Zuid-Tobago – Rivier, zee en oceaan

"Hoe is het water, Randy?" John Austin, mede-eigenaar met vrouw Wendy van R & Sea Divers. Zijn chef duikinstructeur, met zijn meer dan twintig jaar duikervaring in Tobago, antwoordde: “Is zwart, man!”

We waren in Tobago op uitnodiging van Wendy, omdat R & Sea lid was van de Association of Tobago Dive Operators (ATDO). Zij en John waren daar vijftien jaar geleden vanuit Basingstoke naartoe verhuisd, na een eerste kennismaking vakantievilla bezoek en nog een aantal in de volgende 18 maanden. Toen R & Sea Divers te koop kwam, kochten ze het.

We logeerden in Shepherd's Inn, voorheen de Toucan Inn, gekocht en gerenoveerd door Colin "Sheppy" Shepherd in 2014. Gelegen op het zuidelijkste puntje van Tobago, bij Crown Point, net ver genoeg verwijderd van het drukke centrum van de stad, maar op loopafstand met veel bars en restaurants, en op vijf minuten rijden van het strand, waar de duikfaciliteit en de boot te vinden zijn.

We keken John en Randy vragend aan. Het water zag er niet zwart uit vanaf de plek waar we stonden, eerder lichtgroen. 'Het is de Orinoco. Het is slecht weer in Venezuela,' legde John uit. Nog steeds niet veel wijzer, hebben we onze uitrusting uitgepakt.

We kregen gezelschap van Sonia, op vakantievilla met echtgenoot Adam, medegasten van Shepherd's Inn. Ze gingen elke dag om de beurt duiken, terwijl de ander op hun vijf maanden oude zoontje Ocean paste. Vandaag was Sonia aan de beurt.

R & Sea Divers biedt doorgaans gepersonaliseerde duiken voor kleine groepen aan, maar kan ook grotere groepen van duikclubs bedienen. Vandaag waren we alleen met ons drieën.

Randy en kapitein Shomari hielpen onze uitrusting naar de duikboot te dragen, die voor het strand afgemeerd lag. Shomari manoeuvreerde de boot vakkundig naar dieper water voordat hij rond de punt van Crown Point snelde naar het oosten, waar de Atlantische Oceaan de Caribische Zee ontmoet.

Eenmaal voorbij de punt zagen we het water donkerbruin worden. Volgens Randy wordt de pluim van de Orinoco-rivier op het vasteland van Zuid-Amerika omhooggevoerd door de Guyanastroom, dicht bij de oevers van zowel Tobago als het zustereiland Trinidad.

Dit was, zei hij, een van de factoren die duiken in Tobago speciaal maakt.

rivierpluimen ontstaan waar voedselrijke wateren uit het diepe binnenland, inclusief modder en puin dat door regenbuien in het water is geveegd, door de stroming ver de zee in worden geduwd. Dit heeft een enorme invloed op de riffen en het zeeleven. Wat we zagen was het resultaat van recente regenbuien in Venezuela, 100 kilometer verderop.

Vanwege de Guyanastroom kan de stroming rond Tobago behoorlijk sterk zijn. Flying Reef is een driftduik, met verschillende stromingssterktes, afhankelijk van de getijden en de maancyclus. Randy zei dat we dichtbij moesten blijven, omdat het zicht in het donkere water waarschijnlijk laag was. Hij herinnerde ons meerdere keren aan het standaard zoekpatroon van één minuut in geval van scheiding.

We rolden het enigszins woelige water in en daalden als groep snel af. Randy had zijn SMB opgezet.

De eerste paar meter was het water melkachtig groen, met een zicht van 5 tot 7 meter en een opmerkelijke halocline waar het zoute water van de oceaan het zoete water van de Orinoco ontmoette. Dieper kwamen we in Randy’s ‘zwarte’ water terecht – in werkelijkheid een heel donkerbruine soep.

We sloten samen af ​​toen het zicht nog verder afnam totdat we, op ongeveer 10 meter hoogte, weer in melkachtig groen water uitkwamen.

Via een nieuwe halocline verbeterde het zicht tot 10-12 meter. We daalden af ​​naar 14 meter en een zandige zeebodem bezaaid met koraalblokken, een ongelooflijk aantal gigantische sponzen en grote bladeren van zacht koraal die in de stroming wapperden.

