5 nieuwe boeken voor duikers

Veer geladen, door John Kean

"Met één kleine stap voor de mensheid uit de weg had ik nog een grote sprong te maken. De volgende 48 uur moest ik gaan duiken, erover schrijven en mijn artikel en bijbehorende foto's naar Diver sturen Magazine vóór hun redactionele deadline. Op dit moment leken mijn kansen om daarin te slagen ongeveer net zo waarschijnlijk als het winnen van Wimbledon met een koekenpan. '

Tien jaar geleden John Kean, die naam had gemaakt als duiker in de Rode Zee instructeur, diepduiker en auteur van SS Thistlegorm, samen met een indrukwekkend aantal andere duikboeken die je absoluut gelezen moet hebben, zoals Een wandeling over de diepe kant, ging alleen op pad voor wat er nog over was van zijn lang geplande ‘Colored Seas Trip’. 

Dit ambitieuze project, waarin Keans dubbele liefde voor duiken en motorrijden werd gecombineerd, was in zijn oorspronkelijke vorm vanaf het begin gedoemd te mislukken. Het sprak mij als redacteur echter erg aan Duiker en een fan van zowel zijn schrijven als van gedocumenteerde roadtrips. Omdat zulke reizen zelden uitpakken zoals gepland, is het spannend om ze in een maandelijks overzicht te verwerken magazine, met zijn enorm nutteloze doorlooptijden.

Het idee was om tussen warme en koude klimaten te fietsen, rond te toeren en te duiken in de Rode Zee voordat je noordwaarts zou gaan naar de Zwarte Zee en vervolgens door zou gaan naar de Russische Witte Zee, onderweg in contact komend met lokale duikers en fietsers. Het was een geweldig plan – en toen vond de Arabische Lente plaats, werd de landroute van Egypte naar de Balkan afgesneden en begon alles peervormig te worden.

Een zeer succesvolle roadtrip door de Rode Zee (21 duiken van meer dan 5,000 mijl afgelegd in 17 dagen) werd uitgevoerd door Kean en zijn vriend Yann en naar behoren opgetekend in Duiker, maar toen kwam er een pauze terwijl het paar probeerde uit te vinden hoe ze de nieuwe obstakels op hun weg konden omzeilen. 

Toen kreeg Yann een baanaanbod dat hij niet kon weigeren en trok zich terug, waardoor Kean vastbesloten was om het alleen te doen. Dat is waar Veer geladen begint, en het is een net zo vermakelijk reisboek als je dit jaar zult lezen.

Gelukkig zijn goede reisboeken niet afhankelijk van het afvinken van geplande bestemmingen; het zijn vaak de dingen die misgaan die voor het momentum zorgen. Dat is hier zeker het geval. Duiker lezers hebben misschien de artikelen gezien die het resultaat zijn van de reis en weten hoe het afliep, en voor degenen die dat niet hebben gedaan, maar er nu wel over geïntrigeerd zijn, zal ik het verhaal niet bederven.

Ik zal ook niet beweren dat de duiken onderweg de meest fascinerende zijn die ooit zijn vastgelegd, hoewel het feit dat zoveel van de onderwateractie in Oekraïne plaatsvindt het boek wel actueel maakt – en een aangrijpende herinnering aan gelukkiger tijden. 

Maar het duiken is niet het punt, het is de reis die telt en de mensen onderweg, en het is gewoon leuk om je bij de auteur aan te sluiten terwijl hij tegenslag na tegenslag tegenkomt, maar altijd glimlachend naar voren komt. Zoals hij het zegt: “Duiken en fietsen zijn onverslaanbaar. Zet ze bij elkaar... Ik ben in de Pleasure Dome. '

John Kean-boeken, Amazon Kindle, £ 5.99

Waarom haaien belangrijk zijn: Een diepe duik met die van de wereld Meest onbegrepen roofdier,
door David Shiffman

Tussen deze reeks nieuwe duikgerelateerde boeken bleek dit een aangename verrassing. Geschreven door een Amerikaanse deskundige op het gebied van het behoud van haaien met een solide academische achtergrond, begreep ik dat het doel was om uit te leggen waarom tegen haaien wordt gezondigd, en niet, en dat zij onze oprechte steun verdienen. Ik verwachtte dus een herhaling van de oude vertrouwde gevoelens en, om eerlijk te zijn, dat ik me een beetje zou gaan vervelen. 

Ik had gerekend zonder de levendige stijl van David Shiffman, die hem naar mijn mening zowel tot een populaire spreker als tot schrijver moet maken. Hier is een voorbeeld: “Op een keer keek ik neer op een citroenhaai die we aan het bewerken waren en merkte dat er een bosje haar op zat. ‘Dat is raar’, dacht ik, want haaien hebben geen haar. Toen besefte ik dat de haai plotseling trilde, waardoor de dermale dentikels over mijn been schraapten, waardoor het haar en een klein stukje huid er meteen afkwamen. Het geluid dat ik vervolgens maakte was buitengewoon mannelijk, wat de stagiaires op de boot die dag ook mochten beweren... "

Ik werd nog meer warm voor hem met zijn openhartige kritiek op het sensationalisme van Discovery’s Shark Week – wat je ook van dergelijke ‘instellingen’ vindt, Shiffman is duidelijk blij om controverses aan te gaan en voelt zich veilig in zijn ongetwijfeld zuurverdiende kennis en overtuigingen. 

