Zwarte achtergronden en gelukkige vrienden

"WAAR IS JE BUDDY?" riep de duikgids. "Hier!" schreeuwde de duiker terug, terwijl hij zijn camera zo hoog hield dat iedereen het kon zien.
Dit verhaal wordt vaak herhaald binnen de duikgemeenschap en bevat veel waarheid. De meeste onderwaterfotografen zijn ongeveer net zo geïnteresseerd in het buddysysteem als een kat geïnteresseerd is in een koud bad.
Eerlijk gezegd kan ik ook een boosdoener zijn en heb ik, met de camera in de hand, vaak een compromis gesloten over een strikte duikplanning in mijn zoektocht naar de beste fotografische mogelijkheden.
Toen mijn verloofde Jade ook onder water begon te fotograferen, twijfelden we vaak tussen het najagen van een veelbelovend schot en het zijn van goede vrienden.
In de loop van de tijd hebben we een techniek ontwikkeld waarmee gedenkwaardige macrofoto's kunnen worden gemaakt zonder dat dit ten koste gaat van goede buddy-teampraktijken.
Onderwaterfotografie is een beest dat het leven van menig duiker heeft overgenomen.
Als je eenmaal verslaafd bent, maak je de overstap van het maken van een paar foto's langs je onderwaterroute naar duiken met als enig doel het maken van beelden.
Voor niet-ingewijden lijkt het absurd. Dat deed dat zeker met mij in de tijd dat ik de draak stak met mensen met enorme camera-installaties, in het water strompelde en een uur lang op dezelfde plek bleef zitten.
Hoe ver lijken die dagen nu nog verwijderd, toen ik me naakt zou voelen als ik zonder camera zou duiken! Het is boeiend om de schoonheid van de onderwaterwereld vast te leggen, en ik geloof dat zodra je vanuit fotografisch perspectief naar de zee gaat kijken, de verborgen diepten naar voren zullen komen en je nog meer van haar schoonheid zult onthullen.
De duiker en de onderwaterfotograaf zijn twee verschillende soorten in onze duikwereld en ze kunnen vaak slecht naast elkaar bestaan. De meeste duikers willen zoveel mogelijk van een bepaalde locatie zien, de verschillende locaties verkennen en de grond daarbinnen verkennen.
Voor onderwaterfotografen daarentegen is het criterium voor een goede duik een paar onderwerpen waarmee ze kunnen werken en waar ze idealiter naar kunnen terugkeren en hun jacht op dat ongrijpbare ‘perfecte shot’ kunnen voortzetten.
Het is gewoon geen goede mix en helaas boeken veel fotografen nog steeds trips met groepen vaste duikers, wat overal hoofdpijn en frustratie veroorzaakt.

NOG EEN VEELZIJDIGE BEZIENSWAARDIGHEID is het duikkoppel, waarvan de helft een foto-verslaafde en de ander die meer geïnteresseerd is om een ​​onderwatertoerist te zijn. Meestal wint de fotograaf deze wilsstrijd, terwijl zijn of haar wederhelft wanhopig in de buurt ronddwaalt terwijl de cameraverslaafde de honderdste foto van hetzelfde onderwerp op een rij zet!
Het is niet verwonderlijk dat veel fotografen hun duikgewoonten bederven en feitelijk alleen duiken, waarbij elke reserve hersencel zich wijdt aan het beeld dat voorhanden is.
Meestal gaat dit zonder problemen en keren ze glimlachend terug naar de oppervlakte.
Het extra risico bij deze duikstijl wordt gedeeltelijk gecompenseerd door het feit dat veel onderwaterfotografen doorgewinterde duikers zijn die sterke probleemoplossende vaardigheden in het water hebben ontwikkeld.
Ik ben soms zelf een malafide duiker en heb genoten van de vrijheid die het biedt. Het buddysysteem is echter gebaseerd op goede principes en in bijna elke noodsituatie zou je beter af zijn als er iemand aanwezig was die je erdoorheen kon helpen.
Ik kom terug op de vraag hoe we dat kunnen oplossen, maar laten we eerst een stapje verder gaan in de wereld van macroduiken en de zoektocht naar vreemde en prachtige beestjes langs de zeebodem.
Dit vindt meestal plaats op modderduikplekken, waar het grootste deel van het terrein uit zand en puin bestaat.
De macroscène wordt gedomineerd door fotografen als geen ander deel van de duikwereld. Uit onderzoek is gebleken dat 75% van de duikers op muck-duikplekken een camera heeft, een veel groter percentage dan bij rifduiken.
Dit is het voornaamste terrein voor de fotograaf en luidt bijgevolg de doodsteek in voor goede buddy-teampraktijken.
Jade en ik zijn begonnen met onze onderwaterfotografie reis terwijl ik werkte als duikprofessionals in St Lucia. De pelagische waarnemingen buiten het eiland waren zeldzaam, maar de macromogelijkheden waren overvloedig. Hierdoor ontwikkelden we een grote affiniteit met het maken van foto’s van de kleine dingen, en brachten we menig avond door met praten over hoe we onze beelden konden verbeteren.
Bij macro is de zwarte achtergrond koning. Dit komt omdat de onderwerpen vaak verbluffend zijn, maar zich afspelen in een puinhoop van zand, slib en afval. Deze slechte achtergrond vertaalt zich in een gemiste fotografische kans. De fotograaf wiens beelden opvallen, zal prachtige onderwerpen tegen complementaire achtergronden laten zien.

