Zijn fotoworkshops op exotische locaties de moeite waard? Na twee reizen kan NATASHA ROBINSON de resultaten laten zien en het lijkt erop dat ze een seriebezoeker wordt
FOTO DUIKER
Met behulp van mijn aanwijsstokje, Ik liet mijn vinpunten zachtjes op het poederachtige zwarte zand rusten. Ik zorgde ervoor dat er geen wolken omhoog zouden komen die het zicht in het toch al sombere water zouden belemmeren of enig kostbaar zeeleven zouden beschadigen, terwijl ik mijn onderwerp in de gaten hield.
De laatste keer dat ik in 2018 in Lembeh was, was het mij niet gelukt een fatsoenlijk beeld te krijgen van een kokosnootoctopus. Ik ben dol op deze fascinerende wezens die gemakkelijk in een klein bonenblikje passen.
Ik pauzeerde even terwijl de octopus zijn schelpen verzamelde en ging zitten, in een poging niet opgemerkt te worden.
Ik probeerde alles te onthouden wat ik had geleerd. Sluiter half ingedrukt, focus. Klik. Verlichting aanpassen. Klik. Instellingen nauwkeurig afstemmen. Klik. (Oké, het was meer klikken, klikken, klikken, klikken!).
Er moeten tien minuten zijn verstreken. Ik bekeek de beelden op mijn scherm. Fingers crossed, deze keer had ik mijn doel bereikt: een in-focus kokosnootoctopus!
Ik had een Lisa Collins bijgewoond onderwaterfotografie workshop in Indonesië in 2017, en greep de kans om deel te nemen aan de 2019-versie, waarin zowel Lembeh als Siladen werden gecombineerd.
Ik duik om foto's te maken, maar op andere vakanties voelde ik me gehaast, omdat ik geen tijd had om te componeren of de instellingen goed te krijgen.
Ik ben me bewust van een rij duikers die zich achter me vormt of, erger nog, van de duikgids die me roept dat ik de groep moet inhalen en bij de groep moet blijven terwijl ik steeds verder achterop raak (waarvoor ik de mislukking van de kokosnoot-octopus van 2018 de schuld geef).
Mijn eerste fotoworkshopvakantie was een openbaring geweest. Tijd besteden aan het samenstellen van een afbeelding om deze goed te krijgen, werd actief aangemoedigd!
Nu, met geweldige locaties en waarvan ik wist dat het informatief en vriendelijk zou zijn instructeur, Ik voelde me zelfverzekerd genoeg om twee van mijn cameravrienden aan te moedigen ook mee te gaan.
Linda Ransom uit Worthing was de eerste die overtuigd was. Ze is een ervaren duiker, maar relatief nieuw onderwaterfotografie. We hadden verschillende keren samen in het zwembad geoefend om haar te helpen de knoppen op haar behuizing onder de knie te krijgen en haar te overtuigen om op handmatig te schieten.
“Ik was al eerder in Indonesië geweest en vond het duiken en het maken van onderwaterfoto’s leuk, maar ik was er echt niet zo goed in,” vertelde ze me.
“Dus ik zag deze reis als een kans om een vakantie te hebben waarin ik me kon concentreren op de fotografie en heb veel tijd om foto's te maken zonder gehaast te zijn.”
Na een aanhoudende campagne hebben we Stuart Gibbons uit Brighton overtuigd om zich ook bij ons aan te sluiten. Stuart heeft over de hele wereld gedoken op spannende locaties zoals Truk Lagoon, Bikini Atoll, Scapa Flow en de Galapagos, en is een ervaren landfotograaf die al enkele jaren foto's onder water maakt.
“Ik besloot mee te doen aan de reis om mijn vaardigheden te verbeteren, in de hoop nieuwe technieken en verschillende camera-instellingen voor verschillende soorten camera’s te leren fotografie zoals macro- en zonneballen”, zei hij.
Er namen in totaal slechts zes studenten deel aan de workshop, wat betekent dat Lisa voldoende tijd had om iedereen te helpen.
