Kreeftskeerkring

DE RODE ZEE HEEFT MEER DAN 1200 vissen en 300 koraalsoorten. De beroemde Koraaldriehoek in de Stille Oceaan herbergt 2228 vissen en 605 koralen. Deze vergelijking noemde ik tegen onderwaterfotograaf David Doubilet van National Geographic.

“De Koraaldriehoek is alsof je in een regenwoud duikt met hectares aan verschillende soorten”, antwoordde hij. “De Rode Zee is als een wandeling door een Engelse plattelandstuin – een beetje van dit en een beetje van dat.”

Ik denk altijd dat dit antwoord de Rode Zee perfect samenvat. Met de verscheidenheid aan riffen en eilanden die schrijlings op de Kreeftskeerkring in Zuid-Egypte liggen, moet je altijd het onverwachte verwachten.

Ik was mede-eigenaar van een van de weinige duikcentra in Sharm in de jaren tachtig, dus het is niet meer dan normaal dat ik een beetje heimwee heb naar vroeger – de avontuurlijke geest, de wanhopige duikploegen, de zachtaardige, relaxte bedoeïenen, de uitgestrekte lege Egyptische woestijnlandschappen, rustige duikplekken en ongerepte wrakken.

Ik begon mijn reis bij de nieuwe kunstmatige jachthavenlagune in Port Ghalib, ten zuiden van de internationale luchthaven Marsa Alam.

Het was niet te druk, maar druk genoeg voor vakantievilla-makers die graag ontsnappen aan de aanhoudende winterblues in Europa.

Ik heb ingecheckt bij het Marina Lodge Hotel, waar Emperor Divers is gevestigd. De dagboten van de vloot zijn afgemeerd aan de steiger direct voor het hotel. Het is een professionele operatie waarbij je lokale, maar vrij onverschillige locaties bezoekt op een rif langs de kustlijn en het kustrif, vooral goed voor beginnende duikers en als je geluk hebt, kun je een doejong tegenkomen die op het zeegras graast, of het enorme groen zien. schildpadden bij Marsa Mubarak of Ras Shona.

Bij Ras El Torfa zag ik zelfs zes tuimelaars met hoge snelheid achter mij aanzwemmen, bijna binnen handbereik, hun ogen stevig gericht op een missie langs de kust.

Wat een welkom terug in de Rode Zee dacht ik – verwacht het onverwachte!

General Manager Luke Atkinson vertelde me over Emperor’s “Deep South” liveaboard-route naar de riffen van St. John, met af en toe bezoeken aan Zabargad en Rocky Island, dus dit werd mijn reserveplan voor het geval al het andere in het zuiden zou mislukken.

In de tussentijd stelde hij voor dat ik ongeveer 100 kilometer zuidwaarts naar Hamata zou rijden. Het klonk als mijn soort rustige locatie, weg van de gekmakende drukte van de Riviera met slechts een paar resorts, gericht op duikers en snorkelaars, en dagtochten naar het uitgestrekte rifcomplex van Fury Shoal.

Toen kwam ik Christof Clausen van Orca Dive Club tegen, die me vertelde dat hij naar het duikcentrum in het Wadi Lahmy Azur Resort in Hamata reisde. Hij zei dat ik welkom was om mee te liften en het te bekijken.

We vertrokken de volgende ochtend zuidwaarts langs de kust met zijn caleidoscoop van woestijn- en rifkleuren op weg naar Port Bernice en de grens met Soedan.

Christof deelde onderweg de geschiedenis van de ontwikkeling van het gebied en maakte een pitstop bij de ingang van het enorme Wadi el Gemal National Park.

De laatste keer dat ik deze weg had afgelegd, was rond 1990, toen er geen vliegveld en geen hotels waren geweest, alleen een paar bedoeïenenstrandhutten en verspreide mangroven. We passeerden een aantal onvoltooide hotels, in afwachting van de volgende contante betaling mocht er een opleving komen in de Egyptische economie.

Binnen enkele weken waren er verkiezingen en overal hingen gigantische foto's van president Sisi.

Christof leek optimistisch over de toekomst van Egypte en had het gevoel dat de zaken voor zijn 100 miljoen inwoners eindelijk begonnen te verbeteren. Toen ik daar nog maar een generatie geleden werkte, waren het er nog maar 65 miljoen geweest!

We passeerden de haven van Hamata met zijn handvol boten en rolde het 4*-resort binnen, dat aardig leeg leek (vanuit het oogpunt van een gast).

Er was een korte steiger aan de overkant van de riftafel, direct voor het duikcentrum, waardoor snorkelaars en alle duikniveaus het huisrif konden bezoeken, waar mij werd verteld dat er regelmatig Spaanse danseressen naaktslakken werden waargenomen.

We zijn die middag erin gesprongen en er was genoeg te genieten. Het was een klassiek Rode Zee-tafereel, met de oceaan vlak voor de deur en zonder problemen het rif bereiken. Die avond was het hotel plotseling vol en werd er een uitstekende selectie smakelijk eten geserveerd aan de voornamelijk Duitse gezinnen.

De ontspannen en vriendelijke Orca Dive Club, beheerd door Alaa met duikinstructeurs Hazem en Gondel, vormde een ideale uitvalsbasis. De volgende twee weken maakte ik dagelijks uitstapjes naar Fury Shoal, met zijn keuze uit 35 riffen en eilanden. Dicht bij de kust en op korte afstand van de haven van Hamata liggen de Siyul-eilanden, een beeldschone cluster van zandkoraaleilanden. De achtergrond van het kustgebergte en de zonsondergangen in het westen zorgden voor fotogenieke tussenstops tussen de duiken.

