Wraktour 30: Kos XVI

Het is een eind weg en aan de diepe kant, maar hoe vaak krijg je de kans om van een intacte mijnenveger te genieten? vraagt ​​John LIDDIARD. Illustratie door MAX ELLIS

De Kos XVI is een zeer zeldzaam soort wrakk, een mijnenveger die intact en rechtopstaand is en niet door een mijn aan stukken is geblazen!

Het begon zijn leven als onderdeel van een vloot van Noorse walvisboten Kos I naar Kos XXIII. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Kos XVI werd omgebouwd tot mijnenveger en diende bij de Royal Navy.

De meeste mijnenvegerwrakken waarin ik heb gedoken, zijn opgeblazen nadat ze op een mijn waren geraakt, maar niet op Kos XVI, dat in augustus 1941 bij een aanvaring tot zinken is gebracht. Voor zover ik weet zijn er geen mensenlevens gevallen en is het dus geen militair oorlogsgraf.

Het wrak bevindt zich op een diepte van 38 meter aan de buitenrand van het Rough-gasveld, ongeveer 38 kilometer ten zuidoosten van Flamborough Head. Nogmaals, het ligt iets verder uit de kust dan normaal Wrak Tours, maar het is zo'n interessant wrak dat ik het erbij moest betrekken.

Onze tocht begint ongeveer midscheeps aan bakboordzijde (1). Het hele wrak helt iets naar bakboord, waardoor deze zijde op 36 meter ongeveer een meter dieper ligt dan de stuurboordzijde. De bovenbouw is een open stalen raamwerk bedekt met een dikke begroeiing van pluizige anemonen. Gezien het feit dat het schip bijna 60 jaar heeft stilgestaan, is het houten dek op de meeste plaatsen verrassend intact, hoewel het op sommige plaatsen bijna volledig is weggerot.

Werkend naar het achterschip kunt u kiezen tussen zwemmen binnen of buiten een overdekt gedeelte van het dek (2). Langs de zijkant van het dek lopen sets zware kabels over de hele lengte van het schip.

Rekening houdend met de rol van het schip in oorlogstijd, zou dit onder meer koperen demagnetiseringskabels en stalen trossen omvatten die worden gebruikt om mijnenvegeruitrusting te slepen, naast de kabels die worden gebruikt om het schip te besturen.

Als je in de bovenbouw tuurt, zijn een extra grote ketel en motor zichtbaar, maar daarover later meer. Precies waar de bovenbouw ophoudt, is het achterschip vrijwel volledig gescheiden van de rest van het schip (3).

Deze schade is begonnen door de aanvaring waarbij de Kos XVI, en aangevuld met tijd, getijden en zwaartekracht.

Boven het achterschip zit nog een groot stuurkwadrant vast aan de roerstijl (4). Onder de achtersteven is het roer naar één kant gebogen en ligt nu begraven, maar de grote ijzeren propeller zit nog steeds aan de as vast en is, zoals het grootste deel van het schip, bedekt met anemonen (5).

Onder het achterschip bevindt zich een lichte schuur, maximale diepte 38 meter. Hier vond ik een van de grootste kreeften die ik ooit heb gezien. Ik eet geen zeevruchten, maar alle anderen op de boot lieten het ook met rust, omdat het zo leuk was om zo'n grote kreeft te zien en (waarschijnlijker) het toch een beetje moeilijk zou zijn geweest om te eten.

Door het achterschip naar stuurboord af te ronden, is de spleet hier veel groter en aan de randen dieper (6), die het botsingspunt aangeeft. Ik kan me voorstellen dat de roerganger van het andere schip op het laatste moment hard naar bakboord draait in een poging de achtersteven vrij te maken. Kos XVI, en het lukt niet helemaal.

Door de splitsing is de toegang tot de achterkajuiten en de machinekamer eenvoudig geworden. Als u naar voren zwemt in het wrak, komt u langs een paar toiletten, de motor en de achterkant van de ketel, met een gemakkelijke uitgang aan stuurboordzijde naar het hoofddek (7).

Blijft u liever buiten, dan loopt u via het dak van de machinekamer langs de ventilatieluiken (8) en een ingestort paar boortorens. Technische tekeningen van de Kos XVI laat een dubbele Hotchkiss-kanonhouder zien die net achter de ventilatieluiken is gemonteerd, maar ik kon daar geen spoor van vinden.

Zoals het een snel walvisschip betaamt, zijn de ketel en de motor enorm groot. Van de meeste grote vrachtschepen wordt vermeld dat ze ‘drievoudige expansiemotoren’ hebben, maar de stoommachine in de Kos XVI heeft vijf cilinders van steeds groter wordende omvang, wat duidt op een vijfvoudige expansie om het maximale beschikbare vermogen uit de stoom te verkrijgen. Het was ongetwijfeld deze beschikbaarheid van kracht en snelheid die leidde tot de Kos XVI’s ombouw tot een ‘mijnenvegerkorvet’ voor dienst in oorlogstijd.

Nadat ze de machinekamer hadden verlaten en de rest van de stookruimte buiten het schip waren gepasseerd, ontstond er een ingestort gebied (9) geeft de overblijfselen van de houten stuurhut aan. Oorspronkelijk stond deze hoger dan de rest van de bovenbouw, maar deze is nu ingestort in de onderliggende brandstofbunkers.

De volgende hut vooruit (10) is een andere mijnenveger, de overblijfselen van de generatorkamer. Het bouwwerk is gedeeltelijk ingestort, maar als je naar binnen kijkt, kun je de toppen zien van twee dieselgeneratoren die worden gebruikt om de mijnenveegapparatuur van stroom te voorzien.

De voorste hut bovendeks (11) zijn de toiletten en wasruimte van de bemanning. Het is aanzienlijk versterkt om een ​​2-ponder kanonsteun op het dak te ondersteunen.

Op het boegdek aan bakboord ligt een reserve anker (12) en een grote metalen conische structuur (13). Dit is de lawaaimaker voor het vegen van akoestische mijnen. Over de zijkant van de romp zie je een van de draaipunten aan het uiteinde van een A-frame dat onder de boeg naar beneden zakte voor het vegen van mijnen (14).

Bij het beklimmen van de boeg zitten beide ankers nog op hun plaats (15), met ketting terug naar de ankerlier (16). Daaronder rust nog een reserve-anker aan de stuurboordzijde van het dek. Aan de stuurboordzijde van de wasruimte van de bemanning ligt het 2-ponder kanon, dat van de berg erboven is gevallen, plat tegen het dek (17).

Nadat we het wrak hebben bezichtigd, rest ons alleen nog de midscheepse terugkeer (18) en stijg de lijn op om te decomprimeren.

Mijn duiken op de Kos XVI zijn gemaakt met nitrox en een Draeger-rebreather, wat me ongeveer 30 minuten bodemtijd opleverde vergeleken met de totale duiktijd van 40 minuten.

Met behulp van lucht, een bodemtijd van 20 tot 25 minuten op a computer zou ongeveer dezelfde totale duiktijden opleveren en als je niet bezig bent met schetsen en foto's maken, zou 20 minuten voldoende moeten zijn om je een rustige rondleiding door het hele wrak te geven.

Met dank aan Gordon Wadsworth, Helen Jarratt, Andy Moll en leden van Severnside BSAC.

Verscheen in Diver, augustus 2001