STAAT ME TOE OM VOOR TE STELLEN de meest modieuze macro-fotografie accessoire: de snoot. Deze past rond uw flitser en vernauwt de lichtbundel die hij uitstraalt, waardoor deze verandert in iets dat lijkt op een spotlight.
In de jaren negentig nam Keri Wilk de leiding over onderwaterfotografie wereld stormenderhand toen hij de praktijk introduceerde en een reeks prijzen won.
Nu is snootverlichting weer in de mode en kun je zelfs professioneel vervaardigde modellen kopen, zoals die van Retra en 10 Bar.
We hebben een serieuze voorliefde voor zwarte achtergronden en vinden deze een perfecte achtergrond voor buitenaardse macro-onderwerpen. Neem de buitenaards uitziende bidsprinkhaangarnaal. Dit kleine onderwaterwezentje, fantastisch gekleurd en gedrapeerd in zijn eigen eieren, springt er echt uit in zwart!
Nog beter vanuit fotografisch perspectief: backscatter op een zwarte achtergrond kan in uw voordeel worden gebruikt om een ​​“sterrenhemel”-effect te creëren!
De kleine donutnaaktslak, een relatief nieuwe wetenschappelijke ontdekking, is een wonderbaarlijk vreemde zeeslak en ziet er nog beter uit tegen een zwarte sterrenachtergrond.
Ik kocht mijn eerste snoot een paar jaar geleden en nam hem enthousiast mee voor mijn volgende duik. Wat volgde was een van de meest irritante tijden die ik ooit onder water heb doorgebracht.
Het blijkt dat snoots hels moeilijk te gebruiken zijn. Je neemt in feite een lichtstraal met een diameter van een paar centimeter en probeert deze op een onderwerp van ongeveer dezelfde grootte te plaatsen. Als je doel er maar een fractie naast zit, krijg je een volledig zwart, onverlicht beeld.
Zodra je alles perfect uitlijnt en je de camerapositie ook maar een klein beetje aanpast, komen het licht en het onderwerp niet meer overeen.
Het lichteffect is, als je het goed doet, opvallend en zorgt ervoor dat je terug blijft komen voor meer. Maar de reis naar de foto kan erg frustrerend zijn.
Afgelopen zomer hebben Jade en ik een nieuwe methode ontwikkeld om een ​​zwarte achtergrond te bereiken met behulp van een snoot, een methode die veel minder onderwaterwoede met zich meebrengt.
Het is eenvoudig: we vormen nu een buddy en verdelen de schiet- en belichtingstaken, waarbij we tijdens de duik de rollen van ‘snooter’ en ‘schutter’ uitwisselen.
Het beste is als je dit plan van aanpak vooraf bepaalt en de hele duik aan snootopnamen besteedt. Op dit punt monteer je de camera met minimale armen en een snoot die aan een of meer van je flitsers is bevestigd.
Als je besluit om allemaal een camera mee te nemen, zal degene die de verlichting doet, zijn uitrusting in het zand moeten neerleggen.
We zijn met deze methode begonnen, maar hebben uiteindelijk slechts één camera meegenomen om de mobiliteit te vergroten.
Als je tijdens de duik een onderwerp hebt gevonden, maak je de flitser los met een snoot. De helft van het buddyteam zal nu de verlichting handmatig positioneren.
Je wilt dat de flitser op hoog vermogen staat en dat het focuslicht is ingeschakeld om te helpen bij het richten.
De fotograaf zal een klein diafragma, een snelle sluitertijd en een lage ISO willen instellen om eventueel omgevingslicht te minimaliseren. Zwarte achtergronden kunnen dan op klaarlichte dag worden bereikt.
De buddy die de camera achterlaat, kan nu zijn of haar favoriete compositie opstellen. U zult het eens willen worden over enkele basissignalen om aan te geven uit welke richting het licht moet komen. Van daaruit kunt u op pad gaan en met een eenvoudig handsignaal kleine aanpassingen in de lichtpositie vragen.

