Forensisch onderzoek is anders als iemand sterft in een watermassa...

Ten eerste heb je het probleem om de persoon te lokaliseren, zeggen PAOLA A MAGNI en EDDA GUARESCHI van Murdoch University en ROSSELLA PABA van James Cook University in Australië

Hoewel de iconische ‘Crime Scene – Do Not Cross’-tape misschien een bekend gezicht is op het land, is het een ander verhaal als het om water gaat.

Omdat het niet mogelijk is een heel meer of een deel van de uitgestrekte oceaan af te plakken, vormen onderzoeken in, onder of naast het water een unieke uitdaging. Deze werkzaamheden gelden niet alleen bij verdachte criminele activiteiten, maar ook bij opsporings- en bergingsoperaties of ongevallen.

Omdat het menselijk lichaam niet is uitgerust om in water te overleven, vallen er jaarlijks veel dodelijke slachtoffers natuurlijke dood or vermoedelijke moord. Lichamen zijn niet alleen in de oceaan te vinden, maar ook meren, rivieren, putten, zwembaden en stortbakken.

Soms is het scenario complexer, zoals een geval uit 2021 waarin een lichaam werd ontdekt verborgen in een afvalbak op wielen op de bodem van een dam, of toen de afgehakte voet van fraudeur Melissa Caddick was gevonden in een schoen die is aangespoeld op een strand.

Onderzoekers die voor dergelijke scènes worden opgeroepen, moeten vertrouwen op gespecialiseerde technieken en technologie om bewijsmateriaal te verzamelen en te achterhalen wat er is gebeurd. Soms worden ze ondersteund door experts op het niche- en multidisciplinaire terrein van ‘aquatic forensics’, zoals ons onderzoeksteam.

De enorme omvang van een watermassa kan het moeilijk maken om te weten waar te beginnen, maar er zijn altijd vier hoofdvragen die het werk van de onderzoekers sturen: Wie zijn de slachtoffers? Hoe zijn ze gestorven? Wanneer vond het overlijden plaats? En waar gebeurde het?

Het lichaam vinden

Soms is het eerste probleem het vinden van de overledene. Afhankelijk van het waterlichaam en de omstandigheden rondom de zaak kunnen teams van duikers worden uitgezonden om een ​​zoekactie uit te voeren.

Omdat onderzoekers en pathologen de werkelijke scène meestal niet ervaren ziet het slachtoffer pas als hij wordt opgehaaldworden onderwaterbeelden en herinneringen van duikers essentieel.

De veiligheid van de duikers staat echter altijd voorop. Duikers kunnen in een onderwaterscenario slechts gedurende een bepaalde periode opereren. Dit wordt bepaald door factoren zoals diepte, watertemperatuur, stromingen en golven die de ademhalingssnelheid en het luchtverbruik van de duiker beïnvloeden.

Het verkleinen van het zoekgebied is een cruciale eerste stap. Speciaal getrainde honden kan de geur van ondergedompelde menselijke resten vanaf het oppervlak detecteren, als het niet te diep is. Technologie kan ook helpen – satellieten en oceanografische gegevens kan helpen bij het lokaliseren van drijvende objecten, en sonar kan het water scannen om eventuele objecten op de bodem te detecteren, inclusief een lichaam.

Duikers kunnen dan een zogenaamde a. nemen visuele registratie van de scène rechtstreeks, of ze kunnen op afstand bediende voertuigen gebruiken die zijn uitgerust met camera's. Het is ook belangrijk om een ​​referentiefotoschaal te gebruiken: in het water lijken objecten tot 25% dichterbij en 33% groter dan hun werkelijke grootte.

Ondanks de beste inspanningen kunnen diepte, afstand tot het doel en helderheid van het water de kwaliteit van de beelden beïnvloeden. Sommige onderwatergebieden hebben geen zicht, waardoor het onderzoek groter wordt uitdagend en mogelijk onveilig.