Sha'ab Sataya of Dolfijnrif, met zijn groep spinnerdolfijnen, is de must-do-duik op de buitenste oostelijke riffen, waar we regelmatig ongeveer 50 dolfijnen zagen en soms nog veel meer. Het was een populaire run, maar je mag er alleen mee zwemmen en snorkelen, en je mag ze terecht niet aanraken.

Ze zwommen in methodische cirkels in de veiligheid van de binnenlagune, rustig slapend en rustend van hun jacht- en voedseluitstapjes in open water.

De Sha’ab Malahi-, Abu Galawa- en Claudio-riffen boden enorme tempelachtige hardkoraalformaties, in uitstekende staat, met enorme grotten en doorzwemmogelijkheden die voor uitstekende afwisseling en opwinding zorgden.

Ten slotte bood Sha'ab Maksur, het meest oostelijke rif, een glimp van pelagische vissen: tonijn, grijs rif en de aanwezige witpunthaaien en een mantarog. Zachte koralen waren productief op de twee verticale pijlerkolommen op het zuidelijke plateau, waardoor het verschilde van de andere harde koraalstructuren van de Fury Shoal-riffen.

NA HET TOEVALLIGE Na de check-outduik in Abu Dabab zeilden we 's nachts naar het St John's-systeem van ongeveer een dozijn riffen en ondiepten. In de loop van twee wekelijkse charters doken we in Habili Ali, Gota Soraya, Dangerous, Gota Kebir, Umm Aruk, Abu Basala, Paradise en St John's Caves. Ze waren allemaal eersteklas en divers, inclusief riftafels en verticale wanden, met zandplateaus, meestal met meerdere enorme verticale koraalpilaren en tafelkoralen.

Waar de stroming het rif raakte, was er ook een kans om grote dingen te zien: manta's, oceanische witpunthaaien, grijze rifhaaien en aanwezige witpunthaaien, scholende barracuda's, tonijnen, snappers en trevally's.

De zachte koralen hingen helder en mooi aan de harde koraalmuren, en je kon niet om dat handelsmerk van de Rode Zee heen, de zoemende laag felrode anthias, miljoenen ervan.

De plateaus waren gevuld met blauwgespikkelde roggen, schorpioenvissen, murenen, koraalduivels, anemoonvissen en anemonen, Picasso-trekkervissen, zoetlipvissen en bannervissen.

St. John's Cave was prachtig! Begeleid in één rij, kijkend naar ons drijfvermogen en vinnen, we glipten door een duik van 60 minuten met ontzag voor het labyrint dat zich een weg baant door de riftafel naar de lagune en weer terug.

Glasvissen, veegmachines en prachtig gekleurde kleine takken van hard koraal en komkoralen vulden de diepe hoeken en daken van de grotten.

Het was tijd voor Zabargad en Rocky Island, mijn ultieme missie, 20 kilometer van de grens met Soedan en vrijwel tegen de Kreeftskeerkring aan.

We doken eerst bij Rocky Island, met zijn enorme kathedraalachtige muren, verbluffend licht en helderblauw water.

Een groep van zo'n 50 dolfijnen begroette ons toen we aanmeerden. We namen de RIB vóór het ontbijt naar het noordelijke punt en daalden tot 40 meter met prachtig zicht rondom.

Het was die absoluut geweldige, neutraal drijvende onderwaterervaring, hoewel deze keer geen hamerhaaien, alleen een glimp van grijze rifhaaien.

We dreven terug naar de boot in de stroming en passeerden enorme gorgonen en zwarte en zweepkoralen, met een overvloed aan gezonde zachte koralen en zeeleven. Het voelde heerlijk om terug te zijn.

Na een tweede duik gingen we naar Zabargad, vergelijkbaar met het noordelijke Tiran-eiland, maar veel afgelegen en minder bezocht. Er was slechts één andere boot aanwezig.

Een uitstekende stromingsduik naar de oostelijke punt bracht prachtige tafelkoralen in het ondiepe water aan het licht. Blauwgevlekte roggen en murenen leken het rif te bezaaien.

Eindelijk was het tijd om naar het noorden te gaan. Toen we vlak bij het punt van Ras Banas passeerden, konden we de militaire posten en bedoeïenenkampen verspreid over het schiereiland zien. We doken opnieuw door Fury Shoal en zeilden vervolgens 's nachts naar Elphinstone Reef, dat ik zo'n 20 jaar eerder voor het laatst had bezocht.

Elphinstone staat hoog aangeschreven onder duikers, met zijn oceanische witpunt en andere grote haaienwaarnemingen en een prachtig rif. Ik werd getroffen door het aantal dagboten dat op het rif afgemeerd lag, zelfs RIBS van plaatselijke duikcentra, wat voor duikers zeker een vermoeiende, hobbelige rit moet zijn. Het MKB is essentieel.

Niettemin werkte Elphinstone zijn magie uit en leverde twee uitstekende duiken op langs de noord- en zuidplateaus, drijvend langs de zonovergoten oostelijke muur. Opnieuw zagen we slechts een glimp van haaien, hoewel tegen het einde, laag in de lucht, een eenzame oceanische witpunt in het blauw cirkelde.

Terug aan boord vergeleken de nieuwere duikers, sommigen met GoPro's, opgewonden hun eerste ontmoeting met een echte haai, lachend om hoe ze nog maar 50 bar hadden en probeerden weer aan boord te komen terwijl deze steeds dichterbij cirkelde, en ze hadden zich gerealiseerd dat ze in het jachtgebied van een groot roofdier! Hany en Amr hadden hen uiteraard weer in veiligheid gebracht.