CARAÏBISCHE DUIKER
Het decoratieve kenmerk van de duikplekken in St. Lucia zijn de sponzen – laat je vallen op deze schilderachtige riffen en bereid je voor op een rijk stukje Caribisch zeeleven. STEVE WEINMAN haalt het meeste uit zijn verblijf – en een prikkelbare schildpad draagt bij aan de vrolijkheid
De karetschildpad keek verbijsterd. Ervoor lag iets dat leek op een onschadelijk stuk spons met rode algen eraan vast, puin dat een duiker niet eens zou opmerken, maar er was iets aan dat de schildpad fascineerde, en er misschien zelfs een uitdaging van maakte.
Ik had naar een pauwbot gekeken toen duikgids Dave op enige afstand de achterkant van de schildpad aanwees.
We waren met z’n tweetjes op de duik, op 24 meter hoogte en er was nergens iets speciaals te doen.
Zoals je onder deze omstandigheden doet, deed ik alsof ik de schildpad niet had gezien en vertrok in een discrete hoek in de hoop heimelijk naar het hoofdeinde te gaan en dan nonchalant dichterbij te komen.
Terwijl ik rondcirkelde en een paar meter verderop ging zitten, net boven het zand, besefte ik dat mij het grootste geschenk was gegeven waar een duiker op kan hopen als hij het normaal schichtige zeeleven benadert: preoccupatie.
Die schildpad had niets om mij kunnen geven. Hij porde met zijn snavel in het puin en veegde ernaar met zijn flipper. Dit veroorzaakte kleine zandwolkjes, en
een toegewijd team van blauwkop- en geelkoplipvissen was gearriveerd om te helpen.
Terwijl de vis naar het speeltje van de schildpad schoot, hetzij omdat het iets aantrekkelijks bevatte of gewoon omdat de schildpad het zo graag wilde, leek dit de schildpad woedend te maken. Ik zweer dat hij op een gegeven moment zijn hoofd ophief om zijn ogen naar de hemel te rollen.
Toen ontwortelde het het ding en rende weg als een vleugelspeler in een doolhofvlucht, waarbij het over het zand naar mij toe werd gekatapulteerd. Wilde hij het opeten, houden of kwellen?
Ik bleef een tijdje in vervoering, totdat ik er eindelijk in slaagde mezelf los te rukken. Er zouden nog andere dingen te zien zijn; die waren er meestal in St. Lucia.
Ik voegde me weer bij Dave en toen ik achterom keek, zag ik dat de schildpad en de lipvis nog steeds verwikkeld waren in een bewolkte woordenwisseling.
De duikstek was Devil’s Hole, en ik was blij dat ik verder was gegaan, anders had ik misschien het grote zeepaardje op zijn rode baars gemist, dat net zo aangenaam onverschillig voor mijn aanwezigheid bleek te zijn als de schildpad was geweest.
Memorabele momenten van een onvergetelijke reis. Ik had dit Caribische eiland een paar jaar eerder bezocht en herinnerde het me vanwege de schildpadden en de zachte aard van de duiken.
Deze keer was ik hier in oktober en waagde ik een beetje op het weer in het voorseizoen, maar genoot ik van het feit dat de stroming deze keer sterker leek, wat een aantal plezierige driftduiken mogelijk maakte.
Bovendien verbleef ik in een resort dat ik al heel lang wilde bezoeken, een van de bekendste op het eiland. Anse Chastanet is een opmerkelijke mix van architectuur en natuur, die zich verticaal uitstrekt door bomen, bladeren en bloemen naar het bergopwaartse en nog luxere zusterresort Jade Mountain.
Bij aankomst hadden we daar een receptie bijgewoond, waar we hoog boven de boomgrens cocktails hadden gedronken en ons hadden verwonderd over het uitzicht naar het noorden, richting de beroemde tweeling Pitons, en de lagen overloopzwembaden voor de kamers eronder. De eigenaren noemen vaak dat “de vierde muur” in veel kamers ontbreekt, waardoor een spectaculair uitzicht ontstaat.
Die eigenaren zijn Nick en Karolin Troubetzkoy, die nu een derde ontwikkelingsfase plannen op het 60 hectare grote landgoed. De Jadezee stroomt omlaag richting de twee privébaaien beneden, met hun zilverkleurige zandstranden die uitmonden in wat nu een zeereservaat is.
Onze ruime kamer aan het strand bevond zich op een aantrekkelijke locatie, aangezien het slechts een paar stappen verwijderd was van het duikcentrum Scuba St Lucia.
Dat betekende een kronkelige klim naar het restaurant ver daarboven voor ontbijt en diner – je kon altijd een shuttle bellen, maar de oefening was welkom.
En de kamer was goed ingericht en zeer comfortabel.
