Een duik van 60 meter in boardshorts

STUART PHILPOTT stoft zijn technische duikvaardigheden af ​​in Utila, maar geeft toe dat het vreemd voelde om op een diepzeeduik te gaan met alleen een zwemvest en een boardshort aan!

Utila moet de backpacker/duiker zijn opleiding hotspot van het Caribisch gebied. Met twee Britse Course Directors die op het moment van mijn bezoek woonden, Utila Duikcentrum (UDC) leek het voortouw te nemen in de campagne en trok een eclectische mix van nationaliteiten aan, van Europese en Scandinavische tot Zuid-Amerikaanse en Canadese nationaliteiten.

Gelegen voor de kust van Honduras, ver weg van het massatoerisme, had ik niet verwacht een volwaardig technisch duikcentrum aan te treffen, compleet met een scala aan “speelgoed” van twinsets, sidemounts en podiumcilinders tot rebreathers met gesloten circuit. 

De experts

Duikmanager Bel Chaves stelde me voor aan de Brit Scott Peaker en de in Canada geboren Jake Bulman, die de technische duikwerklast van UDC met elkaar deelden. Scott bood aan om mij mee te nemen op een trimix-duik, waardoor Jake zich kon concentreren op de rebreathers en, als ik tijd had, de sidemounts. 

Scott gaf al een tijdje deep trimix-cursussen, ongeveer twee keer per maand, en sidemount-cursussen drie of vier keer per maand. Meestal dirigeert hij duiker opleiding duiken op locaties aan de noordkant van Utila, met CJ’s Drop Off als favoriet. “Als je op de duikplek aankomt, staat de muur daar en loopt helemaal tot voorbij de 90 meter,” vertelde hij me.

Scott deelde de ruimte op de duikboot die door recreatieve duikers werd gebruikt, omdat dit de ideale kampeerplaats was voor technische cursussen. PADI-cursusdirecteur Susie Phipps vertelde me dat UDC liep instructeur elke maand cursussen en kwalificeerde elk jaar meer dan 100 nieuwe instructeurs.

‘Het is de perfecte verkoopmachine’, zo zei ze. “Het is gemakkelijk om sidemount- en rebreathercursussen toe te voegen nadat de IE is afgelopen”. Iedereen ziet hoe de technische duikers de briefings doornemen, hun uitrusting aankleden en verdwijnen in het diepe blauw, waar ze niet kunnen volgen, en dit wekt uiteraard nieuwsgierigheid en interesse. “We hebben een constante stroom van werk”.

Het technologiecentrum heeft vijf sets dubbels en drie sidemount-installaties, evenals deco-cilinders en regs die te huur zijn.

Scott begon met duiken in Fiji terwijl hij werkte aan een project voor het behoud van riffen. In twee jaar tijd maakte hij vorderingen Duikinstructeur niveau voordat hij naar Utila verhuisde en zijn technologie voltooide opleiding. Nadat hij meer dan 200 technische duiken had geregistreerd, vertelde hij me: “Ik vind het geweldig om plaatsen te verkennen en te zien waar slechts een paar mensen naartoe kunnen. Technologie opent een heel andere kant van het duiken, van het grondig plannen van duiken van begin tot eind tot de verschillende uitrustingen die je kunt gebruiken en de verschillende gasmengsels.

“Je kunt er ook een sterk vriendenteam mee opbouwen onder de mensen met wie je duikt”.

Ons doel was om een ​​kleine grot op een maximale diepte van 60 meter te vinden en te betreden. "Niemand ziet de grot ooit omdat hij zo diep is", zei Scott. Gasmengsel voor de duik was 20/20, met decogassen 50% en 100% 0₂. De totale duiktijd zou 60 minuten zijn. 

Scott en Jake kenden mij niet van Adam en waren dus bezorgd over mijn veiligheid. Toegegeven, ik had al een paar maanden geen technisch duiken meer gedaan en voelde me een beetje roestig, dus ik volgde graag hun richtlijnen. Scott gaf een zo grondige briefing dat het voelde als een gesimuleerde droogloop van de hele duik! Ik kon zien dat hij buitengewoon consciëntieus was, en ik ben er zeker van dat hij dezelfde procedure doorliep met iedereen die hij begeleidde of trainde.

