Naarmate duikers ouder worden, leren ze, als ze verstandig zijn in plaats van moediger te worden, hun duiken aan te passen aan hun mogelijkheden. Maar uiteindelijk kan er een tijd komen om de balans op te maken, zoals JOSS WOOLF rapporteert.
- 1) Inleiding en inzichten voor veteranen
- 2) De parallel tussen autorijden en duiken
- 3) Oudere duikers in actie
- 4) Beproevingen en beproevingen van duiken voor volwassenen
- 5) Voordelen en uitdagingen van het zijn van een volwassen duiker
- 6) Ongelukken en lessen
- 7) Perspectieven over wanneer je moet stoppen met duiken
- 8) Kens visie
- 9) Colins afscheid van het duiken
Inleiding en inzichten voor veteranen
Veteraanduiker Mike Maloney.
PRINS PHILIP’S RECENT Door een verkeersongeval en de daaropvolgende pensionering op 97-jarige leeftijd staan een aantal mensen voor de vraag of ze op hun oude dag nog wel achter het stuur moeten zitten.
Het is zo’n moeilijke beslissing om te nemen, als je afhankelijk bent van autorijden om in contact te blijven met de maatschappij en om te winkelen, of gewoon omdat je er dol op bent.
De parallel tussen autorijden en duiken
Mijn eigen vader stond erop zijn verzekering en wegenbelasting nog een aantal jaren voort te zetten nadat hij was gestopt met autorijden, gewoon zodat hij de keuze had – ook al wisten we dat hij die nooit zou nemen.
Oudere duikers in actie
Hetzelfde geldt zeker voor duiken. Een week na zijn 90e verjaardag, in april 2013, lanceerde Stan Waterman, pionier van onderwaterfotografie en cinematografie, en beroemd om zijn verfilming van heldendichten als Blue Water, White Death en The Deep, voerde zijn laatste duiken uit vanuit de luxe van de Cayman Aggressor.
“Nu ik de leeftijd van 90 jaar heb bereikt, ben ik een tijdperk van hedonisme binnengegaan”, zei hij. “Genieten zoals comfort, airconditioning, veel warm water, zelfgemaakt eten – dat is de Aggressor.”
Aankomende juni zal onze gebruikelijke brigade van toegewijde duikers vertrekken op de jaarlijkse pelgrimstocht naar de Rode Zee. Eén wordt 83, en verschillende anderen hebben hun score van drie jaar en tien al overschreden.
Een paar jaar geleden veranderde een nieuwkomer van gedachten en stopte ermee, nadat hij had besloten dat we allemaal te oud waren! Ik denk dat slechts één van ons jonger dan 40 was. Je zou echter kunnen stellen dat dit eenvoudigweg de demografie is van de meerderheid van de hedendaagse duikvereniging; we zijn een relatief volwassen stel.
Op diezelfde reis kreeg een andere kerel, nadat hij geboekt had, te horen dat hij vanwege een hartkwaal niet meer mocht duiken. Hij kwam toch mee en was tevreden met zitten en lezen.
Na het ritueel van het invullen van onze ontheffingsformulieren voordat de boot kon vertrekken, besloot de Cruise Director (die moderne, verheven term voor een duikgids) dat een ander lid van onze groep de goedkeuring van een duikarts moest vragen, omdat hij een vakje had aangevinkt om te verklaren dat hij steroïden gebruikte.
Hoewel dit betekende dat onze hele groep een halve dag op de uitslag moest wachten, is hij gelukkig geslaagd voor de test.
Hij was waarschijnlijk fitter dan de persoon die hem onderzocht, een arts wiens aanzienlijke omvang alleen al bij het opstaan een duidelijke uitdaging vormde.
EINDELIJK ZIJN WIJ ONDERWEG. Het was echter duidelijk dat de duikgids (sorry, cruisedirecteur) één keer naar ons had gekeken en tegen zichzelf had gezegd: “Huh! Geen RIB-duiken voor jullie”, en we moesten het allemaal doen met duikplekken waar slechts een niet zo grote stap vanaf de achterkant van de boot nodig was. Maar wie ben ik om te klagen?
Over gigantische stappen gesproken: vorig jaar maakte onze tachtigjarige, ondanks zijn lange benen, niet echt een stap die groot genoeg was, en de bodem van zijn tank raakte het dek.
Hierdoor raakte de bovenkant van de tank zijn hoofd en ontstond er veel bloed.
Hij kreeg een duikverbod voor de komende vier dagen door een gepensioneerde huisartsgast die we gelukkig aan boord hadden.
