MEXICO DUIKER
500% meer vis
Is dit het meest succesvolle maritieme park ooit? De statistieken zijn verbazingwekkend, en de realiteit van het duiken bij Cabo Pulmo is zelfs nog beter, zegt HENLEY SPIERS
Duikgids Alex kijkt omhoog naar de enorme school jacks.
Verscheen in DIVER april 2019
WANNEER ONZE DUIKGIDS, Alex had gezegd dat de school Jack zo groot was dat je hem vanaf de oppervlakte kon ruiken, ik dacht dat het gewoon een flamboyante, duiker-overdrijving was. Maar toen we de plek naderden, begon de onmiskenbare olieachtige geur van vis mijn neusgaten te bereiken...
Ik was in Cabo Pulmo, in de Baja Californië Sur-schiereiland van Mexico, en kon mijn opwinding nauwelijks bedwingen toen we ons voorbereidden op onze eerste duik.
Cabo Pulmo is de thuisbasis van een van de meest succesvolle mariene parken ter wereld, en een gebied dat veel wordt genoemd in de duiktaal. Desondanks was ik erg blij om te ontdekken dat het nog steeds een beslist onontdekt gevoel had.
Toen ik in San Jose del Cabo landde, huurde ik een auto (niet in staat de Jeep-upgradeoptie te weerstaan) en maakte een spectaculaire rit van twee uur door een bergachtig, woestijnlandschap, waarbij de zee in en uit het zicht kwam terwijl de weg zich langs de kustlijn slingerde. .
De vlucht had verschrikkelijk lang geduurd, maar ik ervoer nu de opgetogenheid die gepaard gaat met aankomst op een opwindende nieuwe duikplek. We sloegen rechtsaf van de hoofdweg en brachten het laatste halfuur door over een hobbelige onverharde weg.
Ik kon niet helemaal geloven dat Cabo Pulmo, een plaats waarover ik zoveel had gehoord, nog steeds bestond in zo’n bescheiden, massatoerismevrije omgeving.
CABO PULMO is een dorpsgemeenschap die afhankelijk was van de visserij totdat de bevolking zich begin jaren negentig realiseerde dat hun wateren totaal overbevist waren.
Het was toen dat een van de grootste families, de Castros, de gemeenschap ervan overtuigde dat ze hun baai moesten beschermen. In 1995 voerden ze met succes campagne voor de regering om het Cabo Pulmo National Park op te richten.
Aanvankelijk was 35% van het parkgebied aangewezen als no-take-zones, maar dit werd later uitgebreid om nultolerantie voor de visserij in het hele park mogelijk te maken.
De resultaten, in slechts een decennium of twee, zijn verbazingwekkend. In 2009 was elke groep vissen, van de kleinste tot de grootste, teruggekeerd en was de totale visbiomassa met 463% toegenomen!
Volgens deze maatstaf is het het meest succesvolle mariene park ooit opgericht, een baken van hoop in een oceaan die onze hulp nodig heeft.
Voor mijn eerste duik vroegen ze waar ik heen wilde, en de enorme school jacks was het voor de hand liggende antwoord.
Ik heb mijn maskeren, en de geur van de vis verdween, al snel vervangen door de aanblik van de grootste opeenstapeling van vissen die ik ooit had gezien toen we achteruit naar binnen rolden.
Ik heb eerder tussen de schooljacks gezwommen, maar dit was anders. Zelfs bij een zicht van 20 meter was de vismuur zo groot dat je het begin of het einde ervan niet kon zien.
Beneden op het zand, op 20 meter hoogte, bevond ik me met een plafond van jack, dat zich helemaal tot aan de oppervlakte uitstrekte.
Slechts 10 minuten van de kust, en we werden overspoeld door grote ogen in wat een van de wonderen van de onderwaterwereld moet zijn! Sterker nog, met strikte limieten op het aantal duikers per locatie en een boekingssysteem voor duiklocaties samen met de parkwachters, hadden we de ervaring de volgende 45 minuten helemaal voor onszelf.
MEXICO IS LANG GEWEEST op mijn duikbucketlist en nu ik hier was, voldeed het snel aan mijn hoge verwachtingen, en dat zijn niet alleen de mezcal die praten! Ik zou er al snel achter komen dat Cabo Pulmo veel meer dan alleen maar massale jacks op het menu had staan.
Het oudste levende koraalrif van Noord-Amerika bevindt zich daar, een van de slechts drie bestaande koraalriffen. Vier enorme, minerale vingers reiken naar de zee en creëren een interessant geologisch zeegezicht. Deze vingers vormen de basis van het rif, en hoewel het niet de levendige kleuren heeft die we vaak associëren met koraalriffen, herbergt het een groot deel van het leven.
Honderden kleine zeewaaiers zijn verspreid over de rotswand, zwaaiend op het ritme van de zee. Elk hoekje, gaatje en uitsteeksel is een thuis voor vissen, koralen en wezens.
Kijk naar binnen en je zult een trekkervis met een stompe kop zien die even op adem komt, of, mijn persoonlijke favoriet, de parelhoenkogel, die zijn donkere, witgevlekte lichaam gebruikt om zich in de schaduw te verstoppen.
