Stel je voor dat Messi je leert voetballen

Ik ben geneigd tot dagdromen, en stel je soms voor hoe het zou zijn als onderwaterfotografie was een wereldwijd erkende activiteit met dezelfde aanhang als voetbal. Miljarden mensen zouden bekend zijn met de beste onderwaterfotografen, en de aankondiging van grote wedstrijdresultaten zou op televisie worden uitgezonden.

Deze populariteit zou natuurlijk ook commerciële voordelen met zich meebrengen, en mensen als Tony Wu en Paul Nicklen zouden £ 200 per week verdienen.

Helaas is dit verre van de realiteit. Onderwaterfotografie is in hoge mate een nicheactiviteit waarbij de beroemdheid van de top “spelers” niet te ver reikt buiten een kleine gemeenschap van insiders – zij hoeven zich tenminste geen zorgen te maken over de paparazzi!

Nu breng ik dit naar voren vanwege een van de voordelen van onderwaterfotografie Omdat het een nicheactiviteit is, is het als fan gemakkelijker om toegang te krijgen tot de tophonden.

Als beginnend beeldmaker kun je je vrij eenvoudig aanmelden voor een workshop bij de Lionel Messi van de onderwaterfotografie schouwspel.

Voor mij gaat de Ballon D'Or van de onderwaterfotografie naar Alex Mustard. Sterker nog, als beste speler en coach denk ik dat hij een beetje lijkt op Lionel Messi en Pep Guardiola in één.

In 2016 besloot ik serieus aan de slag te gaan met onderwaterfotografie en schreef ik me in voor twee workshops van Dr. Mustard. Ik dacht dat het een investering in mijn opleiding was; het dichtst dat je bij een graad in onderwaterfotografie kunt komen.

Ik had me aangemeld voor een reis naar de Rode Zee, met als hoogtepunt de mogelijkheid om oceanische witpunthaaien te zien, en een reis op Grand Cayman die werd geadverteerd als een solide basis voor het gebruik van licht onder water.

De reis naar Egypte kwam op de eerste plaats. Ik pakte mijn duik- en camera-uitrusting en schommelde op het vliegveld, met een mengsel van opwinding en zenuwen. Ik had Alex Mustard nog nooit eerder ontmoet en had een beetje ontzag voor hem tijdens onze eerste ontmoeting.

Ik kwam al snel tot het besef dat hij, hoewel hij een serieus indrukwekkende fotograaf en leraar is, ook gewoon een aardige vent is die graag onderweg een beetje lacht, en dat je je niet hoeft te intimideren. Zijn enthousiasme voor onderwaterfotografie werkt aanstekelijk en het was geweldig om te zien dat hij zelfs na 30 jaar fotograferen nog steeds de eerste in het water is en de laatste die eruit gaat.

Het werd al snel duidelijk dat de meeste van de andere vijftien duikers op de reis stamgasten waren. Deze workshops zijn bijna zodra ze worden aangekondigd uitverkocht en Alex heeft duidelijk een trouwe aanhang opgebouwd van duikers die een groot deel van hun reizen onder zijn leiding lijken te maken.

De vaste klanten weten natuurlijk hoe het allemaal werkt, en ook met elkaar, dus als nieuweling voel je je in eerste instantie misschien een beetje achter de feiten aan – dat heb ik zeker gedaan.

Dat wil niet zeggen dat ze niet vriendelijk waren. Een paar biertjes met de groep op de eerste avond zorgden inderdaad voor een enigszins ongemakkelijke zeiltocht over ruwe zeeën de volgende dag!

Het is de moeite waard om erop te wijzen dat, in tegenstelling tot de formele duik-opleiding waarmee de meesten van ons bekend zijn, volgt Alex je niet en geeft hij geen les onder water.

De opzet is als volgt: vóór de duik informeert Alex ons over fotografische mogelijkheden en technieken die relevant zijn voor de locatie. Vervolgens maken we meerdere duiken en maken we enkele foto's.

's Avonds zal Alex nog een presentatie geven en daarna een beeldbeoordelingssessie houden. Eerder op de dag wordt bekend gemaakt dat iedereen één of twee foto's mag insturen, en dat hij ze tegen die en die tijd nodig heeft.

Officieel is er geen concurrentie, en het idee is dat we allemaal leren van de kritiek op niet alleen onze eigen foto's, maar ook die van de rest van de groep.

