ANDY TORBET houdt van een uitdaging, dus toen Suunto de handschoen voor hem oplegde om een korte 360° VR-film te produceren, besloot hij iets anders te proberen en vertrok hij ondergronds in Frankrijk met zijn geweldige team van grotduikspecialisten. Foto's van RIJKE STEVENSON
Eén van de grootste problemen waarmee we worden geconfronteerd film maken waarbij technisch duiken betrokken is, is licht. Of je nu 100 meter diep in het Engelse Kanaal bent of slechts 100 meter in een onderwatergrot of ondergelopen mijn, er is een tekort aan licht. En het is essentieel als de camera rolt.
Lees ook: Duik Odyssey: achter de schermen
Dit probleem is al moeilijk genoeg om mee om te gaan bij conventioneel fotograferen, waarbij met één camera in één richting wordt gefilmd en de cameraman kan zien wat hij of zij filmt. Maar opeens is dit allemaal niet van toepassing als je 360 graden gebruikt, en het is niet het enige probleem waarmee je te maken krijgt als je in alle richtingen tegelijk probeert te fotograferen... zowel onder water als onder de grond.
Techduiken voor het maken van films
Ik had van Suunto de opdracht gekregen om een film te maken die mensen konden bekijken, op hun smartphone of met een VR-bril zoals de Oculus Go. Dit was niet zozeer gericht op duikers als wel op het grote publiek, om mensen te promoten en te inspireren over de mogelijkheden en het spektakel van het ondergedompelde rijk. Ik geloof dat de deugd van 360 is om iemand naar een plek te vervoeren die hij anders nooit zou kunnen ervaren.
Ik had de vorige onderwater 360 gezien film maken geproduceerd door duikers op tropische riffen of omringd door haaien in ondiepe wateren voor een Caribisch eiland. Deze zijn briljant... maar... je kunt deze dingen zien met de meest elementaire duikkwalificatie, of zelfs gewoon met behulp van een snorkel.
Ze zijn bovendien relatief eenvoudig te filmen, omdat het natuurlijke licht dat de eerste meters helderblauwe zee binnendringt, alles even goed verlicht.
Maar in die tijd had niemand de uitdaging op zich genomen om te proberen een film te maken die de kijker meevoert naar een wereld die maar heel weinig mensen, zelfs duikers, te zien krijgen – ik besloot met de camera te gaan grotduiken.
Ik verwachtte dat ik veel moest experimenteren om erachter te komen hoe ik elke scène moest belichten, hoe ik de cameraposities moest bepalen en hoe de duikers door het beeld zouden bewegen. Naar een onbekende plek gaan zou de last nog groter hebben gemaakt.
De grotten van de Lot-regio in Frankrijk zijn goed bekend bij Britse grotduikers, zijn gemakkelijk te bereiken vanuit huis en hebben genoeg keuze om iets in goede staat aan te bieden, ongeacht het recente weer.
Ik heb Rich Stevenson erbij gehaald, mijn vriend en de cameraman die ik het vaakst gebruik bij technische duikopnamen. Hij kent de grotten van Frankrijk goed, heeft ervaring met het filmen van 360 graden, is altijd in voor de uitdaging om nieuwe problemen op te lossen onderwater filmen problemen, en we hebben veel samen opgenomen op een aantal zeer donkere plaatsen over de hele wereld.
We hadden ook een derde duiker nodig om de uitrusting te hanteren, om de scènes te verlichten en als derde “ster” van onze film te fungeren. Phil Short kent de Franse grotten zelfs beter dan Rich, en was de afgelopen jaren betrokken bij filmoperaties. En het feit dat we allemaal vier dagen konden reizen en zeven dagen samen konden leven zonder elkaar te vermoorden, was een factor die nooit over het hoofd mag worden gezien bij het samenstellen van een team.
Het opzetten van de camera-installatie
De camera-installatie zou op het droge worden opgesteld en vervolgens in zijn behuizing worden verzegeld. Dit betekende dat we niet de mogelijkheid zouden hebben om instellingen aan te passen, zoals diafragma of ISO, waar je normaal gesproken controle over zou hebben met een conventionele camera. onderwater filmen camera. Het enige wat we konden doen was op Record en Stop drukken.
Rich's hoofdtaak was dus niet zozeer het zijn van cameraman als wel lichtman. De invloed op wat zichtbaar was en wat niet, of het onderbelicht of overbelicht was en hoe elke scène eruit zou zien, zou allemaal moeten worden beheerst door het aantal, de kracht en de plaatsing van de onderwaterfilmlichten – en waar de duikers zich bevonden. scheen met hun fakkels en bewoog zich door het frame.
Het type gespecialiseerde opstelling zorgde er ook voor dat we niet live of tijdens het afspelen konden zien wat er was opgenomen totdat we uit het water waren en de behuizing en camera's hadden gedemonteerd.
Het is moeilijk voor een regisseur, en nog meer voor een cameraman, om te werken als ze niet kunnen zien wat er wordt opgenomen. Maar ik kon in detail beschrijven hoe ik wilde dat de film er als geheel uit zou zien en aanvoelen, en vervolgens elke scène beschrijven met behulp van storyboard, passend bij de film die ik in mijn hoofd had gemonteerd.
De werking van de problemen die gepaard gaan met het fotograferen van 360 graden in een pikdonkere grot was niet mijn probleem, de regisseur. Onder water zou het de taak van Rich zijn om deze moeilijke opnames te laten slagen.