Gooi een beetje stroboscooplicht op het zeegezicht en de kleuren komen terug en onthullen een opvallend palet van roze, paarse, oranje en gele tinten. Als onderwaterfotograaf was ik blij toen ik ontdekte dat de vissen overvloedig aanwezig waren en zich zeer op hun gemak voelden in de aanwezigheid van duikers. Je zou tot op enkele centimeters kunnen naderen en ze zouden graag poseren.
De jack-school maakte het mariene park beroemd, maar bij elke rifduik passeerden we strook na strook kleine scholen vis. De burro, of Panamic-varkensvis, lijkt op een van Picasso's kubistische kunstwerken en heeft een levendig geel lichaam, schuine gestreept gezichten en vormt strakke pakken.
Ze zijn bij bijna elke duik te vinden, maar ik kon het niet laten om bij elke gelegenheid foto’s te maken, waarbij hun kleuren perfect contrasteren met het blauwe water.
Ik verbleef bij Cabo Pulmo Beach Resort, door enkele Mexicaanse vrienden aanbevolen als de beste plek in de stad. De kamers variëren van eenvoudige tot grote villa's aan het strand.
Ik bevond me in een eenvoudige kamer, die alles bood wat ik nodig had als individuele reiziger, maar dagdroomde al van een terugreis met het gezin in een van de villa's.
Met het duikprogramma zijn maximaal vier duiken per dag mogelijk, waarvan twee in de ochtend en twee in de middag. De duikboten worden per tractor te water gelaten en tijdens de oppervlakte-intervallen blijf je op de oceaan.
De zee was behoorlijk kalm tijdens mijn bezoek, dus de lanceringen waren gemakkelijk. De boten zijn vrij klein en schommelen behoorlijk, zelfs bij een bescheiden deining, dus neem de tabletten mee als je kwetsbaar bent voor reisziekte.
Volgens de parkregels is de maximale verhouding zes duikers op één gids, dus de duikgroepen zijn altijd leuk en intiem. De duiken zijn bijna allemaal rond de 20-25 meter, zonder de mogelijkheid om naar een zacht glooiend rif te werken.
De regels schrijven een maximale duiktijd voor van 50 minuten en op die diepten op een enkele cilinder merk je dat ofwel de luchttoevoer ofwel de nultijd een opstijging van ongeveer 45 minuten voorschrijft.
Ik was verrast toen ik ontdekte dat nitrox niet beschikbaar was in een van de duikresorts van Cabo Pulmo, vooral met veel herhalingsduiken in het bereik van 20 meter, en ik hoop daar in de toekomst een verandering te zien.
Hoewel het mijn eerste keer in Mexico was, heb ik het eten al lang bewonderd en genoot ik tussen de duiken door van fajitas, quesadilla's en burrito's.
Het is slim dat het restaurantpersoneel uw lunchbestelling bij het ontbijt opneemt, zodat er geen gedoe meer is als u terugkomt van de ochtendduiken (waarvan vaste lezers weten dat het een schrikbeeld van mij is).
Het duikpersoneel was erg vriendelijk en zorgt ervoor dat je je snel een deel van de familie voelt, zelfs tijdens een kort verblijf.
STIERENHAAIEN ZIJN ER ONDER de bewoners van het Cabo Pulmo-rif en ik waren heel blij met mijn allereerste ontmoeting met deze gedrongen roofdieren tijdens ons eerste dagje uit. In tegenstelling tot de rifvissen bleven de haaien echter net buiten fotografisch bereik en, zoals ze zeggen, als je geen foto, het is niet gebeurd!
Omdat ik graag definitief bewijs wilde krijgen van deze haaienwaarnemingen, vroeg ik Alex om zijn beste manier om haaien op te roepen. Hij nam onze groep mee naar de duiklocatie Esperanza en we zweefden op 25 meter boven het zand. Al snel kwam het silhouet van een stierhaai uit de verte tevoorschijn en kwam op ons af.
Ik probeerde kalm en laag bij de grond te blijven, en mijn ademhaling te timen om te voorkomen dat er bellen werden gespuugd als het dichtbij kwam... klik... nu had ik zeker bewijs, ook al was het meer een ID-opname (een meestal denigrerende term onder onderwaterfotografen) dan wat dan ook bekroond.
Onze groep verspreidde zich een beetje om ons visuele bereik te vergroten, en we wachtten tot de stierhaai weer ronddraaide. Het was vriendelijk en de opwinding onder onze groep was bijna voelbaar.
Terwijl we de horizon afspeurden naar actie, kwam er een school jacks in zicht, niet zo groot als de school, maar toch behoorlijk groot. Ik durfde even te dromen dat deze twee onderwerpen, haaien en scholenvissen, samen zouden komen, en tot mijn ongelovige vreugde kwam de stierhaai terug en werd snel verzwolgen door de krik!
