Bommen bij Bikini

Stel je voor dat er op de deur wordt geklopt. Een vriendelijke man aan de deur probeert je ervan te overtuigen alles in te pakken en het huis te verlaten. Niet alleen jij en je gezin, maar je hele gemeenschap. Het is voor het welzijn van de mensheid en het zal een einde maken aan alle wereldoorlogen, beweert hij.

Ben je het er mee eens? Zou jij het aanbod accepteren om ver weg te verhuizen van de enige plek die je ooit hebt gekend? En zou u blij zijn te ontdekken dat de verhuizing, verre van tijdelijk, meerdere generaties zou duren?

En dat je waarschijnlijk een langzame, gruwelijke dood zou sterven als je ooit naar huis zou terugkeren?

Dit is precies wat er gebeurde in februari 1946, toen de Amerikaanse militaire gouverneur Ben H Wyatt het plaatselijke opperhoofd, koning Juda, ervan overtuigde zijn volk ervan te overtuigen hun kleine eiland op het Bikini-atol te evacueren.

De 167 inwoners werden overgebracht naar krappe kazernes op een afgelegen eiland, en de voorbereidingen voor een kernproefprogramma begonnen. Operatie Crossroads was van start!

Bikini Atoll werd voornamelijk als testgebied gekozen vanwege de afgelegen ligging, en daarom moeten we een lange en soms uitdagende reis doorstaan ​​om daar vandaag te komen. Na bijna drie dagen hebben we het gevoel alsof we naar de andere kant van de wereld zijn gereisd, en inderdaad zijn we bijna op de datumgrens – 12 tijdzones verwijderd van de Greenwich Meridian.

Bikini ligt net ten noorden van de evenaar in de Stille Oceaan, halverwege tussen Australië en Hawaï, en bestaat uit 23 eilanden, waarvan er slechts twee zijn
ooit bewoonbaar.

Na nog drie tussenstops zet de United Airlines Island Hopper uit Guam ons uiteindelijk af bij de Amerikaanse legerbasis op Kwajalein Atoll. Er volgt een korte gratis rit op een militaire veerboot naar het kleine, dichtbevolkte civiele eiland Ebeye. We verzorgen onze jetlag een dag in het charmante en rustieke Hotel Ebeye, het enige in de stad, voordat we aan boord gaan Truk Master.

Voordat we aan onze 24-uurs cruise naar het noorden beginnen, hebben we tijd voor een duik op de zware kruiser Prins Eugen. Het Duitse schip werd na de Tweede Wereldoorlog door de geallieerden in beslag genomen en Duitse en Japanse doelschepen werden betrokken bij de kernproeven om eventuele betekenisvolle verschillen in vijandelijke scheepsbouwmethoden met betrekking tot schade door atoomwapens te onderzoeken.

Prins Eugen overleefde beide ontploffingen van Operatie Crossroads met slechts kleine structurele schade, maar ontving een grote dosis radioactieve neerslag.

Later dat jaar werd ze naar het Kwajalein-atol gesleept voor ontsmetting en het lossen van munitie, maar lekken die ze had opgelopen konden niet worden gerepareerd vanwege de radioactiviteit, dus in december 1946 kapseisde ze in ondiepe wateren in de lagune.

Zoals bij de meeste zwaar gepantserde oorlogsschepen Prins Eugen ligt omgekeerd, maar het wrak blijft een epische duik en de omvang ervan maakt ons klaar voor wat ons te wachten staat.

Belangrijkste fotografische attractie zijn de drie gigantische propellers, waarvan er één uit het water steekt.

Bikini-atol verschijnt aan de horizon laat de volgende middag. We hebben goede tijd gemaakt op de ongewoon kalme Stille Oceaan en komen een paar uur eerder aan dan verwacht, dus we kunnen een snelle oriëntatieduik maken op de USS Saratoga. Waarschijnlijk het grootste duikbare scheepswrak ter wereld, het is een van de weinige vliegdekschepen die toegankelijk zijn voor duikers.

Zwemmen richting de afdalingslijn bij Trukmaster boog Ik kijk naar beneden en het dringt tot me door dat wat ik beneden zie niet de bodem is, maar de cockpit van het 270 meter lange vliegdekschip!

We dalen af ​​naar het dek op ongeveer 30 meter hoogte om ons te oriënteren. De gehele cockpit is bedekt met teakplanken, gekozen omdat ze stevig en gemakkelijk te repareren zijn.

Ondanks een laag zeewier en koralen blijft het mogelijk om hier en daar individuele planken te onderscheiden.

Om de piloten zoveel mogelijk ruimte te geven voor het opstijgen en landen, hebben vliegdekschepen een hoge, smalle brug aan één kant geplaatst. Saratoga had vier sets MK55 9-inch dubbelloopskanonnen van 8 kaliber, twee naar voren gericht en twee naar achteren gericht, maar vóór de explosie was slechts één van de torentjes over en de schoorsteen is sindsdien ingestort.

De bovenbouw is echter verrassend intact. We vinden kaarten-, radar-, coderings- en radiokamers, allemaal erg klein en krap.

