Toen de Tweede Wereldoorlog 2 jaar geleden eindigde, kwam er een aangepaste gasbeheersing regelaar hit the market and recreational scuba got the boost it needed. And old-school twin-hose diving isn't dead yet – vintage kit and training has much to commend it, says STEVE WARREN.
MIKE WARREN HAD AAN HET DUIKEN, maar toen hij aan boord van zijn boot ging, ontdekte hij dat hij zijn anker had vervuild. Omdat er nog maar weinig lucht over was, ging hij opnieuw het water in om het op te halen.
Mike gebruikte dubbele cilinders met een tientallen jaren oude dubbele slang regelaar en een back-up gewone enkele slang. Hij schakelde hierop over voor het ankerherstel omdat het bij lage tankdruk gemakkelijker ademde dan de dubbele slang.
“Ik werd me bewust van een hard geluid op de achtergrond, vergelijkbaar met de motor van een boot, en heel dichtbij. Het was erg vervelend”, legde Mike uit. "Toen stopte het geluid abrupt, en dat gold ook voor mijn lucht."
Hij pakte het anker vast, dat hij op dat moment had losgemaakt, en maakte terloops een vrije klim van 15 meter terug naar zijn opblaasboot. “De dubbele slang zweefde over mijn hoofd en ging in vrije stroom, waardoor al het kabaal ontstond en mijn tanks leegliepen...” Duiken met vintage duikuitrusting heeft zijn momenten. Mike had er net één overleefd.
Toen ik opgroeide in de jaren zeventig, trokken duikers op welk strand dan ook veel publiek. Duiker zijn betekende ontdekkingsreiziger zijn. Ik was een fervent snorkelaar, maar mijn leeftijd speelde in mijn nadeel als het erom ging lid te worden van de aqualongers. Ik kon alleen maar toekijken.
Nu is duiken voor iedereen toegankelijk, maar het vroege gevoel van avontuur is al lang verloren. Andrew (AJ) Pugsley en ik waren geïntrigeerd door een periode die we hadden gemist.
Vintage regelgevers and learning the techniques that went with them we saw as a link to those halcyon days. Mike, a Brit based in Antibes (and not a relative) was our mentor.
VROEGE RECORDS duiden op veel mislukte pogingen om apparatuur uit te vinden waarmee mensen onder water kunnen blijven voorbij de miezerige grenzen van een enkele ademhaling.
Unrealised aspirations dating back to the 1600s included scuba tanks, regelgevers and even rebreathers, all frustrated by the limited knowledge and crude technology of the time.
Het was de aan de oppervlakte geleverde apparatuur die de overhand kreeg. Een onbeperkte luchttoevoer van bovenaf betekende dat mechanisch eenvoudige freeflow-systemen ver beneden goed werkten. Het enige dat nodig was, was een handpomp en mannen om hem te bedienen.
Hoewel de slangen de mobiliteit van duikers beperkten, was het voor een berger of schelpdierboer geen prioriteit om zich wijd en zijd te kunnen verplaatsen. Om recreatief, verkennend duiken werkelijkheid te maken, was er een manier nodig om je los te maken van het oppervlak en vrij rond te zwerven met duikers die hun eigen luchtvoorraad bij zich hadden.
En dat kregen we bijna in 1864, ruim 102 jaar voordat PADI bestond.
Het Rouquayrol-Denayrouze-duikapparaat bevatte zowel een luchttank als een regelaar. Het kwam voor in de roman 1870 Leagues Under The Sea uit 20,000, terwijl de jager-verzamelaars van kapitein Nemo door de rijkelijk getekende onderzeese bossen van Jules Verne liepen.
Maar het was ook een artistieke vrijheid, want de cilinder stond slechts op druk van 30 bar.
Het RD-duikapparaat bleef met een slang aan het oppervlak vastgebonden, terwijl de cilinder werd gedegradeerd tot een reddingsoperatie. Tot de vorige eeuw konden metalen cilinders niet genoeg druk vasthouden om een luchttoevoer te creëren die lang genoeg duurde om praktisch te zijn voor werkduiken.