Ik was niet ver om op mijn eerste ochtend te gaan voor de uitcheckduik. In mijn ervaring kunnen deze net zo goed blijken te zijn als elke andere duik, en deze kantduik heeft de week zeker goed ingezet.
Op het zand en in het zeegras lagen een aantal decors die elke duiker gegarandeerd zouden afleiden, bijna alsof ze daar door het ontwerp waren. Ik bedoel, hoe kun je klagen over het zien van een klein wit zeepaardje tijdens de eerste momenten van je eerste duik, en later een klein rood hengelaarsvisje, perfect gepositioneerd voor portretten.
Er waren murenen, pauwbotten en verschillende scherpsnavels die in de open lucht rondscharrelden. Ik zou veel meer van deze aantrekkelijke slangachtige palingen zien dan ik me herinner eerder in het Caribisch gebied te hebben gezien.
Die middag brachten we de eerste van verschillende bezoeken in een van de vier duikboten van het centrum aan Fairyland, een plek die ik me nog goed herinnerde. Het vat de aantrekkingskracht van St. Lucia samen, omdat het er zo verdomd goed uitziet.
Ik veronderstel dat de meesten van ons tegenwoordig te gewend zijn geraakt aan het zien van een achteruitgang van de koraalriffen. De koralen in St. Lucia zijn niet meer allemaal ongerept dan elders, maar er zijn tal van prachtige harde koralen, vooral van de hersenen, en een overvloed aan zachte koralen, waaronder zeewaaiers.
Maar wat de St. Lucia-riffen zo bijzonder maakt, zijn de sponzen en hun verscheidenheid.
Enorme rode vaten, geel-tot-gouden buizen, lavendel-tot-paarse pijlersponzen en alle platte korstjes in elke denkbare kleur zorgen voor buitengewone zeegezichten, en nergens is dit duidelijker dan in Fairyland.
Ik had gelezen over mensen die lijden aan trypofobie, de angst voor gaten. Het is een vreselijke aandoening die ik niemand toewens, en ik zou ze zeker afraden om in St. Lucia te duiken, omdat de overvloed aan sponzen in containerstijl betekent dat er overal gaten zijn.
Ook gebruikelijk op locaties als Fairyland, waarvan er nogal wat zijn, zijn rifbewoners zoals trompetvissen die poseren tegen de sponzen en wuivende bladeren van zacht koraal, sergeant-majors, papegaaivissen en felrode grootoogvissen die op de loer liggen in poelen met schaduw. Af en toe kijk je om en zie je een eenzame barracuda die je op hun sinistere manier overschaduwt.
Ik geef het vrijelijk toe dat ik een beetje een veelvraat was tijdens mijn verblijf in Anse Chastanet. Dat gold voor het eten, dat uitzonderlijk lekker was, maar ook voor het duiken, want ik was al een tijdje uit het water, dus ook mijn laarzen gevuld.
Omdat het voorseizoen was, waren er niet zoveel andere duikers in de buurt, maar ik hield de duikbootbemanningen en gidsen bezig om me naar de vele duikplekken te brengen, waarvan de meeste slechts een klein eindje rijden waren, zuidwaarts richting de Pitons of noordwaarts richting Anse La Raye.
De jongens beweerden vriendelijk dat ze liever aan het werk waren toen ik mijn halfslachtige schuldgevoel uitte – en ik was blij ze te geloven. Ze waren geweldig gezelschap, zeer professioneel en een aanwinst voor de operatie.
Hoe leuk de riffen ook waren, ze konden soms een beetje eentonig lijken (dat zou niet zo zijn geweest als ik minder hebzuchtig was geweest). Maar het was bijzonder aangenaam om voor de afwisseling op een paar wrakken te duiken.
We waren in staat om het nieuwe meisje Vicky B te combineren met de beproefde Lesleen M op een geweldige duik met, ik ben blij om te zeggen, andere gasten die bij deze gelegenheid mee zouden rijden.
Vicky B was geen wrak toen ik er voor het laatst was. In feite was het slechts ongeveer 18 maanden als kunstmatig rif tot zinken gebracht en was het dus niet zwaar gekoloniseerd.
Het ligt net buiten het zicht van Lesleen M in het Anse Cochon (Varkensbaai) gebied, onderdeel van een poging om het aantal duikplekken te vergroten en de druk op de bestaande te verminderen, maar ook daar omdat het oudere wrak steeds minder wordt. veilig om binnen te dringen.
Vicky B was een doorn in het oog en lag al zeven jaar in beslag genomen in de haven van de hoofdstad Castries. Op de zeebodem, op ongeveer 25 meter hoogte, maakt het zichzelf nu nuttig.
Dit in 1960 gebouwde vrachtschip heeft ook een beetje een duister verleden. Toen het in 2011 voor de kust van St. Lucia in beslag werd genomen, bleek dat de lading, in een compartiment in de boeg, aanzienlijke hoeveelheden cocaïne, cannabis, wapens en granaten bevatte. Zes Guyanese bemanningsleden werden gearresteerd; de eigenaar dook onder.
