- 1) CATEGORIEWINNAAR – Johan Sundelin (Zweden), Santa Fe Island, Galapagos, Ecuador
- 2) Jim Catlin (Kaaimaneilanden), Isla Mujeres, Yucatán, Mexico
- 3) Isabella Maffei (Italië), Pescador Island, Moalboal, Cebu, Filipijnen
- 4) Pasquale Vassallo (Italië), Capo Miseno, Napels, Italië
- 5) Brett Lobwein (Australië), Jardines de la Reina Marine Park, Cuba
- 6) Pier A Mane (Zuid-Afrika / Italië), Protea Banks, Zuid-Afrika
- 7) Massimo Giorgetta (Italië), Lembeh Strait, Sulawesi, Indonesië
FOTO DUIKER
Schietpartij in Anilao
Hoe is het om meer dan 300 modderduikers de beestjes meerdere dagen lastig te laten vallen tijdens een prestigieuze onderwaterfotowedstrijd? WILL APPLEYARD gaat mee om een overzicht te krijgen
Een concurrent met zijn spotter.
Verscheen in DIVER april 2018
MUCK-DUIKERS ZIJN een interessant ras, en wat is een betere plek om deze onderwatertovenaars aan het werk te zien dan tijdens de Anilao Photo Shoot-Out-wedstrijd op de Filippijnen?
Niet alleen maakt de locatie dit een wenselijke en exotische wedstrijd om aan deel te nemen, maar enkele bekende namen sieren ook de ‘kleedkamer’-deuren van de juryleden. David Doubilet en zijn vrouw Jennifer Hayes uit de VS, Tobias Friedrich uit Duitsland, Scott Tuason uit de Filippijnen, William Tan uit Singapore en Yoshi Hirata uit Japan kunnen samen bogen op talloze onderscheidingen, boeken en jaren van lovende media-aandacht.
Meer dan 7000 eilanden vormen de Filippijnse archipel en mijn bestemming in de “parel van de oosterse zeeën” is Mabini’s Anilao Bay, aan de westkant van het land in de provincie Batangas. Nadat ik in Manilla ben geland en geteisterd door een jetlag, slaap ik het grootste deel van de drie uur durende luchthaventransfer naar het Aiyanar Beach & Dive Resort. Ik ben hier om de titanenstrijd te observeren.
Shoot-out-deelnemers van over de hele wereld, 173 in totaal, zijn verspreid in accommodaties rond de baai, waarbij Aiyanar en het naburige Acacia fungeren als basis voor de meeste activiteiten aan de top, zoals registratie, briefings, fotoworkshops, persconferenties en recepties.
De deelnemers zijn onderverdeeld in een categorie Compactcamera's en een Open Klasse, waarin fotografen van elk niveau met elk type camera en accessoires zijn opgenomen.
In beide categorieën kunnen deelnemers strijden in de rubrieken Macro & Super Macro, Marine Behaviour, Nudibranch, Fish Portrait en Cephalopod.
NIEUWE CATEGORIEËN VOOR het evenement van 2017 zijn Black Water & Bonfire en Phone Camera & GoPro. Bij zwartwaterduiken wordt een verzwaarde lijn over de zijkant van een boot gedropt, waaraan een lamp is bevestigd. Duikers brengen de duik onder de boot midden in het water door met het fotograferen van alles wat wordt aangetrokken door het licht uit de diepte, hoe klein ook, en gebruiken een macrolens om het onderwerp samen te stellen tegen de ruimteachtige zwarte achtergrond.
Bonfire gebruikt ook een vast licht om nachtwezens aan te trekken, maar dan in ondiep water en meestal vanaf de kust. Hoe dan ook, de resultaten kunnen verbluffend zijn, en grote aantallen deelnemers in Anilao gaan elke avond het water op om op zoek te gaan naar de coolste beestjes terwijl de zon snel achter de horizon verdwijnt.
Wat de categorieën Telefooncamera en GoPro zullen opleveren, is een raadsel, maar in elk veld liggen de eerste, tweede en derde plaats voor het oprapen.
Een van de belangrijkste aspecten hiervan, en ik ben er zeker van dat veel andere soortgelijke shoot-outs met macro-onderwerpen, de ‘spotter’ van de fotograaf zijn. De organisatoren van de Anilao-wedstrijd hebben zo'n 200 lokale duikgidsen klaarstaan om door enthousiaste deelnemers te worden ingehuurd. Zonder lokale kennis zou kostbare tijd verloren gaan en zouden veel van de meest gewaardeerde soorten volledig gemist kunnen worden.