We kwamen allemaal opdagen in veelkleurige boardshorts en rashvesten. Er was geen enkel stuk zwarte uitrusting te zien. Scott was bezorgd dat de duik op de een of andere manier ‘minder technisch’ zou lijken voor de buitenwereld, maar de watertemperatuur schommelde rond de 30°C en zou op onze doeldiepte met niet meer dan een graad of twee dalen. mijn mening was er geen probleem. We waren passend gekleed voor de gelegenheid – helemaal geweldig, kerel!

CJ's drop-off

De boottocht naar CJ’s Drop Off duurt ongeveer 45 minuten, waardoor ik de tijd had om de kustlijn te verkennen. Voor een klein eiland (Utila heeft een oppervlakte van slechts 45 vierkante kilometer) was er een goede variëteit aan bars, restaurants en stranden om te proeven. Bel had haar neus op de grond en wist precies welke etablissementen een happy hour of twee-voor-één eten aanboden, waardoor ik een paar extra dollars kon besparen.

Onder water had mijn trim wat aanpassingen nodig. Ik voelde me enigszins omgekeerd, en toen ik beladen was met podiumcilinders, maakte dit het vinnen moeilijker dan nodig. Technische uitrusting moet comfortabel zijn, maar ik word altijd (letterlijk) in het diepe gegooid met onbekende kitconfiguraties. Er lijkt nooit genoeg tijd te zijn voor verfijning.

Ik wens ons goede reis, vloog een kleine karetschildpad voorbij. Als ik even op de gedachte kwam om hem te volgen voor een foto, herinnerde ik me al snel dat dit een serieuze technische duik was met een geplande looptijd, en ik dacht er beter over na. Blijf gefocust op de duik en houd je aan het plan.

Ik volgde Scott en Jake terwijl we afdaalden op de bijna verticale muur. Met een zicht van meer dan 30 meter was het heel dramatisch om weer naar het oppervlak te kijken. ‘Ik laat mijn leerlingen altijd naar boven kijken, omdat de muur eigenlijk een beetje overhangt en boven je uit torent, waardoor je je daar beneden klein voelt’, had Scott me verteld.

We passeerden een groepje oranje buissponzen die uit de muur staken. Ik hield het tempo aan totdat we de ingang van de grot op de voorgeschreven maximale diepte bereikten. Mijn Pijlstormvogel computer was een opname aan het maken op 60 meter. Dit bleek mijn beste fotomoment te zijn, waarbij ik in de ondiepe grot naar buiten keek in het blauw, met Scott en Jake op de voorgrond.

Een enorme rotsformatie in het midden van de opening voegde wat perspectief toe en was versierd met kleurrijke sponzen om de opname interessanter te maken.  

Na een korte periode draaiden we ons om en klommen weer omhoog en rond de muur. Ik stopte bij de buissponzen om nog een stroom foto's te maken, ging toen verder en voltooide onderweg deco-stops.

Terug aan de oppervlakte was iedereen blij. De duik had niet soepeler kunnen verlopen van runtime naar gasbeheer. Ongeacht de zeetemperatuur duik ik meestal niet in iets minder dan een pak van 5 mm, vooral niet tijdens technische duiken, maar bij deze gelegenheid zag de boardshort er behoorlijk cool uit (zelfs met mijn mollige benen) en voelde niet aan te cool!

Rebreather-tijd

Toen ik de volgende ochtend kwam, had Jake de rebreathers al klaargemaakt voor het duiken van onze dag, dus ik hoefde geen tijd te besteden aan het in elkaar zetten van het apparaat, waardoor ik me erg lui en onbekwaam voelde.

Ik had me een aantal jaren geleden gekwalificeerd als TDI Poseidon-rebreatherduiker tijdens het duiken in het Dive-In Larnaca-technologiecentrum op Cyprus. Helaas was het hetzelfde verhaal als de vorige trimix-duik – Ik was verroest door de werking van een Poseidon Se7en, dus Jake heeft alle procedures grondig doorlopen voordat we het water in gingen. 

Jake had in 2014 leren duiken. Zijn eerste duik was bij West Hawk Lake, Canada, in water van 4°C terwijl hij een wetsuit met gaten droeg dat een compleet contrast vormde met board-short-duiken in het Caribisch gebied.

Hij had zijn eerste rebreatherduik in februari 2015 voltooid en werd een instructeur dat april. Hij had nu bijna 100 uur op de Poseidon en ongeveer 60 uur op zijn persoonlijke KISS Sidekick-eenheid, wat in totaal meer dan 180 gelogde technische duiken opleverde. Tot nu toe heeft hij 18 CCR-cursussen gegeven bij UDC. 

