"Het is echt hรฉt duikverhaal van het decennium", zegt Chris Goldblatt, oprichter en CEO van het Fish Reef Project, trots. "Overal waar ik kom, vragen mensen: 'Waarom heb ik hier nog nooit van gehoord?' Nou, ik doe mijn best!
"De riffen liggen wat afgelegen en zijn lastig te vinden. Maar als steeds meer duikers dit met eigen ogen gaan zien, denk ik dat dat zal veranderen."
Chris is thuis in Santa Barbara voor een Zoom-achtergrond van reuzenkelp en garibaldifish. Hij is net terug van een reis naar San Clemente op de Kanaaleilanden in Californiรซ om de abalonepopulatie te inventariseren: "Ik heb het de afgelopen 40 jaar gevolgd en het heeft zich daar behoorlijk goed hersteld", zegt hij.
De naam Fish Reef Project doet misschien denken aan een kleinschalig project gericht op het behoud van het onderwaterleven.
Dan ontdek je de omvang van de ambitie, waaronder het terugdraaien van het drastische verlies van de ooit zo weelderige kelpbossen in het oostelijke deel van de Stille Oceaan, en het feit dat Chris al een miljoen dollar van zijn eigen geld heeft geรฏnvesteerd om het project naar zijn huidige indrukwekkende niveau te tillen.
Het draait allemaal om een โโschildpadvormige, betonnen magneet voor zeeleven, genaamd Sea Cave, en een belofte die is gedaan in hoge mate.
"In 2003 kreeg ik een vreselijk bootongeluk", legt Chris uit. "Vijf vrienden en ik werden door een brandstoftanker geraakt en zonken midden in het Kanaal.
"Terwijl ik daar buiten sta te bloeden en midden in de nacht 20 kilometer de zee op loop in mijn onderbroek โ nou ja, je maakt een hoop deals met je Schepper als je in zo'n situatie zit.
"Mijn overtuiging was dat als ik zou overleven, ik de rest van mijn leven meer leven in de oceaan zou brengen dan ik eruit had gehaald โ en ik had er veel uitgehaald. Ik heb in mijn leven hard gevist en daar schaam ik me niet voor, zowel als speervisser als toen ik in de jaren 90 als vishandelaar de duurzame visbeweging aanvoerde."
Duik zomerkamp
Chris Goldblatt groeide op in Malibu: โEen bescheiden gemeenschap in die tijd, en als je iets lekkers wilde eten, moest je het zelf vangen.โ
Op achtjarige leeftijd begon hij met freediving en toen hij dertien was, stuurde zijn moeder hem naar een duikkamp op Catalina, waar iedereen van zijn leeftijd een duikbrevet kon halen.
Hij kocht rond dezelfde tijd zijn eerste boot en begon als een gek te duiken op de enige plek waar ik bij kon, de baai van Santa Monica. Het was er alleen maar modder en zand, afgewisseld met een paar rotsen en wat door de mens gemaakte structuren.
"Het is echt in mijn hoofd geprent wat er gebeurt als je deze beperkte leefomgeving weet te verbeteren โ je verandert van een woestijn in een oase."
En dat is precies wat Chris's Fish Reef Project nu doet. Het heeft de kracht om woeste zeebodems te transformeren tot bloeiende biogene mariene ecosystemen die kelp, koraal, zeezoogdieren, vissen, schaaldieren en zeevogels kunnen ondersteunen, de visserijdruk op bestaande natuurlijke riffen verminderen en aantrekkelijke trekpleisters voor duikers creรซren.
Deze riffen doen meer dan alleen zeeleven aantrekken, ze Grow en creรซert zoveel dat het de omliggende gebieden overspoelt, zegt Chris โ precies zoals ons is beloofd dat kan gebeuren in beschermde zeegebieden (MPA's) als ze daadwerkelijk worden gehandhaafd.
Anatomie van een zeegrot
"Ik voelde de behoefte om een โโorganisatie op te richten die niet alleen kunstmatige riffen zou maken, maar iets wat we een biogeen rif zouden kunnen noemen, dat de functie van een natuurlijk rif vervult, maar er na overgroei natuurlijk uitziet voor het menselijk oog", zegt Chris. Geen afgedankte boten of oude banden voor hem.
Toen hij in 2010 met het project begon, koos hij in eerste instantie voor het bekende โrifbalโ-ontwerp, maar afgezien van het feit dat hij de voorkeur gaf aan een nieuwe aanpak โom redenen van intellectueel eigendomโ, werd het duidelijk dat rifballen veel beter geschikt waren voor de voortplanting van koraal dan voor kelp.
