WE BROUGHT YOU FOUR of the Wildlife Photographer of the Year 2017 diving-related finalist images in last month’s kwestie, and now the winners in the various categories have been revealed.
Geen van deze finalisten, hoe opvallend ze ook waren, heeft gewonnen, en de winnaars zijn te zien hier. Alle beelden zijn echter opgenomen in de tentoonstelling in het Natural History Museum (NHM) in Londen, die loopt tot eind mei 2018. Ze zullen ook worden meegenomen op een Britse en internationale tournee.
Deze 53e wedstrijd was bedoeld om de beste natuur ter wereld onder de aandacht te brengen fotografie en foto-journalism, attracted almost 50,000 entries from professionals and amateurs across 92 countries.
Het ijsmonster door Laurent Ballesta, Frankrijk
(Winnaar, Earth’s Environments)
Ballesta en zijn expeditieteam waren tot zwijgen gebracht door de omvang van de ijsblokken – bergachtige stukken van de ijsplaat – en waren onder de indruk in de wetenschap dat slechts 10% van hun volume ooit boven het oppervlak zichtbaar is.
Ze werkten vanuit de Franse wetenschappelijke basis Dumont d’Urville in Oost-Antarctica en legden op film en foto’s de impact van de opwarming van de aarde vast. IJsplaten in sommige delen van de Oost-Antarctische ijskap smelten sneller dan wetenschappers eerder hadden aangenomen, waardoor een beweging van landijs in de zee wordt bedreigd, waardoor de zeespiegel dramatisch zal stijgen.
Toen Ballesta deze relatief kleine ijsberg zag, zag hij de kans om een lang gekoesterde ambitie waar te maken: het hele onderwatergedeelte laten zien.
The ‘berg was stuck in the ice field – “hovering like a frozen planet” – unable to flip over so safe to explore. But it took three days, in virtually freezing water, to check out the location, install a grid of lines from the seabed to buoys (so that Ballesta could maintain a definite distance from it) and then take the pictures with a very wide-angle lens to capture the entire scene.
“None of us could see the whole thing under water,” he says. “Close-to, it was overflowing from our view. From a distance, it disappeared into the fog.” So back at the station there was a tense wait at the computer while the result of 147 stitched images came together on screen.
De voorkant van de enorme voet van het bevroren monster, waarschijnlijk in de loop der jaren gepolijst door de stroming, scheen turkoois en blauw in het licht dat door het ijsplafond drong, waardoor Ballesta’s metgezellen in het niet vielen terwijl ze de zijkanten verlichtten.
• Taken with a Nikon D4S & 13mm f2.8 lens; 1/30 to 1/60sec @ f6.3 – 147 stitched images; ISO 3200; Seacam housing; flashlights.
Crab Surprise, door Justin Gilligan, Australië
(Winnaar, Gedrag: ongewervelde dieren)
Uit het niets dwaalde een verzameling gigantische spinkrabben ter grootte van een voetbalveld voorbij. Het is bekend dat ze met duizenden elders in de Australische wateren samenkomen – waarschijnlijk op zoek naar veiligheid in aantallen voordat ze gaan ruien – dergelijke bijeenkomsten waren onbekend in Mercury Passage voor de oostkust van Tasmanië.
Gilligan (die DIVER-lezers misschien kennen als medewerker) was bezig met het documenteren van een kelptransplantatie-experiment van de Universiteit van Tasmanië, en werd volledig verrast.
Eén enkele gigantische spinkrab kan moeilijk te herkennen zijn – algen en sponzen hechten zich vaak aan zijn schild en zorgen voor een uitstekende camouflage – maar deze massale marstocht, waarbij al het voedsel dat op hun pad op de zeebodem lag, werd weggevaagd, kon niet ontbreken.
“Ongeveer vijftien minuten later zag ik in de verte een vreemde vorm tussen de kronkelende krabben bewegen”, zegt Gilligan. Het was een Maori Octopus die even blij leek met de onverwachte beloning.
Hoewel groot – de grootste Octopus op het zuidelijk halfrond, met gespierde armen die tot drie meter reikten en een knobbelige, witgevlekte huid, had het moeite met het kiezen en vangen van een krab.
Gelukkig voor Justin was het podium gevuld met helder water en zonlicht dat weerkaatste op het zand. Hij stelde snel zijn camera af en kadreerde de foto Octopus eindelijk zijn vangst.
• Taken with a Nikon D810 & 15mm f2.8 lens; 1/100 sec @ f14; ISO 400; Nauticam housing; two Ikelite DS161 strobes.
The Jellyfish Jockey, door Anthony Berberian, Frankrijk
(Winnaar, onderwater)
In de open oceaan ver van Tahiti, Frans-Polynesië, duikt Berberian 's nachts regelmatig in water van meer dan 1.25 kilometer diep. Zijn doel is het fotograferen van diepzeewezens: kleine wezens die onder dekking van de duisternis naar de oppervlakte migreren om zich te voeden met plankton.
Deze kreeftenlarve (bovenop), slechts 1.2 cm breed, met stekelige poten, een afgeplat, transparant lichaam en ogen op stengels, bevond zich in een stadium waarin zijn vorm een phyllosoma wordt genoemd. Zijn spichtige poten hielden de koepel van een kleine paarse angelkwal vast.
Het paar dreef in de stroming, waarbij de phyllosoma energie spaarde en mogelijk bescherming kreeg tegen roofdieren die werden afgeschrikt door de steken van de gelei, waarbij zijn eigen harde schaal hem waarschijnlijk tegen steken beschermde. De phyllosoma leek ook in staat de gelei te sturen en draaide hem met snelheid rond terwijl hij zich van Anthony verwijderde.
