De mogelijkheid om de Dominicaanse Republiek een paar dagen te bezoeken deed zich plotseling voor en bleek onweerstaanbaar voor MICHAEL SALVAREZZA & CHRISTOPHER P WEAVER – maar zou er onder water genoeg te zien zijn om te voldoen aan de eisen van duikers die er al langer zijn?
Het duurde een rechtstreekse vlucht van drieënhalf uur van New York naar Punta Cana en ons lange duikweekend was begonnen.
Vele jaren geleden reisden we door dit land. Het was het startpunt van een liveaboard-avontuur naar de legendarische Silver Banks, gelegen tussen het eiland Hispaniola, dat de Dominicaanse Republiek deelt met Haïti, en de Turks & Caicos.
De Silver Banks is de winterbroedplaats voor de Noord-Atlantische populatie bultruggen, en op dat moment lag onze volledige focus op de walvissen. Tijdens een lange en uitgebreide duikcarrière die volgde op die reis, waren we nooit meer teruggekeerd naar de Dominicaanse Republiek en deze weekendtrip was een kans om eindelijk te duiken op dit vaak over het hoofd geziene (door duikers) eiland.
We kozen ervoor om te duiken in de regio die bekend staat als Bayahibe vanwege de nabijheid van een opmerkelijk scheepswrak, de Sint GeorgeBij aankomst hadden we snel contact met Duik Caraïbisch, een van de lokale duikoperators, en regelde ons duikschema. Vroeg de volgende ochtend zaten we op een boot op weg naar onze eerste duikplek, een rif dat bekendstaat als Guaraguao1.
Guaraguao1 is een ondiep, golvend rif met stukken zand gemengd met stroken rif. We merkten meteen dat sommige koralen aan het bleken waren, een resultaat van een bruut hete zomer en een herinnering aan de verwoestende effecten die wereldwijde klimaatverandering heeft op de gevoelige koraalrifsystemen van de wereld. Met de komst van koeler winterweer hopen we dat de koralen herstellen.
Er gedijen hier echter veel koralen en de riffen zijn de thuisbasis van de gebruikelijke reeks Caribische rifbewoners. Blackbar soldaatvissen zochten beschutting onder koraaloverhangen, samen met de knappe langstekelige eekhoornvis.
Tussen de koraaluitstulpingen schoten verschillende soorten papegaaivissen rond en ervaren duikers konden de schoonmaakstations van het rif spotten, waar felgele schoonmaakvissen stonden te wachten op hun volgende klus. We volgden ook paren vieroogige vlindervissen terwijl ze hun weg zochten tussen de zeewaaiers en gorgonen.
Voor duikers met een interesse in geschiedenis is het Guaraguao-rif de thuisbasis van een uniek onderwater-scheepswrakmuseum. Kanonnen, een groot anker, musketten en kanonskogels zijn hierheen verplaatst van nabijgelegen Spaanse galjoenlocaties.
Het was inderdaad vlak voor de kust van Bayahibe waar de overblijfselen van de Onze Lieve Vrouw van Guadalupe scheepswrakken werden gevonden en waar het nu is aangewezen als het levende museum van het Guadalupe Underwater Archaeological Preserve.
Via Ondiep
Onze tweede duik was bij Via Shallow, een nabijgelegen rifsysteem dat lijkt op Guaraguao1. Hier stopten we om hallo te zeggen tegen een woest uitziende gevlekte murene, die zijn best deed om de groep duikers te intimideren die streden om een kans om het prachtige wezen te bekijken.
In de buurt, verstopt onder het paarse traliewerk van een zeewaaier, vonden we een prachtige flamingo tong kauri, een perfect onderwerp voor onze 60mm macro lenzen. We vonden ook een banded coral shrimp met een legsel eieren – nog een mooie foto-mogelijkheid.
We bleven rustig over het rif zwemmen, starend naar de bewoners van het koraalsysteem die hun dagelijkse rituelen uitvoerden. Toen spotten we een indringer, de invasieve koraalduivel, die roerloos naast een heuvel van koraal zweefde.
Lionfish zijn vanuit de Indo-Pacific naar de Atlantische Oceaan en de Caraïben gekomen en zijn, ondanks hun prachtige uiterlijk, onwelkom omdat ze vraatzuchtige roofdieren zijn die zelf geen natuurlijke predator hebben. Toch kunnen we het niet laten om een portret te maken van deze indringer.
Dit waren relatief ondiepe duiken, met een maximale diepte van 16 m, wat ze ideaal maakt voor duikers van alle niveaus. Voor ons leken ze meer op duikplekken die geschikt waren voor beginnende duikers en binnen verlangden we naar iets uitdagenders.
Penon Perfundo en Acuario waren echter de duikplekken voor de tweede dag, nog een paar ondiepe riffen met wuivende zeewaaiers en klonters hard koraal. Bij Penon Perfuno vormden de juffers een bedreiging voor duikers die te dicht bij hun holen kwamen.