De in Filipijnen wonende Jun de Leon, een nieuweling op het gebied van onderwaterfotocomp met wie ik doordeweeks een boot deel, vertelt me dat hij denkt dat hij “slechts een halve kans zou hebben om onderwerpen te vinden zonder een professionele spotter”. Ik ben benieuwd hoe het met hem gaat.
Er groeien gestaag twee wachtrijen bij het Acacia-resort als deelnemers op de ochtend van registratie arriveren om hun SD-kaarten door een functionaris te laten wissen en een tijdstempel te geven. Ze krijgen een groen, genummerd identificatieplaatje dat ze op hun kledingstuk kunnen plakken regelaar's eerste fase – hun spotter zal een bijpassend rood genummerd label dragen.
TERWIJL U IN DE WACHTRIJ STAAT, legt Jun uit dat hij zijn camera drie dagen voor het evenement gereed heeft gemaakt voor de wedstrijd “om er zeker van te zijn dat er die dag geen vervelende verrassingen komen”.
Tijdens een spottersbijeenkomst die ik de avond vóór de wedstrijd bijwoonde, hadden de organisatoren benadrukt dat als iemand getuige zou zijn van enig destructief gedrag in de onderwateromgeving, het ID-label van de deelnemer moest worden gerapporteerd en de overtreder vervolgens zou worden gediskwalificeerd.
Ik leer dat men in het verleden gezien heeft dat concurrenten wezens verplaatsten om aantrekkelijkere composities te verkrijgen, dieren in het wild in een scène introduceerden en zelfs het rif beschadigden om “die foto” te pakken te krijgen.
Ik heb geen reden om te denken dat de meerderheid van de duikers zich tijdens het evenement slecht gedraagt, maar het zou slechts een kwestie van dagen duren voordat ik tijdens een rifduik getuige zou zijn van enkele zeer “slecht geplaatste” vinnen. Verschillende andere duikers merkten dit gedrag ook op, en het ID-nummer van de overtreder werd genoteerd en de duiker kreeg later die dag een waarschuwing.
Met meer dan 170 fotografen in het water, de meeste met spotters en allemaal strijdend om de meest fotogenieke onderwerpen, vraag ik me af hoe de wedstrijd zal verlopen.
Zal ik getuige zijn van scènes die doen denken aan winkelend publiek dat op Black Friday kibbelt over goedkope tv's? Of zal elke duiker comfortabel op zijn of haar plek op het rif terechtkomen, met voldoende ruimte om samen te genieten en te strijden op deze magische plek?
Bij het bereiken van de zeebodem tijdens de eerste bootduik krabt de gids/spotter aan zijn kap als hij ziet dat ik alleen met een groothoeklens ben uitgerust.
Ik probeer mijn doel uit te leggen door middel van een paar geïmproviseerde handsignalen, wat volgens mij voldoende is.
Jun gaat er snel vandoor met zijn spotter en laat ons clownvissen observeren die duizenden piepkleine eieren, skeletgarnalen, gele grondels, snoepkrabben en een selectie andere grappige gekken verzorgen, vaak met het woord 'harig' in hun populaire namen.
De duiken zijn een mix van modder en koraaltuinen en de rifsystemen lijken in goede staat te zijn, wemelen van het visleven en een groot deel van het koraal is in goede staat.
De modderduiken zijn meestal niet dieper dan ongeveer 15 meter en op zand. Kleine oases bestaande uit misschien een enkele kleine steen op de zeebodem, een vierkante meter koraal of zelfs zwerfvuil kunnen een thuis bieden aan een breed scala aan kleine wezens, en elk daarvan brengt mij echte verrassingen.
Misschien zie ik een enkel zeepaardje hangen aan een klein stuk verzonken drijfhout, omringd door niets anders dan zand tot aan de randen van het zicht, en dan, een paar vintrappen verderop, de meest opvallende grondel verscholen in een fles. En zo gaat het maar door.
Als ik om me heen kijk, zie ik paren concurrenten met hun spotters die de kleinste onderwerpen onderzoeken, de een met een dikke camera en de ander met een metalen geleidestok. Als ik mijn eigen duikervaringen in het gebied later die dag met Jun vergeleek, verrast hij me door te zeggen dat hij heel weinig geluk had met de beestjes die zijn spotter had gevonden.
