Sfeervol welkom

ik ben niet overal geweest in de Filippijnen, maar van wat ik heb gezien tijdens mijn reizen door het land lijkt het veel op de Jeepney-trucks die je in elke stad aantreft: helder, kleurrijk en een genot voor al je zintuigen.

De onderwaterwereld stelt ook niet teleur, van de grootste vis in de oceaan tot de kleinste naaktslak, met voor elk wat wils.

De Dauin-kust van het eiland Negros biedt een feest van duikplezier, van de zeldzaamste beestjes via scholen jackfish tot majestueuze walvishaaien, en met een gemiddelde watertemperatuur van 27-30°C heb je keuze te over.

Ik verbleef in Atmosphere, een exclusief, luxueus maar vriendelijk resort in de rustige omgeving van prachtig verzorgde gazons met uitzicht op het glinsterende water van de Boholzee. De accommodatie kan alleen maar worden omschreven als luxueus, en met wat ik schatte op een personeels-gastverhouding van 4:1, wordt aan al uw wensen voldaan.

Het resort bestaat dit jaar tien jaar, en waar sommige andere, jongere resorts snel hun leeftijd beginnen te tonen, ziet de sfeer er nog steeds nieuw en fris uit.

Dit heeft waarschijnlijk iets te maken met het feit dat de eigenaren, het Britse echtpaar Matthew en Gabrielle, op het terrein wonen en de dagelijkse leiding van het resort met hun handen uit de mouwen steken. Vaak zie je ze rondlopen met een klembord en meetlint probeert dingen te verbeteren!

Tijdens mijn verblijf ging het resort van rustig naar bijna leeg naar helemaal vol, maar afgezien van de maaltijden en het verplichte happy hour aan de bar merkte je eigenlijk geen verschil; alles liep als een goed geoliede machine.

het mooie ding Over de kustlijn hier is dat deze ongerept is, beschermd door de Filippijnse wet op grond waarvan alle stranden openbaar zijn. Resorts kunnen er niet op bouwen en het uitzicht voor zichzelf stelen.

Nog strengere lokale wetten langs de kust van Dauin betekenen ook dat het voor resorts onmogelijk is om pieren en steigers te bouwen, waardoor de kustlijn natuurlijker blijft. Deze lokale wetten strekken zich uit tot het duiken, waarbij alle duikers begeleid moeten worden door een gids die in het bezit is van een certificaat van de burgemeester (sorry, geen soloduiken) en duiken in de mariene parken kan alleen op bepaalde uren van de dag plaatsvinden.

De Filippijnen liggen, net als veel andere delen van Zuidoost-Azië, op de ‘Ring of Fire’, wat betekent dat er altijd wel een vulkaan in de buurt is.

Het zwarte zand of, in het geval van de kust van Dauin, het lichtgrijze zand, mag je niet afschrikken, want het duiken is allesbehalve grijs en biedt eigenlijk een dramatische achtergrond voor een fotograaf als ik.

De meeste duiken langs dit deel van de kust vinden plaats op deze grijze zandhellingen, en voor veel van de duikplekken is toegang tot het strand mogelijk.

Atmosphere beschikt ook over drie boten: twee moderne speedboten en een grotere traditionele boot. Voor grotere groepen kunnen er door het resort extra vaartuigen gehuurd worden, zodat u altijd toegang heeft tot waar u maar heen wilt.

Lokale duikgids Richard vroeg me wat mijn favoriete beestje was, omdat hij het heel graag voor me wilde vinden. Ik vertelde hem dat ik er geen had en geen checklist met dingen die ik echt wilde zien, maar dat ik gewoon van elke duik genoot voor wat het mij bracht. Ik zei echter wel dat ik nog nooit een naaktslak “Shaun het Schaap” (Costasiella kuroshimae) had gezien, en hij glimlachte en zei: “Geen probleem!”

Langs de hele kust van Dauin liggen kleine zeereservaten. Atmosphere Resort ligt precies in het midden van een van deze, dus het huisrif is in uitstekende staat, en mijn eerste duik was daar.
We liepen naar binnen, zetten onze vinnen Zodra ik mijn hoofd onder de grond dook, riep Richard me naar me toe om me te laten zien wat op een gele zandkorrel leek, wat erop duidde dat het een soort naaktslak was.

Pas toen ik mijn macrolens opzette, begon ik het te onderscheiden, maar ik kon het nog steeds niet goed zien totdat ik inzoomde op de foto op de achterkant van de camera en besefte dat het een Oxynoe-bellenslak was, een van de kleinste beestjes die ik ooit heb gezien.

Richard had duidelijk geweldige ogen om beestjes te spotten, en hij bleef me gedurende de hele duik beest na beestje tegenkomen. Hij vertelde me later dat er nog meer waren die hij had gezien, maar die hij mij niet had laten zien.

Als fotograaf was ik blij dat hij me niet elke paar minuten een nieuw dier probeerde te laten zien, omdat er maar een beperkt aantal dingen is die je tijdens één duik met succes kunt fotograferen.

Het huisrif had echt veel te bieden. Op een gegeven moment was ik “in de zone”, een van de vele hengelaarsvissen aan het fotograferen, toen ik Richard in de zijne hoorde schreeuwen regelaar. Ik keek op en was geschokt toen ik ontdekte dat ik oog in oog stond met een zeeslang, een van de vele die in het gebied leven.

Ik kon zien dat Richard het heel grappig vond dat de slang me zo had laten springen, en hij giechelde nog steeds in zichzelf toen we het water verlieten.

