FOTO TECHNIEK
Wees de kampioen!
ALEX MUSTARD vervolgt zijn ‘fieldcraft’-miniserie over de technieken die hij moet gebruiken om de beste beelden te krijgen van iconische mariene soorten en richt zijn aandacht op een habitat die duikers te gemakkelijk over het hoofd zien: zeegrasvelden.
'zeegras kan lijken op een woestijn of fotografeerbaar leven -
maar wie dat ook zei winnende beelden waren gemakkelijk te krijgen!’
Een doejong knabbelt aan zeegras, vergezeld van een gouden trevally.
Gefotografeerd met een Nikon D850 en Nikon 28-70mm met Nauticam WACP. Subale huisvesting.
2 x Seacam-flitsers. 1/125e @ f/14, ISO 320.
Het huidige thema van Wees de kampioen! is veldwerk, waarbij we in detail bekijken hoe de natuurlijke factoren, die verder gaan dan de camera-instellingen, gemiddelde natuurfoto's kunnen omzetten in verbluffende beelden.
Onderwaterfotografie is altijd een technische discipline geweest, waardoor fotografen zich zo met techniek bezig houden dat we het grotere plaatje van wat we proberen te bereiken kunnen missen. Als we geweldige foto's willen maken van onderwaterdieren in het wild, moeten we dit begrijpen.
Fieldcraft gaat niet over het zijn van een fish-ID-boekenwurm, maar over weten waar en wanneer je onderwerpen kunt vinden, hoe je ze op de juiste manier kunt benaderen en met welke technieken en composities ze optimaal tot hun recht komen.
Het is een vakspecifiek begrip en affiniteit met de natuur dat een positief effect heeft op onze foto's.
Verscheen in DIVER december 2019
Zeegrasweiden wel behoren tot de belangrijkste habitats van de oceaan en worden aangetroffen van de evenaar tot hoge breedtegraden. Toch worden ze regelmatig genegeerd door onderwaterfotografen ten gunste van de eenvoudigere geneugten van nabijgelegen koraal- en rotsriffen.
Terwijl riffen zoemen van leven en foto-mogelijkheden lijken onuitputtelijk, zeegras kan op het eerste gezicht een woestijn van fotografeerbaar leven lijken.
Maar wie zei dat het gemakkelijk was om winnende foto's te maken! Ik hoop dat de column van deze maand je zeegrasduiken productiever maakt.
Zeegras is heel anders dan andere oceaanplanten, die allemaal soorten algen zijn – van de enorme reuzenkelpen tot eencellig fytoplankton.
Zeegras is een bloeiende plant, een afstammeling van landplanten die zich onder de golven hebben gekoloniseerd en dezelfde evolutionaire reis van land naar oceaan maken als schildpadden, doejongs en anderen.
De weilanden zijn een vitale kraamkamer voor veel vissoorten. Daarin leven dertig keer meer soorten dan in aangrenzende zandgebieden, en ze beschermen onze kustlijnen tegen erosie.
STARTERTIP
Doejongs zijn bedreigde en zeldzame dieren. Het achtervolgen van hen terwijl ze op reis zijn, levert niet de juiste beelden op.
Het is veel beter om meer te betalen, met een natuurgids en slechts een paar duikers mee te gaan en te proberen iemand te vinden die bezig is met eten, terwijl zelfs een korte sessie gedenkwaardige beelden zal opleveren.
Misschien is hun ster aan de beurt is om ons te helpen in de strijd tegen de opwarming van de aarde door koolstofdioxide te absorberen en op te sluiten in het sediment – iets wat ze zelfs 35 keer sneller doen dan tropische regenwouden.
En ik vermoed dat het je niet zal verbazen als je hoort dat dit leefgebied, net als onze regenwouden, wordt bedreigd door menselijke activiteiten over de hele wereld – waarbij elk uur van de dag een hectare wordt vernietigd.
Wetenschappers en natuurbeschermingsorganisaties nemen het probleem serieus. Groot-Brittannië heeft de afgelopen eeuw bijvoorbeeld 92% van zijn zeegras verloren en WWF, Sky Ocean Rescue en Swansea University hebben hun krachten gebundeld om een nieuwe weide in Wales opnieuw in te zaaien.
Als fotografen kunnen wij ook helpen. Zelfs duikers vinden zeegras niet sexy, maar als we opvallende beelden kunnen maken van weilanden en de soorten die daar leven, zullen onze beelden de aandacht reiken en het grote publiek ervan overtuigen zich erom te bekommeren.
Een langsnuitzeepaardje verstopt zich in zeegras.
Gefotografeerd met een Nikon D7200 en Nikon 85 mm. Subale huisvesting.
2 x Seacam-flitsers. 1/80e @ f/9, ISO 160.
Zeegras zelf is nauwelijks een droom fotografisch onderwerp, maar vanwege het belang ervan moeten we toch proberen aantrekkelijke beelden te maken. Weiden fotograferen het beste als we richting de zon fotograferen; de kleur en textuur van de bladeren komen op deze manier veel beter tot hun recht.
In ondiep, kalm water, waar zeegras vaak gedijt, kunnen we ook aantrekkelijke zonnestralen en zonnestralen opnemen, vooral als de zon laag aan de hemel staat.
Sommige soorten zeegras groeien tot aan de oppervlakte en op windstille dagen kan dit betoverende reflecties creëren.
Onze timing fotografie bij eb zal dit effect accentueren en ziet er vooral goed uit als we fotograferen met een rechtlijnige (niet-fisheye) groothoeklens.
Dat gezegd hebbende, de belangrijkste fotografische aantrekkingskracht van zeegras is de verzameling wezens die daar leven. Als ik een zeegrasduik plant, is het een voordeel om mijn verwachtingen van een rifduik opnieuw te kalibreren. Op zeegras zou ik moeten hopen op slechts een of twee onderwerpen van goede kwaliteit, en ik zal waarschijnlijk veel meer tijd moeten besteden aan zoeken dan aan fotograferen.