Helaas, op de laatste dag, toen we allemaal dachten dat het veilig zou zijn voor het slachtoffer om de laatste duik van de reis te maken op slechts 12 meter, en hoewel hij werd bijgestaan door twee bemanningsleden, ging hij deze keer het water in zo'n op een onhandige manier dat hij daarbij verschillende wervels brak.
Maar hij kijkt er nog steeds naar uit om dit jaar weer te komen!
Beproevingen en beproevingen van duiken voor volwassenen
Dus terug naar de ochtend van dag één, en het was tijd voor de duikbriefing boven. Ik was mijn gelukkige sterren aan het bedanken dat ik waarschijnlijk nog een decennium of twee te gaan had voordat ik de gevolgen zou gaan ondervinden van ouderdomsziekten, toen ik mijn houvast miste (struikelen over mijn sarong) op de top van de hoogglans gepolijste houten trap op Whirlwind.
Ik viel de hele vlucht en beschermde instinctief mijn dierbare camera, zoals je bij een klein kind zou doen, de hele weg. Wonder boven wonder werd er, dankzij mijn genereuze ‘opvulling’, niets anders dan mijn ego echt geschaad.
Door mijn geschreeuw kreeg de rest van de groep, die geduldig wachtte op mijn aankomst boven, op zijn minst visioenen van bloed en gebroken botten.
Voordelen en uitdagingen van het zijn van een volwassen duiker
ER ZIJN, ZOALS HET GEBEURT, enkele voordelen van wat volwassener zijn: jarenlange ervaring, een brede kennis, misschien wat meer geld op zak, aandacht voor en tolerantie voor de gewoonten van anderen en ook deskundige drinkers zijn!
Er is ook een grote rijkdom aan verhalen na het eten die jaar in jaar uit worden uitgerold, en het maakt niet uit dat we ze allemaal al eerder hebben gehoord, want we kunnen ze niet onthouden!
Dan is er de doofheid. Tijdens een recent bezoek aan Komodo sprong onze lieve koningin uit de jaren 60 Linda aan het begin van de reis in zee met haar hoortoestellen nog in.
Dit was niet zo dat ze de vis kon horen. Zoals elke zichzelf respecterende onderwaterfotograaf zal getuigen, zijn water en elektronica geen goede bedgenoten.
Het was eigenlijk een hele tragedie, want zonder de hulpmiddelen is ze steendoof. Maar het weerhield haar er niet van om ons voortdurend vragen te stellen waarop ze het antwoord niet kon horen!
Veel duikers krijgen op latere leeftijd last van gehoorverlies; het hoort bij het gebied, maar het kan best vermakelijk zijn om naar twee oudere dove duikers te luisteren die een gesprek naar elkaar schreeuwen.
Ongelukken en lessen
Oh, de eerste cameraoverstroming heeft plaatsgevonden. Laat uw camera nooit in de spoeltank liggen. Het water wordt warm – eigenlijk behoorlijk heet – en de metalen behuizingen zetten uit en het water sijpelt naar binnen.
Ik kan me op een van deze reizen herinneren dat er maar liefst zes overstromingen waren, allemaal om verschillende redenen, maar de beste moest wel de meest recente zijn. Het was de laatste duik van de laatste dag en op het laatste moment besloot de ongelukkige betrokkene om van lens te wisselen.
Dit vereiste ook een verandering van poort, maar wat hij vergat te doen was überhaupt een poort op zijn camerabehuizing plaatsen.
Dan zijn er nog alle slechte ruggen. Eén van onze groep, die al een paar jaar niet meer had gedoken, was de kilo’s aangekomen en het was waarschijnlijk een hele tijd geleden dat hij zijn voeten voor het laatst had gezien.
Al dat gewicht – en een tank van 15 liter – moeten dragen is geen sinecure! Geen wonder dat er iets moest gebeuren. Toch kun je het verlies aan duikdagen altijd goedmaken door een aantal zeer dure massages te krijgen voor $ 83 per uur.
MAAR HET IS NIET ALLEEN grote of oudere mensen die een slechte rug krijgen; sommige van de meest magere en fitste duikers kunnen op dezelfde manier lijden. En ook ongevallen blijven niet beperkt tot ouderen; ze overkomen mensen van alle leeftijden.
Tijdens een recente reis naar de Azoren bungelden we vrolijk aan een touw op 15 meter hoogte, wachtend tot blauwe haaien langs zouden komen om ons te inspecteren.
