Twee en een half naar Bandos

wankel!” roept onze kleine peuter, opgewonden wijzend naar het ondiepe rif onder het dek. In het kristalheldere water zigzaggen jonge zwartpuntrifhaaien rustig tussen rotsen en koralen, op zoek naar snacks.

We zijn in Bandos, een van de oudste resorts op de Malediven (geopend in 1976); het is ook een van de dichtstbijzijnde luchthavens (15 minuten per speedboot) en maakt deel uit van het Noordelijke Malé-atol.

Jaren geleden, in onze kindervrije dagen, bezochten mijn man en ik de afgelegen zuidelijke atollen of de bekendere Ari en Baa, maar nu zijn gemakkelijke reizen belangrijk. Ik ga de kleine logistiek niet laten kwestie dat ik een tweejarig jongetje op sleeptouw heb, weerhoudt mij ervan mijn passie voor duiken na te streven!

Bandos was een voor de hand liggende keuze zodra we genoegen namen met de Malediven vakantievilla bestemming: naast de gemakkelijke toegang heeft het ook een dokter en een hyperbare kamer ter plaatse, een kinderclub en een oppasservice, en het kost geen arm en been vergeleken met sommige andere resorts.

We boekten via BA (die rechtstreeks vanuit Groot-Brittannië vliegt) en pakten voor 10 dagen in vakantievilla, het verzenden van de tassen met behulp van de geniale service van Airportr. Het haalt uw koffers de dag vóór de vlucht bij u op en u ziet ze pas weer als u op uw bestemming landt. Het was £40,- ongelooflijk goed besteed voor drie enorme tassen met daarin duikuitrusting en luiers.

Hoewel duiken niet het enige doel van de reis was, was ik van plan er een groot deel van te maken, en we zijn erin geslaagd om samen een aantal goede duiken te maken nadat we onze levendige peuter hadden overgedragen aan de efficiënte en zeer vriendelijke babysitters van Bandos.

Hij genoot ervan om kinderliedjes te zingen en rond te spetteren in het kinderbadje, terwijl wij met een gerust hart het onderwaterparadijs van de Indische Oceaan gingen verkennen, wetende dat hij in goede handen was.

We hadden jaren eerder in het gebied gedoken en waren benieuwd of er onder water iets was veranderd. Toen we op het vliegveld van Malé landden, leek het erop dat er aan de bovenkant veel veranderd was, met grote bouwwerkzaamheden rondom het vliegveld en enorme appartementen en kranen die eruit zagen alsof ze aan het water hingen.

De controleduik op het huisrif was teleurstellend: dode, gebleekte en gebroken koralen, en niet veel leven ondanks de enthousiaste bewering van een van de duikteams dat Bandos “het beste huisrif van de Malediven heeft”. Gelukkig waren de duiken de komende dagen veel beter.

terwijl de gevolgen van El Niño blijft helaas duidelijk zichtbaar op de meeste duikplekken, de riffen wemelen verder van het kleurrijke leven.

Grote scholen fuseliers, zoetlipvissen en eekhoornvissen waren alomtegenwoordig en vrolijkten zelfs de meest grijze plek op, wat een geweldige achtergrond vormde als we de grotere jongens tegenkwamen.

De haaien bevonden zich misschien aan de kleine kant van de schaal, maar ze verschenen bij elke duik en vermaakten ons zonder uitzondering, jaagden op de riffen en plaagden ons in het blauw. We zagen een flink aantal witpunt- en zwartpunthaaien en af ​​en toe een grijze rifhaai.

Onze eerste bootduik was bij Aquarium, 20 minuten verderop aan de oostkant van het atol. Terwijl we afdaalden, zwom een ​​verlegen Napoleon-lipvis voorbij, en niet lang daarna vloog een adelaarsrog voorbij, die ons afleidde van de witpunthaaien op de zandbodem beneden.

Blauwgestreepte snappers verzamelden zich en verspreidden zich voortdurend terwijl ze ons tijdens de duik vergezelden; twee mollige kreeften verstopten zich knus in hun hol tijdens onze veiligheidsstop-rifcontrole.

Onze tweede duik die dag was echter minder succesvol: de beloofde rustende verpleegsterhaaien bij Banana Reef kwamen nooit uit, en in de stroming die halverwege de duik aanwakkerde verdween onze GoPro, wat resulteerde in een knorrige echtgenoot en een abrupte opstijging.

Ten tijde van onze reis (eind januari) zou het nodig zijn geweest om naar de noordelijke rand van het atol te reizen om de majestueuze manta's richting Bodu Hithi Thila te zien, iets meer dan een uur rijden met de speedboot.

Helaas was dit voor ons uitgesloten, omdat de reis te lang en te duur zou zijn geweest – we betaalden bijna $ 20 per uur alleen voor de babysitter.