Zelfs met lokale kennis denk ik dat er ook behoorlijk wat geluk bij komt kijken.
Ik was ONDER de indruk dat Jun voor aanvang van de competitie een bepaald shot in gedachten had, maar dit bleek niet het geval te zijn.
Ik weet echter wel dat meer ervaren of regelmatige deelnemers niet alleen vaak een opname vooraf plannen, maar ook het water betreden met een specifiek onderwerp in gedachten.
Zwerfvuil speelt een rol bij modderduiken en deze wedstrijd is niet anders, met een plastic vork die hier uit het zand steekt en een verloren flip-flop daar die het thema bepaalt. We vonden een paar anemoonvissen die van een chipspakketje hun kunstmatige anemoonhuis hadden gemaakt, het soort tafereel dat gebruikelijk lijkt, zelfs genormaliseerd, op plekken waar in modder wordt gedoken.
Cocktails vloeien tijdens de officiële openingsavond, met een keynote speech van Women’s Hall of Fame-duiker Lynn Funkhouser. Haar regelmatige bezoeken aan het land sinds 1975 hebben haar tot toerismeambassadeur van de Filipijnen gemaakt, en ze heeft op zo'n 260 eilanden van het land gedoken en gefotografeerd.
De juryleden worden geïntroduceerd en de deelnemers mengen zich en inspecteren de duikuitrusting die wordt tentoongesteld door de sponsors van het evenement.
LATERE TIJDEN VOOR HET AFSLUITEN staan gepland voor de volgende ochtend, en ik ben blij dat ik de duiklocaties rondom het nabijgelegen Sombrero Island kan bezoeken, genoemd naar zijn verschijning.
We varen langs twee lokale vissersboten met zo'n 100 meter net ertussen gespannen aan de ene kant van het eiland, en varen naar de lijzijde, ver genoeg verwijderd van de gapende visval.
Het rif is rijk aan leven, vooral aan tomatenclownvissen, een dieprode variëteit ter grootte van een mannenhand en een schatkamer voor elke deelnemer die op zoek is naar macrogene eieren.
De deelnemers lijken er over het algemeen in te slagen om tijdens het duiken van de week ruimte te creëren, en hoewel er meestal meerdere duikboten op elke plek aanwezig zijn, lijkt iedereen een plekje onder water te vinden.
Als een fotograaf bij dit soort wedstrijden eenmaal een onderwerp heeft gevonden, kan hij of zij daar ongeveer twintig minuten doorbrengen, dus ik denk dat ruimte minder belangrijk is. kwestie dan langdurige nadruk op het onderwerp. Groothoek zou verschillende uitdagingen met zich meebrengen.
Op de voorlaatste avond heb ik toegang tot een jurybriefing. Ze worden op de hoogte gebracht van nieuwe software die is ontworpen om hen te helpen het eliminatieproces te starten zodra alle foto-inzendingen zijn gedaan. Het semi-geautomatiseerde systeem vervangt een proces
Er werd mij verteld dat het de afgelopen jaren enigszins moeizaam was gebleken.
Voor de wedstrijd zijn negen duiken verdeeld over drie dagen toegewezen
De laatste duik blijkt voor mij het meest interessant te zijn – en zelfs voor een of twee deelnemers die toevallig in de buurt zijn.
EEN PAAR Er zijn onlangs ringstaartkardinaalvissen gezien op een plek die we hebben uitgekozen om te verkennen, en onze spotter Dexter slaagt erin ze voor ons te lokaliseren.
Wat deze jongens bijzonder interessant en zelfs fotogeniek maakt, is dat ze mondbroeders zijn.
Meestal is het het mannetje dat broedt, waarbij tijdens het incubatieproces honderden, zo niet duizenden eieren in zijn bek worden gehouden.
Van tijd tot tijd zal de vis zijn bek openen en de juweelachtige eieren gedeeltelijk uitdrijven om ze schoon en luchtig te houden.
Pas als ze eenmaal zijn uitgekomen, worden de eieren losgelaten. Het is een gewild schot en er is geduld voor nodig om de eieren te kunnen zien, aangezien het mannetje ze slechts elke twee tot drie minuten belucht.
