Licht show

Ik had het alleen maar gezien de foto’s – zo vreemd dat ze uit een andere wereld leken te komen – maar in werkelijkheid had ik geen idee wat ik kon verwachten. Dit maakte mij enigszins nerveus.

Ik was op Nosy Sakatia in het noordwesten van Madagaskar, op het punt een fluo-nachtduik te maken. Die middag had ik dezelfde plek bezocht met Sakatia Lodge's duikinstructeur Jodie, deels om mijn bekwaamheid te controleren, maar ook om het verschil tussen dag en nacht in het rif te zien.

Ik was er zeker van dat ik het nauwelijks zou herkennen.

Ik had voor het eerst over het fluoduiken daar gehoord van mijn vriend Simon Pierce, die onlangs was teruggekeerd uit Madagaskar en enthousiast over het stappen (of zwemmen) in een scène uit Avatar.

Na slechts een paar fluoduiken had hij zich uitgerust met alle apparatuur die nodig was om dit fenomeen te fotograferen, en zijn camera gevuld met bizarre biofluorescerende wezens. Geïntrigeerd moest ik het eens bekijken.

Ondanks mijn opwinding had ik gehoord dat de heldere, trippy kleuren en onbekende vormen tijdens een fluoduik desoriënterend konden zijn, vooral in het begin.

Ik stelde me voor dat ik een of andere slechte onderwaterreis zou maken, waarbij ik de vreemde vormen niet zou kunnen herkennen of het onderscheid tussen boven en beneden zou maken. Met enige angst arriveerde ik dus rond zonsondergang bij de duikschool.

duikinstructeur masha leidde mij door de briefing. Fluo, zo vertelde ze mij, is een – relatief – nieuwe vorm van duiken, dus nog niet wijdverspreid.

Biofluorescentie treedt op wanneer licht wordt geabsorbeerd en vervolgens opnieuw wordt uitgezonden op een andere golflengte, waardoor het object of het wezen in het midden van het proces lijkt te gloeien. Het verschilt van bioluminescentie, waarbij een organisme licht creëert en uitstraalt door een chemische reactie, omdat er licht op het onderwerp moet schijnen voordat het gaat gloeien.

Om biofluorescentie tijdens een nachtduik te kunnen zien, moeten we blauwlichtfakkels gebruiken (wat resulteert in de beste onderwaterfluorescentie, maar ook onschadelijk is voor de dieren) en gele plastic filters over onze duikbril plaatsen. maskers (om het blauwe licht te elimineren).

Als ze samen worden gebruikt, onthullen ze het volledige effect van de fluorescentie en laten ze het rif in een intens, magisch nieuw licht zien.

Voor veel biofluorescerende vissen is deze trippy diepzeedisco precies hoe zij de wereld zien. Simon legde dat uit, net zoals we gele filters over onze filters gebruiken maskers Om deze flamboyante kleuren te zien, “gebruiken veel biofluorescerende vissen dezelfde truc: ze hebben gele filters in hun eigen lenzen en hoornvliezen.

“Hun fluorescerende emissies zijn onzichtbaar voor ons, en voor de meeste roofvissen, maar laten hun aanwezigheid zien aan andere vissen die deze aanpassing delen.

“Het is als onzichtbare inkt: een geheime manier om te communiceren zonder detectie.”

Biofluorescentie komt voor bij meer dan 250 vissoorten, maar ook bij harde koralen, kwallen, bidsprinkhaangarnalen, zeeschildpadden en andere groepen, vertelde Simon me. Het komt vooral veel voor bij cryptische soorten.

“Veel soorten koraalrifvissen, zoals maanvissen, hebben levendige kleurpatronen,” zei hij. “Cryptics, zoals hagedisvissen en schorpioenvissen, lijken daarentegen goed gecamoufleerd. Uit een recent onderzoek is gebleken dat 87% van deze cryptische vissen biofluorescerend zijn, vergeleken met slechts 9% van de andere vissen.

“Ze hebben het beste van twee werelden: verborgen voor roofdieren, maar prachtig voor elkaar.”

Er is nog steeds veel dat we niet weten over biofluorescentie en de rol ervan in de oceaan. Onderzoekers hebben echter ontdekt dat hengelaarsvissen fluorescerend kunstaas gebruiken. “Wrasse gebruikt biofluorescerende displays tijdens de verkering”, zegt Simon. “Triplefinen gebruiken hun rode, biofluorescerende ogen om hun prooi van roeipootkreeftjes in de spotlight te zetten, wier ogen het licht reflecteren maar het zelf niet kunnen zien.”