Zelfs vandaag de dag zijn commerciële duikers om deze reden voornamelijk afhankelijk van aan de oppervlakte aangevoerde gassen. Op 120 meter diepte zorgt een cilinder van 12 liter voor minder dan 50 ademhalingen – net genoeg voor de duiker om terug te keren naar de veiligheid van de bel als de toevoer aan de oppervlakte uitvalt.
Gemotoriseerde compressoren hebben handpompen vervangen en lichtgewicht helmen hebben de koperen helm van weleer vervangen, maar de overeenkomsten tussen moderne duiken aan de oppervlakte wegen zwaarder dan de verschillen.
SPORT DUIKEN vindt zijn oorsprong in het Frankrijk van de jaren twintig. Yves Le Prieur combineerde een kleine luchttank met een freeflow-klep waarmee dappere en nieuwsgierige mensen zich onder water konden wagen.
In 1936 werd in Parijs de eerste recreatieve duikclub opgericht. Maar het freeflow-systeem verspilde de beperkte luchttoevoer, dus de excursies waren van korte duur. Het probleem van de vrije doorstroming moest nog opgelost worden.
Verschillende uitvinders probeerden het RD-concept te verbeteren, waarbij alleen lucht werd toegevoerd als de duiker die nodig had.
In 1943, with France under Nazi occupation, Jacques Cousteau and Emile Gagnan came up with a successor to the R-D regelaar.
De duiker ademde normale lucht uit een tank via een reeks hendels, diafragma's en veren die door twee slangen liepen - de ene voerde lucht naar de duiker, de andere nam zijn uitademingen weg en liet ze ontsnappen.
Het leverde alleen lucht terwijl de duiker inademde. De stroom stopte onmiddellijk toen de duiker stopte met ademen, waarbij de eigen longen van de duiker als aan/uit-schakelaar werden gebruikt.
Omdat niets van de kostbare luchttoevoer verloren ging, werden de exploratietijd en dieptelimieten plotseling aanzienlijk verlengd.
At the end of the war the industrial gas giant Air Liquide put into production the Cousteau-Gagnan regelaar – the CG45. The seeds of Le Prieur’s sport-diving movement were now shoots.
The CG45 was derived from a valve developed for running cars on gas. Early sport divers unwilling to pay for “proper” regelgevers would often take the same route, using gas-control components to create “Calor Gas” regelgevers.
The CG45 dropped air pressure in two stages, as do today’s single-hose regelgevers, but in 1955 manufacturer Spirotechnique (spun off from Air Liquide and known today as Aqua Lung) replaced it with the simpler Mistral, a single-stage regulator that reduced tank pressure to ambient in one jump.
Neem een 60 jaar oude Aqua Lung Mistral uit elkaar en de zuinigheid van de techniek is opvallend: een groot diafragma dat inklapt op twee hendels die een veerbelaste klep openen om lucht uit de tank toe te laten, die via één slang naar het mondstuk stroomt, en een andere slang die de afvoerlucht naar een eenvoudige klep leidt, een eendensnavel genaamd, die deze in het water laat vallen.
Bij eenvoud hoort betrouwbaarheid, en zeldzame problemen worden snel verholpen.
“Je kunt Mistrals vaak uitpakken en uitzoeken tijdens een duiktrip”, zegt Colin Doeg. Als Mike onze mentor was, was Colin onze inspiratie. Hij was medeoprichter, samen met wijlen Peter Scoones, van de British Society of Underwater Photographers.
De oudere staatsman herinnert zich liefdevol de vraagkleppen met dubbele slang, of DV's, zoals toezichthouders in Groot-Brittannië bekend stonden: "Lang geleden was het leren gebruiken van de dingen een overgangsritueel voor iedereen die zich bij de Britse Sub-Aqua Club aansloot", zegt hij. zegt.
“Vroeger vulden de buizen die de lucht van de ademhalingsautomaat naar je mondstuk voerden zich met water. Je moest leren om naar één kant te rollen – ik weet niet meer welke – en die buis in te knijpen zodat het chloorrijke water zich aan die kant verzamelde, en dan hard te blazen om er vanaf te komen.
“Toen kwam de grote doorbraak: terugslagkleppen. Ze verhinderden dat het water via het mondstuk in de buizen terechtkwam.” Colin kijkt fronsend: ‘Ze waren veel moeilijker om uit te ademen dan ademautomaten met één slang.’