De eerste week was gericht op macro-onderwerpen en onze duikbasis was Lembeh Resort, dat een prachtige omgeving biedt voor workshops, fotokritieken en ontspanning na de duik aan de bar bij het zwembad of in de spa.
Het duiken wordt verzorgd door Critters in Lembeh Resort en het ervaren duikteam waardeert de eisen van onderwaterfotografen, omdat een deel van hun opleiding omvat duiken met een camera. Ze organiseren zelfs wedstrijden om afbeeldingen te vinden voor de jaarlijkse resortkalender.
Lembeh-duikplekken zijn meestal zwarte zandhellingen met puinbodems en namen als Hair Ball, Bianca, Slow Poke, Police Pier en TK 1, 2 of 3.
De willekeurig verspreide koralen, rotsen en puin over de zeebodem bieden onderdak aan vreemde en prachtige wezens, klein, klein en microscopisch klein.
Omdat de duikplekken dichtbij zijn, is het gemakkelijk om tussen de twee ochtendduiken terug te keren naar het resort om te ontspannen bij het zwembad, thee te drinken en versgebakken taarten en koekjes te eten.
De middagen zijn gewijd aan workshops of fotokritieksessies.
Lisa zou ons een techniek leren, en dan hadden we de volgende paar dagen de tijd om die te oefenen. Onderwerpen die aan bod kwamen waren onder meer stroboscooppositionering, blauwwater-/zwartwaterachtergronden, bokeh (dat funky effect waarbij de ogen van een beestje scherp zijn, maar al het andere wazig is) en creatieve verlichting met behulp van fakkels om zachtere, meer sfeervolle effecten te geven.
Linda, Stuart en ik waren aan het duiken in een buddy drie, en onze gids Opo Kecil leidde een van ons naar een onderwerp en suggereerde een hoek van waaruit we zijn hoofd konden fotograferen in plaats van zijn achterkant - vooral handig voor onderwerpen die half zo groot zijn als je kleine vingernagel. Zodra Opo er zeker van was dat we blij waren, ging hij verder met het zoeken naar onderwerpen voor de andere twee.
We hadden dus allemaal een wezen dat de tijd nam om de verschillende instellingen en verlichtingstechnieken die we hadden geleerd te oefenen.
Opo gebruikte een combinatie van tanktikken en laag gegrom om ons tussen onderwerpen te laten wisselen als we er klaar voor waren, terwijl we onze lucht- en bodemtijd in de gaten hielden - de details die je misschien over het hoofd ziet als je verdiept bent in het vastleggen van dat perfecte beeld!
Hij hielp me ook graag met het vasthouden van snootjes en hielp me met het creatief aansteken van een slangenpaling waarbij een garnaal rond zijn oog sprong. Het spotlight-effect van een snoot is een geweldige manier om te voorkomen dat een luidruchtige achtergrond wordt verlicht, maar vereist wel precisie en meer dan twee handen.
Hij scheen zelfs intuïtief met zijn zaklamp om mijn camera te helpen goed scherp te stellen op moeilijk te belichten onderwerpen. Ik voelde me nooit gehaast, en als iemand van ons 10 tot 15 minuten nodig had om een onderwerp vast te leggen, wachtte Opo geduldig tot we er klaar voor waren.
Lisa verdeelde haar tijd onder de groep met coaching in het water op het gebied van opnamehoeken, flitspositie en instellingen.
We zouden haar lei kunnen gebruiken om vragen te stellen, zodat problemen halverwege de duik konden worden opgelost in plaats van dat ze opduiken in een teleurstellende verzameling beelden.
Duiken, eten, slapen en fotokritiek werden al snel de routine. De beeldbeoordeling en kritiek waren van onschatbare waarde.
Aan het begin van de week was dit een blinde inzending van onbewerkte beelden, zodat de groep zich op haar gemak voelde bij het delen en becommentariëren. Na een paar dagen hadden we elkaar allemaal leren kennen, dus deelden we graag onze beelden en meningen.
Andere duikers hadden misschien een andere opnamehoek of compositie gebruikt, en het was nuttig om naar hun mening te luisteren. Lisa deelde ook haar mening over elke opname en bekeek de gebruikte instellingen, waarbij ze uitlegde hoe het veranderen van de ISO, sluitertijd of f-stop een ander effect zou hebben opgeleverd.