Na enkele verkenningen en duiken op andere locaties kozen we ervoor om ons te concentreren op Emergence du Ressel. Het is misschien wel de meest populaire en meest bekende grotduik in Frankrijk en bevond zich destijds in de beste staat van welke locatie dan ook.
Het is ongebruikelijk dat je in een rivier duikt om de in-/uitgang in de rivier te vinden rivierbedding. Er zijn een aantal ruime doorgangen, die ons de werkruimte gaven die we nodig hadden, samen met grote kamers en enkele verticale valpartijen. De film hoefde maar ongeveer vijf minuten te duren, maar we hadden voldoende afwisseling nodig om de mensen geïnteresseerd te houden en hen het echte wonder van het duiken in een grot als deze te laten zien.
We hadden twee methoden om te filmen: het tuig in de hand houden tijdens het zwemmen, of het stilhouden op een verzwaard statief. De eerste volledige dag werd beschouwd als een proefdag. We experimenteerden met zoveel mogelijk verlichtingsconfiguraties op zoveel mogelijk verschillende gebieden. Zonder de mogelijkheid om te zien wat we aan het filmen waren, zouden we weloverwogen gissingen moeten doen en vervolgens de resultaten tijdens het oppervlakte-interval moeten controleren.
Ik had verwacht dat ik de eerste twee dagen in ieder geval zou afschrijven met het uitzoeken van de beste manier om elke opname op te zetten. Zodra we dit wisten, gingen we terug en filmden we elke scène met kleine variaties op deze oplossingen, om ons een scala aan opties te geven waaruit we konden kiezen.
Zoals het was, kwam Rich op de eerste dag vrijwel perfect in de buurt. Zijn tijd buiten het filmen van documentaires, maar in plaats daarvan werken aan drama's, commercials en speelfilms in onderwaterstudio's waar 'podiumverlichting' deel uitmaakt van de opzet, kwam zeer nuttig van pas.
Duiken voor elk schot
We maakten maximaal drie duiken per dag, waarvan de meeste ongeveer twee uur duurden, omdat we beperkt waren door de batterijduur van de camera en de lampen. We wilden ook niet te veel opnemen zonder de beelden te bekijken, zodat we eventuele successen op andere scènes konden toepassen of het effect van eventuele fouten konden beperken.
Tussen de duiken door laadden we de uitrusting op, bekeken we de beelden zo goed als we konden (we konden deze ter plaatse niet in 360 graden bekijken), aten, dronken en debriefden we. Daarna zouden we de volgende duik in detail plannen en bespreken, en dan weer aan boord gaan.
Elke scène moest zo worden gepland dat, ook al vond de actie altijd plaats op de plek waar de duikers waren, er toch iets te zien en te ontdekken was, waar je ook keek.
Dit betekende dat we delen moesten kiezen waar de doorgangen samenkwamen, en ervoor moesten zorgen dat we ons in de grotere kamers verspreidden, of in één lijn bewogen met de camera die in de hand werd gehouden door de middelste duiker. Zelfs de afstand tussen duikers en de snelheid waarmee we zwommen moesten in aanmerking worden genomen om de schaal, vorm en oriëntatie van de kenmerkende tunnels, schachten en kamers te laten zien.
Ook het montageproces was meer betrokken dan bij een conventionele film. Eerst moesten alle clips aan elkaar worden gestikt en hun uitlijning worden gecorrigeerd. Vervolgens doorloop ik, net als bij een normale bewerking, alle clips en kies ik de clips die ik nodig heb. Ik heb ook enkele opnames getest op duikers en niet-duikers om te zien welke de meeste impact hadden.
Een verrassende opmerking van sommige niet-duikers was dat de reeksen waarin het tuig in de hand werd gehouden hen een beetje gedesoriënteerd deden voelen, en dat lange reeksen zoals deze, of te veel ervan, hen een beetje misselijk zouden maken.
Nadat ik alles in 360 had bekeken, stuurde ik de lijst terug met welke delen of clips ik in welke volgorde wilde hebben, en de editor stelde de uiteindelijke film in elkaar. Na een bevestigende bezichtiging, om er zeker van te zijn dat alles goed verliep, deed hij het laatste polijstwerk (niveaus, kleuren, contrast aanpassen en muziek en titels toevoegen) en was de film klaar.
Werken in avontuur- en onderwatermedia kan er van buitenaf ontzettend leuk uitzien. Dit is echter niet altijd het geval. Er kunnen hoogtepunten zijn, maar ook veel dieptepunten.
Maar met de interesse die ontstaat door het overwinnen van nieuwe technische uitdagingen, het uiteindelijk opduiken van een geweldig product, de kans om op een van de beste duikplekken van Europa te werken en de kans om het allemaal met je vrienden te doen... nou, deze baan was precies wat je nodig hebt net zo leuk als het er van buitenaf uitziet. Sterker nog, meer.
Dus of je nu een grotduiker bent die een kijkje wil nemen in de beroemde Ressel, een duiker die erover denkt om aan grotduiken te beginnen, of een duiker of niet-duiker bent die gewoon een kijkje wil nemen in dit buitenaardse rijk vanaf de vanuit uw luie stoel, ga naar de Suunto Diving UK Vimeo-pagina en vind de Suunto 360 grotvideo. Je kunt het met elke smartphone bekijken, bij voorkeur in het donker.
Ook op Divernet: Moet je fit zijn om te duiken?