We probeerden bij elkaar te blijven in de gemiddelde stroming, maar toen ik me na vijf minuten omdraaide om een ​​foto te maken, nam de stroming toe en verdeelde ons in twee buddy-paren. Terwijl we over het rif vlogen, zochten we naar tekenen van luchtbellen, maar nadat we een minuut lang geen luchtbellen, noch Randy en Sonia hadden gezien, volgden we het plan en stegen op.

Gelukkig deden we dat vlak bij de boot en Shomari zag ons zonder dat we onze SMB hoefden in te zetten. In de korte tijd konden we zien dat Randy en Sonia, op een iets andere diepte, een behoorlijk eind waren meegevoerd.

Nadat we waren opgehaald, besloten we weer naar beneden te gaan, maar allemaal binnen handbereik.

Op de bodem was de stroming iets gedaald, en naarmate we verder reden stopte de groep als één voor fotografie, vervaagde het tot vrijwel niets. We gingen uit elkaar en brachten de laatste 20 minuten van de duik door met het verkennen van de riffen, waarbij we een groot, met koraal bedekt anker en ketting op het zand vonden.

de vis leek veel overvloediger dan ik ergens anders in het Caribisch gebied had gezien. Dikke grijze en Franse maanvissen domineerden de plek, zich niet bewust van onze passage terwijl ze op het rif neerploften. Trompetvissen waren overal, gecamoufleerd in de bladeren en groot genoeg om gemakkelijk te kunnen worden opgemerkt. Geelgestreepte snappers zochten in grote scholen hun toevlucht tussen de zachte koralen en rond het anker. We zagen ook vissen die we nog nooit eerder in het Caribisch gebied hadden gezien.

De eerste kleurenfoto onder water die ooit werd gemaakt, was van een varkenssnapper, voor de kust van Florida in 1926. Ik had er nog nooit een gezien, maar herkende de kenmerkende vorm en patronen ervan.

Geschilderde kreeft en witgevlekte en gigantische groene murenen verborgen in spleten. Pijlkrabben zo groot als borden stonden klaar om passerende prooien te vangen.

Vanuit de duikwinkel stapten we in onze huurauto, die voor ons geregeld was bij Sheppy Auto Rentals, het oorspronkelijke bedrijf van Colin Shepherd op het eiland.

Hierdoor konden we elke dag na het duiken het zuiden van het eiland verkennen, waarbij we meestal voor de lunch naar een rotiwinkel gingen. Samen met een lokaal biertje ging een enorme, met kikkererwten, aardappelen en kip gevulde roti er goed in – en dat allemaal voor minder dan £ 3 per stuk!

De Republiek Trinidad & Tobago heeft zijn geld verdiend met de olie- en gaswinning op het grotere hoofdeiland, waar de meeste bedrijven en de overheid zijn gevestigd. Tobago daarentegen is slaperig en rustig, met toerisme en duiken als belangrijkste, maar zeer kleine, industrie.

De olie-inkomsten zijn gedaald, maar de regering heeft weinig gedaan om Tobago op de markt te brengen, en de toeristische sector doet pijn. De jaarlijkse bezoekersaantallen zijn de afgelopen tien jaar gedaald van 10 naar 100,000.

Toen hij de volgende dag de omstandigheden controleerde, gaf Randy ons enkele duiklocatie-opties, en we besloten westwaarts te gaan richting Mount Irvine en te duiken met de Maverick. De Orinoco-stroom loopt ten oosten van Tobago en wordt dus niet beïnvloed.

Ik had gekozen voor mijn macrolens, gebaseerd op de ervaring van de vorige dag, maar was blij om te duiken op een wrak waarvan John me had verteld dat het vol macroleven was.

Terwijl we over lichte deining heen sprongen, konden we zien dat het zicht enigszins was opgehelderd. We passeerden Pigeon Point, met zijn prachtige strand, en over Nylon Pool, genoemd door prinses Margaret omdat ze dacht dat het water net zo helder was als haar kousen en iemand er tien jaar jonger uitzag. Daarna passeerden we het ondiepe Buccoo Reef, populair bij snorkelaars en boten met glazen bodem.