We brengen het grootste deel van onze duik door met dit paar vissen en de vondst voelt Blue Planet-achtig aan. Het kost vaardigheid om dit evenement te fotograferen, maar een of twee duikers slagen erin om goede resultaten te behalen terwijl we toekijken.
Aan het einde van de wedstrijd wordt aan de deelnemers een dag rust opgelegd, zodat de juryleden voorafgaand aan de prijsuitreiking hun keuze kunnen maken uit honderden inzendingen.
Dit geeft me net genoeg tijd om mijn minst gevouwen kledingstuk eruit te halen
T-shirt en korte broek voordat ze worden meegenomen naar het avondevenement op het terrein van een paleisachtig resort.
Het evenement is meer een grote finale dan ik had verwacht, en met de entree in rode loperstijl voelt het meer als een Academy Awards-avond dan als het einde van een fotowedstrijd.
Een levendige traditionele band ondersteunt groepen dansers, en we eten en drinken aan onze tafels en houden een toespraak.
De winnaars en tweedeprijswinnaars worden bekend gemaakt en hun werk flitst op het grote scherm terwijl ze, onder gejuich, applaus en fluittonen, naar het podium gaan om prijzen in ontvangst te nemen die oplopen tot tienduizenden ponden, van computers en huisvesting tot vluchten naar duikbestemmingen.
De winnaar van de sectie Telefooncamera / GoPro ruimt op, is de beste van een slecht stel van slechts twee inzendingen, en wint met een standaard koraalduivelfoto (hij vindt het niet erg als ik dat zeg). En dus een toptip voor iedereen die erover denkt om mee te doen aan de Anilao-wedstrijd van 2018: doe mee aan deze categorie voor grotere kansen op het winnen van maar liefst prijzen!
MIJN VRIEND JUNI slaagt er niet in om prijzen in de wacht te slepen, maar hij heeft me verteld dat hij “de zijne aanscherpt”. onderwaterfotografie vaardigheden” was sowieso zijn hoofddoel.
Uiteindelijk is de echte winnaar ongetwijfeld degene die het meeste plezier heeft gehad. Is het niet?
• Will reisde met Cathay Pacific van Londen Gatwick naar Manilla op een beleefdheidsvlucht die normaal £1100 zou kosten. De pakketten van vier nachten/negen duiken voor deelnemers beginnen bij US $ 550 pp, inclusief transfers en huur van uitrusting. Vroegboekregistratie voor de Anilao Photo Shoot-Out 2018 (27 november – 1 december) kost $ 25 of $ 30 daarna, anilaoshootout.ph
CATEGORIEWINNAAR – Johan Sundelin (Zweden), Santa Fe Island, Galapagos, Ecuador
“Tijdens het snorkelen met een kolonie zeeleeuwen vielen me al snel twee bijzondere op fotografie uitdagingen. De eerste was hoe je de aandacht van het grote, agressieve en beschermende alfamannetje kon vermijden. De tweede was de enorme snelheid van de dieren in het water. Heel stil in het water liggen en een hoge ISO gebruiken, loste de problemen op. Daardoor kon ik dit moment van tederheid bevriezen met alleen natuurlijk licht.”
Gefotografeerd met een Nikon D600 met Nikkor 16-35 mm lens op 16 mm, ISO 1600, 1/180 sec @ f/13, Sea&Sea-behuizing.
Jim Catlin (Kaaimaneilanden), Isla Mujeres, Yucatán, Mexico
“De witte stippen en donkere huid van een walvishaai lenen zich meteen voor een zwart-wit beeld. Door deze walvishaai van bovenaf te fotograferen, kon ik het dier in zijn geheel vastleggen. Om de opname te laten werken, moest de haai zich onder mij bevinden en evenwijdig aan het oppervlak en mijn camera; Gelukkig kwam het samen.”
Gefotografeerd met een Olympus OMD-EM5II met Olympus 7-14 mm lens op 7 mm, ISO 320, 1/100 sec @ f/6.3, Nauticam NA-EM5II-behuizing
Isabella Maffei (Italië), Pescador Island, Moalboal, Cebu, Filipijnen
“Het was een duik in de vroege ochtend en iets wat leek op een groot zwart dier bewoog zich onder de boot. Onder water tussen de sardientjes was het alsof je in een tyfoon van wervelende bewegingen zat. Het probleem was hoe je de juiste belichting kon maken; de vissen bewegen zo snel en het zonlicht schoot voortdurend in en uit het tafereel. De bewegingen van de school waren behoorlijk voorspelbaar, omdat er geen roofdieren in de buurt waren, dus besloot ik te blijven wachten tot de juiste scène en de juiste belichting zich voordeden.