De oplossing was de ontwikkeling van zeegrotten. Deze zijn gemaakt van zeebeton, met een cementmengsel dat de pH-waarde van het beton aanpast aan die van zeewater en geen gas afgeeft. Er wordt aangenomen dat het zeeleven dat de grotten koloniseert meer koolstof verwijdert dan er vrijkomt bij het betonproductieproces.
Met een gewicht van 1,280 kg en een oppervlakte van 8 mยฒ zijn de units zo gevormd dat ze niet in het zand wegzakken en zelfs bij orkaankracht niet verschuiven, aldus Chris. De vlakke gedeeltes zorgen ervoor dat grote kelp zich vast kan zetten, terwijl de holtes broedende vissen en andere dieren verleiden om zich erin te nestelen.
Het is een kunst geworden om elke unit zo te plaatsen dat deze optimaal tot zijn recht komt. Zeegrotten worden echter doorgaans op een diepte van 6 tot 20 meter geรฏnstalleerd, waar de zee helder en onvervuild is.
Hun ontwerp zorgt voor een opwellend effect, waardoor koeler, voedselrijk water van de zeebodem naar de waterkolom wordt geleid. Ze kunnen worden aangepast aan specifieke doelsoorten die een voorkeur hebben voor bepaalde dieptes en omgevingen, en hebben een verwachte levensduur van 500 jaar.
Zeegrotten zouden een dichter kelpdek produceren dat bestand is tegen stormvloeden. Belangrijk is dat ze ook massaal geproduceerd kunnen worden zonder kwaliteitsverlies, zegt Chris. Waar concurrerende systemen twee uur tot twee weken nodig hadden om te maken, "hebben wij een systeem uitgevonden dat je in รฉรฉn minuut kunt maken!"
"Als je kelp kweekt, moet je het in een formaat en reikwijdte produceren waarmee het zich kan verdedigen", zegt hij. "Het moet dus een groot kelpbos zijn, en als je zeeleven wilt exporteren en geen attractierif wilt zijn, betekent dat schaal. Je hebt een zeer efficiรซnte eenheid nodig die je kunt uitroeien."
Californiรซ: de grote uitdaging
Chris had een diploma in visserij en bedrijfskunde en had drie succesvolle bedrijven gerund, waaronder een vishandel en een bedrijf in biologische voedingssupplementen, toen hij het verdwijnende kelpprobleem in Californiรซ wilde aanpakken. Maar hij had zich nauwelijks een grotere uitdaging kunnen voorstellen dan zijn non-profitorganisatie in zijn thuisstaat op te richten.
"Er is geen door de staat gesponsord rifprogramma in Californiรซ of Baja California, zoals wel het geval is in de rest van het land en de rest van Mexico", legt hij uit. "Met de langste kustlijn van de unie, en gezien de kwantificeerbare en bekende voordelen, is dat nogal merkwaardig, maar daar zijn politieke redenen voor. Er is wel geld voor, maar dat gaat niet naar rifbouw."
Hij kwam er al snel achter dat hij maar liefst elf staats- en federale instanties zou moeten doorlopen om de benodigde vergunningen te verkrijgen, en dat dit proces, zo bleek, tien jaar zou duren. Hij vergelijkt de taak met een campagne voor gouverneur, waarbij je moet vechten om steun te krijgen van iedereen, van de academische wereld tot politieke partijen, milieuorganisaties en visserijbelangen.
In Florida is er alleen een vergunning voor een kunstmatig rif, maar in Californiรซ moet je in principe hetzelfde proces doorlopen als wanneer je een boorplatform van Exxon zou bouwen. Er is geen redden meer aan, want je herstelt het kelpbos!
De eerste zeegrotten ontstonden in feite aan de oostkust van South Carolina, waar ze als eenmalig exemplaar werden opgekocht door het Department of Natural Resources. "Daar zitten nu overal reuzensnappers en zeebaarzen, kreeften en amberjacks," aldus Chris.
Het zou nog zes jaar duren voordat zijn eerste grote rif werd aangelegd, en dat was in het verre Papoea-Nieuw-Guinea (PNG). De eerste installatie in de oostelijke Stille Oceaan bevond zich in Mexico, waar het 26 hectare zeebodem besloeg voor de kust van San Quintin. De bestaande 730 units worden daar binnenkort uitgebreid tot 1,000. Chris heeft nog drie andere locaties in Baja California in het vizier.
