Kristalblauw, middernachtzwart

in het afgelopen decennium, Anilao is geëxplodeerd van een plaatselijk geheim tot een internationaal bekende macro-hotspot die kan wedijveren met die van Lembeh en Ambon.

Nu we permanent verankerd zijn in de Filippijnen, en met een altijd aanwezige macro-kriebel om te krabben, besloten we dat het de hoogste tijd was om erheen te gaan en het zelf te bekijken.

Om daar te komen, vliegt u naar Manilla en maakt u vervolgens een (verkeersafhankelijke) rit van drie uur naar uw favoriete resort.

Mike Bartick is een centrale figuur geweest bij het op de internationale kaart zetten van Anilao (tot ergernis van degenen die wensten dat het hun privéspeeltuin was gebleven) en we besloten bij hem te blijven onderwaterfotografie-gericht resort, Crystal Blue.

Daar konden we halverwege de middag de aantrekkingskracht van het water niet weerstaan ​​en meldden we ons aan voor een nachtduik op het huisrif.

Eerlijk gezegd was het een frustrerende en onproductieve onderdompeling, omdat we worstelden met technische problemen met zowel de camera als de duikuitrusting. Hoe vaak je ook duikt, het lijkt erop dat een nieuwe locatie altijd een aantal uitdagingen met zich meebrengt als je weer in de stemming komt en je in het ritme van een nieuwe duikwinkel nestelt.

We trokken ons terug in de camerakamer en voerden de aanpassingen door die een soepele toekomst zouden garanderen.

Met 50 duikplekken in de regio heb je geen gebrek aan keuze, maar zoals vaak het geval is bij macroduiken, ligt de nadruk minder op de plek en meer op de wezens die je daar kunt vinden. Dus trapten we af met een naaktslakkensafari bij Mainit.

Op slechts 10 minuten rijden met Bangka waren we verrast toen we zo'n weelderig rif vonden dat we onze groothoeklenzen misten. Binnen enkele minuten had onze gids Glenn echter ons geweten gerustgesteld met een groep Kubaryana's Nembrotha – een groen-zwarte zeeslak met neonoranje neushoorns, beroemd gemaakt door Alex Mustard toen zijn foto ervan werd bekroond in de wedstrijd Wildlife Photographer of Year.

Voor een hongerige naaktslak vormen de gezonde koralen van Mainit een heerlijk buffet, en de proliferatie van zeeslakken verrukte ons toen we het volgende uur onder water steeds meer soorten ontdekten.

een oppervlakte-interval later en we waren op weg naar El Pinoy, met als hoogtepunt Ambon-schorpioenvissen, citroengrondels en de mogelijkheid om octopussen na te bootsen. Glenn was zowel deskundig als enorm behulpzaam voor ons als fotografen, en zorgde ervoor dat we zoveel mogelijk tijd besteedden aan het fotograferen in plaats van aan het zoeken naar onderwerpen.

Al snel kon ik kiezen uit drie zwaar draadvormige Ambon-schorpioenvissen, terwijl Jade de hele duik geduldig wachtte tot een kleine, schattige citroengrondel ging gapen (het leek destijds een volkomen rationele beslissing!).

Oorspronkelijk van Californië, Mike Bartick heeft drie grote passies: koken (hij was chef-kok), duiken en onderwaterfotografie.

We waren blij om te ontdekken dat Crystal Blue de algemeen directeur perfect weerspiegelt. Het duikschema is boordevol, met maximaal vier lange duiken per dag beschikbaar. De duikgidsen zijn hoog opgeleid om met fotografen te werken, en de camerakamer is de beste die ik ooit heb gezien, met veel grote, individuele stations beschikbaar en zelfs internationale converters, zodat je deze niet zelf mee hoeft te nemen.

Ten slotte is het eten fantastisch, waarbij elke maaltijd als buffet wordt geserveerd, met een selectie internationale en lokale gerechten en, cruciaal, u hoeft niet te wachten op uw etenbestelling tussen de duiken door. Alles is zo opgezet dat je zonder zorgen aankomt, duikt en je hart uit de lucht schiet.

Het enige echte wrak in Anilao is de Dari-Laut, en het heeft een behoorlijk achtergrondverhaal. In de jaren zestig was het in Thailand gevestigd als een omgebouwd schip met daarop een jeugdherberg. Het land stond ook buitenspel bij het smokkelen van heroïne en marihuana, wat uiteindelijk zou leiden tot inbeslagname door de Thaise politie.

Het werd geveild aan nieuwe eigenaren en in de jaren '70 verplaatst naar het Anilao-gebied, waardoor het een van de weinige accommodatiemogelijkheden voor duikers werd. Maar onenigheid onder de eigenaren zorgde ervoor dat het in brand werd gestoken door een verzekeringsfraude en zonk.

In een laatste tragische toevoeging aan het verhaal raakte een Duitse duiker die de Dari-Laut verkende, kort nadat deze was gezonken, gedesoriënteerd en kwam binnenin om.

Tegenwoordig leidt de Dari-Laut een veel rustiger bestaan, zwaar bedekt met koraal. Omdat er alleen nog maar het skelet van het schip over is, is het een mooie, ondiepe wrakduik in een beschermde baai, op ongeveer 20 minuten rijden van Crystal Blue.

Hoewel we uitgerust waren voor kleine dingen, merkten we opnieuw dat een groothoekopstelling op deze locatie niet had misstaan.

Terwijl ze haar missie voortzette om de schattigste vissen in de zee te vinden, vestigde Jade zich bij een Acropora-koraal waar een paar rozeooggrondels rondzweefden. Deze centimeterlange vissen hebben doorschijnende lichamen, een gele buik en een extra grote, neonroze oogbol.