Ik besloot een lange sluitertijd te gebruiken om de beweging van de school te benadrukken; Op de zeebodem staan om mijn lichaam te stabiliseren was van cruciaal belang om mij op het juiste punt te kunnen concentreren.”
Gefotografeerd met een Nikon D5000 met Nikon 10-24mm f/3.5-4.5 lens op 10 mm, ISO 200, 1/30sec @ f/13, Ikelite-behuizing, twee Ikelite DS-51 flitsers
Pasquale Vassallo (Italië), Capo Miseno, Napels, Italië
“Deze winter was er aan de kust van de Golf van Napels een sterke aanwezigheid van Rhizostoma pulmo kwallen. Met een beetje geluk en een goed oog is het mogelijk om op sommige kwallen een kleine gast, een Liocarcinus vernalis-krab, te zien. Ze laten zich door de kwallen meeslepen naar nieuwe bestemmingen. Na vele dagen duiken slaagde ik erin een krab te vinden in een positie die comfortabel genoeg was om een foto te kunnen maken.”
Gefotografeerd met een Canon EOS 5DS R met 8-15 mm lens op 14 mm, ISO 200, 1/60 sec @ f/11, Seacam-behuizing met fisheye-macropoort, twee Inon Z-240 flitsers
Brett Lobwein (Australië), Jardines de la Reina Marine Park, Cuba
“Zwemmen met Amerikaanse krokodillen is absoluut iets waar je hart sneller van gaat kloppen. Na een paar uur in het water te hebben doorgebracht, voelde ik me veel comfortabeler in hun aanwezigheid, waardoor ik me op de opname kon concentreren. Ik wilde heel graag een afbeelding waarop de ogen en tanden van de krokodil te zien waren; de waterlijn in deze afbeelding omlijst ze perfect, en verandert hopelijk het perspectief van mensen op deze prachtige dieren.”
Gefotografeerd met een Nikon D7200 met Tokina 10-17 mm fisheye-lens op 10 mm, ISO 100, 1/160 sec @ f/9, Seacam-behuizing, Seacam 9 inch dome, twee Ikelite DS161 flitsers
Pier A Mane (Zuid-Afrika / Italië), Protea Banks, Zuid-Afrika
“Terwijl ik in open water bij Protea Banks aan het duiken was op zoek naar hamerhaaischolen, viel mijn oog op een grote en levendige figuur. Omdat ik het van een afstand niet kon identificeren, naderde ik het langzaam en zag dat het de grootste kroonkwal was die ik ooit heb gezien. Omdat er geen achtergrondobjecten of duiker aanwezig waren om perspectief te bieden, en omdat ik deze kwal wilde verheerlijken in al zijn verbluffende kleuren, majestueuze afmetingen en dansende elegantie, koos ik voor een bijgesneden hoofdfoto om zijn aanwezigheid te vergroten.
Gefotografeerd met een Olympus E-M1 met lens op 9 mm, ISO 400, 1/250 sec @ f/16
Massimo Giorgetta (Italië), Lembeh Strait, Sulawesi, Indonesië
“Deze foto werd gemaakt tegen een gemengde achtergrond van zwart zand en koraalriffen op een diepte van ongeveer 8 meter. Tijdens de duik ontmoette ik dit prachtige pygmee-zeepaardje, dat slechts ongeveer 2 cm lang was, op een rood koraal.”
Gefotografeerd met een Nikon D800E met Nikkor 105 mm f/2.8 lens, ISO 100, 1/160 sec @ f/36, Seacam-behuizing, SubSee +10 dioptrie, twee Subtronic Pro 160 flitsers
Inzending voor Buitenfotograaf van het Jaar 2017 opent in de herfst, maar geïnteresseerde duikers kunnen zich inschrijven op opoty.co.uk om de datum vooraf te melden. Onderwaterfotografen zijn welkom om hun foto's in te zenden in de categorie Under Exposed, maar kunnen ook overwegen om deel te nemen aan de categorie Wildlife Insight.
De kosten voor deelname aan elk van de categorieën voor volwassenen bedragen £ 8 voor maximaal acht afbeeldingen.