Californiรซ was de campagne op lange termijn. Een proefproject bij Goleta voor de kust van Santa Barbara, waar het historische reuzenkelpbos was weggespoeld door El Niรฑo in 1983, betrof 16 zeegrotten en slaagde erin om de verschillende vergunningverlenende instanties te laten zien hoe effectief ze konden zijn.
"De resultaten zijn ronduit verbluffend", zegt Chris. "Er komt kelp aan de oppervlakte, en kleine rotsvissen, sint-jakobsschelpen, kreeften en alles wat je maar kunt wensen."
Het aanleggen van een Sea Cave-rif van twee hectare kost doorgaans $ 10 miljoen, en het Fish Reef Project is nog steeds op zoek naar financiering voor de voltooiing van de drie locaties die de ruggengraat vormen van het biogene rifsysteem in Californiรซ: bij Goleta, bij Malibu en bij San Diego. Chris heeft ook zijn oog laten vallen op Point Conception bij Santa Barbara.
Geld en vissen
Ongeveer de helft van de financiering voor het Fish Reef Project is afkomstig van de spaargelden van Chris Goldblatt โ โen ik ben niet echt een rijk manโ โ en de rest bestaat uit donaties.
"Hoewel we in een van de rijkste delen van de wereld wonen, hebben we nog steeds geen miljoenendonor gehad," zegt hij weemoedig. "Ik heb een monastieke aanpak moeten hanteren, 15 jaar lang een zeer sober leven moeten leiden en afstand moeten doen van alle gemakken die ik als zakenman gewend was."
Hij brengt een emotioneel eerbetoon aan Stephen Hillenburg, de bedenker van SpongeBob SquarePants en eveneens afgestudeerd aan de Humboldt-universiteit in Californiรซ, die het startkapitaal beschikbaar stelde.
Steve was onze allereerste donateur in 2010 en stuurde ons een cheque van $ 10,000. Hij was toen stervende, hij had kanker, en het was een van de laatste dingen die hij in deze wereld deed. Dat gaf ons de kracht om door te gaan.
De aanwijzing zit in de naam Vis Het Reef Project, maar de kern ervan is Chris' fundamentele geloof in het samenwerken met, en nooit tรฉgen, de visserijgemeenschap. Een houding die niet altijd in goede aarde valt bij natuurbeschermers.
"Kleinschalige vissers zijn je beste bondgenoten", benadrukt hij. "In Mexico hebben we bijvoorbeeld samengewerkt met coรถperaties, die bekend staan โโom hun zeer duurzame praktijken. Door hun vermogen om zichzelf te voeden te versterken, krijgen we toegang tot het hele schiereiland Baja."
โHetzelfde geldt voor Afrika en Papoea-Nieuw-Guinea, waar we de allereerste riffen hebben aangelegd.โ Het Fish Reef Project tekende een overeenkomst met stamoudsten in Papoea-Nieuw-Guinea, waarin werd bepaald dat het een rif zou creรซren in ruil voor een vrijwillige stopzetting van de dynamietvisserij.
"Zes jaar later is er geen sprake meer van dynamietvissen op het rif, omdat we hen het eigendomsrecht over dat rif hebben gegeven." In Mexico werd een soortgelijke deal gesloten over het destructieve gebruik van kieuwnetten.
โNu hebben we groepen die ons onder druk zetten om een โโrif te bouwen, en we kunnen daarvoor meer geld ophalen bij mensen in Senegal, Kenia of Papoea-Nieuw-Guinea dan bij mensen hier in Santa Barbara en Malibu.
"Dat is nogal ironisch, maar die gemeenschappen begrijpen de voordelen van visserij, ecotoerisme en duiken. Dus nu iedereen aan boord is, hebben we carte blanche om op een manier te opereren zoals andere organisaties dat niet doen.โ
De harde kern
Als duiker geniet Chris ervan dat elke zeegrot uiteindelijk een "eigen rif" is, met zijn eigen karakteristieke karakters, waardoor de duikmogelijkheden toenemen. Hoeveel tijd besteedt hij zelf aan het bezoeken van de locaties?
