De veelgeprezen onderwaterfotograaf en videograaf Becky Kagan Schott legt uit hoe ze verliefd werd op de scheepswrakken van de Grote Meren en toont de gezonken overblijfselen in haar eigen, onnavolgbare stijl
Foto's door Becky Kagan Schott
Ik begon op jonge leeftijd met duiken en was meteen verliefd op elk type onderwateromgeving. Voordat ik een scheepswrak onder water zag, stelde mijn jonge geest zich het voor als een perfect bewaard gebleven schip dat op de bodem lag, zoals je het in een Disney-film zou zien.
Toen ik echter begon met duiken op recreatieve wrakken in Florida, vond ik het moeilijk om delen van de meer vervallen wrakken te onderscheiden.
Lees ook: 130 jaar oude meerstoomboot gevonden op 200 meter diepte
De intacte of kunstmatige locaties, ontdaan van deuropeningen en machines, zagen er veel kaler uit dan ik in gedachten had. Snel vooruit naar 13 jaar geleden, toen ik begon met duiken op de Grote Meren, en mijn kinderlijke visioenen van scheepswrakken werkelijkheid werden. Ik werd meteen nog verliefder op scheepswrakduiken.
De wrakken in de Grote Meren variëren van houten schoeners uit de 1800e eeuw tot moderne stalen vrachtschepen. Stoomboten, houten vrachtschepen, zijwielveerboten en meer worden bewaard in het koude, zoete water. De meeste zijn beeldschone scheepswrakken en elk heeft een verhaal te vertellen.
Lees ook: Aardbeving verborg schipbreuk – maar wetenschap vond het
Sommige zijn verhalen over tragedies, sommige zijn verhalen over mysterie en overleving, maar elk van hen maakt wrakduiken in dit gebied bijzonder. Ik heb in alle vijf de Grote Meren op recreatieve en technische wrakken gedoken, en elk gebied heeft iets anders te bieden.
Wist u dat?
Hoewel ze vredig lijken, kunnen de Grote Meren van Noord-Amerika net zo gevaarlijk zijn als de open zee. Er liggen hier meer dan 6,000 scheepswrakken, die naar schatting 30,000 levens hebben geëist. Alleen al op de bodem van Lake Superior rusten ongeveer 550 schepen.
Het zicht kan variëren van tien tot meer dan 40 meter, afhankelijk van in welk meer we duiken. De watertemperaturen variëren van 2 tot 4 graden Celsius op de bodem en worden doorgaans warmer naarmate de zomer vordert.
Ongeveer 25 jaar geleden werden invasieve mosselen in de meren geïntroduceerd en verspreidden zich snel. Ze bevinden zich momenteel in vier van de vijf meren en dekken de scheepswrakken.
Het is teleurstellend om de details van de mosselen op de wrakken te zien en soms kunnen duikers een naambord schoonmaken zodat je de naam nog steeds kunt lezen, maar het voordeel van de mosselen is dat ze het water filteren en dat de meren nu ongelooflijk goed zichtbaar zijn.
Lake Superior is het enige meer zonder mosselen, wat betekent dat het donkerder en griezeliger is, maar alle details op de scheepswrakken zijn zichtbaar, wat dit meer heel bijzonder maakt.
Er zijn duizenden schepen om te verkennen en elk jaar keer ik terug naar wrakken waar ik in het verleden ben geweest en bezoek ik nieuwe locaties. Een van mijn favoriete meren is Huron vanwege de verscheidenheid aan scheepswrakken, van houten schoeners tot stalen vrachtschepen.
Een persoonlijke favoriet is de zijwielstoomboot Detroit, een raderboot gebouwd in 1846 en tot zinken gebracht bij een aanvaring in 1854. Het is een zeer intact wrak dat rechtop in 64 meter water staat met beide raderwielen intact, een lopende straalmotor en prachtig hout. -voorraadankers op de boeg.
In 2022 slaagde ik erin om er een fotogrammetriemodel van te maken, waarbij drie duiken met een bodemtijd van 35 minuten en 70 minuten decompressie nodig waren om meer dan 5,000 foto's met hoge resolutie vast te leggen om het 3D-model te maken.
Zoveel schepen zijn gezonken in botsingen, of bezweken aan vuur, ijs of gezonken in stormen. Ik kan niet anders dan een menselijke connectie voelen als ik de krachtige verhalen hoor over tragedie, mysterie en overleving.
Als ik de achtergelaten voorwerpen zie, vooral persoonlijke bezittingen zoals een mannenhoed uit 1895 die in de SS Norman ligt, of schoenen op de Typo, dan herinnert dat mij eraan dat er ooit mensen op deze dekken hebben gelopen.
Als ik de naam van een schip duidelijk op de achtersteven van de Judge Hart zie, of vrachtruimen met vracht van meer dan een eeuw oud, nog in houten kisten in een ruim, naar spoorwegijzers die zouden zijn gebruikt om de eerste spoorwegen naar dit gebied aan te leggen .