Deze coaching betekende dat we de volgende keer dat we in het water sprongen, begrepen hoe we ons konden verbeteren.
Na een paar dagen, Ik kon de verbetering in mijn foto's zien. Mijn zelfvertrouwen groeide en ik voelde me ambitieuzer. Lisa had verschillende macro-natte lenzen die we konden uitproberen, dus mijn vrienden en ik verwisselden ze opgewonden onder water, waarbij we de vergroting waar nodig opvoerden van +6 tot +21, afhankelijk van hoeveel er op elkaar waren gestapeld.
Wat een verschil maakte dat voor de details die ik kon vastleggen van de kleinste wezens, waarvan sommige bijna onzichtbaar zijn voor het blote oog! Ik heb verschillende foto's gemaakt van een koraalkrab op een zacht koraal, niet anders dan een broccoliroosje maar rood, maar toen ik de afbeelding op de foto zag, zag ik ook een hele hoop garnalen computer.
Op onze laatste avond in Lembeh gaf Lisa de eerste workshop over groothoekopnamen – deel twee zou in Siladen plaatsvinden.
Er volgde een slideshow-compilatie van onze best bewerkte beelden van de week: een parade van harige hengelaarsvissen, zeepaardjes, naaktslakken, lintalen, garnalen, snoepkrabben, zeenaalden en zelfs flamboyante inktvissen nog in hun eieromhulsels, die ongeveer zo groot zijn als een 5p munt.
Het beeld dat voor mij het meeste betekende, was dat van de kokosnootoctopus, waar ik aan het begin van de workshop alleen maar van had kunnen dromen.
De verzamelde menigte aan de bar leek onze inspanningen ook te waarderen, wat ons vertrouwen nog verder versterkte.
Stuart vertelde me dat hij het op prijs stelde zoveel tijd met zijn onderwerpen door te brengen. “De locatie had niet beter kunnen zijn”, zegt hij. “Geen stroming, goed zicht, warm water, niet te diep, korte transittijden – en de gidsen waren uitzonderlijk.”
Siladen was het decor voor het groothoekgedeelte van de werkplaats. Voor mij: groothoek onderwaterfotografie lijkt een beetje op het bovenlandschap fotografie. Je probeert het rif en het water in je compositie weer te geven in plaats van je op één onderwerp te concentreren.
Door een koepel bovenop uw groothoeklens te gebruiken, kunt u dichter bij een bepaald onderwerp komen en toch het water, het oppervlak en de zon vastleggen. Ik gebruik hiervoor graag zeesterren, omdat ze niet bewegen als je dichtbij komt, en omdat ze in mooie contrasterende kleuren verkrijgbaar zijn.
We zwaaiden de twee studenten uit die niet naar Siladen wilden blijven en konden de twinkeling van jaloezie zien toen we aan boord van onze boot gingen.
Zelfs overstappen tussen resorts was leuk. Onze koffers gingen met de auto en we reisden via Bangka Island en maakten onderweg drie duiken – onze eerste kennismaking met groothoekopnamen tijdens deze reis.
Het duiken nu zou een compleet contrast vormen met dat in Lembeh – helderblauw water, spectaculaire kleurrijke riffen vol met zachte en harde koralen, en wolken vis. Siladen Resort & Spa is een prachtig, ontspannen resort aan het goudkleurige zandstrand van Siladen Island, in het hart van Bunaken National Marine Park.
Het format van ochtendduiken gevolgd door workshops of fotokritieken was ongewijzigd, maar met een nieuw gebouwde boomhut voor de middagsessies, met uitzicht op het strand en met optionele yogasessies.
Het Siladen-duikteam was vriendelijk, behulpzaam en deskundig. Lisa zou de gidsen inlichten over wat we wilden, zoals tegen de zon in schieten, en ze zouden een plek uitkiezen waar we konden duiken met de zon in de juiste positie om deze samen met het rif vast te leggen.