We zwemmen de stuurhut binnen. Het heeft geen ramen, alleen smalle spleten, vermoedelijk om officieren in hun hoge, blootgestelde positie te beschermen. Voor de stuurhut bevindt zich een externe navigatiebrug, vanwaar ze tijdens het manoeuvreren een beter zicht hebben op het schip en de omgeving.

We zwemmen naar de upline om aan onze decompressie te beginnen. Omdat we relatief ondiep zijn gebleven, hebben we meer dan 30 minuten deco verzameld. Opeens wijst mijn maatje achter mij en ik draai me om.

Een tijgerhaai houdt ons in de gaten en blijft een tijdje hangen. We horen later dat hij een veel voorkomende verschijning is op de Sara – de kers op onze taart.

We bestuderen een selectie van blauwdrukken en schema's van het wrak nauw tussen de duiken door om ervoor te zorgen dat we interessante plaatsen op de meest efficiënte manier bezoeken. Een vliegdekschip is een drijvende stad en wanneer het volledig operationeel is, USS Saratoga gehuisvest ongeveer 2800 bemanningsleden.

De gemarkeerde compartimenten omvatten een bakkerij, kapperszaak, tandarts, wasserette, ziekenboeg, smid, aardappelschilkamer, slager en duikkluis. Spannende dingen!

Je zou gemakkelijk naar Bikini kunnen gaan en alleen USS kunnen duiken Saratoga voor een week. Als dit het enige wrak was, zou het nog steeds de reis waard zijn. We hebben vijf lange duiken gemaakt op het enorme schip en ik had nog steeds het gevoel dat we nog maar het oppervlak hadden bereikt.

Theoretisch zijn er meerdere kilometers aan doorgangen om te verkennen, hoewel niet alle niveaus toegankelijk of veilig zijn om te betreden. Maar vanaf de enorme voorwaartse vliegtuiglift zijn verschillende routes mogelijk. Een deuropening nodigt uit, maar daarachter ziet het er erg modderig en wazig uit, dus zetten we een veiligheidsspoel in en binden we eerst af.

Nadat je langs de eerste paar kamers bent gezwommen, gaat het zicht open. We kunnen nu de permanente penetratielijn zien die verder het wrak in leidt, blijkbaar aangelegd door personeel van het inmiddels ter ziele gegane duikcentrum op Bikini Island.

We bevestigen onze veiligheidslijn aan de hoofdlijn. Alles is erg roestig en de vloer is bedekt met een dikke laag uiterst fijn sediment. Eén onzorgvuldige handbeweging of misplaatst vin-kick vernietigt de zichtbaarheid.

Uitlaatbellen in een open circuit zouden hier een regen van roestige deeltjes van het dak losmaken.

We gebruiken JJ-rebreathers, maar het is nog steeds nodig om het drijfvermogen af ​​en toe aan te passen, en zelfs een kleine stroom bellen uit een maskeren veroorzaakt percolatie.

De truc is om heel langzaam en bewust te bewegen. Ik word gehinderd door mijn grote camerasysteem, en voor elke deuropening of schot dat we passeren, moet ik de flitsarmen inklappen en de camera voorzichtig voor me uit duwen, terwijl ik er extra op moet letten dat ik de koepel niet bekras.

Al na een paar minuten vinden we het eerste paasei. Op de vloer ligt een US Navy Mark V-duikhelm in zeer goede staat. Het oorspronkelijke ontwerp stamde uit 1916, maar de helm van 30 kg was halverwege de jaren tachtig nog steeds in gebruik. De resterende aanwezigheid van dit zeer waardevolle verzamelobject spreekt boekdelen over het beperkte aantal duikers dat Bikini heeft bezocht.

Van de kaarten weten we dat we na het naar beneden zwemmen van een trap een scherpe bocht naar rechts moeten maken om onze bestemming te bereiken. Mijn buddy tijdens alle duiken in Bikini, de beroemde wrakonderzoeker Richard Lundgren, zwemt voor me uit in de smalle doorgang en verdwijnt plotseling in een deuropening aan de linkerkant.

Is dit het? Heeft hij het gevonden?

Ja, we hebben het gevonden – de tandheelkundige operatiekamer. Alles is heel: drie tandartsstoelen compleet met boren, spoelbakken, slangen en verlichting. We bewegen ons heel voorzichtig in het kleine compartiment om te voorkomen dat de kwetsbare omgeving wordt vernietigd of dat er slib in beweging komt.

Op de terugweg ontdekken we nog meer verborgen pareltjes, zoals wandtelefoons, brandblussers en ziekenboegborden. Overal liggen ouderwetse Coca-Cola-flessen verspreid.

In veel kamers en gangen zien we archiefkasten. In de voor-digitaal leeftijd had de marine veel papierwerk op te slaan.
Tijdens een latere duik vinden we de duikkluis, compleet met navelstrengslangen en hangende droogpakken, en verkennen we de bemanningslounges met banken en salontafels.