Zeegras herbergt een grote diversiteit aan macro-onderwerpen, waaronder fantastische cryptische ongewervelde dieren, waaronder zeeslakken en schaaldieren.
Zeegrasbladeren fotograferen vaak dofgroen in macrofoto's, maar zien er helder en aantrekkelijk uit als er licht doorheen komt. De mooie oplossing is om tegenlicht te gebruiken in onze macro-opnamen, het eenvoudiger alternatief is om foto's met gebalanceerd licht te maken, waarbij het omgevingslicht in onze beelden wordt toegelaten. Beide werken goed.
Duikers associëren zeegras altijd met zeepaardjes, omdat bijna elk zeegrasbeschermingsproject wordt onderbouwd met afbeeldingen van deze prachtig vormgegeven vissen. Zeepaardjes leven wel in zeegras, maar het is eigenlijk een van de moeilijkere leefgebieden om ze te vinden, omdat de weide eindeloze schuilplaatsen biedt.
Lokale kennis is onze beste keuze, dus we moeten meegaan met degene die precies weet waar iemand woont. Zeepaardjes zijn meestal territoriaal en blijven minstens weken in hetzelfde gebied.
TIP IN HET MIDDENWATER
Zeepaardjes zijn notoir verlegen, dus goed oogcontact maken is onze eerste prioriteit. Soms zijn ze ontspannen en kijken ze naar de lens, maar meestal wenden ze zich af.
Geduld is de sleutel. Duiken met een buddy kan helpen en als jullie allebei van verschillende kanten naderen, zal het zeepaardje uiteindelijk tegenover een van jullie komen te staan!
Groene schildpadden zijn heerlijk rommelige eters.
Gefotografeerd met een Nikon D850 en Nikon 28-70 mm met Nauticam WACP. Subale huisvesting.
2 x Seacam-flitsers. 1/50e @ f/14, ISO 320.
Toen ik in Italië woondeIk heb geleerd dat de beste manier om zeepaardjes in een nieuw zeegrasgebied te vinden is door 's nachts te duiken, wanneer ze aan de rand van de bosjes komen om zich te voeden, en gemakkelijker te zien zijn.
Toen ik de plek eenmaal kende, kon ik terugkeren en bij daglicht tijd met hen doorbrengen.
megafauna maakt duikers enthousiast en is in veel gebieden de belangrijkste trekpleister voor het verkennen van zeegras. In tropische en subtropische wateren zijn groene schildpadden de dominante zeegrasvreters, die elke dag 2 kg gras kauwen.
Hoewel we regelmatig groene schildpadden tegenkomen die op het rif rusten, krijgen we actiefoto's van het zeegrasbuffet.
Alle schildpadden zijn bedekt met behoorlijk reflecterende schubben, dus als ik er een zie, is mijn eerste gedachte om mijn flitsers een tandje lager te klikken. Als ik een groene schildpad zie, herinner ik me ook dat ze geweldige gezichtsuitdrukkingen hebben, zelfs als ze met macrolenzen zijn gefotografeerd. Jonge exemplaren hebben ook zeer aantrekkelijke schelptekeningen en kunnen er van bovenaf prachtig uitzien, terwijl grote volwassenen meestal remora's hebben.
Voedend groen is gemakkelijk te benaderen, maar we moeten er de tijd voor nemen, want we willen hun gedrag niet verstoren of sediment in beweging brengen. Ik hou ervan om ze te fotograferen als ze er een puinhoop van maken. Hoe slechter hun tafelmanieren, hoe interessanter onze shots zullen zijn, met zeegras dat uit hun mond hangt en gehuld in wolken sediment.
De grootste troef van duiken op zeegras is de doejong. Wereldwijd is dit bedreigde en verre familielid van de olifant schaars verspreid en zelden aangetroffen. Maar de populaire kust van de Egyptische Rode Zee, ten noorden en ten zuiden van Marsa Alam, is waarschijnlijk de beste plek ter wereld om ze te zien, hoewel het nog steeds enige toewijding en een flinke portie geluk vergt.
Ik stel voor om met een natuurgids te gaan, die zal snorkelen terwijl je duikt. Blijf op de boot tot je een doejong ziet en volg hem tot hij zijn voedselgronden bereikt.
Reizende doejongs bieden weinig meer dan een flyby. Maar zodra ze aan het voeren zijn, kun je gemakkelijk geweldig gedrag en portretten vastleggen.
Een snorkelgids kan boven de doejong zwemmen en hem in het zicht houden totdat je klaar bent om te springen, en hem volgen als hij je te boven gaat zwemmen als hij aan de oppervlakte komt om te ademen!
Doejongs voeden zich doorgaans ongeveer vijf minuten tussen de ademhalingen, waardoor er veel tijd is voor schoten. Ik vind het leuk om de volledige vorm van de snuit te zien, dus time mijn foto's wanneer deze even van de zeebodem omhoog komt.
En omdat de meeste vergezeld gaan van juveniele gouden trevallies, zal ik altijd proberen deze mooie vissen in mijn composities op te nemen.
GEAVANCEERDE TIP
Rommelige foto's van het voeren van zeegras zien er geweldig uit. Backscatter is meestal geen probleem, zolang we maar dichtbij komen en slechts een klein beetje flits gebruiken. Maak een bijzonderheid van de sedimentwolken, die er het best uitzien tegen een licht overbelichte achtergrond, waardoor ook eventuele terugverstrooiing wordt verborgen. Het geeft onze beelden een heel ander gevoel dan alles wat op het rif is opgenomen.
