Het is de start van het Britse duikseizoen, dus deze vraag is bijzonder belangrijk. Voor duikers “op het werk” lijken de gezondheids- en conditievereisten behoorlijk veeleisend – dat is het ook te veel van hen verwacht? En zou moeten soortgelijke normen worden toegepast op alle duikers?
MARK POWEL gaat het water in om erachter te komen
HOE BELANGRIJK IS geschiktheid voor duiken?
Duiken is eigenlijk een heel ontspannende sport en vereist onder goede omstandigheden heel weinig inspanning en dus heel weinig conditie. Er zijn echter momenten waarop het veel inspanning kan vergen, bijvoorbeeld als u tegen de stroming in zwemt, of vooral als u betrokken bent bij een reddingsactie. Op deze momenten wordt fitness erg belangrijk.
Voor elke vorm van duiken biedt een goede conditie een aantal voordelen, zowel voor het duiken als in het algemeen.
Voordelen van duiken zijn onder meer een vermindering van de ademhaling, vermoeidheid en vermoeidheid, en het risico op een hartaanval, letsel, decompressieziekte (DCI) en overlijden!
Algemene voordelen zijn onder meer een vermindering van het risico op ziekte, letsel en depressie, evenals een verhoogde kwaliteit van leven. Fitness helpt bij het leren en kan u in staat stellen uw kleinkinderen te zien opgroeien.
Het belang van fitheid en de impact van medische problemen blijkt elk jaar uit het Diving Incidents Report van de British Sub-Aqua Club (BSAC).
Elk jaar wordt een aanzienlijk deel van de dodelijke slachtoffers toegeschreven aan ‘niet-duikgerelateerde’ medische incidenten (bijvoorbeeld een hartaanval) terwijl ze zich in het water bevinden.
Ook de meerderheid van de dodelijke ongevallen vindt plaats bij duikers ouder dan 50 jaar. Tenzij duikers minder vaardig of minder voorzichtig worden naarmate ze ouder worden, is het redelijk om aan te nemen dat veel van deze incidenten verband houden met hun gezondheid.
Het verslag van de DAN Recreational Diving Fatalities workshop concludeerde ook dat een van de belangrijkste factoren die bijdroegen aan duikdoden “leeftijd/gezondheid” was.
NATUURLIJK, moet je voorzichtig zijn bij het interpreteren van statistieken. Als de algemene achtergrondpopulatie van duikers ouder wordt, verwachten we ook dat de gemiddelde leeftijd van de slachtoffers zal stijgen.
Uit onderzoek van BSAC blijkt dat dit wel eens waar zou kunnen zijn. Er werd gekeken naar de gemiddelde leeftijd van de dodelijke slachtoffers tussen 1998 en 2013 en vergeleken met de gemiddelde leeftijd van iedereen die in de incidentendatabase staat vermeld (Figuur 1 aan de achterzijde).
De database registreert (waar bekend) de leeftijden van alle betrokkenen bij duikincidenten: de onderwerpen van de incidenten, hun buddy's, reddende duikers en alle andere betrokkenen.
BSAC ontvangt input uit vele bronnen, maar vooral van haar leden, dus dit kan worden gebruikt als een ruwe indicatie van de gemiddelde leeftijd van de leden.
Uit de gegevens blijkt duidelijk dat de leeftijd van dodelijke slachtoffers inderdaad toeneemt, evenals de achtergrondleeftijd.
Zoals blijkt uit figuur 2 kun je zien dat in 1998 ongeveer 9% van de BSAC-leden 50 jaar of ouder was, en in 2013 was dat gestegen tot 30%.
We hebben geen gegevens over leeftijdscategorieën bij andere organisaties of voor Britse duikers in het algemeen, dus het is onmogelijk om te zeggen of de algemene Britse duikpopulatie dezelfde stijging in gemiddelde leeftijd volgt als het BSAC-lidmaatschap – maar het is redelijk om aan te nemen dat er vindt enige stijging plaats.
Natuurlijk is al dit gepraat over demografische gegevens en bevolkingsgroepen interessant voor academici, maar het enige waar jij en ik echt in geïnteresseerd zijn, is het kennen van onze eigen risico's.
