Het vet van het land

Nu we het nieuwe jaar ingaan, spoort Nick Lyon duikers aan om goed naar hun lichaamsvorm en conditie te kijken, en actie te ondernemen om ‘fit to dive’ te worden.

Foto's met dank aan Nick Lyon

Heeft u ooit een reddingsactie uitgevoerd? Niet in opleiding, ik bedoel echt. Als dat niet het geval is, moet u weten dat het echte artikel nogal verschilt van een simulatie. Een paar jaar geleden, tijdens een duik in de buurt van Plymouth, reageerde mijn buddy niet meer tijdens de afdaling. Op 16 meter hoogte rolde ze om en begon bewusteloos te zinken. Ik haalde haar in net boven de 24 meter hoge zeebodem en voerde een gecontroleerde drijvende lift naar de oppervlakte uit. Ze werd op de boot geborgen en bevond zich al snel op de A+E, die, door een meevaller, werd bemand door artsen die onlangs waren opgeleid bij het Diving Disease Research Center (DDRC), net naast de deur. Ze kreeg de diagnose dysbare duizeligheid (slechts één oorklaring) en werd naar huis gestuurd. Het is ook de moeite waard om erop te wijzen dat we het jaar daarop trouwden. Dat is belangrijk omdat het zeer waarschijnlijk is dat mijn bijnieren zelden harder hebben gewerkt dan die dag, en ik totaal uitgeput achterbleef.

Bij die redding was nauwelijks zwemmen en geen slepen aan de oppervlakte nodig, maar toch had ik het gevoel alsof ik een marathon had gelopen met een koelkast op mijn rug (niet dat ik dat ooit heb gedaan). Redding is een zeer vermoeiende bezigheid. Dat was in 2008, ik was een regelmatige hardloper en gebruiker van een sportschool en werkte hard om de conditie te behouden die ik had opgebouwd voor een eerdere poolexpeditie, maar een paar minuten ronddobberen in Plymouth Sound had me kapot gemaakt.

Snel vooruit naar 2020. Terwijl ik door de drukke hal van de GO Diving-show staarde, kwam er een willekeurige gedachte in mijn hoofd en ik deelde die met Scuba Diver-hoofdredacteur Mark Evans. “Hoeveel mensen in deze kamer zouden zichzelf kunnen redden, laat staan ​​hun maatje?” Om brutaal te zijn: er was geen olifant in de kamer, er was een flinke kudde, en ik was een van hen. Dit gaat niet over 'fat shaming', dit is een oprechte zorg over het vermogen van veel duikers om een ​​leven te redden, hetzij van henzelf, hetzij dat van hun buddy.

Velen van ons zullen gemerkt hebben dat regelmatig duiken verschillende specifieke aspecten van onze conditie verbetert. Naarmate het duikseizoen vordert, is die cilinder niet zo zwaar, ons gasverbruik daalt, een beetje tij is minder hinderlijk. Maar de reserves die nodig zijn om ons door een reddingsactie te loodsen, zijn moeilijker op te bouwen. Dat wil echter niet zeggen dat we niet halverwege aan die vraag kunnen voldoen.

Ik suggereer geen moment een regime van het slepen van banden door Dartmoor om veilig te zijn voor een bimble van 15 meter in Vobster. Maar we moeten toegeven dat een flink aantal van ons zich enigszins hebben laten gaan. Als professional in de duikindustrie heb ik hiervan een aantal nogal grimmige voorbeelden gezien.

Neem bijvoorbeeld de duiker die, volledig uitgerust, de maximale gewichtslimiet van de duiklift van de boot overschreed. Deze prestatie kwam niet spontaan tot stand. Hij had zijn ‘ontdekking’ al gedemonstreerd: door een scone in drieën te snijden, in plaats van in tweeën, kon hij er meer boter in krijgen…

Terwijl ik de plaats innam voor de chef-kok van de boot, was ik getuige van wat ik alleen kan omschrijven als een emmer chips die in minder dan een minuut bij een bescheiden aantal duikers verdween. En de consumptie van vaste calorieën is niet de enige kwestie. Er bestaat uiteraard een lange traditie van het après-duikbier. Of twee... Ik ben getuige geweest van een duiker uit Scandinavië die zijn lunchdorst lest met een hele fles prosecco, voordat hij zijn uitrusting aantrekt en er weer in springt. Een tijdje geleden heb ik gedoken met een ervaren duiker die zijn weekendtrips plantte op basis van hoe kater hij had. verwachtte dat hij dat zou zijn. Hij stierf tragisch jong.