Het was een ongelooflijk gezicht, terwijl de haai onbewogen door het zand kruiste met een leger vissen eromheen. De haai vertoonde geen teken van agressie jegens hen en in feite leek de jack met de grote ogen zich actief tegen zijn lichaam te wrijven. Later zou ik leren dat de ruwe haaienhuid een perfecte krabpaal is om zich van parasieten te ontdoen.
De stierhaaien worden ook vaak waargenomen bij El Vencedor, de enige wrakduik in de baai. De herbevolking van het rif met haaien, roggen en grote tandbaarzen is het meest opvallende verschil vergeleken met andere duikplekken, en het is zo leuk om onder water rond te zwemmen, wetende dat je elk moment een van deze koningen van de wereld kunt tegenkomen. het rif.
Grappig om te bedenken dat dit eigenlijk de manier is waarop de oceanen zouden moeten zijn, en dat we vreemd gewend zijn geraakt aan riffen waarop haaien een ongewoon gezicht zijn.
El Vencedor was een grote trawler voor de tonijnvisserij die in de jaren tachtig zonk nadat hij op het rif was terechtgekomen. Tegenwoordig is het een van de meest populaire duiken in de omgeving. In slechts 1980 meter water is het een broeinest voor het zeeleven en de delen ervan liggen verspreid over de zeebodem, alsof ze door een onderwaterreus zijn gegooid.
De propeller steekt uit een berg oude visnetten en de indrukwekkende motor strekt zich uit over het zand.
Terwijl we de locatie verkenden, kwamen in de verte stierhaaien in en uit het zicht en hielden ons gezelschap terwijl we de overblijfselen van het schip verkenden.
TE MIDDEN VAN AL DIT GEWELDIGE DUIKEN, de jack-school bleef enorm boeiend en we keerden er dagelijks naar terug. Bij elke gelegenheid varieerden het gedrag en de omstandigheden van de vis enigszins.
Op een dag troffen we de hele school dicht bij de bodem aan, zich wrijvend over het zand – dezelfde soort spabehandeling met vissen die we ze hadden zien uitvoeren met de stierhaai.
Na verloop van tijd begon ik meer op te merken van het andere zeeleven dat de school vergezelde of bezocht. Kogelvissen worden vaak aangetroffen en gebruiken het schijnbaar als een beschermend schild.
Geelvinchirurgvissen, met een gele band over hun gezicht waardoor ze op struikrovers lijken, pulseerden verwoed met hun borstwaaiers om bij te blijven.
In zeldzame gevallen kwam er ook een schildpad opdagen, wat de actie nog leuker maakte voordat hij verder ging.
Schildpadden worden beschouwd als een delicatesse en maakten ooit deel uit van het dieet van Cabo Pulmo. Tegenwoordig zijn ze beschermd en wederom een succesverhaal voor een maritiem park.
Cabo Pulmo liet me inspireren voor het zeeleven, maar ook voor de wil, vastberadenheid en vooruitziende blik van deze kleine gemeenschap, die slechts iets meer dan 100 mensen telt. Het is gemakkelijk in te zien dat het nu voor iedereen beter werkt, maar 25 jaar geleden nam de bevolking van Cabo Pulmo een besluit dat hun levensonderhoud bedreigde, in de hoop dat het op een dag vruchten zou afwerpen.
Het is moeilijk te overschatten hoe moedig en zeldzaam dat is, en prachtig om te zien hoe goed de gok is geslaagd, zowel voor het milieu als voor de lokale bevolking. Dit kleine Mexicaanse stadje is nu wereldberoemd en een baken van inspiratie voor kustgemeenschappen overal.
Ik hield van Cabo Pulmo: vanwege het duiken, vanwege het gevoel van ontdekking, vanwege het vriendelijke welkom en vanwege het hartverwarmende natuurbehoudsverhaal. Ik kom zeker terug en hoop dat we in 2019 en daarna meer “Cabo Pulmos” in de wereld kunnen zien.
FEITBESTAND
HOE ER> BA vliegt via een Amerikaanse tussenstop van Londen naar San Jose Del Cabo, en TUI zal vanaf november directe vluchten van Londen naar Los Cabos introduceren.
DUIKEN & ACCOMMODATIE> Cabo Pulmo Beachresort, cabopulmo.com
WANNEER TE GAAN> Het hoogseizoen loopt van half september tot half december, waarbij vooral oktober en november populair zijn, omdat deze maanden het beste zicht en het warmste water (26°C) bieden. Er volgt een winderig seizoen en de watertemperatuur kan dalen tot 16°C. Het zicht neemt drastisch af naarmate plankton- en algenbloei plaatsvindt, maar het walvisseizoen begint en er zijn veel meer naaktslakken en andere macrowezens zichtbaar. Mei en juni is de tijd voor grote scholen mobula-roggen.
GEZONDHEID> De dichtstbijzijnde hyperbare kamer bevindt zich in Cabo San Lucas.
GELD> Mexicaanse peso.
PRIJZEN> BA-retourvlucht vanaf minder dan £ 500. Een verblijf van drie nachten op basis van volpension in het resort tijdens het hoogseizoen, inclusief twee duiken per dag, kost US $ 700 pp.
BEZOEKER Informatie> bezoekmexico.com, bezoekloscabos.travel