Bij regelaars met één slang wordt het membraan van de tweede trap in het mondstuk geplaatst. Het is het mechanisme waarmee de binnenkomende tankdruk, die al een keer werd verlaagd door de op de cilinder gemonteerde eerste trap, uiteindelijk wordt teruggebracht tot een ademende druk.
De locatie van het diafragma van de tweede trap is van cruciaal belang voor het gemak waarmee een moderne ademautomaat in vrijwel elke houding kan ademen.
Bij een dubbele slang is het membraan op de tank gemonteerd, en de ademhalingsinspanning hangt af van een perfecte positionering. Het moet tussen je schouderbladen zitten.
De eerste keer dat ik de dubbele slang van een vriend gebruikte, vond ik het geweldig. De tweede keer dat ik hetzelfde ventiel gebruikte, had ik het gevoel dat ik nauwelijks adem kon halen. Mijn fout was geweest dat ik mijn tank hoog had laten rijden en het regelaarmechanisme omhoog had gebracht.
Het voelde een lagere hydrostatische druk dan mijn longen, en ik moest lucht uit de klep zuigen.
Het was alsof de lucht was veranderd in een McDonalds-shake, de slangen in rietjes.
VROEGE SCUBA-HARNASSEN gebruik een jockstrap om de tank laag te houden en de ademautomaat op de juiste plaats te houden.
De tankharnassen van Spirotechnique Dumas (genoemd naar Cousteau's teamgenoot en co-auteur van The Silent World) die we gebruiken, hebben alleen schouderbanden die hoog op de cilinderhals zijn gemonteerd en een kruisband.
Een heupband is niet nodig omdat de gesp van de Spiro loodgordel is ingekeept om de jockstrap te kunnen dragen.
De oude regel dat de loodgordel als laatste omging, zorgde ervoor dat deze over de jockstrap lag. In geval van nood kunnen de gewichten worden gedumpt zonder dat ze erin verstrikt raken. Het Dumas harnas is verfrissend ongecompliceerd en verrassend comfortabel.
Het verkeerd begrijpen van het belang van een juiste positionering was een van de factoren die onverdiende kritiek opwekte op de Aqua Lung Mistral ademautomaat met dubbele slang die in 2005 werd geïntroduceerd, een halve eeuw na het origineel.
Toegegeven, het hielp niet dat het ontwerp van sommige van de eigen BC's van Aqua Lung ervoor zorgde dat je het niet genoeg kon verlagen in de rugzak om de prestaties te optimaliseren.
Regelaars met twee slangen waren snel achterhaald door modellen met één slang en waren begin jaren zeventig grotendeels verdwenen. Vóór de Aqua Lung Mistral was de laatste in productie genomen dubbele slang, de Spaanse Nemrod Snark 1970, eind jaren negentig samen met Nemrod zelf verdwenen.
Ademautomaten met één slang boden veel gemakkelijker ademhaling, hadden aansluitingen voor directe voeding en een realistische verwachting dat ze een duiker zouden ondersteunen vanaf een octopustuig op recreatieve diepten.
De Aqua Lung Mistral is een aanpassing van een bestaande eerste trap met één slang, waarin al deze voordelen zijn verwerkt. Maar waarom zou je een ‘moderne’ dubbele slang maken, en wie zou er nou een willen?
Slim speelde Aqua Lung de nostalgiekaart en bracht een speciale verzameleditie uit, die goed verkocht aan de handel. Maar er komt meer kijken bij het willen van een bijgewerkte dubbele slang dan nostalgie, in de hoop op te vallen op de duikboot of als investering.
HET GROTE VOORDEEL bij regelaars met dubbele slang is dat de luchtbellen achter je hoofd worden afgevoerd, en voor onderwaterfotografen en cameramannen brengt dit twee belangrijke voordelen met zich mee.
Ten eerste komen uw uitademingen niet tussen u en uw zoeker of monitor terecht. Bij het opnemen van video is het frustrerend om je camera naar boven te kantelen en je bubbels tegen de kap van je monitor te laten lopen en je zicht op de actie te vernietigen of in beeld te komen.
