GROTE DIERENDUIK
Mensen die mensen nodig hebben
Mensen zijn natuurlijk grote dieren, maar RICHARD ASPINALL beschouwde andere duikers lange tijd eerder als hinderlijk dan als een fotomoment. 'Ik had het fout!' geeft hij nu toe
Verscheen in DIVER juli 2019
Ik heb een aantal lessen moeten leren door de jaren heen: van de technische aspecten van fotografie in een medium dat niet helemaal vriendelijk is voor ingewikkelde elektronica, voor de minder voor de hand liggende, zoals het voorspellen van het gedrag van een school vissen, of het beoordelen van precies wanneer een haai van richting zal veranderen en in het blauw zal verdwijnen.
Het maken van de juiste foto komt er soms op neer dat je op het juiste moment op de juiste plek bent en het juiste doet met de camera.
Hoewel dit misschien doorgaat voor een oppervlakkige definitie van wat een adequate fotograaf is, vergt het maken van een reeks bruikbare onderwaterbeelden iets meer. Ik besefte dat mijn wildlife- en rifopnamen prima waren, maar dat ik mensen in beeld moest brengen.
Zakelijk onderwaterfotografie is tenslotte een bedrijf. Tijdschriften willen kopieën verschuiven of online verkeer stimuleren. Iedereen, van liveaboard-exploitanten tot toeristenbureaus, wil inkomsten genereren en heeft mogelijk een reeks afbeeldingen nodig om te gebruiken op sociale media, brochures of om persberichten te begeleiden. Afbeeldingen die waarschijnlijk het meest gebruikt zullen worden, zijn de afbeeldingen die tegen het publiek zeggen: “Dit zou jij kunnen zijn!”
Het kostte me enige tijd om deze les te leren. Jarenlang vloekte ik door mijn regelaar (het is verrassend eenvoudig) als andere duikers mij in de weg staan. Mijn vriend en ik wilden graag de eersten in het water zijn of zelfs de laatste, in een poging het rif of het scheepswrak voor onszelf te krijgen.
Ik wilde ongerepte opnamen van riflandschappen, onbezoedeld door andere mensen, lange atmosferische vergezichten van ondergedompelde rompen en stilletjes roestende dekkanonnen.
Ik verlangde naar de perfecte macro-opname met ongestoord zand, waarbij ik geen urenlange nabewerking hoefde te doen om alle terugstrooiing te verwijderen.
Ik kreeg de RAW-afbeeldingen met hoge resolutie, en toen ik thuiskwam, was ik dagen bezig met het corrigeren van de kleurbalans, het verwijderen van backscatter en het aanpassen van de scherpte, om vervolgens te zien dat de foto op een zestiende van een pagina of kleiner verscheen, misschien gebruikt als onderdeel van een een reeks shots rondom iets dat volgens de redacteur meer de aandacht trok.
Het fotograferen van mensen brengt een schat aan nieuwe uitdagingen met zich mee. Duikvrienden zijn vaak, en dat is begrijpelijk, niet zo geïnteresseerd in het besteden van hun duiken als jouw model. Ik heb het geluk dat ik een paar vrienden heb die het niet erg vinden om een paar minuten de tijd te nemen om voor mij te poseren.
Een scheepswrak op de Noordzee (1) op ongeveer 35 meter betekende een koude, donkere en diepe duik. Zonder mijn maatje zou deze opname geen enkel gevoel van schaal hebben overgebracht. We kunnen ons nu een enorm wrak voorstellen dat zich achter haar uitstrekt.
Deze afbeelding vereiste veel nabewerking om backscatter te verwijderen en aanpassingen in Photoshop om de kleurbalans aan te passen en de kleur te corrigeren van de vingers van de dode man die op het rekwisiet groeiden.
Een ander voorbeeld werd genomen op een beroemd scheepswrak in de Rode Zee (2). Ik had vooraf met mijn buddy afgesproken dat ik zou wachten tot hij langs zou komen, zodat hij onbezorgd van de duik kon genieten.
Ik slaagde erin de belichting in evenwicht te brengen met behulp van de output van mijn flitsers en een vrij groot diafragma om wat blauw op de achtergrond te behouden. Het wachten tot de duiker voor de donkere bovenbouw passeert, helpt het beeld.
Een maatje hebben Je weet en vertrouwt wie bereid is jouw model te zijn, maar als je alleen reist, zoals ik vaak doe, kun je uiteindelijk duiken met een vreemde die het niet prettig vindt om de baas te zijn. Ik had een geweldige relatie met deze videograaf (3), waarvan de lichten voor een extra focuspunt in het beeld zorgden.