Identificatie en berging van het lichaam

Soms is het identificeren van het slachtoffer eenvoudig, bijvoorbeeld in gevallen met getuigen aanwezig. Lichamen kunnen echter onherkenbaar zijn na een tijd onder water te hebben doorgebracht. Oorzaken van ondergedompeld zijn verschillende wijzigingen als gevolg van temperatuur, stromingen en interacties met dieren en obstakels.

Koude en natte omgevingen zoals de oceaan zorgen er bijvoorbeeld voor dat vetweefsel verandert in een wasachtige substantie (vetweefsel) in minder dan 40 dagen. Het verlies van ledematen komt ook vaak voor. Het kan zijn dat onderzoekers een lichaam alleen op basis daarvan moeten identificeren sommige delen. Als een lichaam een ​​voet verliest, kan het dankzij de drijvend worden teruggevonden drijfvermogen aangeboden door schoenen.

Net als bij koffers op droge grond, kleding en persoonlijke spullen zoals portemonnees en sieraden kan het identificatieproces ondersteunen. Om te voorkomen dat persoonlijke spullen tijdens het herstel verloren gaan, amfibische lijkzakken zijn ontwikkeld. Ze maken het mogelijk om het lichaam rechtstreeks uit het water te verzamelen, waarbij de bijbehorende voorwerpen worden vastgehouden, maar het water kan wegvloeien.

Verdronken of al dood?

Een van de belangrijkste vragen is of de dood in het water of elders heeft plaatsgevonden en het lichaam daarna is gedumpt. Er zijn naar schatting 236,000 jaarlijkse verdrinkingsdoden wereldwijd.

Onderzoekers kunnen ook worden ingeschakeld om een ​​lichaam te onderzoeken dat daarna op zee is gevonden maanden vermistof blijft aangespoeld op een strand.

Verdrinking is een van de moeilijkste diagnoses op het gebied van de forensische pathologie. Het is gebaseerd op enkele verspreide bevindingen, zoals schuimend vocht in de luchtwegen, longschade en vocht in het bovenste maagdarmkanaal.

Een ander hulpmiddel is de diatomeeën test – het vergelijkt microscopisch kleine algen die in de weefsels van het lichaam worden aangetroffen met de algen die aanwezig zijn in het water waarin het lichaam is teruggevonden. Voor sterk ontbonden lichamen, nieuw moleculair, kunstmatige intelligentie en "virtopsie” (virtuele autopsie) technologieën ontwikkelen zich snel.

Soms is verdrinking het doodsmechanisme, maar er kunnen ook andere onderliggende oorzaken zijn geweest, zoals kramp, een hartaanval, drugs of een of ander ongeluk. Om deze te onderscheiden is een zorgvuldige interpretatie nodig.

Oude tools en nieuwe technologieën helpen

Fotogrammetrische onderzoeken ontwikkeld om ondergedompelde archeologische vindplaatsen in kaart te brengen, en onderwaterdrones uitgerust met meerdere sensoren, speciale lichten en akoestische beeldtechnologieën om ondergedompelde doelen te lokaliseren, kunnen helpen een 3D-beeld van het onderwatergebied te creëren. Dit helpt bij het onderscheiden van grote voorwerpen, zoals scheepswrakken en voertuigen, carrosserieën of botten, en stukjes kleding.

Na het ophalen kunnen macro- en micro-organismen informatie verschaffen over de herkomst doodsoorzaken en onderdompelingstijd.

In tegenstelling tot de gestandaardiseerde methoden op het droge, worden procedures in criminele onderwaterscenario's nog steeds ontwikkeld. Forensische wetenschappers lenen ook de kennis, technieken en hulpmiddelen uit andere vakgebieden, zoals onderwaterarcheologie en mariene biologie – maar zonder de plaats delictband.

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder een Creative Commons-licentie. Lees de originele artikel.

Ook op Divernet: Privéduikteam sluit zich aan bij de zoektocht naar de rivier de Bulley