Het vreemde aan de gelei was dat er nog maar weinig tentakels over waren, wat erop duidde dat de kleine lifter hem gebruikte als een handige bron van snacks. In feite heeft een phyllosoma een speciale spijsvertering om met kwallenstekende cellen om te gaan, door ze te bedekken met een membraan dat voorkomt dat de steken de darmen binnendringen.
Tijdens honderden nachtduiken ontmoette Berberian slechts een paar kreeftenlarven, en er waren veel foto's van de kwallenjockey nodig om een compositie te krijgen waar hij blij mee was: een portret van een wezen dat zelden levend wordt waargenomen in zijn natuurlijke omgeving.
• Taken with a Nikon D810 & 60mm f2.8 lens; 1/250 sec @ f22; ISO 64; Nauticam housing & SMC-1 super-macro converter; Inon Z-240 strobes.
Giant Gathering, door Tony Wu, VS
(Winnaar, Gedrag: Zoogdieren)
Tientallen potvissen mengden zich luidruchtig voor de noordoostkust van Sri Lanka, zo ver naar beneden gestapeld
zoals Wu kon zien. Dit maakte deel uit van iets bijzonders: een congregatie van tientallen, misschien wel honderden sociale eenheden, een soort bijeenkomst van clans.
Potvissen zijn intelligent, leven lang en leven graag in gezelschap. Groepen spelen, foerageren, communiceren en communiceren op verschillende manieren en hebben een eigen cultuur. Dit soort samenvoegingen kunnen een cruciaal onderdeel zijn van hun rijke sociale leven, maar worden zelden gerapporteerd.
Ongeveer tweederde van de potvispopulatie werd uitgeroeid tijdens het hoogtepunt van de geïndustrialiseerde walvisvangst in de 20e eeuw.
Maar de commerciële walvisvangst werd in 1986 verboden, en dit soort grote bijeenkomsten zouden “een teken kunnen zijn dat de populaties zich herstellen”, zegt Wu, die zeventien jaar lang potvissen heeft bestudeerd en gefotografeerd.
Tactiel contact is een belangrijk onderdeel van het sociale leven van potvissen, maar tegen elkaar wrijven helpt ook dode huidcellen af te werpen. Het water was dus gevuld met een sneeuwstorm van huidschilfers.
Fotografisch uitdagender was het besmeuren van de koepel van de camerabehuizing met olieachtige afscheidingen van de walvissen, en dikke wolken mest die vrijkwamen toen ze uit de gigantische cluster tevoorschijn kwamen. Maar door voortdurend te zwemmen om zichzelf te herpositioneren en door de tolerantie van de walvissen zelf, kreeg Wu een unieke foto van de mysterieuze bijeenkomst in de Indische Oceaan.
• Taken with a Canon EOS 5D Mark III & 15mm f2.8 lens; 1/250 sec @ f6.3; ISO 800; Zillion housing + Pro-One optical dome-port.
The Ancient Ritual, door Brian Skerry, VS
(Winnaar, Gedrag: amfibieën en reptielen)
Net als generaties vóór haar verplaatst deze lederschildpad haar aanzienlijke gewicht met haar buitenmaatse, sterke voorvinnen en beweegt ze gestaag terug naar de oceaan.
Lederschildpadden zijn de grootste, diepst duikende en breedst uitstrekkende zeeschildpadden, de enige overlevenden van een evolutionaire afstammingslijn die 100 tot 150 miljoen jaar geleden afweek van andere zeeschildpadden. Een groot deel van hun leven speelt zich af op zee, gehuld in mysterie. Wanneer ze volwassen zijn en hun leerachtige schelpen nu gemiddeld 1.6 meter lang zijn, keren de vrouwtjes terug naar de kust waar ze zelf zijn uitgekomen om hun eigen eieren te leggen.
Sandy Point National Wildlife Refuge op St Croix, op de Amerikaanse Maagdeneilanden, biedt een cruciale broedhabitat, die al tientallen jaren met succes wordt beheerd. Elders hebben de lederschildpadden minder geluk; ze worden vooral bedreigd door de bijvangst van de visserij en door factoren als menselijke consumptie. kustontwikkeling en klimaatverandering.
De vrouwtjes leggen elk ongeveer 100 eieren in nesten die diep in het zand zijn gegraven. Ongeveer 60 dagen later komen de jongen tevoorschijn, waarbij hun geslacht wordt beïnvloed door de incubatietemperatuur (hetere nesten brengen meer vrouwtjes voort).
Nestelende schildpadden worden niet elke nacht gezien op Sandy Point, en waren vaak te ver weg voor Brian om te bereiken. Toen hij na twee weken de ontmoeting kreeg die hij wilde – onder een heldere hemel, zonder stadslichten in de verte – maakte hij een lange belichtingstijd in de hand onder de volle maan, waardoor op kunstzinnige wijze een oersfeer werd opgeroepen in dit tijdloze tafereel.
• Taken with a Nikon D5 & 17–35mm f2.8 lens at 24mm; 10 sec @ f8; ISO 1600; Nikon flash at 1/64th power & tungsten gel; Nikon remote release.
De toegang tot de NHM-tentoonstelling is van 10 tot 5.15 uur (open tot 5.50 uur), kaartjes voor volwassenen kosten £ 14, kinderen £ 8, en ze kunnen vooraf worden geboekt op nhm.ac.uk/wpy
De wedstrijd van 2018 staat open voor inzendingen van 23 oktober tot en met 14 december van dit jaar (2017). Ga om deel te nemen naar nhm.ac.uk/visit/ competition.html
Verscheen in DIVER december 2017