We hebben het wrak bezichtigd vanaf de lijn aan de achtersteven, waar het roer en de propeller vrij van het zand zitten. Scholen aasvissen hingen over het dek.
Boven ons hoofd domineerde de kraanvogel, die al een verrassende hoeveelheid bladgroei ondersteunde terwijl hij boven een ruim bungelt dat openstaat om te verkennen. Daar is een vorkheftruck achtergelaten. Heeft hij of de kraan ooit smokkelwaar afgehandeld?
De uitgeholde boeg met zijn lier en de rest van het wrak moeten fotografen tevreden houden. We bleven een tijdje voordat we naar Lesleen M.
Ongeveer 50 meter lang, gebouwd in 1947 en tot zinken gebracht in 1986, wat opvalt is de schitterende kolonisatie van het wrak door koralen, sponzen en vissen.
Deze keer zijn we vanaf de boeg begonnen en terwijl we verder liepen, konden we zien dat de romp waar het ruim begint in zichzelf is ingeklapt. Er zijn overal gele buissponzen – als je er maar één in doet, vind je er ook schonere garnalen tussen.
Gespikkelde murenen en steenvissen hebben daar ook een thuis gevonden, merkte ik.
De lay-out lijkt niet veel op die van de Vicky B en geeft een idee van hoe dat er over een paar decennia uit zal zien. Het is nogal een traktatie van een dubbeldekkerduik.
Het nabijgelegen koraalrif Anse Cochon is ook dichtbevolkt en zorgt voor een aangename, ondiepe vervolgduik.
Andere pittoreske locaties kwamen en gingen in wat een waas van sponzen, koralen en vissen werd: Coral Gardens, de Pinnacles, Jalousie en de kenmerkende Pitons.
Ik zie deze Twin Peaks op een reclamebord als ik langs de Londense North Circular Road rijd, en ze doen me altijd verlangen naar het Caribisch gebied.
Die dag werd ik bij de Pitons aangetrokken door een spookachtige creoolvis met een parasitaire schaaldier aan zijn kieuw. Ik wou dat ik het had kunnen verwijderen.
Verderop leek een roze hengelaarsvis zich in te spannen om de diepere oranje tint van het koraal te bereiken waarin hij probeerde te smelten. Vlakbij danste een blauwe Pederson-garnaal rond, en ik keek ervan op en zag een school Bermuda-kopvoorn. Cameeën van koraalriffen. Zelfs tijdens de veiligheidsstop werden we vergezeld door een eenzame baby-inktvis.
Het enige nadeel waren een paar koraalduivels. Als je in een groep bent, zal een waakzame gids aan de achterkant dergelijke indringers vaak discreet in een container vegen.
Ik was begonnen met duiken op dinsdag en we bestreken meer terrein naarmate de stroming toenam, zoals bij Grand Cay en Malgretoute. Dit bood ook de kans op een snellere draai door Sprookjesland dan ik eerder had meegemaakt.
Een beetje contrasterend met sommige van de sites was Turtle Reef, dat we een paar keer bezochten. Het was zo'n kort ritje met de boot dat we er waren terwijl ik nog vroeg hoe ver het was.
Een uitbreiding van het huisrif met zeegras en koraalpartijen over zand, het is een fijne plek om te zijn. Een Octopus hol is de eerste vereiste stop, maar je hebt geluk dat je meer ziet dan een onheilspellend oog gewikkeld in tentakels. Koralen zijn versierd met veelkleurige kerstboomwormen, en hier is het de beurt aan een gouden hengelaarsvis om zichzelf niet onopvallend te maken.
Een handvol langoesten zwaaien met hun antenne vanaf naburige richels, maar de sterwending is een gigantische groene murene.
Er zwemt een schildpad in zicht, maar hij blijft niet rondhangen. Eerlijk gezegd kan ik nauwelijks verwachten dat ze zich allemaal druk maken.
FEITBESTAND
HOE ER: Steve vloog met Virgin Atlantic. Deze vluchten stoppen in 2020, maar directe BA-vluchten gaan door.
DUIKEN & ACCOMMODATIE: Scuba St Lucia is een PADI 5*-duikresort at Anse chastanet.
WANNEER TE GAAN: Het hele jaar door, hoewel het Caribische stormseizoen loopt van juni tot november. De watertemperatuur bedraagt 28-30°C.
GELD: Oostelijk Caribisch gebied of Amerikaanse dollar.
PRIJZEN: Retourvluchten vanaf £ 530. Kamerprijzen per nacht vanaf US $375 (twee delen). Een pakket van 10 duiken kost $350, nitrox voegt $75 toe.
BEZOEKER Informatie: Officiële toeristische website van het Caribische eiland Saint Lucia