De Daniel J Morrell was een van de vele tragische verliezen en een recenter vrachtschip dat in november 1966 zonk, toen het werd overvallen door een hevige storm die golven van meer dan zeven meter produceerde. De scherpe golven braken uiteindelijk het 55 meter lange vrachtschip doormidden.
Het boeggedeelte zonk snel, terwijl slechts vier mannen een vlot konden bereiken, terwijl het achterstevengedeelte, dat nog steeds onder stroom stond, tegen de boeg ramde terwijl het aan het zinken was, voordat het uiteindelijk nog eens vijf mijl verder reed voordat het ook zonk.
Dennis Hale was een jonge stuurman die op het reddingsvlot terechtkwam. Eén voor één stierven al zijn scheepsmaten en bezweken aan de blootstelling aan het koude novemberweer en de ijskoude golven. Dennis was de enige overlevende van de bemanning van 29 man.
Hij heeft 37 uur op het vlot doorgebracht en leefde nauwelijks toen hij werd gevonden. Het is heel griezelig om zijn angstaanjagende verhaal te horen en vervolgens naar het wrak van de Morrell te duiken.
De boeg staat rechtop in 60 meter water en ziet eruit alsof hij op de bodem van het meer vaart. Er reflecteert nog wat glas vanuit de stuurhut.
Aan de zijkant staat 'Wasserij' en er staan een wasmachine en droger. Terwijl je door het wrak naar het achterschip zwemt, eindigt het schip na zeven enorme vrachtruimen net. Het is griezelig om te zien hoe het staal verdraaid is en de rest van het vrachtschip ontbreekt.
Acht kilometer verderop, in iets dieper water, staat het achterste gedeelte van de Daniel J Morrell rechtop, met de schoorsteen er nog steeds en het fluitsignaal op de schoorsteen.
Er liggen twee stalen reddingsboten aan weerszijden van de achtersteven – een onheilspellend gezicht, wetende dat niemand van de achtersteven het heeft overleefd. Het is nog steeds een raadsel waarom ze de reddingsboten niet te water hebben gelaten.
Het is mogelijk dat de bemanning het schip naar de kust probeerde te sturen terwijl het nog dreef. Het is vijf mijl dichterbij dan het boeggedeelte, maar er is geen bewijs te vinden om dit te valideren.
De hutten van de bemanning met stapelbedden zijn te zien en in de kombuis staan nog steeds borden in rekken aan de muren. Borden bij de gootsteen zijn nog steeds zichtbaar met de tekst 'Ongeschikt om te drinken' en 'Drinkwater'.
Het is speciaal om naar beneden te gaan in de machinekamer. Het is een van de meest ongelooflijke machinekamers die ik heb gezien. Ik kan het niet helpen, maar ik denk dat dit de plek is waar iemand zijn laatste momenten heeft doorgebracht.
Gereedschap ligt nog op zijn plek naast een werkbank, en moeren en bouten in potjes erboven doen me denken aan de gereedschapsbank van mijn vader toen ik klein was. Er zijn allerlei soorten meters en een Chadburn-telegraaf.
Ik voel me aangetrokken tot de houten schoeners met masten van 27 meter hoog en het tuigage er nog aan vast. Het lijkt bijna alsof ze nog steeds op de bodem van het meer varen. Soms moet ik mijn camera laten zakken en met mijn eigen ogen naar het scheepswrak kijken, omdat het moeilijk te geloven is dat het echt is.
De Cornelia B Windiate is een prachtige schoener met drie masten en een intacte achterstevencabine, stuurwiel, houten ankers en de reddingsboot die naast het wrak ligt. Het verdween in november 1875 en werd een 'spookschip' omdat de laatste rustplaats niet op een kaart kon worden geplaatst.
Er ging meer dan een eeuw voorbij voordat het werd ontdekt in Lake Huron. Er werd gedacht dat het tijdens een storm in het hogere deel van Lake Michigan was gezonken, dus een al lang bestaand mysterie werd opgelost. Het is nog steeds een mysterie wat er met haar negenkoppige bemanning is gebeurd.
Het is een theorie dat het schip in ijs lag, en daarom is het zo intact. Waarschijnlijk is het heel langzaam naar de bodem gezonken. Mogelijk heeft de bemanning geprobeerd naar de kust te lopen, maar dat is niet gelukt.
De bekroonde maestro voor wrakfotografie
Becky Kagan Schott is een vijfvoudig Emmy Award-winnende onderwatercameraman en fotograaf wiens werk verschijnt op grote netwerken, waaronder National Geographic, Discovery Channel en Red Bull.
Ze is mede-eigenaar van Liquid Productions Inc en is gespecialiseerd in het vastleggen van beelden in extreme onderwateromgevingen, waaronder grotten, onder ijs en diepe scheepswrakken.