Als mijn middagduik zorgvuldig was ingekleurd met kleurpotloden, zou mijn fluor-nachtduik er dan uitzien alsof het rif met fluorescerende pennen was gekrabbeld? Dat is waar ik op hoopte.

ons vreemde sterrenstelsel was vol met buitenaardse wezens: onmogelijk groene anemonen die het zwarte water kietelden, een paarse anemoonkrab met fel oranje schild die over het rif snelde, en kleine maar oogverblindende garnalen die van over het rif glinsterden.

Een schorpioenvis keek fronsend op de rots, met rood neon erop uitgesmeerd. De rouge was te extravagant om er zo somber uit te zien.

Kleine beestjes die ik overdag moeilijk van dichtbij zou kunnen zien, waren vanaf een meter afstand onder mijn blauwe zaklamp moeilijk te zien. Kleine vonkjes die bij daglicht gemakkelijk gemist zouden worden, riepen ons toe vanuit het koraal, en we bewogen ons langzaam om ze allemaal te onderzoeken.

Simon had het nut van dit alles voor natuurbehoudsinspanningen uitgelegd: “Meer dan de helft van de vissoorten die op koraalriffen leven, zijn kleine, moeilijk te vinden cryptische wezens,” zei hij. “Standaardvisaantallen kunnen de werkelijke biodiversiteit schromelijk onderschatten. De meeste van deze kleine soorten zijn echter biofluorescerend, zodat ze voor duikers met de juiste uitrusting oplichten als een rave uit de jaren 90. Dat leidt tot snellere en betere onderzoeken.”

Hoewel een groot deel van het rif gloeide, fluoresceert niet alles. Sommige beestjes glinsterden alleen op sommige plekken – alsof ze per ongeluk in glow-in-the-dark-verf waren besprenkeld – terwijl andere dat helemaal niet deden.

Terwijl ik mijn zinnen zette op een spookachtige groene veerster, sloop er een enorme schaduw voorbij. Terwijl ik met mijn fakkel rond scheen, kon ik nog net de donkere contouren van een grote vis onderscheiden, maar meer niet.

tegen het einde van de duik we zaten midden in het rif. De paar dansende kwallen op de zeebodem voelden als een andere duikstek – laat staan ​​het rif dat ik die middag had gezien.

Tijdens deze futuristische reis schreeuwden vormen van alle kanten naar ons. Het was moeilijk om te weten waar je moest kijken: koraal, sponzen, garnalen, naaktslakken, kwallen – alles barstte van de kleur alsof het zijn buurman probeerde te overtreffen.

Ik was zo overweldigd door het fantastische spektakel dat ik nauwelijks had opgemerkt dat de minuten als vallende sterren voorbij vlogen. We hadden deze onderwaterlichtshow bijna een uur verkend en het was tijd om naar huis terug te keren.

Toen we begonnen te stijgen en dit nieuw ontdekte universum te verlaten, vielen de patronen steeds verder weg totdat ze volledig uit het zicht verdwenen waren. Na de aanval van roze, paarse, groene en gele tinten leek het donkere water griezelig leeg.

Ik bleef midden in het water hangen en controleerde hoeveel tijd er nog over was voor onze veiligheidsstop. Masha's fakkel gloeide geruststellend een paar meter verderop.

Er gingen nog eens 30 seconden voorbij en ik keek weer op. Duisternis. Overal totale duisternis. Geschrokken keek ik op – niets. Omlaag – niets. Ook links en rechts van mij was het zwart allesomvattend.

Was mijn geest mij voor de gek gaan houden? Was ik weggedreven? Of even in slaap gevallen?! Er was geen echte stroming en Masha stond nog maar enkele seconden geleden vlak voor me.

Ik keek weer om me heen: omhoog, omlaag, links, rechts. Hoe was het mogelijk dat ik helemaal alleen in deze duisternis zweefde?

Ik draaide 360° rond en sprong toen haar blauwe fakkelstraal in zicht kwam van waar hij in mijn dode hoek had gestaan.

Tot mijn grote opluchting was onze veiligheidsstop van drie minuten voorbij en was het tijd om de duisternis te verlaten en terug te keren naar de kust.