MATTHEW FLOYD van Northumbria University, Newcastle, heeft ruim drie jaar lang onderzocht wat de drijvende kracht is achter de uitbreiding van de zeegrashabitat op de Malediven
Zwemmend door het kristalheldere water van de Malediven, een land dat bekend staat om zijn zeeleven, zou je gemakkelijk kunnen vergeten dat deze delicate ecosystemen aan de frontlinie van de natuur staan. klimaatverandering en dat Zeegrashabitats verkeren wereldwijd in een crisis.
Nu mijn onderzoek, dat honderden uren veldwerk combineerde met duizenden satellietbeelden, heeft iets onverwachts aan het licht gebracht: zeegrassen op de Maldiven zijn de afgelopen twintig jaar verdrievoudigd – en eilandpopulaties zouden een rol kunnen spelen.
Ik ontdekte ook dat het verrassend genoeg drie keer zo waarschijnlijk is dat zeegras naast bewoonde eilanden wordt aangetroffen dan onbewoond. Deze bloeiende plant lijkt dus baat te hebben bij het leven in zeeën die dicht bij de mens staan.
Zeegrassen groeien langs kusten over de hele wereld. Zij kunnen helpen waken tegen klimaatverandering, maar toch worden ze vaak ondergewaardeerd. Op de Malediven, zeegrasweiden worden afgegraven om de iconische witte stranden te behouden die vaak voorkomen op huwelijksreisfoto's.
Belangrijke mariene habitats op de Malediven is afgenomen. Tegen deze achtergrond van onzekerheid over het milieu heb ik hier samen met een team wetenschappers meer dan drie jaar lang zeegrassen bestudeerd.
We ontdekten dat zeegrassen het opmerkelijk goed doen en een van de meest plausibele factoren zou de aanvoer van voedingsstoffen uit dichtbevolkte gebieden, zoals toeristische resorts, kunnen zijn.
Elke dag kunnen menselijke activiteiten waardevolle voedingsstoffen leveren voor zeegrashabitats in een anderszins voedselarme omgeving.
Voedselafval wordt traditioneel vanaf het strand in zee gegooid en regen kan overtollige meststoffen van landbouwgrond in de oceaan spoelen. Zoals de menselijke bevolking en het kunstmestgebruik dat ook hebben gedaan beide toegenomenvermoeden we dat zeegrasweiden zijn gaan bloeien en uitbreiden als gevolg van deze toegenomen toevoer van voedingsstoffen.
Bovendien kunnen bouwwerkzaamheden rond eilanden geschiktere habitats voor zeegras creëren. landaanwinning is wijdverspreid over het hele land, aangezien de bevolking zich heeft uitgebreid 474% sinds 1960.
Tijdens deze ontwikkeling wordt zand uit de zeebodem opgegraven en een deel daarvan komt onvermijdelijk in het water terecht. De structuur van zeegrasvelden kan de lokale waterstroming vertragen, waardoor zwevende zandkorrels zinken en ontstaan meer sediment zodat toekomstige generaties zeegras kunnen uitgroeien.
Momenteel lijkt de toevoer van voedingsstoffen precies de juiste omstandigheden te creëren voor zeegrassen. Maar als de nutriënten blijven toenemen, bestaat het risico dat de zeegrassen worden weggeconcurreerd door zeewier en worden gesmoord.
Voortdurende landaanwinningswerkzaamheden waarbij geen rekening wordt gehouden met zeegras kunnen ook deze belangrijke habitat verwijderen. De toekomst van dit Maldivische succesverhaal zou dus grotendeels in onze handen kunnen liggen.
De paradox van het ecotoerisme
Hoewel het verwijderen van zeegras weinig heeft bijgedragen aan het beteugelen van de uitbreiding van het leefgebied, wijst het op een problematische relatie met de toeristische sector, waar zoveel mensen banen op de Malediven zijn afhankelijk.
Omdat het uiteindelijk de waterdiepte ondieper kan maken, kan zeegras de toegang tot boten en het aanmeren beperken en daardoor het dagelijks leven verstoren. De verspreiding van zeegras in gebieden met huishoudelijk afval heeft begrijpelijkerwijs het imago van het land in de ogen van het publiek geschaad.
Maar door kustwateren ondieper te maken, ontstaan zeegrassen kustbescherming versterken. En door dicht bij afvallocaties te groeien, absorberen ze overtollige voedingsstoffen en maak het water schoon van ziekteverwekkers. Ondanks dat het een essentieel instrument is in de strijd tegen de klimaatverandering, heeft zeegras duidelijk een imagoprobleem op de eilanden.
Als marien ecoloog ben ik ervan overtuigd dat natuurbeschermingswetenschappers – en ecotoeristen – een belangrijke rol moeten spelen bij het overbrengen van de waarde van zeegrassen. Natuurbeschermers moeten ook de uitdagingen die de uitbreiding van weidegronden met zich mee kan brengen voor lokale gemeenschappen ten volle beseffen, en begrijpen hoe de behoeften op het gebied van natuurbehoud en toerisme kunnen verschillen.
Er is hoop. Een campagne riep #Bescherm MaldivenZeegras, onlangs gelanceerd door Blue Marine Foundation en Maldives Underwater Initiative, heeft ertoe geleid dat 37 resorts (op een totaal van 168) beloofden hun zeegrasweiden te beschermen.
Bovendien de gegevens uit mijn onderzoek kan worden gebruikt om zeegrashabitats te beschermen en hun waarde voor mens en natuur te kwantificeren.
Hopelijk is het onverwachte – maar welkome – succes van zeegras op de Malediven een reden voor optimisme over natuurbehoud. En misschien kunnen toeristenresorts leren van hun nieuwe, groeiende buren te houden.
MATTHEW FLOYD is promovendus in mariene ecologie bij NORTHUMBRIA UNIVERSITEIT, NEWCASTLE
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder een Creative Commons-licentie. Lees de originele artikel.
Ook op Divernet: Zeegras uit de zandfabriek kan duikereilanden redden, Great Seagrass Survey verrast organisatoren, Zeegrasboost in Cornwall, hersengolf in Australië, 's Werelds grootste fabriek onthuld in Shark Bay