Ik heb enorm genoten van dit concept en heb er enorm van geleerd. Het is enorm waardevol om uw beeld op het scherm te zien en vervolgens de onmiddellijke reactie en feedback te horen van een van de beste natuurfotografen ter wereld.

Sommige mensen worden op dit punt een beetje verlegen en voegen hun foto's niet toe aan de recensie. Ik vind dit zonde, want het is precies waar je voor betaald hebt.

Maak je geen zorgen, hij kruisigt geen beelden. Het gaat vooral om het zoeken naar het positieve en laten zien welke verbeteringen er kunnen worden aangebracht.

Je kunt je opname wel of niet bewerken voor inzending, en een van de meest waardevolle dingen die ik heb opgedaan was het kijken naar Alex aan het werk met Lightroom en Photoshop. In wezen komt uw afbeelding naar voren, reageert hij en begint deze vervolgens opnieuw te bewerken. Houd de schuifregelaars goed in de gaten en uw bewerkingsproces zal aan het einde van de reis aanzienlijk zijn verbeterd.

Een woord over het concurrentieaspect. Alex doet zijn uiterste best om er een vriendelijke uitwisseling van ideeën van te maken, maar ja, je kunt de menselijke natuur niet tegenhouden. Ik steek mijn hand op en krijg het gevoel dat de beeldrecensie, althans in eerste instantie, een gelegenheid was om te zien hoe ik het deed ten opzichte van de andere fotografen.

Toch leidt dit niet tot gevoelens van vijandigheid richting andere fotografen, alleen tot teleurstelling als je resultaten niet zijn waar je op hoopte.

Ik merkte zelfs dat ik veel leerde van de andere fotografen tijdens de reis. Het feit dat we gebaseerd zijn op een liveaboard is hiervoor bevorderlijk, omdat we allemaal in nauwe beslotenheid leefden en zij aan zij bijeenkwamen om afbeeldingen te bekijken en te bewerken.

Ik denk dat er sprake is van een soort hiërarchie zich vormt, waarbij de meest ervaren schutters optreden als mentoren voor de minder gevorderden. Tot die specifieke groep behoorden enkele toppers uit de onderwaterfotografiescene, zoals Mario Vitalini en Nick More. Mario werd uitgeroepen tot opkomend fotograaf van het jaar in de eerste Underwater Photographer of the Year-wedstrijd, terwijl Nick nu twee jaar op draf de BSoUP/DIVER Print-wedstrijd heeft gewonnen.

Hun inzendingen voor de beeldrecensie zorgden ervoor dat ik beter werd, en ze stonden meestal ook klaar om te helpen met kleine tips. Ze waren slechts twee van de vele getalenteerde fotografen die er waren, en een van de leuke dingen van deze workshops is het ontmoeten van een heel nieuw netwerk van mensen die dezelfde passie delen.

Ik kwam geïnspireerd en opgewonden weg van die eerste workshop voor de volgende. Als ik echter één frustratie had, was het dat ik Alex Mustard niet in actie had gezien. Bij de presentaties hadden we mooie beelden gezien, maar deze vielen onder de noemer “iets wat ik eerder heb voorbereid”.

Net als kijken YouTube clips van Messi is niet hetzelfde als hem persoonlijk bekijken, ik wilde Mustard graag live zien. Dit zou binnenkort mogelijk worden gemaakt in de werkplaats van Grand Cayman.

Anders dan in Egypte waren we nu gevestigd in een resort, en ik zou deze workshop aanbevelen als eerste die je zou bijwonen, omdat deze meer gericht is op het op orde krijgen van de basisbeginselen.

Ik had gelezen over een techniek genaamd “naar binnen gerichte verlichting” in Alex's Underwater Photography Masterclass-boek en was vastbesloten deze aan mijn repertoire toe te voegen. Het komt erop neer dat je de flitsers naar achteren op de camera richt, waardoor je groothoekonderwerpen tegen een donkere achtergrond kunt isoleren. Ik had de theorie onder de knie en wist zeker dat ik er wel achter kon komen.

Op de eerste dag hield Alex een zwembadsessie om er zeker van te zijn dat de camera's van iedereen correct waren ingesteld en om enkele basisprincipes van verlichting door te nemen. Dit was ook een kans voor ieder van ons die een bepaalde techniek wilde oefenen om dit te doen.