Als ik voor tv film, gebruik ik radiotelefoons en was ik gedwongen om regelaars met één slang te gebruiken en dit probleem te accepteren.
Nu heb ik een volgelaatsmasker met microfoon gevonden dat werkt met communicatie en mijn Aqua Lung Mistral. Probleem opgelost.
Colin legt het tweede voordeel uit: “Twee slangen waren een van de beste accessoires die een onderwaterfotograaf kon hebben. Je lichaam schermde de luidruchtige uitademing van de luchtbellen af, waardoor het veel gemakkelijker werd om timide wezens te benaderen dan wanneer je een ademautomaat met één slang zou gebruiken. Dat was de reden waarom ik mijn Royal Mistral kocht. Ik was er eindelijk achter waarom een van mijn vrienden zo dichtbij kon komen om te vissen zonder ze bang te maken.”
Professionele onderwatercameramannen en fotografen zoals haaienspecialisten Dan Beecham en Tom Peschak bezitten om deze redenen Mistrals. Tom denkt ook dat ze veiliger kunnen zijn in de buurt van haaien vanwege het duidelijkere gezichtsveld.
Rebreathers overwinnen deze problemen ook, maar ze zijn ingewikkelder en vereisen ondersteuning die niet altijd op locatie beschikbaar is.
Militaire duikers, waaronder US Navy SEALs, beginnen hun rebreathertraining op ademautomaten met dubbele slang. De militaire divisie van Aqua Lung bouwde voor deze gebruikers de Mentor, een conventionele dubbele slang, meer als een CG45 dan zijn Mistral.
De originele Aqua Lung Mistral was een enorm succes en werd in Groot-Brittannië onder licentie gemaakt door Siebe-Gorman, pionier op het gebied van de gesloten duikhelm. Mistrals werden ook gebouwd door Spirotechnique's Noord-Amerikaanse dochteronderneming US Divers.
Cousteau verwerkte de verbeterde Royal Mistrals, met toevoeging van terugslagkleppen, in de strakke gele duiksets die hij eind jaren zestig bouwde voor zijn eerste grote tv-serie, de show die zoveel deed om het recreatief duiken populair te maken.
Colin prijst de esthetiek van dubbele slangen: “Ze produceerden veel betere foto’s van duikers omdat de bellen van achter het lichaam werden uitgeademd in plaats van over het hele gezicht te worden verspreid, en de kroonluchters van bellen die naar de oppervlakte marcheerden prachtig waren, vooral als ze hebben de zon gevangen.”
LANG NA ENKELE SLANG toezichthouders in recreatieve kringen het roer overnamen, bleef twin-slang de eerste keuze voor poolonderzoek.
Damien Sanders, Field Diving Officer, BAS (British Antarctic Survey) South Georgia en Signy Island 1979-1982, legt uit waarom: “BAS gebruikte tot halverwege de jaren tachtig eentraps Spirotechnique Mistrals, om verschillende redenen – ze werkten en waren eenvoudig.”
“Reguleringsmechanismen met dubbele slangen waren inherent minder gevoelig voor bevriezing vanwege de grote membraanbehuizing en omdat het mechanisme binnenin droog bleef.”
“Ze waren echter niet onfeilbaar. Tweetraps regelaars, of ze nu met één of met twee slangen werken, hadden meer onderdelen en vereisten meer vaardigheden en gespecialiseerde apparatuur om te onderhouden en in te stellen. Veel BAS-duikers waren niet erg ervaren en ook niet opgeleid.’
“Destijds was BAS, net als veel andere organisaties in Groot-Brittannië, zeer professioneel in het amateurisme, waardoor het doormodderen tot een kunstvorm werd verheven. Ze hielden er niet van om advies van buitenaf te zoeken, en er ontstond een hele mythologie over wat wel en niet mogelijk was.”
“Tegen het midden van de jaren 80 waren de onderdelen van de ademautomaat onbereikbaar geworden, de cilinderdruk steeg, waardoor het bijna onmogelijk werd om een enkele fase aan te passen, zodat deze effectief over het hele drukbereik kon functioneren, en gezondheid en veiligheid en formele training en kwalificaties bereikten ook de standaard. zevende continent.”
