Rioolsurfer zet de toon voor duurzaamheid

FOTO DUIKER

Rioolsurfer zet de toon voor duurzaamheid

DE EERSTE WILDE FOTOGRAAF van het jaar 2017 finalistenfoto's werden in september onthuld voorafgaand aan de bekendmaking van de algemene winnaars op 17 oktober en de opening op 20 oktober van de tentoonstelling in het Natural History Museum (NHM) in Londen.

Dit is de 53e wedstrijd, bedoeld door de NHM om de beste natuur ter wereld onder de aandacht te brengen fotografie en foto-journalistiek, “de nieuwsgierigheid naar de natuurlijke wereld aanwakkeren en tegelijkertijd de aandacht vestigen op dieren in het wild fotografie als kunstvorm.”

De competitie van dit jaar trok bijna 50,000 inzendingen van professionals en amateurs uit 92 landen, en de finalisten en winnaars worden geselecteerd op basis van creativiteit, originaliteit en technische uitmuntendheid.

Lees ook: Duikers, steun SAS om de Britse wateren schoon te maken

Op deze spread laten we vier van de onderwaterfinalisten zien.

De NHM-tentoonstelling loopt tot volgend voorjaar, maar na de opening gaan de beelden ook op tournee door Groot-Brittannië en het buitenland. De toegang is van 10 tot 5.15 uur (open tot 5.50 uur), kaartjes voor volwassenen kosten £ 14, kinderen £ 8, en ze kunnen vooraf worden geboekt op nhm.ac.uk/wpy

De wedstrijd van 2018 staat dit jaar open voor inzendingen van 23 oktober tot en met 14 december. Ga om deel te nemen naar nhm.ac.uk/visit/wpy/competition.html

Sewage Surfer, door Justin Hofman, VS (The Wildlife Photo-journalist Award: enkele afbeelding)

Zeepaardjes liften mee op de stroming door drijvende voorwerpen zoals zeewier met hun delicate grijpstaarten te grijpen. Hofman keek verrukt toe hoe dit kleine zeepaardje in de riviermonding ‘bijna sprong’ van het ene stuiterende natuurlijke puin naar het andere, en ronddobberde aan de oppervlakte op een rif nabij het eiland Sumbawa, Indonesië.

Maar toen het tij begon te komen, veranderde de stemming. Het water bevatte steeds duidelijker onnatuurlijke voorwerpen – voornamelijk stukjes plastic – en een laagje rioolslib bedekte het oppervlak, dat allemaal naar de kust stroomde.

Het zeepaardje liet een stuk zeegras los en pakte een lang stuk doorzichtig plastic. Toen een stevige wind aan de oppervlakte aanwakkerde, waardoor de omstandigheden hobbeliger werden, profiteerde hij van iets dat een stabieler vlot bood: een doordrenkt plastic wattenstaafje.

Het was uiteindelijk een geluk dat ik geen macrolens had voor de opname, zowel vanwege de versterkende stroming als omdat het betekende dat Hofman besloot de hele scène in beeld te brengen, met riolering en al. Terwijl hij, het zeepaardje en het wattenstaafje samen door de oceaan draaiden, spatten er golven in zijn snorkel. De volgende dag werd hij ziek.

Indonesië heeft het hoogste niveau van mariene biodiversiteit ter wereld, maar staat op de tweede plaats na China als bijdrager aan het plastic afval in de zee – afval dat naar verwachting in 2050 groter zal zijn dan de vis in de oceaan. Aan de andere kant heeft Indonesië beloofd de hoeveelheid plastic afval met 70% te verminderen. afval dat het in de oceaan loost.

• Gefotografeerd met een Sony Alpha 7R II en 16-35 mm f4-lens; 1/60 sec bij f16; ISO320; Nauticam-behuizing en Zen 230 mm Nauticam N120 Superdome; twee Sea & Sea-flitsers met elektronische synchronisatie.

The Insiders, door Qing Lin, China (onder water)

De bolvormige toppen van de toepasselijk genoemde tentakels van de prachtige anemoon bevatten cellen die de meeste vissen steken. Maar de anemoonvis blijft ongedeerd dankzij het slijm dat over zijn huid wordt afgescheiden, waardoor de anemoon denkt dat hij tegen zichzelf aan borstelt.

Beide soorten profiteren. De anemoonvis krijgt bescherming tegen zijn roofdieren, die niet het risico durven te worden gestoken, en hij voedt zich ook met parasieten en puin tussen de tentakels; tegelijkertijd verbetert het de watercirculatie (waardoor het water uitwaaiert). vinnen terwijl hij zwemt), jaagt de roofdieren van de anemoon weg en kan er zelfs een prooi voor lokken.