Shaun het Schaap was ons ontgaan, maar Richard beloofde dat we hem de volgende keer zouden vinden!

trouw aan zijn woord, bij onze volgende duik bij San Miguel in het ondiepe water op het zeegras waren er op de achterkant van een blad twee kleine groene stippen. Op dit punt besefte ik waarom ik Shaun nog nooit eerder had gezien – deze twee waren zo rossig klein en ik was op zoek naar iets veel groters.

Net als de Oxynoe kun je de schoonheid van deze wezens pas echt waarderen als je inzoomt op je foto op de achterkant van de camera en begrijp hoe ze aan hun naam zijn gekomen, en lijken precies op het stripfiguur van de kinderen.

We daalden dieper af en passeerden nog meer stukken zeegras, en Richard leek naar iets te zoeken. Op ongeveer 15 meter afstand vond hij wat hij zocht.

Deze keer kon ik het met eigen ogen zien, maar het was niet groen zoals de vorige. Dit was een felgele en blauwe nudi, ook wel “Schap” genoemd, maar van de Zweedse variant. Deze nudi's waren veel groter en kleurrijker, en eerlijk gezegd veel gemakkelijker te fotograferen. Als je geen supermacrolens hebt, zorg er dan voor dat je een vergrootglas bij je hebt, anders mis je deze leuke kleine jongens, die een genot zijn om te zien.

Misschien is het de wereld waarin we nu leven, maar wat tijdens mijn eerste paar duiken met Richard echt opviel, was hoe weinig hij de dieren in het wild lastigviel of manipuleerde.

Op mijn reizen word ik vaak geconfronteerd met gidsen die het je naar de zin willen maken en fotografische onderwerpen vlak voor je lens afleveren. Als fotograaf kom ik maar al te vaak beelden tegen die duidelijk zijn opgezet; beestjes die uit hun holen zijn gejaagd of naar een aantrekkelijkere locatie zijn getransporteerd, alleen maar omdat het een opvallender beeld oplevert.

We weten dat het doorgaat, maar dit is een praktijk die moet worden ontmoedigd, en het was geweldig om te zien dat Richard dit allemaal niet deed, door dieren aan te wijzen, soms een goede hoek suggererend, maar zonder lastigvallen, gehannes of plagen.

Later vertelde Richard me dat er in de contracten van de gidsen stond dat ze zich niet met het zeeleven bemoeiden en ik zeg: goed gedaan, het is verfrissend om te zien!

de beestjes die ik tegenkwam overvloediger dan alle andere tijdens mijn verblijf in Atmosphere waren hengelaarsvissen. Ze waren overal: zwart, bruin, oranje, geel en alles daartussenin. Het waren er zo veel dat zelfs ik, met mijn bekende onbetrouwbare, beestachtige ogen, er een paar vond. Uiteindelijk heb ik Richard gevraagd om mij er niet meer te laten zien, tenzij ze ongebruikelijk waren of in een zeer goede positie verkeerden.

Ik denk dat ik er tijdens één duik acht telde, wat heel goed gaat.

Dit gebied staat bekend om de hengelaarsvissen en daarom heeft het een zeebioloog, Daniel, aangetrokken die gespecialiseerd is in deze vreemde en prachtige beestjes. Hij heeft zelfs een PADI Frogfish-specialiteit geschreven, die u tijdens uw verblijf mee kunt nemen – dat is heel gaaf.

De volgende dag was mijn kans om Apo Island te bezoeken, waar ongeveer 1000 mensen wonen en bekend staat om zijn groene schildpadden. Onze reis begon vroeg, omdat alle boten via het kustwachtstation moeten gaan zodat de bezoekersaantallen op het eiland kunnen worden geregistreerd. Zodra ze iedereen aan boord hadden geteld, vertrokken we.

Ook al was de wind toegenomen, het duurde nog maar een klein uur om naar het eiland te varen. Onderweg vertelde Richard me dat de beroemde schooljack die daar rondhing al een tijdje niet meer gezien was, maar omdat elke dag anders was, wist je nooit wat je zou zien.

Gezien de weersomstandigheden besloten we om aan de oostkant van het eiland te duiken. En zie, toen we erin doken, kwamen we meteen de grote groep scholende jackfish tegen die ik zo graag had willen zien. Deze school op ongeveer 17 meter hoogte was zo groot dat ik niet alle vissen in één beeld kon passen, zelfs niet met mijn fisheye-lens.

Zwemmen door het midden van dit enorme visbestand was een ongelooflijke ervaring toen ze mij insloten, het licht van het oppervlak blokkeerden en mij desoriënteerden door mij te isoleren van mijn omgeving.

Al te snel nam de stroming toe en werden we gedwongen de school achter ons te laten en door te gaan met onze geplande driftduik.

Terwijl we over het rif en langs een paar van de beroemde groene schildpadden werden vervoerd, was het gemakkelijk om achter een koraalkop te duiken om het van dichterbij te bekijken, en ze leken het ook niet erg te vinden dat ik daar was.

De vissen waren hier in overvloed aanwezig en schoten rond, en ik zag een paar jacks voorbij zoeven op weg naar hun vrienden op school.

Als je geen liefhebber van slangen bent, sorry, dan heb je hier geen geluk. Tijdens mijn twee duiken rond Apo Island zag ik meer zeeslangen dan waar dan ook.

Er is echter eigenlijk niets om je zorgen over te maken, want net als de meeste andere dieren in de zee hebben ze eigenlijk geen last van jouw aanwezigheid.