Luchtbeheer was een zorg voor vroege duikers. Cousteau gaf de voorkeur aan reserves boven manometers. Zijn eerste sets en later enkele van de stroomlijnkappen die in de tv-shows werden gebruikt, gebruikten banken van drie of vier cilinders die met elkaar waren samengevoegd.
Eén van de cilinders was via een afsluitklep met de andere cilinders verbonden. Toen de lucht in de hoofdcilinders bijna op was, opende de duiker de isolator en gebruikte de laatste tank voor de opstijging.
Populairder bij sportduikers waren reservekleppen die in de tankklep of de eerste trap van de regelaar waren ingebouwd. Onze eigen vintage cilindersets gebruiken deze. Ze houden 30-50 bar tegen, en wanneer deze druk wordt bereikt, begint de ademhaling te verscherpen.
Een veerbelast mechanisme in de tankklep sluit de luchttoevoer af en door aan een stang te trekken die naast uw cilinder is opgeborgen, wordt de restrictor ingetrokken en kunt u de resterende lucht normaal inademen.
De reserve geeft een fysieke waarschuwing dat u bijna geen lucht meer heeft.
Bij dubbele cilinders wordt slechts één tank gebruikt om de reserveluchttoevoer tegen te houden. Wanneer je de klep opent, stroomt het naar de andere cilinder om een gelijke tankdruk te bereiken en een buddy in de buurt kan het gejank horen en wordt gewaarschuwd dat je hebt getrokken en moet opstijgen.
Reserves werden vervangen door manometers, die een nauwkeuriger luchtbeheer mogelijk maken, maar duikers komen zonder lucht te zitten omdat ze niet zo vaak naar meters kijken als zou moeten. Toen ik begon met duiken, gebruikte ik zowel een reserve- als een manometer, een mooi riem-en-bretelsysteem.
Toch hebben we één duik gemaakt waarbij de reserves ons in de problemen hadden kunnen brengen. Mark Koekemoer, AJ en ik waren aan het duiken met de sets van Mike. Elke cilinder had een reserve waarvan we allemaal visueel controleerden of deze gevuld was. Niemand van ons had manometers.
We hadden een geweldige duik, maar niemand trok zijn reserve in voordat deze eindigde. Vervolgens deelde Mike iets dat hij eerder niet had gedacht te vermelden: “Vertrouw de reserves niet. Ik moest de tanks in elkaar zetten en de trekstangen zijn niet de juiste. Ze zijn net een beetje tekort, dus de reserves zullen niet werken. Ze zijn al open. Hoe dan ook, maak je er nu geen zorgen over.”
Als je zachtjes genoeg ademhaalt, kun je zelfs lucht langs bepaalde reserves zuigen, zoals Colin zich herinnert: “In mijn tank was een reserve in de kraan ingebouwd, dus het was gemakkelijker om je te concentreren op de foto die je probeerde te maken.
“Daardoor bleef er maar één probleem over: als je je concentreerde op wat je in de zoeker zag, kon je gemakkelijk de waarschuwing voor een beetje harder missen, en je realiseerde je nooit dat er een probleem was totdat je de tweede fase bereikte – geen lucht meer !”
Als je een dubbele slang loslaat, zorgt het natuurlijke drijfvermogen van de slangen ervoor dat het mondstuk boven je hoofd zweeft, waar het genadeloos vrij stroomt, zoals Mike ontdekte. Duikers leerden achterwaartse rollen uit te voeren om een verloren mondstuk snel terug te vinden.
Als BSAC instructeur in de jaren tachtig onderwees ik deze vaardigheid nog steeds, hoewel de dubbele slang al verloren was gegaan door de geschiedenis, en zonder de reden te kennen. Het was leuk en bevestigde opnieuw de eigenaardigheden van gewichtloosheid en de vreugde om meteen een gymnast te worden. PADI stond dergelijke lichtzinnigheid niet toe.
Er werden enkele pogingen ondernomen om octopus-installaties op regelaars met twee slangen te bouwen, maar veilige seconden werden volwassen enige tijd nadat regelaars met één slang het overnamen.