Haar projecten hebben haar over de hele wereld gebracht, van het noordpoolgebied tot het zuidpoolgebied, en vele spannende locaties daartussenin. Onlangs organiseerde en leidde Becky een succesvolle expeditie om als een van de weinige mensen ooit in een gletsjer te duiken.
Ze heeft nieuwe wrakken gefilmd, grotten verkend en zelfs zonder kooi gedoken met grote witte haaien. Haar ervaring met het werken op afgelegen locaties over de hele wereld en het artistiek vastleggen van extreme omgevingen heeft haar de reputatie opgeleverd kwaliteitswerk te kunnen produceren in moeilijke situaties.
Haar grootste passie is het maken van angstaanjagende beelden van diepe scheepswrakken in de Grote Meren. Ze combineert haar artistieke stijl met krachtige verhalen over tragedie, mysterie en overleving om de verbeelding van de kijkers te prikkelen.
Ze verlegt voortdurend de grenzen van de technologie en probeert nieuwe creatieve technieken uit om de schoonheid van de onderwaterwereld vast te leggen. De afgelopen jaren heeft ze ook gewerkt aan het produceren van hoogwaardige 3D-fotogrammetriemodellen in de Grote Meren, waarin scheepswrakken op een nieuwe manier worden getoond die duikers en niet-duikers kunnen verkennen.
Becky duikt al 29 jaar actief en 24 jaar technisch duiken. Ze is een instructeur al twintig jaar en is momenteel een actieve TDI Mixed Gas Rebreather instructeur.
In haar vrije tijd heeft ze deelgenomen aan tientallen verkenningsprojecten over de hele wereld, wat haar een plaats als Fellow in de Explorers Club opleverde, en in 2013 werd ze opgenomen in de Women Divers Hall of Fame.
Je kan bezoeken: Vloeibare producties
Dichtbij de Windiate ligt het scheepswrak Kyle Spangler. De Spangler zonk in een botsing in 1860. Het heeft ook een intacte achterstevencabine, stuurwiel en beide masten staan nog overeind met kraaiennesten. Het is een kleine schoener, maar zeer indrukwekkend om in het echt te zien.
Op de juiste dag kunt u het hele 39 meter lange schip zien. Lake Michigan heeft ook een aantal interessante scheepswrakken, waaronder treinwagonveerboten, vrachtschepen, stoomschepen, scowschoeners, vliegtuigen en er is een onderzeeër, maar de locatie is nog onbekend.
Het wrak van de Vernon zonk in 1887 nabij Two Rivers Wisconsin in een storm die het schip overspoelde en het leven kostte aan bijna 50 mensen, met slechts één overlevende. Het was een smal schip dat in 1886 werd gebouwd, slechts een jaar voor het zinken, om passagiers en vracht te vervoeren.
Hij kon een snelheid van 15 km/u bereiken, wat voor die tijd snel was. Maar doordat hij zo smal was en een grote diepgang had, werd hij instabiel als hij met die snelheid een volle lading vervoerde.
Duiken op de Vernon is als een bezoek aan een onderwatermuseum. Toen we afdaalden, kwam bijna het hele wrak in zicht in 64 meter water.
In het schip bevinden zich nog steeds grote hoeveelheden gemengde lading, waaronder 400 dozen vis, 90 ton ruwijzer en vaten met wat vroeger appels en aardappelen waren, samen met houten kommen, kannen, aardappelstampers, trechters en nog veel meer.
Binnen zagen we kooien met de motor richting het achterschip. Er zijn twee ankers op de boeg en prachtig rolwerk in het hout gesneden, wat ik bijzonder vond om te zien omdat een groot deel van het wrak bedekt is met invasieve quaggamosselen.
Op de achtersteven verlichtte Jitka het enorme roer en de propeller, wat indrukwekkend is na 135 jaar onder water. We genoten zoveel van de duik dat we bijna 40 minuten op het wrak hebben gedaan, omdat er zoveel te zien is.
Wij ontwerpen, produceren en verkopen duik- en rebreatheruitrusting. We beschikken over volledig uitgeruste test- en certificeringslaboratoria en kunnen grote artikelen onder druk testen in onze vacuümkamers, maar ook volledig geautomatiseerde lektests en duiksimulaties uitvoeren tot op 400 meter diepte. Ons EMC- en EMF-lab is gevuld met de modernste apparatuur voor het testen van elektromagnetische compatibiliteit en elektromagnetische velden. Daarnaast hebben wij een grote laser in huis voor het snijden en graveren van kunststoffen en metalen. www.narkedat90.com
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd in Duiker UK #78
Abonneer u digitaal en lees meer van dit soort geweldige verhalen van waar ook ter wereld in een mobielvriendelijk formaat. Gelinkt van Spookschepen van de grote meren (deel 1)