We zijn erin geslaagd om aan boord van een boot te springen op weg naar een populaire plek genaamd Duppy Waters. Ik merkte dat alle boten speciale technische ruimtes hadden voor het opbergen van twinsets en andere spullen, wat een leuke bijkomstigheid was.

Ik had ongeveer 70 uur ervaring op alle soorten rebreather, van Inspiration en Megaladon tot JJ en Liberty (met dank aan Rubicon in Lanzarote). Maar ik heb er geen, dus ik kan meerdere maanden, soms langer, zonder een apparaat gebruiken. Jake leidde me door de pre-breathe-cyclus en de standaard Se7en-opstartprocedure, die in feite bestond uit “volg de instructies op de handset”. 

De meerlijn lag naast de drop-off op een diepte van ongeveer 8 tot 9 meter, dus ik zweefde dicht bij de zeebodem en bracht de eerste paar minuten door met het wennen aan het drijfvermogen.

Met standaardduiken is het gemakkelijk om in en uit te ademen en onmiddellijk een meter of twee te stijgen/dalen. Dit werkt goed mee fotografie, omdat ik voortdurend van positie en diepte verander terwijl ik probeer de beste compositie te krijgen. Maar als ik een rebreather gebruik, verandert het in- en uitademen het drijfvermogen niet.

Dit vraagt ​​om een ​​andere aanpak en het is even wennen. Ik oefende met het maken van een paar foto's van Jake onder de boot voordat we langs de muur afdaalden tot ongeveer 30 meter. Jake leidde me naar een aantal overhangen en smalle doorgangen, wat mijn onlangs aangescherpte drijfvermogen op de proef stelde. Ik moet toegeven dat er na mijn duik nog een paar extra deuken en krassen op de rebreather zaten! 

We vinnen langs de buitenranden van het rif en bewonderden het landschap. Een eenzame barracuda kwam binnen voor een nadere blik. Ik stopte om wat foto's te maken van een grote groene murene en een nieuwsgierige kogelvis. Door het ontbreken van luidruchtige uitgeademde bellen leek de sfeer veel serener.

“Rebreathers zijn zo stil dat zwemmen door een grot of ronddobberen in de oceaan een heel andere ervaring wordt”, aldus Jake. “Je kunt soms je hartslag horen”.

Terug aan de oppervlakte

Gênant genoeg vergat ik uit te ademen tijdens de beklimming. Het gas in de lus zet uit, waardoor het drijfvermogen toeneemt, en uitademen door je neus verhelpt het probleem gemakkelijk – zolang je het je herinnert! Ik kwam er uiteindelijk wel, maar voelde me even ongemakkelijk. Hoeveel uur heb ik op rebreathers gehad? Ik voelde me zo'n idioot.

Jake was helemaal verslaafd aan rebreathers. “Ze zijn hydrodynamischer dan twinsets, dus je kunt sneller en warmer bewegen dankzij het vochtige gas en met minder deco, en dat allemaal terwijl je minder gas verbruikt. Wat wil je nog meer?”

UDC had de technologieduikmarkt van Utila in het nauw gedreven, waarbij de rebreather- en sidemount-cursussen voorop liepen in de populariteit. De technische trimixcursussen vergen een langere tijdsbesteding, wat voor sommigen een afknapper kan zijn. Scott zei dat het minstens zes dagen zou duren om zich te kwalificeren.

Technisch duiken in tropische omstandigheden heeft zijn voordelen. Utila biedt een goed aanbod aan duikplekken tot 90 meter en verder, er was heel weinig stroming en het zicht overschreed meestal de 30 meter – en niet te vergeten dat ik comfortabel mijn super-duper boardshorts kon dragen.

Jake's favoriete technische site, Pumping Hill Banks, bood de bonusattractie van het jagen op koraalduivels. Maar gaan lionfish, technisch duiken en boardshorts echt samen? Mijn verbeelding sloeg op hol – er was maar één stiekeme koraalduivel voor nodig in de korte broek en whoa! Denk maar aan die pijn en zwelling, terwijl je 30 minuten deco-stops voltooit!

Foto's door Stuart Philpott

Ook op Divernet: Similan-eilanden: duiken in de zee van een miljoen sterren, Dieper duiken op Royal Adelaide, Waarom Dorset Dive Kyarra een nationale schat is