Zelfs toen, net als nu, waren er zorgen over tankkleppen en eerste trappen die voldoende lucht aanvoerden om twee zware duikers op diepte te ondersteunen terwijl er nog maar weinig lucht over was.
Veteraanduikers leerden meestal buddy-ademen, een praktijk die nu grotendeels uit de training is verbannen. Hierbij wordt het mondstuk heen en weer geschoven tussen de donor en de duiker die geen lucht meer heeft.
Bij een dubbele slang lijkt de techniek een variatie op de knie-tril. Dennis Santos, een voormalige BSAC-duikofficier en marinereservistduiker met meer dan 40 jaar ervaring, legt uit: “Als je iets moest delen, moest je ervoor zorgen dat de donor lager was dan de ontvanger. Je maakt verbinding en de man die lucht nodig heeft, komt iets boven je.
“Als je langs het mondstuk gaat, gaat de ademautomaat in freeflow en zuivert zichzelf van water. Als dat niet het geval was, had de ontvanger moeten blazen om het mondstuk leeg te maken voordat hij voor de eerste keer ademhaalde.
“Na twee ademhalingen ben je aan de beurt en schuif je een beetje op, zodat de ademautomaat nu aan jou wordt doorgegeven. Dit herhaal je helemaal tot aan de oppervlakte.”
JONGENS ZIJN JONGENSSommige van onze vintage duiken hebben 's nachts plaatsgevonden bij een klein Frans strand, zonder fakkels, zoals wij die niet hadden, en ook geen korte broek. Mark en ik waren aan het duiken toen AJ naar beneden snorkelde om te zien of de buddy-ademhaling werkte. Het doet.
Er is grote belangstelling voor vintage duikuitrustingen, en groepen zoals de Historical Diving Society vormen de hub.
We begonnen met privé duiken vanaf de kust. We waren bang dat de dreiging van aansprakelijkheid ons ervan zou kunnen weerhouden de uitrusting te gebruiken tijdens duiktrips onder toezicht, maar we hebben gemerkt dat duikprofessionals verrassend ruimdenkend zijn.
AJ herinnert zich dat hij werd losgelaten op de Malediven: “De liveaboard is senior duikinstructeur was weggegaan toen we de uitrusting aan het klaarmaken waren voor onze laatste duik van onze reis. Ik wilde duiken met mijn Mistral, maar omdat het niet echt een actueel item is, vond ik het beleefd om eerst contact met haar op te nemen – ik ging door en maakte mijn tank klaar voor ouderwets duiken, in de hoop dat ze het goed zou vinden (soms is het gemakkelijker om de berisping op zich te nemen dan om eerst toestemming te krijgen).
“Dat betekende een automaat met alleen een harnas en een dubbele slang, met een loodgordel die correct was afgesteld. De andere duikers begonnen met de grappen over het duiken met het leidingsysteem van de boot en merkten toen op dat de ademautomaat ongeveer twee keer zo oud was als ik (ik was 22) en geen van de moderne verfijningen van hun reglementen bezat. Na een snelle blik op de duikinstructeur keurde ons plan goed en we hebben een prachtige duik gehad, zij het met een gevoel van verbijstering onder de anderen.”
Naast de moderne Aqua Lung Mistrals bezitten en duiken AJ en ik vier verschillende klassieke Mistrals van Spirotechnique, US Divers en Siebe-Gorman naast minder bekende merken.
Verzamelaars rangschikken ademautomaten met twee slangen op leeftijd, etikettering, of ze wel of geen aansluitingen voor manometers hebben en zelfs op vorm. De vroegste CG45's zijn rechthoekig, latere modellen rond.
Howard Ryan is een andere verzamelaar en gebruiker van vintage dubbele slangen, grootgebracht in tv-avonturenprogramma's uit de jaren zestig, zoals Barrier Reef en Voyage to the Bottom of the Sea, met regelaars voor dubbele slangen.
“Ik heb een jeugdherinnering waarin ik probeerde een ‘twin-set’ te bouwen uit twee lege flessen afwasmiddel en een paar stukjes flexibele slang – helaas slaagde het niet in de eerste badtijdtest,” Howard herinnert zich.