โIk ben 25 jaar lang helemaal in het freediving gerold en nu ben ik weer terug bij het scubaduiken, niet alleen vanwege het wetenschappelijke aspect van wat we doen, maar ook vanwege de onderwater-fotografie component. Maar als we de riffen bouwen, sta ik daar als voorman en zeg: 'Verplaats dat een beetje naar links!'.โ
Chris vertrouwt op de fanatieke vrijwilligers die hem al jaren steunen: de vijf directeuren van de raad van bestuur, waaronder Lonnie Nelson, een fervent supporter van het eerste uur. Enkele latere problematische ervaringen met mensen die volgens hem het risicovolle project wilden kapen, maakten hem een โโbeetje 'schuw' voor mensen die hij niet goed kent.
Voor elk project moet een semi-permanente prefabbetonfabriek worden opgezet en moet een projectdirecteur worden aangesteld die verantwoordelijk is voor de lokale werkzaamheden, inclusief het regelen van de benodigde sleepboten en bakken. Chris en het bestuur rouleren daarbij om te helpen bij het beheer van de lokale betaalde arbeidskrachten.
Het Fish Reef Project heeft een permanente waarnemersstatus bij de Internationale Zeebodemautoriteit (ISA) van de VN, en is recentelijk vooral in verband gebracht met de druk om met diepzeemijnbouw te beginnen. "Het geeft je dezelfde privileges en toegang als een nationale afgevaardigde", zegt Chris, "dus we kunnen overal ter wereld bijeenkomsten aanvragen met presidenten, premiers en ministers van Financiรซn."
We respecteren dit voorrecht zeer. Ik wilde graag verbonden zijn met de topministeries in de verschillende landen die ons zouden verwelkomen, en dat was een goede strategie.
Het Fish Reef Project werd inderdaad hartelijk ontvangen door Papoea-Nieuw-Guinea, Kenia en Senegal, maar had te kampen met een valse start in landen als Ghana en Bangladesh.
"Als je wordt uitgenodigd om iedereen in een land te ontmoeten, kan dat op twee manieren gebeuren", legt Chris uit. "Soms begrijpen mensen ons verkeerd en denken ze dat we met een zak van geld, en dan kan het ontsporen.
"Of ze beseffen dat ze belang hebben bij het project en moeten meewerken aan het werven van fondsen." Vervolgens moeten financieringsmechanismen, van bilaterale relaties tot blue carbon banking, worden onderzocht, en dat kan tijd kosten.
โOnze megaprojecten bevinden zich in Senegal en Kenia, met wat we het Great African Food Reef noemen. Daarmee voeden we een groot deel van Afrika. We zetten visserijen met een grote impact en veel bijvangst om in visserijen met een lage impact. Denk bijvoorbeeld aan het vangen van kreeften door te duiken, het gebruiken van handlijnhaken om hoogwaardige snapper, zeebaars of kreeft te vangen en het versterken van de duiktoerisme-industrie.
โDe Malediven hebben ook contact gezocht, dus succes brengt succes met zich mee, maar elk project is een proces dat meerdere jaren in beslag neemt.โ
Gefundeerde gissingen
"In het begin waren er zoveel onbekende factoren", reflecteert Chris. "Alles kwam neer op gefundeerde gissingen, inclusief de techniek van de Zeegrot zelf.
"We kwamen op die plekken aan en iedereen dacht dat we al het geld van de wereld hadden, want het leek een heel dure operatie. Maar het was letterlijk al ons kapitaal voor die ene operatie, zonder salarissen voor het Amerikaanse personeel of iets dergelijks.
โIk heb die situatie meegemaakt, waarin we de aanbetaling voor onze schepen hadden gedaan, het hele team klaarstond en het weer slecht was, terwijl ik wist dat het rif 90 mijl van de laadplaats verwijderd was. Gaat iedereen dan dood als ik zeg dat we mogen gaan?
"Deze beslissingen nemen en dan op mijn rug rondzweven en naar een stel kerels schreeuwen die geen Engels spreken waar we moeten werken โ je kunt je de stress wel voorstellen. Maar nu ik weet wat we kunnen doen, begeven we ons naar โ durf ik het te zeggen? โ het plezierige domein!" Lees meer over de Visrif Project.
Ook op Divernet: De stekelige maaltijden van haaien zouden een redding kunnen zijn voor kelp, WAAROM WE ZEEWIERSPOREN AAN GEBRUIKTE SCHELPJES VASTZETTEN, HET ONBEZONGEN RIF, DUIKERS INSTALLEREN EERSTE 'MINTER HOTEL' BIJ SUSSEX