Tijdens het duiken in de Lembeh-straat in Noord-Sulawesi, Indonesië, merkte Qing iets vreemds op aan deze specifieke samenwonende groep. Elke anemoonvis had een extra paar ogen in zijn bek: die van een parasitaire pissebed (een schaaldier verwant aan pissebedden).

Een pissebed komt als larve een vis binnen, via zijn kieuwen, beweegt naar de bek van de vis en hecht zich met zijn poten aan de basis van de tong.

Terwijl de parasiet het bloed van zijn gastheer zuigt, verdort de tong, waardoor de pissebed op zijn plaats blijft zitten, waar hij enkele jaren kan blijven.

Met veel geduld en een beetje geluk – de vissen schoten onvoorspelbaar rond zoals gewoonlijk – ving Qing deze drie nieuwsgierige individuen even op een rij, met de ogen naar voren, de mond open en de parasieten die naar buiten gluurden.

• Gefotografeerd met een Canon EOS 5D Mark III en 100 mm f2.8-lens; 1/200 sec bij f25; ISO320; Zee- en zeehuisvesting; twee Inon-flitsers.

Romance Among the Angels, door Andrey Narchuk, Rusland (Gedrag: ongewervelde dieren)

Narchuk was op expeditie naar de Zee van Okhotsk in het Russische Verre Oosten en was van plan die dag zalm te fotograferen. Maar zodra hij in het water sprong, werd hij omringd door duizenden parende zee-engelen.

Hij schakelde snel over op macro en begon de paren te fotograferen, 3 cm lang en ronddraaiend in de stroming. Zee-engelen zijn weekdieren die verwant zijn aan naaktslakken en slakken, zonder schelpen en met vleugel-achtige lobben gebruikt als zwempeddels. Ze jagen op zeevlinders – zwemmende zeeslakken – met behulp van speciale voedingsonderdelen om ze uit hun schelpen te halen.

Ieder individu is zowel mannelijk als vrouwelijk, en in de foto ze bereiden zich voor om hun copulatieorganen in elkaar te steken om sperma synchroon over te brengen.

De ene is iets kleiner dan de andere, zoals bij de meeste paren die Narchuk observeerde, en ze bleven twintig minuten lang bij elkaar. Beiden zouden na de bevruchting 20-30 kleine eitjes leggen.

Het was de late zomer en de piektijd voor fytoplankton, dus er zou overvloedig voedsel zijn voor de resulterende larven. Om ze te kunnen fotograferen tijdens het paren, moest Narchuk sterke stroming trotseren en een muur van kieuwnetten vermijden. Toen hij in het net werd geveegd en zijn uitrusting verstrikt raakte, werd hij gedwongen een noodopstijging te maken – maar niet voordat hij zijn kans had gekregen. .

De volgende dag was er geen enkele engel meer te zien.

• Gefotografeerd met een Canon EOS 5D Mark II en 100 mm f2.8-lens; 1/125 sec bij f13; ISO200; Nexus-behuizing en twee Inon-flitsers.

Swim Gym, door Laurent Ballesta, Frankrijk (Gedrag: Zoogdieren)

“We waren nog een paar meter van het oppervlak verwijderd toen ik de vreemde geluiden hoorde”, zegt Ballesta. Hij vermoedde Weddell-zeehonden – bekend om hun minstens 34 onderwaterroeptypes – naderde hij langzaam. Het was het vroege voorjaar in Oost-Antarctica; een moeder liet haar pup kennismaken met het ijskoude water.

Het meest zuidelijk gelegen broedzoogdier ter wereld, een Weddell-zeehond, bevalt op het ijs en neemt haar pup na een week of twee mee zwemmend. Het tweetal, ongehinderd door Ballesta’s aanwezigheid, gleed moeiteloos tussen de platen van het bevroren labyrint. Volwassenen zijn ervaren duikers, die een diepte van meer dan 600 meter bereiken en tot 82 minuten onder water blijven.

“Ze leken zo op hun gemak, terwijl ik me zo ongepast voelde”, zegt Ballesta.

Zich baserend op het licht door het ijs erboven ving hij de nieuwsgierige blik van de pup op, waarbij de boog van zijn lichaam die van zijn waakzame moeder weerspiegelde.

• Gefotografeerd met een Nikon D4S en 17-35 mm f2.8-lens; 1/640 sec bij f11; ISO200; Seacam-behuizing.