ALS UW ERVARING GROEITJe zult merken dat er minder regie nodig is, omdat de snoeter al weet welk beeld je probeert te bereiken en ongevraagd de belichting zal aanpassen. Deze vorm van schieten is afhankelijk van teamwerk, en als een buddy de focus verliest, wordt het schot verpest.
We ontdekten dat de druk eigenlijk groter is op de buddy die de verlichting doet. De snoeter moet ervoor zorgen dat de spotlight correct valt, en een kleine handbeweging kan het beeld verpesten.
Bovendien weet de snooter niet precies wanneer de sluiter wordt geactiveerd, dus moet hij altijd gereed staan. Ondertussen kan de schutter even ademhalen, zich opnieuw concentreren en beslissen wanneer het tijd is om de trekker over te halen.
Onderwaterfotografen zijn over het algemeen een competitieve groep, dus wees niet verrast als je deze techniek uitprobeert en tijdens het maken van foto's merkt dat je ernaar verlangt om degene achter de camera te zijn.
Dit is normaal. Herinner uzelf eraan dat uw onbaatzuchtige daad volledig zal worden terugbetaald. Het kan zijn dat u de helft van de tijd achter de camera doorbrengt, maar de resultaten die u in één duik behaalt, zouden veel meer tijd hebben gekost als u alleen had gewerkt. Grotere efficiëntie, hoogwaardige verlichting en gedenkwaardigere beelden is uw nieuwe mantra.
Het is lastig om de tijd onder elkaar te verdelen, en de voor de hand liggende manier is om elkaar ongeveer de helft van de totale duiktijd achter de camera te geven. Als u aan het fotograferen bent, onthoud dan over het algemeen dat uw buddy ernaar verlangt om in uw positie te zijn, dus als u eenmaal 99% tevreden bent met uw beeld (onderwaterfotografen zijn nooit 100% gelukkig), overhandig dan de camera.
Dit proces kan één of vijftig opnames in beslag nemen. Als u de snoeter bent, deel dan het proces en onthoud dat hoe eerder de verlichting goed is, hoe eerder u de camera terugkrijgt!
Als jullie een duikpaar zijn met verschillende doelen, wat dacht je dan van het verminderen van de ergernis door de helft van de duik samen te fotograferen en de andere helft rustig over de duikstek te varen?
Zodra u deze techniek gaat gebruiken, worden u en uw buddy aan de heup vastgebonden en kunnen ze niet meer zonder elkaar functioneren. Goede buddy-teamoefeningen zullen weer aan de orde zijn, en het zal niet eens als een hele klus voelen.

MET DUIKERVEILIGHEID verbeterd, zult u de fotografische voordelen van deze techniek voelen. De belangrijkste is dat het het richten van de snoot op het onderwerp versnelt, op de manier die jij wilt, maar er komt meer bij kijken dan dat. Met deze techniek kunt u ook creatiever worden met snootbelichting en sneller bewegende onderwerpen aanpakken.
De aanbevolen strategie om zelf een snoot te gebruiken is om naar beneden te vallen, een steen te vinden en je focus en snootverlichting op één lijn te brengen met die steen. Zodra dit is bereikt, vergrendelt u uw focus- en flitspositie en gaat u rond op zoek naar onderwerpen die u in die vooraf voorbereide ruimte kunt invoegen.
Dit is slim, maar beperkt. Als u de buddy-shooting-techniek toepast, kunt u uw compositie en belichting snel aanpassen aan uw behoeften.
We hebben bijvoorbeeld eerst een doornig zeepaardje gefotografeerd met verlichting van voren en daarna snel overgeschakeld naar tegenlicht voor een ander röntgeneffect.
Bovendien wordt snooting traditioneel uitsluitend gebruikt bij stilstaande onderwerpen zoals hengelaarsvissen en sterrenkijkers. Door als buddy-team te werken, kun je nu snel bewegende onderwerpen volgen, fotograferen en fotograferen, zoals het nabootsen van octopussen of een valse clown-anemoonvis.
Met je buddy die verantwoordelijk is voor de verlichting, heb je je eigen mobiele onderwaterstudio gecreëerd!
Ten slotte zijn wij van mening dat als meer mensen deze techniek toepassen, dit zal helpen het buitensporige gehannes met beesten te voorkomen dat macroduiken teistert.
Te vaak worden macrowezens kunstmatig op aangenamere achtergronden geplaatst. Met snooting kun je op vrijwel elke locatie een elegante zwarte achtergrond creëren.
In plaats van dat duikgidsen de harlekijngarnaal naar een betere plek steken, kun je ze beter vragen de snoet vast te houden.
Gidsen gewapend met stokjes reageren alleen op de druk van fotografen om de perfecte foto te maken.
Als dat lukt door ze bij de verlichting te betrekken, merken we dat ze enthousiast op de uitdaging reageren!
We hebben ontdekt dat deze opnametechniek betere foto's oplevert, blijere duikvrienden, meer veiligheid en beter is voor het milieu. We hopen dat je het tijdens je volgende duik zult proberen en de voordelen zult ontdekken!