duik samen met de andere duikers in zijn groep, en nog steeds met voldoende lucht in zijn cilinder.

Zoals degenen onder jullie die bekend zijn met de wet van Murphy zouden verwachten, sloeg het noodlot toe, net toen Jim zich op zijn gemak begon te voelen.

Hij kwam aan het einde van een nachtduik boven water, drukte op de opblaasknop en het enige wat hij hoorde was lucht die langs zijn oor ontsnapte. Hij kon zichzelf niet echt drijvend maken en moest hard trappen om zijn hoofd boven water te houden.

Gelukkig lag de tenderboot naast hem, het bemanningslid zag dat hij in moeilijkheden verkeerde en zei dat hij zijn loodgordel moest doorgeven. Als hij dat eenmaal kwijt was, kon hij gemakkelijk drijven.

Terug op het liveaboard ontdekte hij dat de schouderklep van zijn trimjacket was gebarsten, waardoor de cel geen lucht meer kon vasthouden.

In eerste instantie dacht hij dat het de harde plastic fitting was die kapot was, maar terwijl hij het gat dat zich had gevormd oppakte, begon het 'plastic' in zijn hand weg te schilferen. Wat hij voor plastic had aangezien, was in feite een dikke lijmlaag die de fitting op zijn plaats had gehouden en aan het uiteenvallen was.

Het verstrijken van de tijd had zijn tol geëist van Jims oude stabjack en het was nu onbruikbaar en onherstelbaar, althans op de korte termijn, dus leende hij een van de huurstatiefjes van de boot.

Dit betekende natuurlijk dat hij weer helemaal opnieuw moest beginnen om zijn gewicht goed te krijgen. Maar het duurde niet lang voordat hij het op orde had.

Na elke duik keerde hij met een glimlach van oor tot oor terug naar de boot. Zijn oude vriend kwam naar hem toe na een bijzonder bijzondere duik.

"Dus, hoe gaat het dan?"

‘Net als fietsen,’ zei Jim.

Lees meer van Simon Pridmore in:

Duik vertrouwelijk – Een insidergids om een ​​betere duiker te worden
Duikprofessional – Inzichten in de training en operaties van sportduikers
Duiken is fundamenteel – Begin op de juiste manier met duiken
Fysiologisch duiken – Denk je dat je alles weet over duikgeneeskunde? Denk nog eens na!
Duiken uitzonderlijk – Word de beste duiker die je kunt zijn

Ze zijn allemaal beschikbaar op Amazon in verschillende formaten.