PIERRE CONSTANT ergert zich aan mensen die blijven geloven dat pelsrobben, hoe dan ook, zeehonden zijn. Laat hem de feiten alstublieft rechtzetten met behulp van zijn foto's.
Lang geleden, in de vorige eeuw, was ik natuurgids op de Galapagoseilanden. Het duurde meer dan een maand voordat een gids... opleiding in het Galapagos Nationaal Park, onder de ogen van het Charles Darwin Research Station, was een serieuze aangelegenheid.
Na de academische cursus, met colleges van wetenschappelijke autoriteiten en uren aan zelfstudie in de wetenschappelijke bibliotheek, werd een vier uur durend afsluitend examen afgenomen om de verworven kennis te toetsen.
Als we slaagden, kregen we de felbegeerde licentie voor natuurgidsen, waardoor we officieel op cruise- en zeilboten in het park mochten werken. Het park staat sinds 1978 op de Werelderfgoedlijst.
Afhankelijk van waar je in de archipel naartoe ging en welke eilanden en plekken je bezocht, was het altijd betoverend om kolonies endemische Galapagoszeeleeuwen te zien (Zalophus wollebaeki) lekker luieren in de zon op witte, groene, rode of zwarte zandstranden.
Op sommige plaatsen, ten westen van Santiago of Isabela, en blootgesteld aan een opwelling van de koude Cromwellstroom, zou je ook een andere soort kunnen tegenkomen: de Galapagos-pelszeeleeuw (Arctocephalus galapagoensis). Zijn voorouder Arctocephalus australis waren vanuit Antarctica langs de kust van Chili en Peru gemigreerd via de bekende Humboldtstroom.
Telkens als ik mensen deze zoogdieren 'zeehonden' of zelfs 'pelsrobben' hoorde noemen, voelde ik me op zijn best geïrriteerd en in het slechtste geval geïrriteerd. Ik maakte er een punt van om bezoekers systematisch de verschillen tussen een zeehond en een zeeleeuw uit te leggen.
Sommige koppige toeristen, ervan overtuigd dat ze het beter wisten, weigerden het te snappen of besloten dat de dieren zeehonden moesten zijn, omdat “ze altijd al zo genoemd werden”.
De familie van de zeehonden
Zowel zeehonden als zeeleeuwen zijn vinpotigen, een diverse groep semi-aquatische zeezoogdieren die vroeger algemeen bekend waren als oorloze (of echte) zeehonden en pelsrobben.
De echte zegels behoren tot de Phocidae familie, terwijl zeeleeuwen behoren tot de Otariidae familie, die twee verschillende onderfamilies heeft: Arctocephalinae, met zijn twee geslachten en Otarinae, die er vijf heeft. De walrussen van de Arctische Oceaan behoren tot nog een andere familie, de Odobenidae.
Zeeleeuwen komen voornamelijk uit het zuidelijk halfrond – met uitzondering van de Californië zeeleeuw (Zalophus californianus), voorouder van de Galapagoszeeleeuwen en de Stellerzeeleeuwen (Eumetopias jubatus) van het Noordpoolgebied.
Zeehonden daarentegen komen voornamelijk uit het noordelijk halfrond – afgezien van de zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina), krabbeneter (Lobodon carcinophaga), Weddell-zegel (Leptonychotes weddelii) en zeeluipaard (Hydrurga leptony), beroemd in Antarctica en een geduchte jager op pinguïns.
De belangrijkste verschillen tussen zeehonden en zeeleeuwen? Zeehonden hebben ronde ogen en een spitse neus, geen zichtbare oren en kruipen op hun buik om zich voort te bewegen.
Zeeleeuwen hebben amandelvormige ogen, een vierkante snuit, uitwendige (buisvormige) oren en kunnen zich voortbewegen met hun voorste flippers. Deze flippers helpen hen ook om rechtop te staan vanaf de buik, alsof ze krukken gebruiken.
Wat mensen doorgaans een pelsrob noemen, is dus onjuist, want het zijn in feite "pelszeeleeuwen". Ze hebben een zogenaamde dikke dubbele vacht, maar ook alle kenmerken van een zeeleeuw, al zijn ze kleiner en hebben ze een opvallend spitsere neus.
Pelszeeleeuwen
Het Otariidae zeeleeuwen Arctocephalinae onderfamilie omvat twee geslachten: Arctocefalie, of de zuidelijke pelszeeleeuw (er zijn acht soorten) en Callorhinus, de noordelijke pelszeeleeuw. De enige soort van laatstgenoemde, Callorhinus ursinus, komt voor in de Noordelijke IJszee.
Alle acht Arctocephalus De soort vindt zijn oorsprong in het Antarctische gebied, waar de leefomstandigheden minder extreem en polair waren dan nu.
Dit heeft geleid tot speciatie over de verschillende groepen van de oorspronkelijke Zuid-Amerikaanse pelszeeleeuwen (Arctocephalus australis) trokken naar het noorden op zoek naar een betere omgeving.
Ze maakten gebruik van noordwaarts stromende zeestromingen: de Humboldt voor de Juan Fernandez (Arctocephalus philippi) en Galapagos-pelszeeleeuwen, of de Benguella voor de Kaapse pelszeeleeuwen (Arctocephalus pusillus).
De Australiër (Arctocephalus pusillus doriferus) en Nieuw-Zeelandse pelszeeleeuwen (Arctocephalus forsteri) volgden vergelijkbare routes om de eindbestemmingen te bereiken die bij hun naam vermeld staan.
Dus de volgende keer dat je iemand over pelsrobben hoort praten, zorg er dan voor dat je hem of haar de juiste benaming geeft, want de oude is verouderd en misleidend. Je maakt mijn dag goed!
Pierre Constant heeft drie Galapagos-naslagwerken geschreven:
De Galapagoseilanden – Een natuurhistorische gids (2010, 9e editie, Airphoto International, Hong Kong)
Het zeeleven van de Galapagoseilanden – een duikgids voor vissen, walvissen, dolfijnen en ongewervelde zeedieren (2007, 3e editie, Calao Life, Parijs)
De archipel van de Galapagoseilanden (1994, 3e editie, Parijs) in het Frans. Bezoek zijn site of bestel per e-mail via calaolife@yahoo.com of .
Ook van Pierre Constant op Divernet: DUIK IN HET VERRE WESTEN VAN CUBA, NORONHA: EEN ATLANTISCHE DUIKWOTSPOT, DUIKEN IN LIFOU, EEN FOSSIEL ATOLL, FLORES, POORT NAAR KOMODO, HELL'S BELLS EN ANDERE YUCATAN GROT SPECIALS, VANUATU BUITEN DE COOLIDGE en DUIKREIS: VAN MUSANDAM NAAR MUSCAT