“Vandaag bezit ik een Amerikaanse Divers Royal Aqua-Master en ik heb ook een British Submarine Products Black Prince, die verdacht veel klinkt als iets dat misschien bij Ann Summers is gekocht.”
Maar het zijn niet alleen kinderen die proberen opnieuw verbinding te maken met de geschiedenis en die dubbele slangen willen. Soms verlangen degenen die de geschiedenis hebben geschreven er ook naar.
CG45's zijn zeldzaam en kunnen duizenden ponden opbrengen. Mike, een verzamelaar, had er meerdere. Er werd een koper naar hem verwezen, en toen hij hem ontmoette, bood Mike hem onmiddellijk gratis een van zijn dierbare CG45's aan. Het was Albert Falco, voormalig hoofdduiker van Cousteau's Calypso.
Falco weigerde de CG45 als een regelrecht geschenk. In plaats daarvan ruilde hij het Omega Seamaster-horloge dat hij had gedragen tijdens zijn beroemde duiken naar het scheepswrak Britannic.
‘Een goede man moet een goede wacht hebben,’ had Cousteau ooit tegen Falco gezegd, terwijl hij hem er een van zijn eigen horloge aangaf. Nu breidde Falco die traditie uit naar Mike.
DE APPARATUUR IS VEROUDERD, en veel originele onderdelen zijn van bederfelijk rubber. Degenen die voorheen toezichthouders waren, zijn al lang met pensioen als ze niet zijn vertrokken. Maar overlevende veteranen hebben informatie gebundeld en middelen gedeeld om de toezichthouders sterk te houden.
In de VS worden vervangingsonderdelen zoals membranen en slangen gemaakt van moderne kunststoffen. Speciale adapters, omgebouwd van reguliere eerste trappen met één slang, maken het mogelijk om de huidige directe voedingen en veilige seconden te koppelen aan oude dubbele slangen.
Via crowdfunding is een nieuwe dubbele slang gebouwd, die veel meer lijkt op traditionele modellen dan de Aqua Lung Mistral. De filosofie achter de Argonaut Kraken loopt parallel met de individuen die destijds duikmerken creëerden op basis van een kit die liefdevol met de hand werd vervaardigd in garages en op keukentafels.
De gebroeders Cressi, Ludovic Mares en George Beuchat, waren de vaders van enkele van de meest trotse hedendaagse merken, terwijl de Italiaanse Special Forces-kikvorsman Luigi Ferraro uit de Tweede Wereldoorlog Technisub oprichtte, dat verdergaat als onderdeel van de Aqua Lung-groep.
EEN VAN ONZE LAATSTE DUIKEN bij Antibes hielden we een tweeslangenbijeenkomst – eigenlijk meer een verkleedfeest. Zes van ons daalden af om te spelen in de zeegrasweiden die ooit Verne zouden hebben geïnspireerd en de onderwaterwandelaars van Le Prieur hadden kunnen vermaken.
AJ gooide zijn set weg, kwam boven water en dook om hem opnieuw te monteren. Het was een riskante strategie, omdat hij niet zeker wist of hij weer bij zijn cilinder kon komen.
Ditch-and-don maakte vroeger deel uit van de duikopleiding en was een vertrouwensbouwer. Het deed me denken aan het feit dat Dennis in de jaren zestig op een duikset ging. Hij en zijn maatje droegen truien voor de weinige warmte die ze boden en wisselden halverwege de tank op de zeebodem.
Duiken met de oude uitrusting, op de oude manier, is bevrijdend. Er is zoveel moderne uitrusting waar de hedendaagse duiker last van heeft, die weerstand toevoegt en aandacht opeist, dat het ons afleidt van de intieme geneugten van het onderwater zijn.
Op verkenning gaan zonder BC, manometer en Bat-riem met accessoires is een genot.
Het kan lijken dat we een beetje arrogant zijn als het gaat om vintage duikuitrusting en praktijken overnemen die al lang geleden zijn verlaten. In deze tijd, die hopelijk tijdelijk is, van hardhandige duikcontroles en geïntimideerd door aansprakelijkheid, lopen we het risico dat onze recreatie een beproeving wordt.
Maar we zijn goede duikers die lekker aan het rommelen zijn en doen waarvoor we bij het duiken zijn gekomen. Plezier hebben.