Naar verluidt heeft nog niemand de machinekamer verkend. Tegen het einde van onze laatste duik op de Saratoga we vinden een mogelijke manier om binnen te komen, maar hebben geen tijd meer, dus vertrekken Sara met een gevoel van onafgemaakte zaken.

Alle oorlogsschepen in de lagune speelden een belangrijke rol in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog over de hele wereld, maar degene met de meest indrukwekkende historische stamboom moet het Japanse slagschip HIJMS zijn. Nagato.

Vanuit dit drijvende fort leidde admiraal Isoroku Yamamoto op 7 december 1941 de aanval op Pearl Harbor. Nagato werd na de Japanse capitulatie door de Amerikanen in beslag genomen, en ik vermoed dat de mogelijkheid om Pearl Harbor te wreken een rol heeft gespeeld bij de beslissing om haar op te nemen in Operatie Crossroads. Vernietig de Nagato!

Zoals met Prins Eugen, de omgekeerde Nagato's hoogtepunten zijn de enorme propellers, vier stuks, en haar dubbele 16-inch kanonnen, die destijds de grootste ter wereld waren.

De bovenbouw in pagodestijl wordt gedeeltelijk verpletterd door het gewicht van de romp, maar het is mogelijk om je in de brug te wurmen en te doen alsof je admiraal Yamamoto bent, luisterend naar het beroemde radiocodewoord Thora! Thora! Thora!, zou het signaal zijn geweest om de aanval op Pearl Harbor te beginnen.

Yamamoto was tegen een aanval op de Amerikaanse basis op Hawaï, omdat hij vreesde dat dit de Amerikanen in de oorlog zou betrekken. Zijn vermeende profetie na de aanval, “Ik vrees dat het enige wat we hebben gedaan is een slapende reus wakker te maken en hem met vreselijke vastberadenheid te vervullen”, bleken beroemde laatste woorden te zijn…

De verantwoordelijke Truk Master De bemanning raadt aan om de intensieve duikactiviteiten halverwege de reis te verminderen door een beetje gas af te geven, dus in plaats van een middagduik verkennen we Bikini Island. Een wandeling van een paar kilometer brengt ons bij de kleine nederzetting die tot 10 jaar geleden onderdak bood aan Bikini Atoll Divers, geopend in juni 1996 en gerund door de Bikini Atoll Council.

Het plan was om een ​​economische basis te bieden voor een mogelijke toekomstige hervestiging van het eiland, maar in 2008 moest de gemeente de operatie stopzetten, als gevolg van problemen met de betrouwbaarheid van lokale luchtvaartmaatschappijen in combinatie met stijgende energiekosten en een wereldwijde economische achteruitgang die ook het duiktoerisme trof. .

Het duikpersoneel was een maand op het eiland gestrand toen het vliegtuig dat hen moest evacueren kapot ging.

Het gebied heeft een zenuwslopende post-apocalyptische sfeer en het is duidelijk dat iedereen haastig vertrok toen er eindelijk een boot verscheen. De laatste duikbriefing is nog steeds te zien op het whiteboard in het duikcentrum, en in een ander gebouw zijn duikuitrusting, reserveonderdelen, compressoren, serviceruimte, spoeltanks en al het andere nog steeds zoals het werd verlaten – spookachtig.

De omvang, geschiedenis en de details van de Saratoga en Nagato maken van deze wrakken de kroonjuwelen – niet alleen op Bikini-schaal, maar waar dan ook ter wereld – maar we grijpen ook de kans aan om een ​​handvol torpedobootjager-, slagschip- en onderzeeërwrakken uit Operatie Crossroads te duiken. Mijn absolute favoriet onder die “kleinere” vaartuigen (alles is klein vergeleken met Saratoga en Nagato) is de vernietiger USS Lamson.

Tot een aangename verrassing dalen we langs de mooring af, want Lamson zit rechtop op de zandbodem en het zicht is het beste dat we tot nu toe in Bikini hebben gezien. Lamson was tot de tanden bewapend toen ze tot zinken werd gebracht en zit vol met artillerie, kanonnen, dekkanonnen en pijnmijnen, dieptebommen en torpedo's.

Het middengedeelte is slechts een groot verdraaid en verminkt gebied. Naast het wrak op het zand op 50 meter spot ik een slapende witpuntrifhaai en benader hem voorzichtig vanaf de ene kant terwijl Richard zichzelf aan de andere kant positioneert.

Met mijn 15 mm fisheye-lens ziet alles er van een afstand klein uit, maar de stilte van onze rebreathers is een gigantisch voordeel, en het lukt me heel dichtbij te komen voordat de haai wakker wordt en geïrriteerd wegzwemt.

Ik heb het geluk gehad om op enkele van de meest iconische scheepswrakken ter wereld te mogen duiken, zoals Umbrië, Thistlegorm, Brittannic en de wrakken van Truk Lagoon, maar de Bikini-ervaring is een klasse apart. Het voelt heel betekenisvol om de geschiedenis van deze plek te kunnen documenteren, niet alleen de oorlogsverslagen van alle wrakken, maar ook de impact op de natuur en de bevolking van de beslissingen van de regering-Truman.