MAX EATON bevindt zich op een eco-resort-eiland dat de pelagische belofte waar de Malediven om bekend staat ontbeert – en is verrast om te ontdekken hoeveel hij ervan geniet
“Ze kwamen en namen alles mee.” Het is bekend dat duikers overdrijvingen gebruiken – zo groot, zo diep, zoveel – dus ik wilde dit met enige scepsis benaderen.
“Dit was de laatste plaats op de Malediven waar behoorlijk toezicht werd gehouden op illegale buitenlandse visserij”, vervolgde mijn duikgids. “Alle haaien en roggen zijn meegenomen, maar nu komen ze terug: jonge haaien en manta’s.”
Lees ook: Extra incentives om naar Filitheyo te vliegen
Verschillende duiken tijdens mijn reis leek het erop dat zijn uitleg klopte. Wanneer duikers over de Malediven praten, gaat het vaak over de opwinding van nauwe ontmoetingen met buitenmaatse pelagische soorten. Dus hoe was ik op een van de weinige plaatsen beland waar er geen leek te zijn?
Het Barefoot Eco Hotel ligt op het eiland Hanimaadho op het Haa Dhaalu-atol in het uiterste noorden, net onder het Eight Degree Channel dat de Malediven en de Lakshadweep-eilanden in India scheidt.
Het hotel is ontworpen rond een Balinees langhuis en past mooi in het landschap.
Het voldoet ook aan een indrukwekkend aantal eco-eisen, waaronder het produceren van eigen stroom via zonnepanelen, het hebben van een natuurbehoudscentrum en het bottelen van zijn eigen water (in herbruikbare glazen flessen). Het kleine duikcentrum biedt maximaal drie duiken per dag, en alle locaties liggen op minder dan een uur rijden met de dhoni.
Het is geen resort met vergulde bubbels, maar gelegen op een ‘lokaal eiland’, een nogal surrealistisch onderscheid dat je moet maken als je naar een ander land reist.
Met een stad, een school en een landingsbaan biedt Hanimaadho een klein maar intrigerend inzicht in het leven op de Maldivische eilanden.
Een gevolg hiervan is dat alcohol op het eiland verboden is, dus worden de belangrijke après-duikversnaperingen verzorgd in een bootbar op vijf minuten rijden met de gratis watertaxi.
Onze eerste duiken waren beide rond Baarah, een rif eromheen
een klein eiland. Toen we aankwamen, was onze gids Paolo snel het water in, controleerde de stroming en meldde dat deze in de tegenovergestelde richting ging van normaal.
Toen we binnenkwamen en afdaalden, werd het al snel duidelijk dat het zicht niet geweldig was, op ongeveer 10 meter hoogte, de bewolkte lucht en het water vol voedingsstoffen die alle kleuren van het rif eronder doordrenkten.
Ik stopte net boven het rif om de verplichte signalen rond de groep door te geven en maakte van de gelegenheid gebruik om mijn flitsarmen te ontvouwen. Zoals vaak het geval is, was ik de laatste die besefte dat we er nu een extra lid bij hadden gekregen: een karetschildpad zat nonchalant op een rotspunt en keek naar het formele begin van onze duik.
Het duurde misschien maar twee minuten dat we ineengedoken zaten om het te onderzoeken, en al snel had de schildpad besloten dat genoeg genoeg was, en liep weg.
De lichte stroming gaf ons de aanzet om de duik voort te zetten. Terwijl we langs het rif liepen, vermengden scholen snappers zich met doktersvissen die bezig waren met hun ochtendroutines. Beneden dreef een gemarmerde rog langs de plek waar het rif op 30 meter hoogte de zandbodem ontmoette.
DE KOMENDE DAGEN Het scheepswrak van Filladhoo was een heel ander voorstel. De lucht was helder en toen Paolo weer aan boord klom nadat hij de stroming had gecontroleerd, liep deze in de verwachte richting, en vanaf de oppervlakte kon je zien dat het zicht uitstekend was. We waren klaar voor een fantastische duik.
Het wrak is gedeeltelijk opgenomen in het rif, maar fungeert als een perfecte schuilplaats voor alle soorten zeeleven. Snapper, trevally en papegaaivissen komen samen en vertroebelen het wrak. Het wrak voelde net als een gevestigde menselijke woning.
De echte naam van het schip was Kapitein Pentails, en tijdens haar leven op zee was het een vrachtschip van 3000 ton voordat het in 1963 zonk.
De boeg is zo goed als verdwenen, platgeslagen door opeenvolgende stormen, maar de achtersteven is nog steeds intact en rijst op vanaf de bodem, waardoor de overblijfselen van de trechters uit het oppervlak steken.
Beschut tegen de stroming konden we gemakkelijk rond het achterschip zwemmen en de overblijfselen inspecteren van een propeller die uit de romp stak.