Frenki en Danni waren blij om onderwerpen voor ons te spotten, maar waren evengoed bereid om te modelleren of gewoon in de gaten te houden terwijl we verdiept raakten in het vastleggen van kleuren en licht op het rif.
Groothoek bleek lastiger dan macro. De voorgrond belichten met flitsers terwijl ik de achtergrond belichtte, waarbij ik probeerde zonneballen of Snell's Window op te nemen (het fenomeen waarbij je door het water een rond raam kunt zien waardoor je dingen boven het oppervlak kunt zien) zorgde ervoor dat ik met mijn camera en flitsers moest manoeuvreren in allerlei posities.
De duikplekken zijn meer verspreid in Siladen, dus tijdens de oppervlakte-intervallen ontspanden we op de boot, met voldoende ruimte om te zonnebaden, thee te drinken, fruit of cake te eten en te luisteren naar de gidsen en de bemanning die zongen onder de begeleiding van een ukelele.
Mijn favoriete site was Mike's Point, een adembenemend, gezond rif bedekt met zachte en harde koralen in elke kleur, waar schildpadden de hele duik rondkruisen. Jalan Masuk was ook leuk, vanwege het beeld van twee zeemeerminnen met een liefdeshart, perfect om het gezicht van een model in te kaderen.
Mijn buddy en ik gingen om beurten modelleren, waarbij we de positie van de flitser aanpasten om het beeld te verlichten en, belangrijker nog, het gezicht van de duiker, vooral de ogen in het masker.
Dit veranderde al snel in een experiment met verlichting buiten de camera. Ik verwijderde mijn flitsers en plaatste ze zorgvuldig rond het beeld, met de optische kabels strategisch geplaatst om te worden geactiveerd door de flitsers van mijn vrienden terwijl ik poseerde.
Toen we de beelden tijdens de kritieksessie deelden, opperde Lisa de mogelijkheid om een constante lichtbron te gebruiken om het gezicht van het model te verlichten.
Toen we de volgende dag op dezelfde plek terugkwamen, gingen we regelrecht naar het standbeeld en hadden deze keer meer succes. Op een gewone duiktrip hadden we nooit zo kunnen experimenteren.
Omdat we de week op een hoogtepunt wilden afsluiten, keerden we terug naar Mike’s Point, waar het een echte traktatie was om 10 minuten op 70 meter hoogte te mogen rondhangen. Geen gedoe, geen haast, gewoon het uitzicht fotograferen. Perfect.
We konden niet meer duiken, maar daar hield het lesgeld niet op. Lisa had een snorkeltrip gepland bij de Siladen-steiger om split-shots te oefenen. Ik had deze aan het einde van een aantal duiken geprobeerd, maar het optillen van de camera tijdens het ronddobberen was lastig en bleek niet succesvol. Door te snorkelen bij de steiger konden we door de zandgebieden waden en de camera in het water plaatsen terwijl we nog steeds stonden – zoveel gemakkelijker!
De voorgrond was niet zo fotogeniek als sommige van de riffen waar we hadden gedoken, maar het was prima om te oefenen.
In de boomhut voor de laatste diavoorstelling vroeg ik de mening van mijn vrienden over het parcours. "De reis was geweldig", zei Stuart. “Lisa presenteerde informatieve, relevante informatie op een gemakkelijk te begrijpen manier. Ze stond klaar om te helpen onder water en op de boot – ik had niet om meer kunnen vragen.
“De resorts waren ook geweldig – zeer meegaand, zeer comfortabel, heerlijk eten en beide perfecte locaties voor de verschillende workshops.”
“De locaties, diensten, duikgidsen, locaties – alles was perfect”, beaamde Linda. “Lisa en de duikgidsen waren uiterst attent om ons naar locaties te brengen waar we ongewone wezens zouden zien, en waar we ook de beste kans kregen om aan de cursuscurricula te voldoen.
“Ik vond de cursus geweldig en heb er veel van geleerd. Lisa had oneindig veel geduld met mij en ik zou graag nog een keer een cursus bij haar willen doen.”
Ik schrijf me zeker in voor de volgende workshop, waar deze ook is.