Veruit de beste oplossing is om gezellig met de duikgids om te gaan, die bijna verplicht is om binnen redelijke grenzen te doen wat je vraagt! Gidsen kunnen variëren in hun bruikbaarheid; ze hebben nu vaak hun eigen camera's, dus je kunt een leuke samenwerking vormen, onderwerpen aanwijzen en poseren terwijl je bezig bent.
Maar ik heb sommigen ontmoet die erg terughoudend zijn om gefotografeerd te worden, zelfs als ik benadruk hoe een goede reeks beelden hun organisatie ten goede zou kunnen komen.
Maak een paar foto's op papier of op je telefoon om een bereidwillige gids te laten zien wat je wilt, en bespreek misschien een reeks handgebaren om het proces voor jullie beiden te vergemakkelijken.
De beste beelden komen meestal tot stand met de volledige hulp van een duikteam of -organisatie, in plaats van mee te gaan met een groep duikers vakantievilla-makers. Professionele fotografen horen graag dat zij de enige in de groep zijn en dat alle anderen er zijn om ondersteuning te bieden. Het kan zijn dat de organisatie daarbij duikinkomsten misloopt, dus de druk is groot om resultaten te boeken. Het zou je ego kunnen vleien, maar dergelijke kansen komen niet zo vaak voor.
In een reeks beelden die vanuit Catalonië zijn gemaakt, zijn de gele gorgonen interessant en contrasteren ze goed met het blauw, maar de aanwezigheid van een duiker leidt je blik naar het beeld (4).
Zijn fakkel voegt misschien een beetje mysterie toe en suggereert dat hij iets ontdekt dat niet gemakkelijk te zien is. De lezer weet misschien niet eens dat de enige bruikbare verlichting volledig uit mijn flitsers komt.
Ik moet nog een professionele onderwaterfotograaf ontmoeten die tot op zekere hoogte geen beelden bewerkt. Ik zie nabewerking als het herstellen van een beeld naar hoe we ons de ervaring herinneren.
Neem terugverstrooiing. De flitsers creëren het probleem en het verwijderen ervan is dus volledig te rechtvaardigen (hoewel vaak een moeizaam proces met de spot-healing tool), net als het corrigeren van de belichting, witbalans, contrast en de andere aanpassingen die fotograferen in RAW mogelijk maakt.
Waar beeldmanipulatie naar het volgende niveau gaat, is het verwijderen of herwerken van elementen van de originele afbeelding.
Dit schot (5) werd genomen op een beroemde rifmuur in de noordelijke Rode Zee. Het is honderden meters naar de zeebodem en het kleine silhouet van mijn buddy laat zien hoe onbeduidend een enkele duiker is tegen de schaal van het rif.
Een smalle opening zorgt voor een zonnestraal en behoudt het blauw van de zee, en de scholen vissen zijn prachtig. Maar kijk eens naar zijn linkerbeen! Het zou er zoveel beter uitzien met beide benen naast elkaar; in een andere versie is dat wat ik heb gedaan.
Op een ander beeld (6) Ik ben nog een stap verder gegaan: met deze school fuseliers die over een rif raast, heb ik een andere duiker gekloond om een eenvoudiger maar krachtiger beeld te creëren. Het digitaal toevoegen van meer vissen, een passerende schildpad en een of twee haaien zou verkeerd zijn en de locatie verkeerd weergeven.
Is dit acceptabel? Het zou moreel verkeerd zijn om met een bedrieglijk beeld aan een wedstrijd deel te nemen, maar ik heb niet het gevoel dat ik de locatie te kort doe, aangezien het de voorbijgaande menselijke aanwezigheid is die ik verander. Misschien ben je het er niet mee eens!
De moeilijkste foto's om vast te leggen zijn mensen die interactie hebben met dieren in het wild. Afgezien van uw eigen zorgen over het monitoren van meters, computers en camera-instellingen, waarbij rekening wordt gehouden met het komen en gaan van andere duikers en vaak schichtige dieren, voegt een nog hoger niveau van complexiteit toe.
De eenvoudigste techniek is helemaal geen interactie en berust alleen op geluk als je erin slaagt duikers in beeld te krijgen terwijl je iets anders fotografeert. In deze afbeelding van de rode bellenanemoon in de Rode Zee is de opname bijna precies wat ik probeerde te vermijden (7).
Nog een poging (8) viel in mijn schoot. Met behulp van een zeer groothoeklens van 10 mm kon ik deze anemoon en de aanwezige anemoonvis van dichtbij scherpstellen. Toen ik van rechts een paar duikers zag passeren, slaagde ik erin alle elementen te combineren. Idealiter zou de dichtstbijzijnde vis geen tentakel over zijn snuit hebben.