Ik was wat vroeg gearriveerd en Alex stelde voor dat ik zou beginnen met het oefenen van innerlijke verlichting op een plastic speelgoed dat hij had opgezet. Ik zwom zelfverzekerd naar het diepe en begon te schieten, en te schieten, en kleine aanpassingen te maken, en nog een keer te schieten, een frustrerende tijd, maar nooit helemaal het gewenste resultaat behaald.

Alex zwom er uiteindelijk naar toe en, duidelijk niet zo onder de indruk van mijn resultaten, leende mijn camera, stelde de flitsers af, maakte een foto... beoordeelde... nam nog een foto... en gaf me toen een afbeelding terug van een prachtig verlicht speelgoed tegen een perfect zwarte achtergrond. Wauw, dacht ik, deze man kent zijn dingen!

Zijn beheersing van techniek en snelheid waren ook duidelijk zichtbaar op een ander gedenkwaardig moment. We waren op het huisrif en maakten supermacrofoto's van een ruigkopblenny. Alex had voorgesteld dat ik hem naar deze specifieke persoon zou volgen, omdat de ongebruikelijke positie bovenaan een koraalkop betekende dat je de foto kon belichten voor een zwarte of blauwe achtergrond.

Eenmaal afgedaald vond Alex snel de blenny en besteedde er misschien twee minuten aan om erop te schieten. Hij kwam langs en liet zijn LCD-scherm twee opnames zien: de ene met een blauwe achtergrond en de andere zwart, beide prachtig helder.

Ik bedankte hem en ging zitten om te proberen het te repliceren – een proces dat mijn volledige concentratie en twintig minuten hoofdpijn kostte. Er kon geen twijfel meer over bestaan ​​dat de man alles volledig verdiende

de lofbetuigingen.

OVER DEZE TWEEDE WORKSHOP Ik merkte dat ik Jade miste, mijn gebruikelijke duikbuddy en model. Hoewel iedereen een maatje is, is het in een heel losse zin, en we gingen zo op in onze individuele fotografische reizen dat niemand bereid was een minuut kostbaar klikken op te offeren voor modelleringsdoeleinden.

En toch zou bijna elke groothoekopname er baat bij hebben als er een persoon in zit die interesse toevoegt. Dit was vooral het geval toen we rifscènes opnamen waarbij het silhouet van een duiker de kers op de taart zou zijn geweest.

Ongeveer halverwege de workshop merkte ik dat ik klaagde over deze stand van zaken met Brook Peterson, een professionele Californische schutter. Zij had er hetzelfde over en we besloten een deel van elke duik te besteden aan het poseren voor elkaar.

Ja, het betekende wat dode tijd in het water voor onze camera's, maar de beloning was foto's met meer diepte en impact – een zeer waardevol geven en nemen dat ik anderen zou aanbevelen.

In de tweede workshop waren er nogal wat beginners, en ik vond het leuk om mezelf in de positie van “oude rot” te bevinden.

Nu ik me meer op mijn gemak voelde, zag ik de beeldrecensies ook niet als een kans om te proberen de fotografische spieren te buigen.

De nachtelijke presentaties waren zeer informatief en gingen vaak over onderwerpen die vergelijkbaar waren met de inhoud van het boek van Alex, maar dan met meer diepgang.

Dat gezegd hebbende, trekken de workshops over het algemeen een ouder publiek aan (ik denk dat dat logisch is gezien de vereiste combinatie van duur foto uitrusting en genoeg tijd om ervan te genieten), en sommigen van hen hadden de hilarische gewoonte om tijdens de gesprekken van Alex in slaap te vallen.

Gelukkig werd dit met een goed humeur opgevat; veel beter, denk ik, dan wanneer een speler van Manchester United in slaap was gevallen tijdens een van de teamgesprekken van Jose Mourinho!

Al met al waren deze workshops een baanbrekende ervaring en hebben ze veel kennis bijgebracht, waar ik sindsdien veel profijt van heb gehad.

Leren van een van de leidende figuren uit de onderwaterfotografie is een kans die je op veel andere terreinen niet aantreft, dus ik zou andere beginnende onderwaterfotografen ten zeerste willen aansporen om er het beste van te maken.

Alex Mosterd rent fotografie workshops gedurende de meeste maanden, geschikt voor alle niveaus. Ze raken snel vol, dus duikers wordt geadviseerd zich te abonneren op zijn nieuwsbrief om erachter te komen wat er aan de hand is – ga naar amustard.com/workshops