Sergeant-majoors werden nerveus toen we over hun massa's paarse eieren zwommen en gele pijlstaartroggen over de zandvlakten vlogen als kleine Arabische magische tapijten.
Kort na het begin van de duik bij Acuario werd een verpleegsterhaai ter grootte van een mens gespot, rustend onder een koraaloverhang. Dit was erg spannend voor de duikers in de groep die nog nooit eerder een haai hadden gezien.
Een stukje verderop vonden we een interessanter maar minder voor de hand liggend schouwspel. Daar, boven op een vrij groot pilaarkoraal, schoten een stel bar jacks heen en weer, duidelijk op zoek naar iets.
En ja, we bedoelden 'bos' in plaats van 'school', want die vissen zaten echt in een chaotische bundel in plaats van een georganiseerde processie. We konden niet zien waar ze naar op zoek waren, of bedenken wat ze deden, maar een eenzame Spaanse hogfish zat midden in de scrum en leek mee te doen!
Voordat de duik voorbij was, kwamen we een paar grote koolnaaktslakken, een gevlekte koffervis, een gekrabbelde vijlvis en een trompetvis tegen. De schreeuwerige kleuren, vormen en maten van de bewoners van het koraalrif blijven verbazen.
De Sint-Joris
Ondanks deze ontmoetingen was het de Sint George wrak dat ons het meest lokte, en deze plek stond gepland voor de volgende dag.
De Sint George werd in 1962 in Schotland gebouwd en heette oorspronkelijk de NorbraeHet doel ervan was om tarwe en gerst te vervoeren tussen Noorwegen en Amerika. Het werd 20 jaar lang gebruikt voordat het in de haven van Santo Domingo werd achtergelaten.
Het werd hernoemd Sint George na de verwoestende orkaan die de Dominicaanse Republiek (en het hele Caribisch gebied en de Golf van Mexico) in september 1998 trof. In juni 1999 zonk het schip ongeveer een halve mijl van het strand in 40 meter water. Het wrak is 72 meter lang en de top is bereikbaar in ongeveer 15 meter.
Het duurde even toen we de aanleglijn naar het wrak afdaalden om de duistere contouren van het gezonken schip te zien, vanwege het verminderde zicht op de locatie. Maar onze glimlach werd groter toen de bovenkant van het wrak scherper in beeld kwam. Een uitnodigend bruggedeelte trok onze aandacht en al snel bevonden we ons binnen, waar we de bovenbouw verkenden.
Het diepblauwe water rondom vormde een scherp contrast met het roestbruine interieur van het wrak, terwijl we door deuren, luiken en ramen naar buiten keken.
Eenmaal buiten zwommen we langs de achtersteven van het schip en fotografeerden een reling die overwoekerd was met kleurrijke zeeorganismen. Paarse sponzen hadden hier hun thuis gevonden, samen met tientallen kleinere rifvissen die in het water erboven rondzweefden.
De Sint George is een intrigerend wrak en een die meerdere duiken rechtvaardigt. Voor degenen met Advanced-certificeringen lonkt de boeg in dieper water, samen met de laadruimen. Eén duik op het wrak is niet genoeg, maar het was alles wat ons lange weekend toeliet, en we verlangden ernaar om terug te keren.
Lens van een nieuwe duiker
Later, toen we onze spullen in de hotelkamer inpakten en ons klaarmaakten om naar huis te vliegen, dachten we na over het duiken in de Dominicaanse Republiek. Wij hadden meteen het idee dat de riffen interessanter waren voor duikers die nog niet bekend waren met de sport. Onze duikervaringen over de hele wereld hadden ons misschien wel afgemat voor deze riffen.
Maar toen we verder nadachten, kwamen we in contact met iets diepers, iets belangrijkers. We begonnen de duiken inderdaad te bekijken door de lens van een nieuwe duiker.
We dachten terug aan de geweldige sensaties van onze allereerste ademhalingen onder water, al die jaren geleden, en aan de verbazing toen we voor het eerst over een koraalrif zwommen of vanaf de zijkant van een boot uitkeken over het kristalheldere water van de tropen.
Zeker, we hadden het meeste van wat we in de Dominicaanse Republiek zagen al eerder gezien; het was "niets nieuws". Maar er is eigenlijk altijd wel iets nieuws. Zoals de groep bar jacks die we frenetiek zagen zwemmen boven de koralen bij Acuario. We weten nog steeds niet precies wat ze daar deden!
De duikgemeenschap bestaat uit duikers van alle niveaus. En iedereen leert altijd. Zelfs ervaren duikers zien nieuwe dingen en leren bij elke duik – al is het alleen maar om te leren hoe je nieuwe duikers kunt onderwijzen over de wonderen van de onderwaterwereld.
Ons lange weekend in de Dominicaanse Republiek kwam veel te snel ten einde. En we leerden nog iets: we moeten een terugreis plannen!
Ook op Divernet: PORTAAL NAAR TUBBATAHA, JUPITER: BUITEN DEZE WERELD, WILD ALASKA, WAAR HET WATER DE HEMEL ONTMOET