De meerboei van de Maverick ligt op drie kilometer afstand van het strand van Mount Irvine. Ze was een passagiers- en vrachtveerboot, gebouwd in 1960 voor de doorvoer tussen Trinidad en Tobago, en na bijna 40 jaar dienst door de ATDO en Tourism Development Company tot zinken gebracht als een kunstmatig rif op 32 meter diepte, bijna rechtopstaand op een vlakke zandbodem.

Met een lengte van 60 meter en een breedte van 11 meter kan het wrak in één duik worden verkend, hoewel met de top van de stuurhut op 24 meter decolimieten de duiktijd doorgaans beperken tot ongeveer 40 minuten.

wij volgden de meerlijn tot aan de bovenkant van het wrak. Vis leek er meer op, op ongeveer 15 meter hoogte, en we voelden nauwelijks stroming. Een grote school regenbooglopers kwam ons tegemoet voordat we het kleurrijke dek bereikten, bezaaid met koralen, grote gorgonenwaaiers en zachte koralen. Overal waren vissen.

Randy nam Adam mee op een rondleiding door het wrak, terwijl Mateusz en ik ons ​​concentreerden op het kleinere leven op de verhoogde boeg, mast en stuurhut.

Veel mooi uitziende maar gevaarlijk stekelige vuurwormen hingen aan de takken van de zeewaaier; een paar kropen over het dek. Damselfish en poetslipvis schoten rond, en kleine, bleek gezichtjes staken komisch uit bijna elk gaatje. Een nieuwsgierige witgevlekte vijlvis, gehavend en het grootste deel van zijn “vijl” kwijt, volgt ons een tijdje rond het dek.

Na 35 minuten gingen we naar de rij. Op 5 meter gaf een knoop de diepte van de veiligheidsstop aan. Mijn aandacht werd getrokken door een beweging: in de knoop zat een minuscuul dun vijlvisje verborgen.

Terug aan boord vroeg Adam Randy naar de gigantische vis onder de achtersteven. Ik schopte mezelf voor het feit dat ik ze niet volgde toen Randy uitlegde dat het cobia waren, en ook nog eens grote.

Terug in Mount Irvine Bay koelden we af in het ondiepe water, terwijl Shomari naar de kleine strandbar rende om de WK-ontwikkelingen te bekijken. Een tweede, zeer luie bimble volgde bij Mount Irvine Wall, aan de rand van het noordelijke uiteinde van de baai.

Interessante rotsformaties en doorzwemmen gemaakt van rotsblokken en koraalblokken op de zandige zeebodem leidden ons naar het ontdekken van vele dikke maanvissen, tandbaarzen, oranje en witgevlekte vijlvissen, een grote maar schuwe stekelvarkenvis, mooie scherpneuskogelvissen, geschilderde kreeften en een witte rif Octopus begraven in een snede in de muur.

Randy zag een gigantische koningskrab onder een klein overstek, gevolgd door iets dat zeer zeldzaam was om te zien, vooral bij daglicht: een vleermuisvis met korte neus en rode lippen.

Toen ik naar binnen ging om een ​​foto te maken van het esthetisch uitgedaagde wezen, deed een lichte beweging onder mij me opschrikken.

Een perfect gecamoufleerde steenvis waarschuwde me voor zijn nabijheid.

Waar de rand van de rots het zand raakte, viel mijn aandacht op dansende bewegingen die leken op die van jonge trommels. Kleine visjes van 2 cm met lange rugvinnen als linten leken om elke hoek te zitten. Het duurde een online. zoek later om te ontdekken dat het jeugdige hoge hoeden waren. Nog een primeur voor mij!

Met een gemiddelde diepte van 13 meter slaagden we erin een duik van 81 minuten te maken voordat we met tegenzin terugkeerden naar de oppervlakte.

Het diner kon niet snel genoeg komen, want we genoten van heerlijke kokosgarnalen en vis van de dag in het restaurant bij het zwembad van het hotel. Voor een klein hotel overtrof het eten ver onze verwachtingen.

Omdat Sonia en Adam de volgende dag over het eiland toerden, hadden we de boot voor onszelf. We wilden teruggaan naar Mount Irvine en twee locaties verkennen. Opnieuw hadden we macrolenzen op, dus we waren op zoek naar lange, ondiepe duiken.