We hadden echter onze roggen in Stingray City, op minder dan 15 minuten van het resort. De duikstek klonk onaantrekkelijk: een vissershaven bij een tonijnconservenfabriek, waar weggegooide visgraten en karkassen de roggen aantrekken. Toen we vissers aan het werk zagen toen we op de locatie aankwamen, verwachtten we afzetterij.

Maar toen we eenmaal onder water waren en op weg waren naar de buitenrand van de haven, nadat ons was verteld dat we 10 meter onder het oppervlak moesten blijven om bootverkeer te vermijden (veiligheid eerst!) realiseerden we ons dat dit een leuke duik zou worden.

het voelde eigenlijk zo in een aquarium zijn, met zoveel zeeleven verpakt in een kleine ruimte en veel door de mens gemaakte artefacten om de sfeer te creëren.

Met een paar stukken afval en bloederig uitziende vissenstaarten en karkassen verspreid over het zand, dook overal een duizelingwekkend aantal murenen op. Ik had nog nooit zoveel verschillende maten en soorten gezien – zwart, wit, grijs, geelgevlekt…

Ze werden omringd door een hele reeks kleine vissen die het witte vlees op de botten van de arme tonijn plukten, of parasieten van de paling verwijderden.

Terwijl we ons verwonderden over het schouwspel, vloog een schaduw, en nog een, en nog een, rustig over ons heen. We draaiden ons om en zagen de enorme roggen dansen en zweven door de vissoep, boven en onder ons. Dit machtige zicht hield ons de hele duik bezig.

We lieten ze achter toen we aan onze langzame klim begonnen, weg van de ingang van de baai en richting de rifmuur, omringd door duizenden kleine, heldere rifvissen.

Sommige duikplekken op het Noordelijke Malé-atol bleven gespaard van de verwoesting van El Niño of begonnen zich te herstellen.

Rainbow Reef is zo'n plek, een genot van kleuren met veel zachte koralen rondom en prachtige tinten oranje buiskoralen op de plafonds van de ontsluitingen die beschutting boden aan de kleinere vissen.

Het visleven was gezond, met scholen van de gebruikelijke vlindervissen, maanvissen en fusiliers die overal rond dansten. Macroduiken op de Malediven is niet echt iets, maar de ogen en monden van de vele murenen die vanaf de rotsen naar binnen gluurden, gingen vaak vergezeld van gestreepte poetsgarnalen.

Dit was waarschijnlijk de beste duik die we deze week hebben gemaakt, werkelijk een spectaculaire plek boordevol leven, en met veel interessante rotsformaties die voor afwisseling zorgden en het onvergetelijk maakten.

nog een site dichtbij naar het resort dat de moeite waard is om meer dan eens te duiken (zoals wij deden) is Lankan Reef, een vrij gemakkelijke drift op een hellend rif met een zandbodem eronder.

Terwijl we ons voortbewogen in de zachte stroming, graasden en dutten een paar schildpadden lui door spleten waar glinsterende glasvissen hen gezelschap hielden; we telden negen schildpadden tijdens een van deze duiken, waaronder een enorme geriatrische karetschildpad die rustig van ons wegzwom om wat frisse lucht aan de oppervlakte te halen.

Op een gegeven moment omringden een aantal grote tandbaarzen ons, waarvan sommige bijzonder fotovriendelijk waren omdat ze op de koralen rustten. Reusachtige en intimiderende Titan Trekkervissen knabbelden op het rif, met af en toe een clown-familielid opdagen.

Toen we het einde van onze tweede duik daar naderden, verscheen er een indrukwekkend grote school vleermuisvissen, waarvan sommige heel dichtbij kwamen, niet bang voor de bellen of camera's.

Op onze laatste dag kozen we voor een korte, zelfgeleide kantduik. Ik wilde zien of het Bandos-huisrif zichzelf kon redden. En dat deed het zeker!

Het was een opwindende duik voor de deur van onze hotelkamer. Zodra we zijn afgedaald, laten we het touw en de veiligheidsstopstang van 5 meter achter (waar deze voor wordt gebruikt). opleiding cursussen) hebben we een paar haaien gezien.

In de veronderstelling dat dit het voor vandaag was, gingen we verder naar rechts, lieten de pier achter ons en verwachtten niet veel van de verlatenheid van het dode rif.

Maar al snel zagen we in de verte iets gebeuren en toen we dichterbij zwommen, zagen we een grote school blauwgestreepte snappers, omringd door een handvol jonge, gezonde en mooie rifhaaien.

Gebiologeerd bleven we daar een tijdje rondhangen en verwonderden we ons over de schoonheid van deze dieren.

Onwillig gingen we verder, in een poging het beste uit onze laatste tijd in het water te halen. We werden al snel beloond, door de aanblik van een grote Octopus dat loom voor onze ogen danste, niet gestoord door deze twee mensen die ernaar keken.