Plotseling, als een Exocet-raket van bovenaf, een duikcilinder compleet met BC en vrij stromend regelaar men kon zien hoe hij, ongetwijfeld tot grote verbazing van enkele nogal geschrokken krabben, naar de zeebodem 147 meter lager raasde.
Het duurde even voordat we beseften wat we zojuist hadden gezien. De voormalige eigenaar van het platform (omdat het nu aan de zee toebehoort) had besloten de duik af te breken terwijl het nog aan de oppervlakte was. Hij had zijn loodgordel ingeleverd (tenminste, dat herinnerde hij zich eerst) maar was vergeten lucht in zijn trimvest te stoppen. Het gewicht van zijn nog volle stalen tank was alles wat nodig was.
Laat dat een waarschuwing zijn voor ons allemaal.
Perspectieven over wanneer je moet stoppen met duiken
Ik vroeg twee van onze oudere duikkameraden, Ken Sullivan en Colin Doeg, iemand die nog steeds duikt en iemand die het heeft opgegeven, naar hun mening over wanneer ze moeten stoppen.
Kens visie
Ken is al ver in de tachtig en duikt nog steeds regelmatig: “Een oude vriend vertelde me ooit dat het enige probleem met oud worden is dat je je vrienden begint te verliezen.
“Dit geldt ook voor je duikmaatjes, tot het punt dat niet elke duiker, en zeker onderwaterfotografen, de hele duik over zijn schouder wil kijken om te controleren of hun ‘oude buddy’ nog in deze wereld is.
“Ik heb hier enige ervaring mee, en het is voor geen van beide duikers leuk. Er zitten veel 'wat als'-vraagstukken in deze kwestie, maar alle duikers en clubs moeten hiermee rekening houden, om ons allemaal onder alle omstandigheden veilig te houden.
“Dat geldt ook voor duikers die niet willen stoppen met duiken en denken dat alles goed met hen gaat. Zolang een duiker regelmatig een jaarlijkse medische keuring heeft en niet alleen maar een verzekering voor de reis afsluit, en een instemmende en op de hoogte zijnde buddy heeft, zou er geen ernstige situatie moeten zijn.”
Colins afscheid van het duiken
ONDERTUSSEN COLIN, mede-oprichter van BSoUP, is nu 91: “Elke keer als ik een glimp opvang van een geschikt stuk water of een intrigerend stuk kust, verlang ik ernaar om met een camera naar binnen te glippen en naar opvallende foto’s te zoeken, maar ik geloof nog steeds dat ik de juiste beslissing heb genomen 11 jaar geleden dat het tijd was om te stoppen met duiken.
“Ik heb tenslotte 50 jaar lang genoten van nat worden en ik ben er nog steeds om enkele van mijn foto's te laten zien.
“Op zijn eigen manier hoop ik dat iedereen die vandaag duikt hetzelfde plezier en dezelfde opwinding krijgt als ik, maar ik prijs mezelf gelukkig dat ik het grootste deel van mijn duiken heb gedaan toen alles, laten we zeggen, minder gereguleerd was.
“Zodra de zaken meer gereguleerd werden, gingen sommige van de meer avontuurlijke en vermakelijke geesten onmiddellijk over op deltavliegen.
In die beginjaren was het gemakkelijk om vanaf de kust naar binnen te lopen, zelfstandig te duiken vanuit een Zodiac als er niemand anders in de buurt was, of in een zalmren te glippen als alles rustig was.
“We waren pioniers en baanden voortdurend nieuwe wegen; we waren iets aan het doen waar weinig anderen ooit van hadden gedroomd. Op basis van de Britse bevolking berekende één lid dat elke onderwaterfotograaf een persoon op een miljoen was.
‘Natuurlijk is er een tijd om te stoppen, tenzij je thuis wilt komen in een lichaam-zak of laat helikopters en reddingsboten naar je zoeken.
“Ik heb genoten van mijn laatste duikweek in de Rode Zee. Ik was met een heel select groepje vrienden. Ik kon me nog steeds aankleden en zonder enige hulp van het uiteinde van de duikboot stappen... en weer de ladder op gaan. Maar ik kon niet meer vechten en met de stroming spelen zoals vroeger, en ik raakte ook opgeblazen.
“De beslissing werd makkelijker gemaakt door het feit dat ik altijd nog meer heb genoten van mijn vakanties met Mary, mijn vrouw, en ik wist dat ik nog veel meer vakanties had om naar uit te kijken.”