Maar je hoeft mijn anekdotische beweringen over deze wankele stand van zaken niet te aanvaarden. De eerder genoemde DDRC heeft hiernaar gekeken kwestie voor 30 jaar. In hun onderzoek uit 1990 naar het gewicht en de gezondheid van duikers ontdekten ze dat 34 procent van de deelnemers overgewicht of obesitas had. In 2019 was dat cijfer gestegen tot een ontnuchterende 69 procent. Uiteraard is dit niet alleen een probleem dat duikers treft, en deze cijfers komen grotendeels overeen met de nationale trends. Van bijzonder belang is het feit dat het Britse cijfer nu hetzelfde is als het Amerikaanse, zodat de VS niet langer de wereldleider zijn op het gebied van zwaarlijvigheid.

Dan is er sprake van roken. Ik ben nog steeds verbaasd als ik duikers zie roken voordat ze hun uitrusting aandoen. Zonder de bedoeling om te prediken, is het een heel slecht idee.

Dit alles wordt nog verergerd door een andere factor: we worden er niet jonger op. We zien een toename in de gemiddelde leeftijd van de gemiddelde duiker, en de conditie heeft de neiging af te nemen met de leeftijd.

Omdat de zwaarlijvigheidscijfers onder duikers nu hetzelfde zijn als die in de samenleving als geheel, wijst dit op de onvermijdelijke conclusie dat duikers weinig of niets doen om dit terug te draaien. De vraag rijst dan: wat moeten we hieraan doen?

Laten we eerst het laatste punt nemen: er is weinig dat we kunnen doen aan het ouder worden, en als dat wel het geval zou zijn, zou ik een kliniek runnen die dit aanbiedt, waarschijnlijk in het Caribisch gebied. Ik nader mijn 40^th jaar duiken. Ik was geen kind toen ik begon en ik ben nog niet klaar om mijn kind op te hangen vinnen nog. Dat gezegd hebbende, houd ik bij het plannen van duiken rekening met mijn leeftijd, en dat houdt ook in dat ik besluit om helemaal niet te duiken. Als ik duik, weerspiegelen mijn tijden, diepten en mixen mijn lange levensduur.

Wat betreft mijn algemene conditie (of het gebrek daaraan), mijn wake-up call kwam uitgerekend op de veerboot van Aberdeen naar Shetland. Mijn hut was toevallig voorzien van een grote, goed verlichte spiegel, en toen ik op weg naar de douche naar mijn Adonis-score keek, zag ik tot mijn schrik dat er iets vreselijk mis was gegaan met waar mijn spieren vroeger zaten.

Ik ben niet van plan me voor te doen als personal trainer en hoe jij fitness benadert, is geheel jouw zaak. Wat ik zal zeggen is dat de wandelingen van mijn hond een stuk langer zijn geworden, waar hij blij mee was. Ik ging weer naar de sportschool en wisselde trainingen af ​​voor kracht en hartconditie. Ik was nooit een groot consument van junkfood, maar ik keek zorgvuldiger naar het balanceren van mijn dieet en het oefenen van portiecontrole. Ik had geen bierbuik, maar het was zeker een Merlot-heuvel en ik bezuinigde op de wijnconsumptie.

Vetverlies kan lastig te kwantificeren zijn, vooral als het om gewicht gaat opleiding, omdat spieren meer wegen dan vet. Dus in plaats van te vertrouwen op de weegschaal, gebruikte ik de pasvorm van kleding als indicator voor vooruitgang. Ik ben nog lang niet waar ik moet zijn, maar ik heb een stapel broeken die te riskant zijn om in het openbaar te dragen, uit angst voor onfatsoenlijke blootstelling.

Voor het geval je je vroege bent vergeten opleiding, de enige manier om je fysiologie meer te misbruiken dan ermee te gaan duiken, is door hem de ruimte in te brengen. Dat feit doet mij beseffen dat het in de diepte gooien van een onnodig ongeschikt lichaam vragen om problemen is.

Niet alle incidenten eindigen gelukkig. Ik heb de slechtst mogelijke uitkomst van een duikongeval meegemaakt en ik kan je verzekeren dat het hartverscheurend is. Ik kan niet langer met een gerust geweten de noodzaak van een betere conditie negeren, voor mezelf en voor die van mijn maatje.