Waarom haaien belangrijk zijn lijkt in de eerste plaats gericht te zijn op mensen die zich aan de rand van het behoud van haaien en roggen hebben verdiept en er nu over nadenken om serieus aan de slag te gaan en op zoek te gaan naar inzichten in de oorzaak en de gemeenschap. 

Ik heb veel geleerd door het te lezen, vooral wat betreft het in twijfel trekken van de gemakkelijke aannames die duikers soms om emotionele redenen maken over de bescherming van haaien, in plaats van zich te laten leiden door de wetenschap.

Het is een kwestie van het grotere goed, zegt Shiffman: je kunt niet elke haai redden, en geen enkele natuurbeschermingsdeskundige denkt dat je dat kunt, maar je kunt wel grote aantallen haaien redden door de doelstellingen realistisch te houden en je aanpak diplomatiek te houden. In zijn wereld is duurzame haaienvisserij niet alleen mogelijk maar ook wenselijk. Interessante lectuur. Trouwens, Shiffman spreekt op “Voor de liefde voor haaien 2022” in Londen in november.  

Johns Hopkins University Press, ISBN: 9781421443645
Gebonden, 312pp, 15x22cm, £ 18.50 (Kindle £ 17.58) 

Het onderwateroog: hoe de filmcamera werd geopend De diepten en ontketend Nieuwe rijken van fantasie, door Margaret Cohen

De titel doet dit boek spannend klinken, en dat zou wel eens precies dat kunnen zijn voor serieuze filmstudenten. Voor mij is het een droge academische analyse van hoe de processen en esthetiek van het maken van beelden van de onderwaterwereld voor publiek van bovenaf zijn veranderd in de loop van iets meer dan een eeuw filmmaken. 

Margaret Cohen is een eminent hoogleraar Engelse (en Franse en Italiaanse) literatuur aan Stanford, en heeft zich al enige tijd gespecialiseerd in werken die betrekking hebben op de oceaan. Dus iedereen die verwacht op een luchtige manier door de geschiedenis van de onderwatercinema te reizen, moet zich realiseren dat je de route uit het leerboek volgt.

In het eerste deel worden de fundamenten van de 19e eeuw uiteengezet, de periode waarin weinig mensen de middelen hadden om de onderwaterwereld met eigen ogen te zien, laat staan ​​af te beelden – een domein dat zo afgelegen en onbekend is voor de gemiddelde Victoriaan als Mars.

Uiteindelijk komen we bij 1914 en lezen we over de vader van onderwaterfilmen, JE Williamson, met zijn visie op 20,000 mijlen onder de zee. Je kunt waarschijnlijk wel raden welke klassieke filmische werken daarna aan bod komen: het baanbrekende aanbod van Cousteau, Hass en Malle; door Het wezen uit de Black Lagoon naar Zeejacht; de Bond-films, gefascineerd door duiken tot op het punt van fetisjisme; Besson's De grote blauwe enzovoort. Een terugkerend thema is dat vrouwen voornamelijk worden gebruikt voor onderwaterdecoratie, al dan niet gezond.

Zowel zwembad- als oceaanbioscoop wordt ontleed The Graduate naar Wes Anderson The Life Aquatic met Steve Zissou (Ik hoopte dat de analyse van Cohen ervoor zou zorgen dat ik die oefening in verveling nog een keer zou proberen, maar ik ben bang dat dit niet het geval was).

Het is interessant om te leren hoe een combinatie van technologie en verbeeldingskracht de verschillende optische uitdagingen oploste, en hoe perspectieven veranderden van een vlak aquarium naar volledig meeslepend, waardoor duikers- en haaienoog werden toegevoegd aan de standpunten van externe waarnemers. 

En, terloops, hoe wat de schittering leek te zijn van Bek bij het tegenhouden van de haaienschoten was niet bedoeld om het publiek in staat te stellen hun verbeeldingskracht te gebruiken, maar eerder een noodzaak, aangezien Bruce de latexhaai zo'n onbetrouwbaar rekwisiet bleek te zijn.

Het was Lloyd Bridges als de onverschrokken Mike Nelson Zeejacht die mij als kind voor de onderzeese wereld heeft gewonnen, en hier concentreert de analyse zich op het classificeren van plotapparaten die worden gebruikt om de aantrekkingskracht van de tv-serie over 155 afleveringen te behouden – zou onze held of degenen die hij moest redden eigenlijk zonder lucht komen te zitten, geen tijd meer of opgegeten worden?

Interessant genoeg constateert Cohen dat ergens onderweg – rond de tijd van Kaken, de diepte en The Abyss – de onderwaterwereld verloor zijn strijd met de ruimte om de grote trekpleister voor bioscoopbezoekers te zijn. Dan loopt ze door naar de Blue Planet tijdperk en de taak om het publiek te betrekken bij het redden van die planeet. 