Een uitdagender schot Er waren twee maanvissen, een schildpad en een andere fotograaf bij betrokken (9). Deze foto, genomen in een zeereservaat voor de kust van Yucatán, is bijna niet gebeurd.
Ik zag de grote maanvissen als eerste toen ze bezig waren met het grazen van algen uit het schild van een schildpad terwijl deze op het rif rustte. Langzaam bewoog ik bijna 180° rond de schildpad om er een beter beeld van te krijgen.
Toen ze mij opmerkte, kwam er een andere fotograaf langs, maar in plaats van afbreuk te doen aan het beeld, denk ik dat ze eraan toevoegt dat 'dit zou jij kunnen zijn'-moment.
De hengelaarsvis er tegenover (10) heeft zoveel vertrouwen in zijn camouflage dat hij nauwelijks beweegt. De duiker is net zo onderbelicht dat het lijkt alsof hij ver naar achteren in beeld wordt geslingerd.
Waar vissen wat minder schichtig zijn, is het leven veel gemakkelijker, hoewel zorgvuldig gebruik van diafragma en flitsverlichting nodig is om het onderwerp op de voorgrond correct te belichten, en om voldoende licht toe te voegen aan het onderwerp aan de achterkant om te laten zien wat er aan de hand is zonder afbreuk te doen aan het algehele beeld .
Soms de mens is niet alleen een aanvullend element, maar het hoofdverhaal.
Tijdens een reis naar het Caribisch gebied hoorde ik over de impact die niet-inheemse koraalduivels hadden toen ze zich door de inheemse fauna heen aten. Als reactie hierop organiseren duikcentra regelmatig jacht op koraalduivels en toernooien, vaak vergezeld van barbecues.
Here (11) de duiker heeft de vis gespietst en snel gedood en staat op het punt zijn giftige vinnen met een schaar te verwijderen.
Je kunt niet zeggen dat we in een sterke stroming zaten, en het kostte me verschillende passen om de foto te maken. Ik zou als een gek de stroom in willen gaan, dan ronddraaien en de trekker afvuren terwijl ik voorbij snelde.
Gelukkig bevonden we ons in ondiep water, dus ik had voldoende benzine en kon de tijd nemen.
Alleen in het ondiepe water kun je succesvol fotograferen zonder flitsers, en zelfs in de tropen is meestal onder een paar meter extra verlichting nodig, niet alleen om schaduwen te verlichten, maar om golflengten van licht toe te voegen die verloren gaan als ze door het water worden geabsorbeerd.
Opnamen zonder flitsers zijn overwegend blauwachtig groen en koralen die donkerpaars of zwart lijken, blijken met je draagbare pakjes daglicht karmozijnrood of roze te zijn.
De meeste professionals gebruiken flitsers met een output die kan worden aangepast, hetzij in termen van procentueel geleverd vermogen, hetzij in plus/minus EV-stappen.
Sommige onderwatercamerasystemen gebruiken versies van TTL om voor de juiste flitsbelichting te zorgen, maar veel professionals geven er de voorkeur aan de output handmatig in te stellen op basis van hun ervaringen en het bekijken van het beeld en het bijbehorende histogram.
Normaal gesproken worden twee flitsers gebruikt en identiek opgesteld, aan weerszijden van de camera en in een hoek geplaatst om te passen bij het gezichtsveld dat de lens biedt en de kenmerken en dekking van de flitsers, maar in sommige gevallen moet de belichting van de flitser asymmetrisch zijn.
Met een duiker tegen een prachtige met koraal bedekte top, zoals in de hoofdopname voor deze functie, moest ik het dichtstbijzijnde deel van het rif correct belicht krijgen, en ook minstens een deel van het rif dicht bij hem verlicht krijgen.
Het was gemakkelijk te doen door een paar testflitsen en behoorlijk wat aanpassing van de flitsarmen om de juiste hoeveelheid licht op de juiste locatie te krijgen.
Vervelend genoeg moest ik de totale hoeveelheid licht aan de rechterkant van het beeld vergroten, wat vervolgens resulteerde in terugverstrooiing, en zelfs met krachtige flitsers kon ik de duiker niet helemaal bereiken. Handig genoeg gebruiken we de fakkeltruc!
Ik kan nog steeds de spectaculaire rifopnamen maken en de kleurrijke beestjes die tijdens een nachtduik tevoorschijn komen, maar of ik het nu leuk vind of niet, ik moet af en toe toch een paar mensen fotograferen!