Om dit aan te pakken introduceerde de RNLI een campagne die erop gericht was duikers te laten nadenken over hun eigen niveau van gezondheid en conditie. De RNLI investeerde in een aantal gezondheidskiosken die duikers konden gebruiken om dit te controleren. Het was de bedoeling om in ieder geval onze eigen gezondheid en conditie te beoordelen en medisch advies in te winnen als we problemen hadden.
Deze kiosken zijn aanwezig geweest op duikshows, duikplekken en duikcentra in Groot-Brittannië. Ze stellen duikers in staat erachter te komen of hun gewicht, bloeddruk of andere factoren van belang zijn, en of ze verder advies moeten inwinnen.
De recente wijzigingen in de Health & Safety Executive (HSE) Diving at Work Medical (MA1) hebben veel discussie over fitness opgeleverd. De nieuwe richtlijnen definiëren de aanvaardbare limieten voor zowel BMI als VO2Max voor instructeurs en andere duikers in een “op het werk”-situatie.
Dit geldt zowel voor een saturatieduiker in de Noordzee als voor een recreatieve openwaterduiker instructeur or duikinstructeur.
DE BMI-RICHTLIJNEN
Duikers met een body-mass index van minder dan 30 zijn geschikt om te duiken. Degenen met een BMI gelijk aan of hoger dan 35 zijn niet geschikt om te duiken.
Voor duikers met een BMI tussen 30 en 35 moet de HSE-duikarts een beoordeling uitvoeren op basis van tailleomvang, onderzoeksresultaten, VO2Max en type duiken.
Op basis van deze risicobeoordeling kan de arts dit doen kwestie een duikgeschiktheidscertificaat voor 12 maanden, een in de tijd beperkt certificaat voor drie maanden of een “ongeschikt om te duiken”-certificaat. Dit heeft tot veel discussie geleid, omdat BMI weliswaar een snelle en gemakkelijke maatstaf is, maar niet altijd een goede indicatie is van iemands gezondheids- en conditieniveau.
De tweede maatstaf die door de HSE Duiken op het Werk Medisch is VO2Max, een veel minder bekend concept dan BMI. Naarmate de trainingsintensiteit van mensen toeneemt, zal de hoeveelheid zuurstof die hun lichaam gebruikt (VO2) ook toenemen. De hoeveelheid zuurstof die hun lichaam kan opnemen en gebruiken bereikt echter een maximum – VO2Max – en dit wordt beschouwd als een goede weergave van hun algehele conditieniveau. Hoe hoger de VO2Max, hoe hoger het fitnessniveau.
Om uw VO2Max volledig te testen, moet u op een hometrainer of loopband zitten en aangesloten zijn op een apparaat dat de exacte hoeveelheid zuurstof meet die u inademt en gebruikt.
Het is echter mogelijk om uw VO2Max te schatten met behulp van een eenvoudige stappentest, waarbij u in een geleidelijk toenemend tempo een lage trede op- en afstapt terwijl uw hartslag wordt genoteerd.
DE HSE-RICHTLIJN
DE HSE-RICHTLIJNEN STAAT dat een duiker met een VO2Max gelijk aan of groter dan 45 een certificaat kan krijgen om te duiken, terwijl iemand met een VO2Max van minder dan 40 als “ongeschikt” moet worden gecertificeerd.
Bron: DAN Recreational Diving Fatalities Workshop 2010.
Voor mensen met een VO2Max tussen 40 en 45 jaar moeten de artsen een individuele risicobeoordeling uitvoeren, rekening houdend met andere bevindingen en het soort duikactiviteit.
Op basis van deze beoordeling kunnen ze dat dan doen kwestie een in de tijd beperkt certificaat van drie maanden of een volledig certificaat van twaalf maanden dat beperkt is tot specifieke duikactiviteiten, zoals duiken zonder saturatie of niet duiken onder de 12 meter.
Er zijn twee dingen waarmee u rekening moet houden. De eerste is dat een VO2Max van 45 een hoog fitnessniveau is. Het komt overeen met hardlopen met een snelheid van 9 min/mijl, wielrennen, wedstrijdkanoën, sparren in een boksring of een competitieve squashwedstrijd spelen.