Vergeleken met veel gebieden op de Malediven waren de stromingen rond Hanimaadho over het algemeen licht, dus we hadden geen stromingshaken nodig, maar al onze duiken werden nog steeds uitgevoerd als drifts.
Mijn pas gekwalificeerde buddy vond het duiken gemakkelijk en aanzienlijk meer lonend dan het was geweest in het winterse Britse meer waar ze enkele weken eerder had getraind….
De volgende ochtend zaten we op het voorschip van de dhoni terwijl Paolo ons informeerde over de komende duik. Hij was ervan overtuigd dat Finey Thila de beste plek in de omgeving was: een verhoogd rif bedekt met zacht koraal. Het zou echter moeilijker te vinden zijn.
In het zicht van een klein eiland, maar zonder visuele aanwijzingen of doorgangen om weg te rennen, vertrouwden we op de knowhow van onze Maldivische schipper en een draagbare GPS.
Terwijl de duiken tot nu toe op grotendeels rotsachtige riffen waren geweest, was deze plek bedekt met zacht koraal in pasteltinten van roze, paars en geel.
We volgden de rifmuur en kropen de overhangen in om scholen gele veegvissen en af en toe luierende koraalduivels te vinden.
Het zachte koraal wemelde van de anthias, en grote delen van het rif waren bedekt met anemonen, terwijl de levendige bewoners hun plekken dapper verdedigden. Het zicht was opnieuw beperkt, maar in het blauw konden af en toe grotere bezoekers worden gespot: hondtandtonijn en barracuda.
DUIKEN OP ANDERE SITESFilladhoo Thila, Alidhoo Caves, Coral Garden en Hondaafushi Faru waren wonderbaarlijk eenvoudige, zachte stromingen die ons langs rifmuren duwden vol leven en activiteit.
Onze laatste duik was een terugkeer naar Baraah. Eén van de geneugten van duiken is dat variaties in de omstandigheden de sfeer en het gevoel van een duik dramatisch kunnen veranderen.
Waar het voorheen somber en somber was geweest, was het nu helder, helder en energiek, terwijl uitstekende omstandigheden in de lucht en de zee op één lijn lagen.
Terwijl we langs het rif dreven, zag ik opnieuw een schildpad op een rotspunt zitten en liep er met de camera in de aanslag naartoe. Terwijl ik een bekend fotografisch spel speelde, schoof ik geleidelijk mijn camera naar voren, niet zeker of ik de foto moest maken of moest proberen net dat stukje dichterbij te komen.
Ik had er schrik van! Na een elegante ommekeer ging de schildpad weg, maar volgde hem en bleef de rest van de duik ongeveer gelijke tred met ons houden.
Terwijl ik boven het rif pauzeerde voor de veiligheidsstop, zag ik een jonge witpuntrifhaai wegschieten. In mijn gedachten hielp dit bij het onderschrijven van wat mij was verteld; haaien stuiterden terug, zij het alleen in de vorm van aanwezige jonge exemplaren.
Duikers waren altijd de eersten die zich bewust waren van de enorme kwestie van de plasticvervuiling in de oceaan, en het was verheugend om te zien welke inspanningen het resort deed om dit te bestrijden.
Deze kwestie is vooral belangrijk in een eilandstaat waar afvalverwerking een enorme uitdaging is; het hoogste punt van de Malediven is naar verluidt de top van een vuilnisbelt.
Ik geloof niet dat ik tijdens ons verblijf in het Barefoot Eco Hotel een plastic wegwerpfles heb gezien. Er zat gratis plat en bruisend water in de herbruikbare glazen flessen, en het hotel had overal recyclingbakken.
Het gaf een verdienstelijk voorbeeld en op het eerste gezicht was dat milieukeurmerk welverdiend.
Het resort is rustig, ontspannen en lijkt een minimale impact op het milieu te hebben. De afwezigheid van onderwaterrestaurants, eindeloze steigers met waterbungalows en de kunstgrepen van sommige resorts op de Malediven dragen bij aan de charme ervan.
Dit wordt onder water weerspiegeld. De glitter en glamour van grote pelagische soorten ontbreekt misschien, maar wordt gecompenseerd door het gemakkelijke duiken en een gedenkwaardig relaxte sfeer.
FEITBESTAND
HOE ER > Max vloog via Doha met Qatar Airways naar Male en maakte met Maldivian Airways een binnenlandse vlucht van 45 minuten naar Hanimaadho.
DUIKEN & ACCOMMODATIE > Barefoot Eco Hotel, Hanimaadho, thebarefoot.com
WANNEER TE GAAN > Hele jaar.
VALUTA > Het hotel werkt in Amerikaanse dollars, maar accepteert ook euro's.
PRIJZEN > Een week volpension inclusief vluchten en transfers kost £ 1950 Duikreizen, scubatravel.com. U kunt duiken niet vooraf boeken bij het resort, maar u betaalt $60 per duik en nitrox is gratis.
BEZOEKERSINFORMATIE > bezoekmaldives.com