Voor een boek gewijd aan de beeldende kunst is een groot minpunt dat de reproductiekwaliteit van de vele onderwaterbeelden over het algemeen slecht is. Foto's uit films, vooral oude in mono, zullen waarschijnlijk altijd problematisch zijn, en ik had liever gezien dat minder, grotere en zorgvuldiger geselecteerde platen beter werden weergegeven. 

Als u zich niet bezighoudt met formele mediastudies, Het onderwateroog is gezaghebbend en interessant, maar filtert wel de magie van cinema door een nogal saaie lens. 

Princeton University Press, ISBN: 9780691197975
Gebonden, 344pp, 16x24cm, £ 28 (Kindle £ 26.60)

Wrakken van Key Largo, door Nicholas Harvey

Ongelooflijk genoeg zijn we al bij boek 12 van Harvey’s AJ Bailey-avonturenreeks. De fictieve vrouwelijke duikbootbestuurder is nu voor veel lezers semi-reëel geworden en ze is terug, maar deze keer waagt ze zich weg van haar thuis op de Kaaimaneilanden naar de Florida Keys voor een duikconferentie – en natuurlijk een ontmoeting met wanhopige criminelen. 

Dat is goed, want zij en haar vriendinnen moeten een spoor van aanwijzingen volgen en diep in iconische Keys-scheepswrakken duiken, zoals de Spiegelgrove, Duane en Bibb. 

Ik hoorde dat een van AJ's vrienden, Emily Durand, een gastoptreden maakte uit de boeken van een andere op duiken gebaseerde romanschrijver en vriend van Harvey, genaamd Nick Sullivan. Dus ik denk dat ik de zijne gewoon moet verkennen The Deep serie nu (dat zijn nog eens vijf boeken om te lezen!).

Harvey is Brits maar woont in Key Largo, met de Caymans als zijn tweede thuis. Een PADI Duikinstructeur, hij heeft bijna alle niet-fictieve sites bezocht die in zijn boeken worden beschreven, en als een productieve en fantasierijke verhalenverteller heeft hij me tot nu toe niet in de steek gelaten. 

Zoek niet verder naar spannende duikbeschrijvingen – zijn onderwaterverhaal is altijd meeslepend en geloofwaardig en behoort in dit boek tot zijn beste. Het volgende is Anchor Point in januari.

Harvey Boeken, ISBN 9798830363747,
Paperback, 15x23cm, 268pp, £ 9.99 (Kindle £ 3.69) 

De briljante afgrond: Waargebeurde verhalen over ontdekken De diepe zee, Het ontdekken van verborgen leven En De Zeebodem Verkopen, door Helen Schalen

Ik heb dit boek gereviewd in Duiker vorig jaar en hier is het nu in paperback, alleen aantrekkelijk als het besparen van een paar pond de deal-breaker is. Helen Scales is, denk ik, een van de beste en meest originele schrijvers (en omroepen) die de onderzeese wereld bestrijkt.

De eerste helft van De briljante afgrond is een meeslepende reis door die delen van de oceaan die duikers niet uit de eerste hand zullen zien: de diepgewortelde zeebodems, de zwart-witte geothermische ventilatieopeningen, de diepliggende onderzeese bergen enzovoort.

Je zou verwachten dat het moeilijk zou zijn om de spectaculair visuele levensvormen van de afgrond te beschrijven zonder gebruik te maken van illustraties, maar de uitdaging lijkt Scales nauwelijks te deren, die met weinig schijnbare moeite woordbeelden kan tevoorschijn toveren. 

De briljante afgrond gaat minder over vreemde wezens dan over het belang van de diepe oceaan voor het welzijn van de planeet, vooral als biologische koolstofpomp en bron van tegengiffen voor de ziekten die de mensheid teisteren.

Dan, net wanneer je je verwondert over het vermogen van de auteur om wetenschap niet alleen toegankelijk maar ook plezierig te maken, neemt ze een plotselinge wending in de politiek en de sinistere bedreigingen voor de diepten.

Als je je slechts vaag bewust was van de praktische realiteit van de diepe oceaan als vuilnisbelt en doelwit voor potentieel catastrofale visserij- en mijnbouwactiviteiten, laat ze het allemaal angstaanjagend scherp in beeld komen. Je zult verontwaardigd zijn als je leest over de organisaties met twee gezichten die belast zijn met het beschermen van de diepzee, terwijl ze er evenzeer naar verlangen deze te exploiteren.

Het boek is spaarzaam met prediken, maar dat is nauwelijks nodig – de alternatieve toekomsten worden maar al te duidelijk uiteengezet. Dit is een leuk, informatief en ook belangrijk werkstuk.

Bloomsbury Sigma, ‎ISBN: 9781472966889
Paperback, 352pp, £ 10.99 (Kindle £ 5.89)

Ook op Divernet: 6 nieuwe boeken voor duikers