Ondertussen leidde Glenn me naar binnen in de schelp van het wrak, waar we een groep kardinaalvissen scanden op tekenen van eieren.

De mond van één persoon stond een beetje open en met een beetje geduld werden onze vermoedens bevestigd toen hij wijd openging en de eieren schudde om er zeker van te zijn dat ze allemaal goed zuurstofrijk zouden blijven.

Ik had een snoot meegenomen en een idee voor een opname met een lange sluitertijd, waarvoor uiteindelijk drie duiken op de Dari-Laut en veel geduld nodig zouden zijn.

Het idee was eigenlijk om het onderwerp te belichten met behulp van de gesnoeide spotlight-achtige straal, terwijl je de camera bewoog om een ​​wazige blauwe waas te creëren. Uiteindelijk vond ik het effect zo leuk dat het een reeks afbeeldingen werd over verschillende onderwerpen.

anilao is een broeinest voor zwartwaterduiken en omdat we nog maar een paar doe-het-zelf-duiken in zwartwater hadden geprobeerd, wilden we het graag eens proberen met de experts.

Het uitgangspunt is om getuige te zijn van wat David Attenborough ooit beroemd omschreef als ‘de grootste migratie op aarde’. Bijna alle vissen en wezens op het rif beginnen in hun larvale stadia hun leven in de pelagische zee.

Overdag zoeken al deze organismen hun toevlucht in het diepe water en drijven 's nachts naar boven om zich te voeden: een enorme massa planktondieren, elk minutieus gevormd.

Er wordt aangenomen dat het duiken in Blackwater al in de jaren zeventig op Hawaï is ontstaan, maar tot voor kort was dit het domein van slechts een paar radicale pioniers. Tegenwoordig is het een van de meest modieuze duikstijlen, vooral geliefd bij fotografen, voor wie het een geheel nieuw scala aan verbluffende onderwerpen vertegenwoordigt.

We vertrokken 's nachts en gooiden een verlichte boei binnen, met een lijn die afdaalde tot 20 meter, uitgerust met krachtige lichten om de paar meter. Verschillende andere boten waren ook betrokken bij deze merkwaardige missie.

We sprongen erin zonder enig ander referentiepunt dan de lichten aan het touw, een verontrustende, donkere en sombere omgeving.

Terwijl we Glenn volgden en onze ogen zich aanpasten, gleden kleine verschijningen voorbij. In eerste instantie merkten we de kleine kwallen en manteldieren op – prachtig, maar al snel over het hoofd gezien toen we larvale bidsprinkhaangarnalen en pelagische inktvissen begonnen te spotten!

De koppotigen zijn de rocksterren van het duiken in zwart water; hun gebrek aan huidpigmentatie geeft ze een werkelijk buitenaards uiterlijk. De woorden “wunderpus regelen” leken vóór de duik op ieders lippen te liggen, waarbij de ervaren gasten hoopten er een te zien, en de duikgidsen probeerden zorgvuldig de verwachtingen te beheersen.

Noem het beginnersgeluk, maar halverwege onze eerste echte zwartwaterduik golfde de opwinding door de zee terwijl we ons allemaal naar de knipperende fakkel van een gids haastten om een ​​bezinkende wunderpus te vinden!

Ik had ze alleen maar op foto's gezien, meestal van het soort waarmee prijzen werden gewonnen, en het was werkelijk een prachtig wezen. Intelligente ogen keken naar ons terug vanuit een lichaam ter grootte van een handpalm, waarbij de hersenen zichtbaar waren door het doorschijnende hoofd.

Dit zouden we later te weten komen Octopus zal tot een kwart van zijn leven in de open oceaan doorbrengen, waar hij kracht opbouwt voordat hij zich op een rif vestigt.

De atmosfeer in het water was elektrisch, waarbij dit kleine organisme de aandacht van elke duiker trok, en toen we bovenkwamen, schreeuwden we van vreugde. Duiken in Blackwater is geweldig, we zijn helemaal bekeerd en raden je ten zeerste aan om het eens te proberen (uiteraard met een goed georganiseerde operator).

Duiken in Zwartwater heeft zoveel aanhang gekregen dat sommige duikers het schema nu op zijn kop zetten, de hele nacht duiken en overdag rusten – hongerig naar dat volgende, ongelooflijke larvale wezen dat hun pad kruist.

Blackwater was nu een vast onderdeel van ons dagelijkse duikdieet, maar tussendoor bezochten we de modderduikplek Coconut en kwamen we een zeer coöperatief en boeiend onderwerp tegen. De zwarte zadelslangpaling is ruim een ​​meter lang, maar verbergt zijn omvang door zich in het zand te begraven, waarbij alleen de kop uitsteekt.

Deze palingen hebben een bijzondere band opgebouwd met poetsgarnalen en toen we de zandhelling afdaalden, kwamen we een garnaal en paling tegen die een prachtige relatie hadden.

Terwijl de paling op zijn buik lag en stilletjes hoopte dat er iets lekkers voorbij zou zwemmen, dobberde de garnaal druk rond om hem van parasieten te ontdoen en daarbij een gratis maaltijd te krijgen.

Deze palingen zien eruit als een kruising tussen een slang en een dinosaurus, maar dit uiterlijk logenstraft hun rustige karakter.

De garnaal kon comfortabel over de neus, mond en ogen van de paling klimmen als een over-aanhankelijk puppy, zonder ooit de geringste reactie te krijgen van zijn veel grotere metgezel.