De tweede is dat, zoals weergegeven in figuur 6, VO2Max de neiging heeft te variëren afhankelijk van leeftijd en geslacht. Een score van 38 kan dus als goed worden beschouwd voor een man van 50 jaar en ouder, maar slechts als gemiddeld voor een man van 25 jaar.
Een VO2Max van 45, vereist voor een voldoende voor de HSE-medische keuring, wordt beschouwd als een gemiddelde conditie voor een 18-jarige man, maar zou een goed niveau zijn voor een 48-jarige man en uitstekend voor een 52-jarige man .
Hetzelfde VO2Max-niveau zou goed zijn voor een 18-jarige vrouw en zou een uitstekende conditie vereisen voor elke vrouw van 40 jaar of ouder.
Is een VO2Max van 45 dus onrealistisch hoog, en worden oudere of vrouwelijke duikers daardoor onterecht bestraft?
Om de eerste vraag te beantwoorden, heb ik een reddingsscenario opgezet met Tim Clements van de duiklocatie Vobster in het binnenland. We plaatsten een Suunto-hartslagmeter op de hulpverlener en filmden het hele gebeuren.
De redding begon op een diepte van 27 meter en het water was koud en het zicht was beperkt. We simuleerden een bewusteloze duikerredding.
Het slachtoffer droeg een twinset en podium, terwijl de redder een rebreather en een podium droeg. Het is duidelijk dat een configuratie met één cilinder waarschijnlijk iets minder inspanning vergt.
Zelfs vóór het begin van de reddingsactie, voordat de redder het slachtoffer zelfs maar had gevonden, was zijn hartslag 140 slagen per minuut. Dit is psychologische stress gecombineerd met de normale inspanning van duiken en koud water.
Toen de redder het slachtoffer vond en hem te pakken kreeg, was zijn hartslag al 167 slagen per minuut.
De redder voerde een zeer goed gecontroleerde lift uit, maar op dit punt was zijn hartslag nog steeds 167 slagen per minuut, en steeg geleidelijk tot iets meer dan 170 slagen per minuut.
Het is vermeldenswaard dat de redder en het slachtoffer beiden instructeurs waren en werden gekozen vanwege hun typische lichaamsbouw.
We hebben bewust gekozen voor typische duikers in plaats van superfitte individuen, zodat we een realistisch beeld konden krijgen van de inspanning die het gemiddelde vraagt instructeur.
Toen de redder het oppervlak naderde, was zijn hartslag 175 slagen per minuut. Dit was voornamelijk psychologische stress, maar houd er rekening mee dat de redder wist dat dit geen echte redding was. Het is waarschijnlijk dat de psychologische stress zelfs nog groter zou zijn in een echte reddingssituatie.
DE REDDER DAN trok de aandacht en begon met slepen naar de kust. Toen hij eenmaal begon te slepen, had de combinatie van psychologische en nu ook fysiologische stress zijn hartslag tot 180 slagen per minuut opgedreven.
Het is de moeite waard om op dit punt enkele details van de redder te bekijken. Hij was een 45-jarige man met een BMI van 31. Een Chester-staptest had een geschatte VO2Max van 44 opgeleverd. Volgens de HSE-duikmedische richtlijnen plaatsten zowel de BMI als de VO2Max hem in het grensgebied, waardoor hij een ideale kandidaat was. voor deze proef. Hij kreeg zelfs een duikmedische keuring, maar werd uitgesloten van saturatieduiken.
Op 45-jarige leeftijd is de maximale aanbevolen hartslag 175 slagen per minuut. Tijdens het slepen was de redder boven de 180 slagen per minuut en dus boven zijn maximaal aanbevolen hartslag, wat aangeeft hoeveel fysieke inspanning er nodig is.
Toen de redder de kust bereikte, was zijn hartslag al drie minuten boven de 170 slagen per minuut en al meer dan anderhalve minuut op 180 slagen per minuut. Tijdens het ontkitten kreeg de duiker te maken met de fysieke inspanning en de mentale stress die het ontkitten van zowel hemzelf als het slachtoffer met zich meebrengt.
ONDANKS DIT WEZEN Omdat het een gesimuleerde gebeurtenis was, stond hij onder stress en raakte hij soms een beetje zenuwachtig. Ik denk dat de stress van het gefilmd worden een deel van de stress van een echt reddingsincident heeft vervangen.