Mount Irvine Extension was een voortzetting van de tweede duik van de vorige dag. Omdat het eb was, voelden we een lichte golf toen we een kleine baai verkenden, gevormd door de rotsen erboven, en verder gingen door canyons en overhangen.

Een jonge, nieuwsgierige karetschildpad kwam dichtbij om ons te bekijken. De 15 meter lange zeebodem had zich gevormd tot vreemde, uniforme zandbulten die ik nog niet eerder heb gezien. Terwijl we over een grote rots zwommen, zat er op het zand beneden een enorme zuidelijke pijlstaartrog waarvan de staart ontbrak. Zijn spanwijdte bedroeg meer dan 1.5 meter.

het rif van de Nederlander, vlak bij het strand was onze tweede duik, vernoemd naar een met koraal ingelegd kanon dat daar werd gevonden en waarvan oorspronkelijk werd gedacht dat het Nederlands was, maar in feite Frans. Een andere koningskrab, een gigantische groene murene en veel grijze en Franse maanvissen werden gevonden rond rotsblokken die voornamelijk bedekt waren met hersenkoraal en met hard koraal, zeewaaiers en zachte koralen. Een neonblauwe kaakvis lag in het zand.

Twee ontspannende duiken van in totaal 150 minuten zorgden ervoor dat onze geheugenkaarten bijna vol waren.

We waren blij om opnieuw met de Maverick te duiken, voor Sonia’s voordeel, dit keer met groothoek om op zoek te gaan naar cobia.

De wind blies de zee nu in kleine, witgekapte golven en de lucht was bewolkter. Na een hobbelige rit wisten Shomari en Randy snel de kleine meerboei te vinden.

Het zicht was iets minder dan voorheen en we konden het zand vanaf het dek niet helemaal onderscheiden. De vissen stroomden rond de rails en de hele romp was bedekt met tubastraea zonnekoraal, een rel van fel oranje en roze.

We liepen om het achterschip heen en volgden Randy naar de zeebodem om onder de door stormen ingestorte vrachtruimen te kijken.

De cobia waren er niet, maar, wat ons enorm verraste, zagen we nog een roodlipvleermuisvis met korte neus, die op handachtige vinnen zat.

Terug bij de stuurhut tuurden we door patrijspoorten en ramen en keken hoe het zeeleven zijn gang ging. Eén raam was bijna volledig bedekt met gorgonische zeewaaiers. Terwijl we naar boven gingen, liet ik Sonia de kleine vijlvis in de touwknoop zien.

Terug bij Mount Irvine Wall was er iets meer golfslag, maar we vonden de oorspronkelijke kortneusvleermuisvis weer en verkenden een grot.

Een Franse maanvis naderde Mateusz met aan één kant een remora waar hij duidelijk last van had. Keer op keer wreef hij tegen zijn camera en metalen aanwijzer in een poging zijn ongewenste gast te verjagen, helaas zonder succes. Er was weinig dat we konden doen om te helpen.

Onze laatste twee nachten in het zuiden zouden worden doorgebracht in Plantation Beach Villas in Black Rock, iets verder langs de Caribische kust vanaf Crown Point en op 20 minuten rijden van het duikcentrum. Er wordt gezegd dat de locatie van januari tot september perfect is voor het bekijken van nestelende karetschildpadden, groene schildpadden en lederschildpadden.

De lokale SOS-schildpaddenorganisatie kan u waarschuwen als er schildpadden worden gesignaleerd die hun eieren leggen, wat ze 's nachts doen.

Sean, de manager, leidde ons rond in een villa met drie slaapkamers en drie badkamers, gebouwd in plantagestijl met een groot lymin-terras, perfect voor feesten.

Hij had ervoor gezorgd dat villaverzorger Betty voor ons een van Tobago’s bekendste gerechten zou maken: pelau, een heerlijke combinatie van rijst, bonen en kip.

Onze laatste duikdag in het zuiden zou ook die van Adam zijn, dus we waren verrast toen we een glimlachende Sonia bij het duikcentrum zagen. Adam had haar zijn laatste duikdag cadeau gedaan om quality time met Ocean door te brengen – en ook om een ​​cruciale wedstrijd in Engeland te bekijken.