WEES DE KAMPIOEN! – Bokeh van dichtbij bekijken

ACE HAAI-SNAPPER Jeremy Stafford-Deitsch merkte ooit op: “Toen ik begon, was het een hele prestatie om de flitser te laten vuren en de duik af te ronden met een camera die niet onder water stond.”
Zijn woorden waren voor de grap bedoeld, maar er zit meer dan een kern van waarheid in.
Onderwaterfotografie was vroeger inderdaad erg lastig. Het gebruik en onderhoud van de apparatuur was een uitdaging, maar het grootste probleem was de film. Het was niet zozeer de limiet van slechts 36 klikken per duik, maar eerder het feit dat het niet de onmiddellijke feedback van een LCD-scherm gaf.
Een paar resorts en liveaboards boden dagelijkse verwerking aan, hoewel dit duur was en onbetrouwbaar kon zijn, waardoor de overigens perfecte foto's verpest werden.
Dit alles betekende dat als je in de jaren tachtig op een bijeenkomst van de British Society of Underwater Photographers verscheen met een doos dia's die scherp in beeld waren, goed ingelijst en wat kleur hadden, je veel respect won.
Door de beperkingen was het de ambitie van ons allemaal om alleen maar zo duidelijk mogelijk vast te leggen wat we onder water zagen.
De technologie gaat steeds verder en tegenwoordig krijgen fotografen hun foto's al tijdens hun eerste paar duiken met een camera tevoorschijn. Daarnaast is het doel om hun afbeeldingen te laten opvallen.
Dit geldt vooral op het gebied van macro fotografie, waar elk beestje al eerder is gefotografeerd.
Zelfs soorten die nog door wetenschappers moeten worden beschreven, zullen meestal een paar wedstrijden hebben gewonnen voordat ze hun Latijnse naam krijgen!

BIJ HET ZOEKEN NAAR frisse inspiratie, ik kijk regelmatig naar het werk van fotografen uit verschillende genres. Keer op keer kom ik ideeën tegen die ik, met een beetje aanpassing, onder water kan gebruiken.
Het afgelopen decennium werd het werk van natuurfotograaf Sandra Bartocha alom geprezen vanwege zijn innovatie.
Ze fotografeert de alledaagse natuur, zoals bloemen en bomen, maar legt veel meer vast dan alleen het onderwerp. Haar betoverende visioenen hebben een beweging van ondiepe scherptediepte-macro ingeluid, waarbij fotografen zich niet alleen concentreren op wat scherp is, maar actief de onscherpe elementen gebruiken om veel meer schoonheid en gevoel toe te voegen dan haarscherpe details. ooit kan.
Dit is eenvoudig te proberen door simpelweg macro-opnamen te maken met een open diafragma. Maar de techniek wordt het meest opwindend als we gaan experimenteren met bepaalde oude lenzen, die bekend staan ​​om de manier waarop ze de allerbelangrijkste onscherpe details weergeven.
Het sleutelwoord hier is bokeh, een Japans woord (uitgesproken als rijm op OK) dat beschrijft hoe een bepaalde lens de onscherpe elementen van een foto weergeeft.
Er is goede bokeh, slechte bokeh en veel discussie over welke lenzen welke hebben!
Moderne, hoogwaardige lenzen produceren een aantrekkelijke, vloeiende bokeh. Fotografen raken echter meer opgewonden van sommige oudere lenzen, omdat de meer basale constructies een onderscheidende bokeh produceren. Interessante lenzen zijn onder meer Trioplan 100 mm en 50 mm, Revuenon 55 mm, Primoplan 58 mm, Diaplan 80 mm en Petzval 85 mm.
Een paar jaar geleden waren deze lenzen verkrijgbaar voor zakgeld, maar hun tweedehandswaarde is net als dit soort lenzen enorm gestegen fotografie is populairder geworden. Het heeft zelfs moderne versies voortgebracht van zowel de Petzval 85 als de Trioplan 100.
Voor de meeste van deze lenzen zijn adapters nodig voor gebruik op moderne camera's, en ze zijn daarom volledig handmatig.
Ze stellen ook niet dichtbij genoeg scherp voor gebruik onder water, maar dit kan worden gecorrigeerd met een verlengbuis tussen de lens en de camera.
We kunnen dan natte dioptrieën gebruiken om meer vergroting te geven. Ten slotte moet je misschien wat basisvaardigheden voor doe-het-zelf gebruiken om een ​​focusuitrusting op te zetten.

PRACHTIGE BOKEH komt voort uit het vinden van het juiste onderwerp en het fotograferen met het diafragma wijd open. Het is essentieel dat we zowel op zoek gaan naar een goed onderwerp als naar een goede achtergrond.
Open water zal niet op een interessante manier vervagen; we hebben een gedetailleerde achtergrond nodig die zich op de juiste afstand achter het onderwerp bevindt om onscherp te zijn.
We moeten een achtergrond zoeken met heldere highlights, die zichtbaar zijn in de bokeh.
Deze moeten iets helderder zijn dan het hoofdonderwerp, want als ze onscherp zijn, wordt hun licht verspreid, waardoor de helderheid afneemt. Donkerdere details verschijnen niet.
Omdat de achtergrond zo belangrijk is, zoek ik deze vaak eerst op. Als de achtergrond wordt verlicht met het beschikbare licht, zoek ik meestal naar harde koralen of zeewaaiers, verlicht door de zon.
Als de achtergrond wordt verlicht met mijn flitser, zoek ik naar onderwerpen met heldere kleurvlekken (crinoïden zijn favoriet).
Dan wacht ik ten slotte tot een onderwerp voorop zwemt, en vaker wel dan niet is dit een damselfish. Ik noem mijn Trioplan gekscherend mijn damselfish-lens!
Fotograferen met een open diafragma brengt wel wat uitdagingen met zich mee. Het meest voor de hand liggende bij duiken in de tropen is dat er te veel omgevingslicht is, vooral bij heldere, ondiepe duiken.
Zelfs als we de laagste ISO-instelling gebruiken, zal het omgevingslicht vaak veel te helder zijn bij de maximale sluitertijd die we met flitsers kunnen gebruiken als we met f/2.8 fotograferen.
We kunnen onder deze omstandigheden een drie-stops filter met neutrale dichtheid gebruiken om de zaken weer binnen bereik te brengen.

Het laatste probleem van wijd open werken is dat focus van cruciaal belang wordt, vooral bij kleinere onderwerpen.
Ik stel mijn camera in om continu te fotograferen en een serie foto's te maken, om er zeker van te zijn dat er tenminste één perfect scherp is.
Het klinkt een beetje sproeien en bidden, maar omdat we niet langer beperkt zijn tot 36 frames, geloof ik in het optimaal benutten van technologie!