Wild Alaska

"Hé, hebben jullie een lift nodig?" Terwijl we buiten Valdez Airport stonden met onze stapel duik- en fotoapparatuur en geen vervoermiddel in zicht, klonk dit aanbod van een vriendelijke vreemdeling genaamd Jeff, die op de luchthaven werkte, als muziek in de oren.

We waren net aangekomen na een langlaufvlucht, dus dit was het allereerste begin van ons duikavontuur in Alaska.

Het ongevraagde aanbod om ons naar de stad te brengen was emblematisch voor de vriendelijkheid en bereidheid om te helpen die we gedurende onze tijd hier zouden tegenkomen.

Onze duikexpeditie begon de volgende ochtend pas echt, na een goede nachtrust in een hotel aan het water. We laadden onze spullen in, gingen aan boord van een transportboot en vertrokken van de haven van Valdez naar Fidalgo Bay, drie tot vier uur rijden.

Ons doel van de reis was om de onderwaterwereld van Alaska te ervaren, ons onder te dompelen in de wildernis en mogelijk zalmhaaien te vinden in de wateren van Prince William Sound.

Maar voordat we zelfs maar bij Ravencroft Lodge waren aangekomen, onze uitvalsbasis voor de week, bevonden we ons in het ijskoude water nabij de Columbia-gletsjer.

IJsbergen, zowel klein als groot, en van verschillende vormen, maten en kleuren, dobberden in het koude water. In tegenstelling tot andere Arctische gebieden, waar je groepen zeehonden op de ijsbergen kunt zien trekken, werden we hier getrakteerd op de plek waar tientallen otters zich ontspanden op hun toppen. De drang om tussen de ijsbergen te snorkelen werd onweerstaanbaar!

Onze reis naar de lodge ging verder, met waarnemingen van Amerikaanse zeearenden, stellaire zeeleeuwen en valse orka's die ons en onze camera's bezig hielden. Uiteindelijk kwamen we aan bij de goed uitgeruste wildernislodge en richtte onze aandacht zich op de duiken die voor ons lagen.

De wateren van Fidalgo Bay liggen enigszins beschut tussen twee stroken land en enkele torenhoge bergen, maar staan ​​open voor de blootgestelde delen van de Prince William Sound en kunnen snel ruw worden.

We hadden het geluk dat de zee tijdens onze tijd in het gebied kalm was.

Onze eerste duik was direct voor de lodge en we waren meteen geïntrigeerd. Een weelderige tuin met zeegras was de thuisbasis van prachtig versierde opaalachtige naaktslakken, kleine gelei, diverse krabben en een verscheidenheid aan zeesterren, terwijl we verder in wat dieper water schitterend gekleurde zeesterren en meterslange zeekomkommers aantroffen die ronddwaalden in een bed van stierkelp.

Een van de duikers in de groep lokaliseerde een oxymoronische kleine reus Pacific Octopus verstopt in een rotsachtig hol.

We hebben deze persoon niet gezien, maar we zouden er wel een tegenkomen tijdens onze laatste duik van de expeditie.

terug in het zeegras, we hebben een oude verlaten ertskar gevonden, een overblijfsel uit de geschiedenis van de kopermijnbouw in het gebied. Ravencroft Lodge is gebouwd op een voormalig mijnterrein en naast deze ondergedompelde kar zijn er artefacten verspreid over het terrein van de lodge.

Een korte wandeling door het bos brengt bezoekers naar de plek van de oorspronkelijke mijn. De koperwinning vond plaats in het begin van de 20e eeuw voordat deze werd stopgezet vanwege een daling van de koperprijzen.

Voordat we onze blik op diepere duikplekken richtten, profiteerden we van de gunstige getijden om een ​​door gletsjers gevoede rivier te verkennen waarin zalm zijn migratie van de zee stroomopwaarts naar hun favoriete paaigronden dieper in de bossen begint. Hier, op slechts 1.5 meter diepte, vochten we tegen de felle stroom van stromend water van 8°C om stil te blijven staan ​​en honderden maatjes en roze zalmen te fotograferen, terwijl ze voorbij renden in een wanhopige poging om door omgevallen bomen, watervallen en rotsen te passeren en verder te gaan hun reis stroomopwaarts.

Sommigen schoten in een waanzinnig tempo langs ons heen, terwijl anderen rustend in de draaikolken en poelen konden worden aangetroffen, alsof ze op adem wilden komen voordat ze weer stroomopwaarts gingen. Tegen de tijd dat we terugliepen naar onze skiffs waren we allemaal uitgeput, opgewonden en tevreden omdat we getuige waren geweest van een van de wonderen van de natuur.

In Alaska komt de dageraad in de zomermaanden vroeg aan, en de volgende dag waren we al ruim voor het ontbijt wakker en keken we reikhalzend uit naar onze eerste zoektocht naar de mysterieuze zalmhaai.

Terwijl we aan onze camera's speelden en onze uitrusting in elkaar zetten, bespraken we de details van de omstandigheden waarnaar we moesten zoeken en hoe we met de schichtige haaien moesten duiken.

Volgens de experts van Ravencroft hadden we vlak en kalm water nodig om de kleine rug te kunnen zien vin door het oppervlak snijden. Eenmaal gespot, moesten we een “speler” vinden. Dit is een haai die geïnteresseerd is in eten en niet te schichtig is om ongenaakbaar te zijn.

Het kan enige tijd duren, werd ons verteld, en dat gebeurde ook. Na enkele uren zoeken hadden we er zelfs geen gevonden.

Dit patroon zou zich de komende dagen herhalen. We hebben wel één persoon aan de oppervlakte gezien, maar we hebben er nooit mee het water in kunnen gaan.

De natuur is niet voorspelbaar: een ongewoon koude zomer zou de reden kunnen zijn dat we tijdens ons bezoek geen zalmhaaien hebben gevonden.

Theorieën over waarom zalmhaaien deze wateren bezoeken en tijdens de zomermaanden aan het oppervlak blijven hangen, concentreren zich op de watertemperatuur. Ze zijn warmbloedig en komen misschien uit dieper, kouder water omhoog om zich te koesteren in de warmere oppervlaktelagen van de zee. Het seizoen waarin je ze kunt spotten is kort: slechts een paar weken in de maanden juni en juli.

Onze zoektocht zal doorgaan op een toekomstige reis, in de hoop eindelijk foto's te maken van dit ongrijpbare wezen!

Na onze zoektocht naar haaien besloten we om op enkele rotsachtige uitstulpingen in de buurt te duiken.

Op een plek die bekend staat als de Magische Tuin, vonden we tapijten van enorme plumose- en metridiumanemonen die de rotsblokken sierden. Daarnaast fotografeerden we zwarte roodbaarsvissen en andere soorten bodemvissen uit Alaska.

De duikplekken hier bestaan ​​over het algemeen uit een rotsachtig, hellend terrein tot ongeveer 20-25 meter diepte, waarna ze doorgaans op een verticale muur afdalen tot 180 meter of meer.